วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 390 สอบปากคำ ไม่มีลูกแล้ว

วางเธอไว้ในรถ เยาจิงเหยียนขับรถเร็วที่สุด และไม่หยุดที่ไฟแดง ตลอดทางตำรวจจราจรที่อยู่ข้างทางเห็นเขา จึงส่งรถตำรวจหลายคันเพื่อติดตามเขาทันที

ในไม่ช้า เมื่อเขามาถึงโรงพยาบาล ในที่สุดต้วนอีเหยาก็ลืมตาขึ้นท่ามกลางการกระแทก

“อีเหยา คุณฟื้นแล้ว!” เย่จิงเหยียนก้มศีรษะลงและเห็นต้วนอีเหยาในอ้อมแขนของเขาลืมตาขึ้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแทนที่ความวิตกกังวล

“ หือ?” ต้วนอีเหยาหมดสติ เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง เธอก็สลายไปในอ้อมแขนของเย่จิงเหยียน

เมื่อดวงตาที่สับสนเปิดขึ้น ฉันเห็นเพียงปากของเย่จิงเหยียนที่เปิดและปิด แต่ฉันไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกเจ็บปวดในร่างกายของเขา

“คุณทนอีกครั้ง ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว อีเหยา!” เย่จิงเหยียนเห็นดวงตาของเธอวิงเวียนราวกับว่าเขากำลังจะหลับไปในทันที เขารีบพูดคุยกับเธอ

แต่ต้วนอีเหยาไม่ได้ยินเสียงของเขา เปลือกตาของเธอหนัก เธออยากจะหลับตาและนอนหลับให้สบาย

……

เย่จิงเหยียนอุ้มเธอไปที่เตียงผู้ป่วย ตามไปที่ประตูห้องฉุกเฉินมีใครบางคนหยุดเขาอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าต้วนอีเหยา ไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกต่อไปเขาไม่สามารถให้คนอื่นได้ ดังนั้นเขาแค่ต้องการติดตามเข้าไป  ไม่สามารถเข้าไป คุณผู้ชาย!”

พยาบาลหลายคนพยายามจับเย่จิงเหยียน พวกเขาจ้องไปที่ชายร่างสูงตรงหน้าพวกเขาแต่ไม่กล้าที่จะหยุด

“ให้เขาเข้าไป”

เย่จิงเหยียนผลักพวกเขาออกไปอย่างหงุดหงิด กำลังจะก้าวเข้าไป มีเสียงจากข้างใน

“คุณไม่ต้องการให้เธอตาย อย่าขัดขวางการทำงานของเรา”

เย่จิงเหยียนหยุดชะงัก และเห็นว่าหัวหน้าศัลยแพทย์พูดเช่นนั้น เขาลังเลแล้วถอยกลับ เขาเห็นท่าทางเศร้าๆของเย่จิงเหยียน ส่ายหัวและถอนหายใจและพูดกับพยาบาลที่อยู่ข้างนอก “ช่างเถอะ คุณพาเขาไปเปลี่ยนเป็นชุดปลอดเชื้อ”

เย่จิงเหยียนถอนหายใจไม่คาดคิดว่าจะปล่อยให้ไป ผงะไปชั่วขณะ และรีบเดินออกไป พร้อมพยาบาลที่เฝ้าอยู่ด้านนอก พวกเขาก็ดูประหลาดใจราวกับว่าพวกเขาไม่เคยเห็นหมอจ้าวถอนหายใจ

หลังจากพยาบาลเขารีบเปลี่ยนเสื้อคลุมทางการแพทย์ที่ปราศจากเชื้อ การเตรียมการสำหรับการผ่าตัดได้เริ่มขึ้นแล้ว

เมื่อเห็นสถานการณ์ขอต้วนอีเหยา หมอจ้าวก็ขมวดคิ้ว“นี่ทำไมเป็นแบบนี้ ? เกิดอะไรขึ้น?”

