วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 382 เรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ

เสียงอ้อนของเธอทำให้เย่ฉ่าวเฉินใจอ่อนลงบ้าง “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว …”

“ไม่ใช่สิ ชูวเสวีย ทำไมถึงขายหน้าล่ะ?” หนานกงเจาไม่เข้าใจในคำพูดนั้น เป็นเพราะว่าเขาขี้เหร่หรอ? หรือเป็นเพราะยังรวยไม่พอ?

“นายไม่ต้องพูด!” เย่ชูวเสวียมองไปที่เขาและทำท่าทางว่ากำลังพูดบางอย่างโดยไม่มีเสียงให้เขาเห็น

มู่เวยเวยวางถ้วยชาลงแล้วพูดว่า “ไม่ได้ขายหน้า เรื่องของพวกเธอฉันไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้แล้ว อยากทำอะไรก็ทำเถอะ!”

“อย่าทำแบบนี้สิแม่! หนูรู้แล้วจริงๆว่าหนูผิด หนูสาบานว่าต่อจากนี้หนูจะไม่ติดต่อกับเขาอีก!” เย่ชูวเสวียรีบหันไปกอดมู่เวยเวย “แม่ยกโทษให้หนูเถอะ!”

มู่เวยเวยหัวเราะอย่างเยาะเย้ย “ไม่เห็นมีอะไรน่าให้อภัย ลูกไม่ได้ทำอะไรผิดนิ!”

“หนูผิดไปแล้ว หนูผิดไปแล้วจริงๆ วันนั้นสมองหนูมีปัญหาไม่ควรพูดแบบนั้นกับแม่!”

ในขณะที่พูดเย่ชูวเสวียก็หันหน้าไปมองเย่จิงเหยียน กระพริบตาปริบๆเพื่อขอความช่วยเหลือแต่แล้วก็รู้สึกเมื่อยที่ดวงตา ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็แดงไปหมดจึงทำให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกสงสาร

หนานกงเจาอยากไปปลอบเธออย่างมากแต่เมื่อเห็นว่าเธอกำลังขยิบตาให้ตัวเอง เขาก็กลั้นการกระทำของเขาเอาไว้

ก็แค่ต้องกล้ำกลืนความอัปยศไม่ใช่หรือ? เขาทนได้!แต่ที่ชูวเสวียบอกว่าจะไม่ติดต่อกับเขาอีก เรื่องนี้เขาไม่เชื่อหรอก!  ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว กินข้าวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!” เย่จิงเหยียนขัดจังหวะบรรยากาศที่กำลังถกเถียงกัน

มู่เวยเวยเหลือบมองนาฬิกาบนผนังและไม่ได้พูดอะไรมาก “งั้นไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

เมื่อพี่เลี้ยงได้ยินคนพูดขึ้นว่าจะกินข้าว เขาก็รีบเอาอาหารทั้งหมดในห้องครัวออกมาเสิร์ฟ เย่ชูวเสวียถือโอกาสนั่งลงข้างๆมู่เวยเวย

ทุกคนหาที่นั่งได้แล้ว มีเพียงหนานกงเจาที่ยังยืนอยู่ตรงประตูอย่างเหม่อลอย ทำท่าจะเข้ามาก็ไม่ใช่จะถอยกลับก็ไม่ถูก

เมื่อเย่ฉ่าวเฉินเห็นเขาทำตัวไม่ถูกจึงพูดเพื่อช่วยเขาตัดสินใจ “นายก็มานั่งด้วยกันเถอะ!”

“ได้เลยครับ!” เมื่อได้ยินเย่ฉ่าวเฉินพูดหนานกงเจาก็เหมือนได้ฟื้นคืนชีพอีกครั้งและเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเย่ชูวเสวีย

ทันทีที่หนานกงเจานั่งลงเขาก็ยิ้มและเข้าหาเย่ชูวเสวีย

การกระทำนี้กระตุ้นความรังเกียจของเย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยอย่างไม่ต้องสงสัย เย่ฉ่าวเฉินเคาะโต๊ะและชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆเย่จิงเหยียนที่ยังว่างอยู่ “นาย ไปนั่งตรงนั่น!”

หนานกงเจาจ้องไปที่เย่ชูวเสวียด้วยความน้อยใจ “ชูวเสวียผมไม่อยากไป!”

“บอกให้นายไปก็ไปสิ อย่ามัวชักช้า!”

หนานกงเจาเห็นว่าเย่ชูวเสวียเริ่มมีน้ำเสียงโมโห ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ลุกจากเก้าอี้และเดินไปข้างๆเย่จิงเหยียน “พี่ใหญ่ ยินดีที่ได้พบ!”

มุมปากของเย่จิงเหยียนกระตุกและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือที่เขายื่นมาและกำชับว่า “กินข้าวดีๆ!”

