“คืนนั้นคือคุณหรอคะ” มู่เวยเวยเอ่ยถาม มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างไม่สบายใจ
แต่เมื่อหนานกงเฮ่าได้ฟังคำถามของเธอก็แปลกใจ แล้วเผยอยิ้มออกมา “อะไรคือคืนนั้นงั้นหรอ ผมเป็นเพื่อนของฉ่าวเฉิน เราเจอกันวันงานแต่งงานของพวกคุณไง จำได้มั้ยครับ”
มู่เวยเวยนิ่งค้าง แล้วนึกย้อนไปวันนั้น พิธีแต่งงานในโบสถ์ระหว่างเธอกับเย่ฉ่าวเฉิน แม้ว่าจะยิ่งใหญ่ แต่ทั้งหมดถูกจัดเตรียมโดยเย่ฉ่าวเฉิน เชิญแขกมาเพียงไม่กี่คน แม้แต่ครอบครัวมู่จางรุ่ยก็ไม่ได้เชิญ เชิญแต่คนสนิทจริงๆ มีบาทหลวงทำพิธี แล้วก็คนร่วมงานที่ใส่สูทสีดำอีกไม่กี่คน
มู่เวยเวยเองในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจมาก อาจเป็นเพราะเธออารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่มีภาพจำของคุณหนานกงคนนี้
“เอ่อ…..” มู่เวยเวยลูบท้ายทอยแก้เขิน แล้วขอโทษ “ฉันจำไม่ค่อยได้ค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ…..”
หนานกงเฮ่าแสดงแววตาผิดหวังออกมาแวบหนึ่ง แล้วกลับมาเป็นปกติ เขายิ้มบาง “ไม่เป็นไรครับ งั้นเรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่นับตั้งแต่ตอนนี้เลย ครั้งต่อไปหวังว่าคุณจะยังจำได้นะครับ”
มู่เวยเวยรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ค่ะ ครั้งหน้าไม่ลืมแน่นอน นามสกุลคู่แบบคุณไม่ค่อยได้เจอ ฉันต้องจำได้แน่ค่ะ”
พูดจบมู่เวยเวยก็นึกขึ้นได้ รีบหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าในมือเตรียมจะคืนให้กับเขา แต่เห็นว่ามีร่องรอยความเปียกชื้นจากน้ำตาของตัวเอง ก็รีบดึงมือกลับมาอย่างเขินๆ “ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้ผ้าเช็ดหน้าของคุณเปื้อนเลย งั้นให้ฉันเอากลับไปซักก่อนแล้วคราวหน้าจะคืนให้นะคะ”
“โอเค” หนานกงเฮ่าพยักหน้า และยิ้มตอบ
มู่เวยเวยเพ่งมองเขา แล้วเม้มปากคิดไตร่ตรองดูอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนผู้ชายในคืนนั้น แต่ว่าคุณชายหนานกงที่ว่า……ก็ใช้นามสกุลคู่ แต่ก็ใช่ว่าคนที่นามสกุลหนานกงจะใช่ผู้ชายในคืนนั้นทั้งหมดซะหน่อย
ขณะครุ่นคิดอยู่นั้น มือของมู่เวยเวยที่กำอยู่ก็คลายออก แต่เมื่อเธอขยับ ก็กระเทือนไปถึงแผ่นหลังทำให้เจ็บแปลบขึ้นมา
หนานกงเฮ่าสังเกตเห็นอาการของเธอ จึงถามขึ้นมาว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตาดูไม่โอเคเลย”
พูดจบ ก็นึกได้ทันทีว่า “ใช่ ผมลืมไปเลยว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้ ในสถานที่แบบนี้….ถ้าผมไม่บังเอิญเปิดกระจกมองออกมาข้างนอกพอดี คงไม่เห็นว่ามีคนอยู่ตรงนี้ ”
“ฉัน……” มู่เวยเวยอ้ำอึ้ง อยากจะพูดออกมา แต่เหงื่อซึมมากขึ้น เพราะความเจ็บปวดที่โจมตี
หนานกงเฮ่าย่อตัวลงมาดูเธอใกล้ๆ แล้วก็พบว่าทั้งแผ่นหลังของเธอเต็มไปด้วยเลือด เขาตกใจมาก รีบโอบอุ้มเธอขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าไปยังรถของตัวเอง “ให้ตายซิ ทำไมคุณไม่รีบบอก ว่าเลือดออกเยอะขนาดนี้ ผมจะได้รีบพาไปส่งโรงพยาบาล”
น้ำเสียงของเขาฟังดูร้อนใจมาก และเจือกับความหงุดหงิด
เมื่อหนานกงเฮ่ามาถึงรถของตัวเองแล้ว ก็เตรียมเปิดประตูด้านหลังให้มู่เวยเวยขึ้นบนรถ แต่ทันใดนั้นก็มีลัมโบกินีมาจอดเทียบข้าง
หนานกงเฮ่าหวั่นใจ กระชับกอดมู่เวยเวยแน่นขึ้น เพราะรถคันนี้เขารู้จักดี นั่นคือรถของเย่ฉ่าวเฉิน
เย่ฉ่าวเฉินลงมาจากรถฝั่งคนขับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเห็นหนานกงเฮ่าโอบอุ้มมู่เวยเวยอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที เสียงเข้มเอ่ยขึ้น “เฮ่า เป็นนายได้ยังไง ส่งหล่อนมาให้ฉันนี่!”
หนานกงเฮ่ามีท่าทีปฏิเสธ ตอบไปว่า “ฉ่าวเฉิน หลังเธอบาดเจ็บ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”
ความจริงเย่ฉ่าวเฉินก็เพิ่งสังเกตเห็น ว่าตรงเบาะที่นั่งฝั่งข้างคนขับบนรถของเขาเองมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ ที่แท้เป็นของผู้หญิงคนนี้นี่เอง….. แต่จริงๆแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเห็นรอยเลือดนี่ เขาคงไม่เลี้ยวรถกลับมา
“ผู้หญิงคนนี้ฉันเสียเงินซื้อตัวมา นายไม่ต้องมายุ่งหรอก!” พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็ก้าวเข้าไปใกล้
“………” หนานกงเฮ่ายืนนิ่ง ท่าทางลังเล