เธอเปื้อนเลือด และใบหน้าของเธอมองไม่เห็นอย่างสมบูรณ์ แม้ว่าเสื้อเชิ้ตบนร่างกายของเธอจะถูกติดกระดุม แต่เธอก็เห็นร่องรอยการถูกทำร้ายต่อสู้

“คุณรีบมาดูว่ามีอะไรผิดปกติกับเธอหรือไม่?” เย่จิงเหยีนดูกังวล เขาไม่รู้สถานการณ์ของต้วนอีเหยา เขาแค่ยืนดูเลือดอย่างตกตะลึงจนเขาก็รู้สึกสับสน

หมอจ้าวเพิกเฉยต่อเขา และเริ่มตรวจสอบร่างกายของต้วนอีเหยาอย่างจริงจัง และในที่สุดก็หันกลับมาบอกว่า “ ไม่สามารถช่วยเด็กได้”

เย่จิงเหยียนรู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาด ไม่มีเด็กแล้ว อีเหยาจะทำอย่างไร?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ชี้ไปที่ต้วนอีเหยาที่กำลังนอนหมดสติอยู่บนเตียง แล้วถามว่า “ เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“สำหรับคุณแม่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เสียเลือดมากเกินไปและต้องได้รับการถ่ายเลือด”

เย่จิงเหยียนโล่งใจ พยักหน้าถามหมอว่า ควรทำอย่างไร?

“ทำได้เพียงเอาเด็กออกเท่านั้น ไม่เช่นนั้นครรภ์เป็นพิษตายทั้งแม่และเด็กในท้อง เด็กยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ก็จะยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”

เย่จิงเหยียนสำลักด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกว่าเขารักเด็กคนนี้มากแค่ไหน แต่เขาก็รอคอยการมาของเธอ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว!

เขามองดูหมอจ้าวเอามันออกจากท้องของต้วนอีเหยา และวางลงบนจานก้อนเลือดเขาเดินไปดูและเห็นว่าเป็นเด็กที่กำลังจะเป็นรูปร่างและมีแขนขาที่ไม่สมบูรณ์

ต้วนอีเหยาเงยหน้าขึ้น กระตุกมุมปากของเธอเมื่อเห็นทหารต้วน ในสายตาของทหารต้วนมันน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้

“เป็นยังไงบ้าง ” เธอพูดอะไรหน่อย! กระทืบอย่างกระวนกระวาย เมื่อพวกเขาไปเห็นเลือดไหลไปทั้งร่างกายของเธอ จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร!

“คุณลุง ออกไปคุยข้างนอกกันเถอะ” เย่จิงเหยียนวางต้วนอีเหยากลับไปที่เตียงและพา ทหารต้วนออกจากห้องผู้ป่วย

段军本来有所犹豫，但是回头看了一眼闭上眼睛的段依瑶，知道她现在正是虚弱的时候，也就没有说什么，跟叶景琰一起走了出去。

ทหารต้วนลังเลในตอนแรก แต่หันกลับมามองไปที่ต้วนอีเหยา ที่หลับตาลงเมื่อรู้ว่าตอนนี้เธออ่อนแอ เขาไม่ได้พูดอะไรและเดินออกไปพร้อมกับเย่จิงเหยียน

“เป็นยังไงบ้าง？”

ทันทีที่เย่จิงเหยียนปิดประตู ทหารต้วนก็ถามอย่างตรงไปตรงมา เขากังวลเกี่ยวกับ ต้วนอีเหยามากเกินไป และเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเข้าใจได้

“ คุณลุง …”เย่จิงเหยียนตะโกนเรียกและพูดว่า “คุณอาจไม่รู้ว่าอีเหยาตั้งท้องลูกของฉัน ได้สองหรือสามเดือนแล้ว …”

“ อะไร ?” ทหารต้วนอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเขา ทำไมเขาไม่รู้เรื่องเด็กคนนั้น!

“คือแบบนี้ พวกเขาลักพาตัวยี่เหยาไป บางทีอาจจะเป็นเพราะการกระทำที่รุนแรงทำให้อีเหยา ตกเลือดประทบเด็กตอนนี้ …”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่จิงเหยียนก็หยุด ใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว “ เด็กจากไปแล้ว”

“ไม่มีแล้ว” ทหารต้วนพูดซ้ำและเมื่อเขาเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความโกรธ

ลูกสาวของเขา เจอเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!