เขาไม่อยากสร้างปัญหาในมื้ออาหารจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ แท้จริงแล้วหนานกงเจาคนนี้เสแสร้งหรือเป็นคนไม่รู้จักใช้สมองจริงๆกันแน่ ทำไมไม่รู้จักดูสีหน้าของคนเขาบ้าง

โชคดี สิ่งที่เย่จิงเหยียนกังวลไม่ได้เกิดขึ้น หนานกงเจาก้มหน้าก้มตากินเงียบๆจนน่าแปลกใจ พวกเขาพูดกันไม่กี่คำเป็นครั้งคราว แต่เขาเพียงแค่นั่งฟังเงียบ ๆ

ในทางกลับกันต้วนอีเหยากลับรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย เธอเริ่มรู้สึกไม่สบายท้องตั้งแต่เธอได้กลิ่นของเลี่ยน แต่เป็นเพราะอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของเย่จิงเหยียน เธอจึงไม่อยากแสดงออกมาชัดเจนเกินไป

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เย่จิงเหยียนคนที่ช่างสังเกตเห็นความผิดปกติของต้วนอีเหยาจึงก้มหัวลงเพื่อถามเธอที่ข้างหู

เนื่องจากหูของเธอที่ไม่ค่อยได้ยินแม้ว่าเย่จิงเหยียนจะควบคุมเสียงแล้ว แต่คนรอบข้างก็หันมาสังเกตเห็นแล้วเช่นกัน

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” มู่เวยเวยถามเธอเบาๆโดยปราศจากความเข้มงวดของเมื่อกี้

ต้วนอีเหยาโบกมือไปมาอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรค่ะๆ อาจเป็นเพราะเจ็ตแล็กยังไม่หาย”

มู่เวยเวยพยักหน้าด้วยความโล่งอก“เป็นแบบนี้นี่เอง กินข้าวเสร็จก็ไปพักผ่อนนะ!”

มู่เวยเวยได้รับเชื้อความตื่นเต้นมาจากเธอและพยักหน้าด้วยความปลื้มใจ “ในที่สุดก็มีเรื่องที่ทำให้ฉันหมดห่วงสักที!”

เธอนั่งลงข้างๆต้วนอีเหยาและแตะที่ไหล่เธออย่างสนิทสนม “เธอต้องดูแลลูกในครรภ์ดีๆ ถ้าอยากกินอะไรก็บอกฉันได้เลย!”

“ได้ค่ะ … ” ต้วนอีเหยาขยับร่างกายของเธอด้วยความอึดอัด จู่ๆก็มีคนจำนวนมากให้ความสนใจในตัวเธอ เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยเลยจริงๆ

“ผมก็อยากดูด้วย” ทุกคนที่รวมกันเป็นกลุ่มได้ยินเสียงใครบางคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาดังขึ้นและพูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดมองกลับไปยังทิศทางของต้นเสียงและเห็นหนานกงเจาที่ยืนอยู่ด้านนอกสุด เขาเกาผมดูทำอะไรไม่ถูก

“นายอยากทำอะไรนะ?” เย่จิงเหยียนรีบดึงต้วนอีเหยาเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทำท่าทางประกาศอำนาจอธิปไตยของตัวเอง

หนานกงเจาโบกมือไปมา “ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นครับ แค่อยากรู้อยากเห็นเพราะเห็นพวกคุณเอาแต่มองกัน ผมก็เลยเดินมา … ”

“นายดูไม่ได้” เย่จิงเหยียนทำหน้าจริงจัง จะบ้าหรือไง ภรรยาของเขาเองจะให้คนอื่นดูท้องได้ยังไง?

“ไม่ดูก็ไม่ดู!” หนานกงเจาเหลือบมองไปที่ท้องของต้วนอีเหยา ต้องมีสักวันที่เขากับเย่ชูวเสวียจะมีลูกด้วยกัน ถึงตอนนั้นเขาก็ไม่ให้เย่จิงเหยียนดูเหมือนกัน!

ความคิดที่ไม่พอใจของเด็กคนนี้แน่นอนว่าเย่จิงเหยียนไม่รู้ เขามองไปที่ต้วนอีเหยาด้วยความสนใจอย่างเต็มที่ ใช้สายตาทั้งหมดมองไปที่ร่างเธอเพียงคนเดียว

“เอาล่ะ แยกย้ายกันได้แล้ว” เย่ฉ่าวเฉินที่เอาแต่เงียบมาตลอดและติดอยู่ในตำแหน่งรองจากหนานกงเจาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าหรือถอยหลังออกไปได้ ดูๆแล้วมื้อนี้ก็คงปะปนกันไปอย่างนี้แหละ

เมื่อเขาพูดขึ้นทุกคนก็จะฟังอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เย่ชูวเสวียก้าวถอยหลังออกมาจากฝูงชนก่อนที่เธอจะนั่งลง จู่ๆต้วนอีเหยาก็ลุกขึ้นยืนและรีบออกจากที่ที่เธออยู่แล้วพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ

“แหวะ……”

มู่เว่ยเว่ยตกตะลึงแล้วหันหน้าไปมองเย่จิงเหยียน “ทำไมปฏิกิริยาเธอถึงได้หนักขนาดนี้?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เย่จิงเหยียนพูดไปอย่างนั้น แต่ในใจเขากลับรู้สึกไม่สบายใจ สาเหตุคงไม่ได้เกิดจากหูของเธอหรอกมั้ง?

เขายิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นไปได้และเขาก็วนกลับมาคิดเรื่องนี้อีกครั้ง เวลาสำหรับการผ่าตัดใกล้เข้ามาแล้วแต่เขาก็ไม่รู้จะบอกต้วนอีเหยาอย่างไร

…

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน หนานกงเจายังคงไม่อยากไปไหนและอยากอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ต่อ เย่ชูวเสวียจ้องเขาด้วยความดุร้ายพร้อมกับทำท่าทีที่ไม่ดีนักเพื่อให้เขาจากไป เขาจึงต้องจากไปอย่างไม่เต็มใจ

มู่เวยเวยมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ต้วนอีเหยาและไม่ถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องของพวกเขาทั้งสอง แต่ในใจเย่ชูวเสวียก็รู้สึกขาดความสมดุล

เดินไปแบบนั้นแล้วกอดแขนของมู่เวยเวย “แม่ ~”

“ไปไกลๆ ใครเป็นแม่เธอ” มู่เวยเวยดึงมือเธอออก “ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่นานฉันคงจะบ้าตาย!”

เย่ชูวเสวียกอดแขนเธออีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันผิดไปแล้วๆ แม่ยกโทษให้หนูนะ นะ? นะๆ?”

มู่เวยเวยรู้สึกรำคาญเธอและพูดอ้อมๆว่า “ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว!”

“อืมๆ” เย่ชูวเสวียพยักหน้าราวกับทุบกระเทียมและจูบที่แก้มมู่เวยเวยหนึ่งที “ขอบคุณค่ะแม่ แม่ดีที่สุดในโลกเลย!”

เนื่องจากมีความสุขมากเกินไปทำให้การกระทำของเย่ชูวเสวียดูใหญ่โต นั้นทำให้เธอบังเอิญไปโดนตัวต้วนอีเหยา เธอไปชนกับต้วนอีเหยาจนร่างเธอเกือบลื่นออกจากตำแหน่งที่เธออยู่

โชคดีที่เย่จิงเหยียนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและรีบเอื้อมมือไปจับเธอไว้แล้วหันไปจ้องเย่ชูวเสวียด้วยความโมโห “นี้มันอะไรกัน โตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่องไหนควรเล่นเรื่องไหนสำคัญอีก! ถ้าล้มลงไปจะทำยังไง?”

“ฉัน … ” เย่ชูวเสวียไม่ทันตั้งตัวแล้วโดนเขาตะคอกใส่ ในใจก็รู้สึกน้อยใจ เธอเม้มปากไว้และน้ำตาก็ไหลมาถึงขอบตาของเธอ

เธอโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยถูกเขาตะคอกใส่มาก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ยังคงอ่อนโยนต่อเธอ แต่ตอนนี้เขากลับตั้งคำถามกับเธอด้วยความโกรธอย่างรุนแรงแค่เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ …

“ฉันก็แค่ขอให้เธอระวังหน่อย” เมื่อเห็นเธอน้ำตาจะไหล เย่จิงเหยียนก็ลดเสียงลงและทำอะไรไม่ถูกจึงพูดด้วยน้ำเสียงปลอบใจ

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้น้ำตาของเย่ชูวเสวียก็หายไปอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งไปข้างๆต้วนอีเหยาด้วยรอยยิ้มและยอมรับผิดอย่างว่านอนสอนง่าย “พี่สะใภ้ ฉันขอโทษนะ!”

“อะไรนะ?พี่สะใภ้?” เดิมทีต้วนอีเหยากลับมายืนนิ่งๆแล้วหลังจากได้รับความช่วยเหลือจากเย่จิงเหยียน แต่เมื่อได้ยินคำว่าพี่สะใภ้เธอก็แทบจะล้มทั้งยืน

“ใช่แล้ว!” เย่ชูวเสวียกระพริบตาให้เย่จิงเหยียนที่ยืนอยู่ด้านหลังต้วนอีเหยา เธอเอาใจพี่ตัวเองขนาดนี้ก็คงโกรธไม่ลงแล้วแหละ!

เย่จิงเหยียนพอใจกับสิ่งที่เธอทำมากจึงพยักหน้าให้เธออย่างชื่นใจ ถือว่าไอ้ตัวแสบคนนี้อยู่เป็น

แต่ต้วนอีเหยาไม่เห็นด้วยและพูดแก้ขัดว่า “เรายังไม่ได้แต่งงานกัน!”

ทันทีที่เธอพูดประโยคนี้ออกไป ทุกคนก็หยุดการกระทำของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นสีหน้าของเย่จิงเหยียนดูน่าเกลียดลงมาก หรือความหมายของอีเหยากำลังร้องเรียนตัวเองว่านานขนาดนี้แล้วยังไม่ขอเธอแต่งงานอีก?