วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 35 ความเดือดดาลที่ไม่ลดลง และความบ้าบิ่นของเขา

มู่เวยเวยหน้าซีด เย่ฉ่าวเฉินชายผู้มีอิทธิพลคนนี้……..

มู่เวยเวยมองเขา ยามเมื่อเขาจูบเธอ แววตาที่ล่อลวงเธอ นัยน์ตาสีน้ำเงินสุดลึกล้ำ

เธอนิ่งค้าง……..

เย่ฉ่าวเฉินผละออกจากมู่เวยเวย แล้วหันไปทางลู่จื่อหางอีกครั้ง เอ่ยวาจาถากถาง “พวกเธอสองคนคบกันมาปีครึ่งแล้วยังไงหรอ”

ทั้งลู่จื่อหางและมู่เวยเวยหน้าเปลี่ยน ลู่จื่อหางแสดงอาการหงุดหงิด ส่วนมู่เวยเวยแสดงอาการอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว

แต่ทว่า ไม่รอให้มู่เวยเวยตอบโต้ เย่ฉ่าวเฉินก็ฉุดกระชากเธอให้เดินตามออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลมู่

เมื่อมาถึงลานจอดรถ เย่ฉ่าวเฉินเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วผลักเธอเข้าไปในรถ แผ่นหลังของมู่เวยเวยกระแทกเข้ากับเบาะรถ จากที่เจ็บอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เจ็บจี๊ดมากขึ้นอีก จนเหมือนจะไม่สบายเพราะเริ่มรู้สึกมีเหงื่อซึมๆ

เย่ฉ่าวเฉินอ้อมกลับมาที่ฝั่งคนขับ ปิดประตูกระแทกอย่างแรง แล้วสตาร์ทรถขับออกไป

เร่งความเร็ว จาก 100 …. เป็น120….. เป็น150….

รถแล่นเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วเย่ฉ่าวเฉินก็ไม่มีท่าทีลดความเร็วลงเลย

มู่เวยเวยสายตาจดจ่อมองไปข้างหน้า เบิกตาโพลง ลืมความเจ็บปวดที่แผ่นหลังไปเลย แล้วตะโกนว่า “จอดรถ จอดรถ เย่ฉ่าวเฉิน นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”

เพิ่มความเร็วขึ้นเป็น180……เป็น200….. รถแล่นเร็วขึ้นอีก

“อ๊าก…….. เย่ฉ่าวเฉิน คุณมันประสาท คุณอยากตายก็ตายไปคนเดียวสิ ไม่ต้องพาฉันไปตายด้วย ฉันยังตามหาพี่ชายไม่พบเลย ฉันยังเรียนไม่จบ ยังไม่ได้เที่ยวรอบโลก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง….. คุณปล่อยให้ฉันลงจากรถเถอะ!! ”

มู่เวยเวยตะโกนเสียงดัง หลับตาปี๋ ตัวสั่นกลัว

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “เอี๊ยด” เธอพูดยังไม่ทันจบ รถก็หยุดลงทันที

ตัวของมู่เวยเวยกระแทกไปข้างหน้าตามแรงเบรก ดีที่รัดเข็มขัดนิรภัยไว้ ตัวเธอจึงเด้งกลับมาที่เดิม

ฟู่ ….มู่เวยเวยหายใจเข้าลึกและเอามือทาบอก มองออกไปที่ไฟส่องถนนด้านหน้า เธอยังช็อกอยู่ แต่แผ่นหลังทวีความเจ็บเพิ่มขึ้น

เย่ฉ่าวเฉินสีหน้าเรียบนิ่ง แผ่รังสีความเยือกเย็นออกมา พูดอย่างเย็นชา “ลงจากรถไปซะ”

“ห๊ะ” มู่เวยเวยแปลกใจ แต่ไม่มีท่าทีตอบสนอง

ในหัวของเย่ฉ่าวเฉินนึกถึงแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ กับประโยคของมู่เวยเวย “ถ้าคุณอยากตายก็ตายไปคนเดียวสิ ไม่ต้องพาฉันไปตายด้วย” ผู้หญิงต่ำช้าคนนี้ คิดอยากจะให้เขาตายงั้นหรอ

ก็คงงั้น ถ้าหากเขาตายไป มู่เวยเวยคงจะได้ร่วมหอลงโรงกับลู่จื่อหาง

“ลงไปซะ ! อย่าให้ฉันพูดเป็นรอบที่สาม” เย่ฉ่าวเฉินเอ่ยอย่างเย็นชา พร้อมกับอ้อมลงไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับเพื่อลากเธอลงมา

“…….” มู่เวยเวยนิ่งเงียบ เห็นสีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินแล้ว เธอก็ไม่อยากถามหาเหตุผลกับเขาอีกแล้ว ก้าวขาเตรียมขยับลงจากรถ แต่หลังก็เจ็บแปลบขึ้นมา เหมือนมีของเหลวไหลซึมออกมา

คาดว่าเนื่องจากเหตุการณ์ในห้องก่อนหน้านี้ แผ่นที่โดนเศษกระจกบาดแล้วจัดการไม่เรียบร้อย จึงทำให้เลือดไหลซึมออกมา