ดูเหมือนว่าเมื่อกี้ที่ฉันสงสารต้วนจื่ออิ๋ง ฉันแค่ปล่อยพวกเขาไป แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ “ฉันจะไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้”

ทหารต้วนยกแขนเสื้อขึ้นมาสวม แล้วกลับไปที่ทางเดิม หลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว เขาก็ถูก เย่จิงเหยียนลากกลับมา

“พวกเขาถูกส่งไปที่สถานีตำรวจแล้ว มีเวลาที่ต้องไปหาพวกเขา ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการสงบสติอารมณ์ของอีเหยา”

เย่จิงเหยียนมองไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างเป็นห่วง “ตอนนี้เธอหดหู่เกินไป ฉันกลัวว่าเธอจะคิดอะไรไม่ออก”

ทหารต้วนถอนหายใจ อารมณ์ของต้วนอีเหยาถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก เธอจะเงียบมากขึ้นเมื่อเจอเหตุการณ์สำคัญ แม้แต่คนที่ใกล้ชิดกับเธอก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เย่จิงเหยียนหลับตาลูบขมับของเขา ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง ถามว่า “ ยังไงก็ตาม คุณลุงรู้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหูของอีเหยา?”

“หู?” เวลาผ่านไปนานแล้ว โดยที่ต้วนอีเหยาไม่ได้เอ่ยถึงมัน เขาคิดว่าเธอกำลังจะหายดีในเร็วๆ แต่นี้เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างผิดปกติอีก?

“ในภารกิจ ต้วนอีเหยาได้รับบาดเจ็บที่หู เพื่อปกป้องผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ ทำให้สูญเสียการได้ยิน”

“ได้รับบาดเจ็บ?” เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว เมื่อรู้สาเหตุ แล้วมันง่ายกว่ามากที่จะรักษาเขาเขาต้องติดต่อหลุยส์โดยเร็วที่สุด

ตอนนี้เด็กจากไปแล้ว ร่างกายของอีเหยาคงจะฟื้นตัวได้ยาก ถ้าเธอผ่าตัดหูอีกครั้งตอนนี้ เขาแทบจะนึกสภาพไม่ออก

“กวงดัง” เสียงของวัตถุหนักที่ตกลงบนพื้น พร้อมกับการเสียงสำลักของต้วนอีเหยา

“อีเหยา!” เย่จิงเหยียนแอบรู้สึกไม่ดี รีบเปิดประตูห้องผู้ป่วย

ทันทีที่ฉันเข้าประตู ก็เห็นต้วนอีเหยานอนอยู่บนพื้น ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“เธอเป็นอะไร？”

เย่จิงเหยียนย้ำคิดย้ำทำ ตรวจสอบบาดแผลของต้วนอีเหยา และเห็นว่ามีเลือดออกในท้องของเธอ จึงอุ้มเธอขึ้นมาและกดกริ่งเรียกที่ผนังหลายครั้ง

ต้วนอีเหยาขมวดคิ้วและกลั้นน้ำตาของเธอ เธอเพิ่งเปิดผ้านวมดูแผลที่ท้องของเธอ เธอไม่เห็นบาดแผลดังนั้นเธอจึงยังมีความหวังที่ริบหรี่

แต่เธอไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้ ได้แต่เอียงศีรษะไปดู ในที่สุดเธอก็เห็นบาดแผลร่างกายส่วนใหญ่อยู่ข้างนอก เธอเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ตกลงไปนอนอยู่บนพื้น

ปวด! เจ็บทั้งตัว! ความเจ็บปวดจากการแตกสลาย ความเจ็บปวดจากการฉีกขาด แต่ …

เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจ!

ตั้งแต่รู้ว่าเธอมีลูก เธอเฝ้ารอคอยการมาของเขาทั้งกลางวันและกลางคืน ในตอนนั้นฉันกลัวว่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว

แต่ตอนนี้ เธอจะไม่เห็นลูกของเธอตลอดไป! เขายังไม่ลืมตาดูโลก เขาก็ต้องจากไปแล้ว!