วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 402 ผมไม่ได้ตั้งใจ

ทันทีที่ทั้งสองคนเข้าไป ก็มีผู้หญิงเข้ามาล้อมทันทีเพื่อขอชนแก้วกับพวกเขาอย่างไม่ลดละ

ในที่สุดเซียวอวี้หลินก็แหวกฝูงชนเข้ามาได้ เขาตบหน้าอกตัวเองพร้อมพูดว่า “ในที่สุดพวกนายก็มาสักที ฉันก็ว่าอะไรที่ดึงดูดผู้หญิงเข้ามารุมอย่างกับเสือ”

“ทำเป็นกลัว ก็แค่ผู้หญิงไม่กี่คนเองไม่ใช่หรอ” มู่ยู่วฉีเหลือบตามามองเขา จากนั้นก็หันไปคลุกคลีกับผู้หญิงอีกครั้ง

หนานกงเจาหลบหลีกจากผู้หญิงที่มาหาเขาพร้อมเครื่องดื่ม และหาที่นั่งคุยกับเซียวอวี้หลิน

“เขาเป็นอย่างนี้ตลอดหรอ” หนานกงเจามองมู่ยู่วฉีที่ไปหาผู้หญิงคนโน้นคนนี้ทีอย่างสบายใจ

สมองฉายภาพของเขาตอนสมัยก่อนขึ้นมาทันทีทันใด ทายาทลูกเศรษฐีอย่างพวกเขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ

แต่ตั้งแต่ที่เขาเจอชูวเสวี่ย ผู้หญิงคนอื่นในสายตาของเขาก็เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ ไม่มีความน่าสนใจเลยสักนิด

เซี่ยวอวี้หลินก็มองไปเงียบเงียบ และบอกว่า “ทุกคนมักผ่านประสบการณ์อย่างนี้ทั้งนั้น อีกหน่อยก็โตขึ้นเอง”

ก็เหมือนกับความรัก ตอนที่ยังไม่เจอคนที่ทำให้พวกเขายอมหยุด พวกเขาก็จะหลงมัวเมาอยู่กับผู้หญิง และหาไม่หยุด

หนานกงเจาเทเหล้าหนึ่งแก้วดื่ม ด้วยรสชาติขมทำให้น้ำตาของเขาเอ่อคลอขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่ารักแล้วจะเจ็บขนาดนี้ เขาขอไม่มีดีกว่า ทำตัวเหมือนมู่ยู่วฉีลอยไปลอยมา ถึงเวลาก็หาคนสวยสวยสักคนแต่งงานด้วย แม้จะน่าเบื่อแต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียใจ หนานกงเจาเงยหน้าขึ้น แต่ก็ถูกเซียวอวี้หลินบังไว้พร้อมกับดึงเขาขึ้นมาจากเก้าอี้ และดันไปหาผู้หญิง “เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ ดื่มกันหลายคนดีกว่าจะได้สนุกๆ”

หนานกงเจาแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเขาเยหน้าขึ้นอีกครั้งก็ถูกคนล้อมไว้หมดแล้ว ได้ยินแต่เสียงชื่นชม

“ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย…”

“ กิ่งทองใบหยก….”

“ คู่สร้างคู่สม”

เขาแปลกใจมากขึ้นเรื่อยๆ ใครกันทำไมถึงได้รับคำชมมากมายขนาดนี้  “มาๆๆๆ หนานกงเจา กินเหล้า” เขายังไม่ทันรู้ตัว เซียวอวี้หลินก็ส่งเหล้าให้เขาแล้ว

เขากำลังจะพูดแต่ก็หยุดไว้เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของเซียวอวี้หลิน เขาก้มหน้าดื่มโดยไม่พูดไม่จา

กลางห้องโถง เย่ชูวเสวี่ยแอบมองไปทางที่หนานกงเจาอยู่อย่างพูดไม่ออก เขายิ้มหัวเราะกับผู้หญิงข้างๆ เธอก็ไม่เคยเห็นเขามีความสุข และดูมั่นใจขนาดนี้มาก่อน

“ชูวเสวี่ย คุณมองอะไรอยู่” เหยียนซิวมองไปตามสายตาของเธอ ก่อนจะเห็นหนานกงเจากำลังตะโกนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

เขาก้มหน้าลง ถ้าเป็นสองครั้งก่อนหน้านี้เขาอาจจะแกล้งโง่ได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไงกันแน่ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ชูวเสวี่ย….

ชูวเสวี่ยชอบหนานกงเจา….

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือชอบมากๆ

เขาปล่อยมือเย่ชูวเสวี่ย และลังเลอยู่นานมากก่อนจะพูด “อยากไปหาเขาก็ไปเถอะ”

เย่ชูวเสวี่ยฝืนใจดึงหน้ากลับมา “ใครบอกว่าฉันอยากไป เขาอยากดื่มเหล้ากับใครก็เรื่องของเขา ฉันไม่ไปหาเขาหรอก”

เหยียนซิวเห็นเธอเป็นอย่างนี้ก็ไม่ได้พูดแทงใจดำเธออีก เขาจูงมือเธอ “งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

ตะกี้เย่ชูวเสวี่ยเสียใจขึ้นมากะทันหัน เมื่อกี้เขาตามเธอออกไปที่สวนดอกไม้ และหลังจากปลอบเธอจนดีขึ้นแล้ว เธอจึงยอมเดินกลับเข้ามากับเขา

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกับขาเม้าท์เข้า พวกเขายืนอยู่หน้าประตูและพยายามจะจับคู่ให้ทั้งสองคน จนแม้แต่พ่อแม่ของชูวเสวี่ยยังตกใจ ตอนนี้พวกเขากำลังตามให้รีบเข้าไป

ห้องชั้นสอง มู่เวยเวยกับเย่ฉ่าวเฉินรออยู่ข้างในนานแล้ว เมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตู จึงรีบบอกให้พวกเขาเข้ามา

“ครับ” แม้สายตาของให้เขาจะน่ากลัวมาก แต่เหยียนซิวก็ยังตอบอย่างมั่นคง สำหรับเขาการชอบใครสักคนไม่จำเป็นต้องปิด ไม่อย่างนั้นอาจจะพลาดโอกาสไปได้

เย่ฉ่าวเฉินมองเขาอยู่นานมาก สุดท้ายก็ละสายตาออก แต่มู่เวยเวยก็ยังจ้องเขาไม่ยอมวาง

“ชูวเสว่ยเป็นแก้วตาดวงใจของบ้านนี้ นายต้องดูแลเธอให้ดี ไม่อย่างนั้น…” พูดจบสายตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นคมขึ้นมา

เหยียนซิวรีบจริงจังขึ้นมาทันที “ผมทำได้ครับ”

แค่แปบเดียวพวกเขาก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับเย่ชูวเสวี่ยออกมาจนหมด โดยที่เจ้าของเรื่องอย่างเย่ชูวเสวี่ยไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลย

…..

ต้วนอีเหยาลุกขึ้นมาจากเตียง หลายวันมานี้หูเธอค่อยๆหายดีขึ้นแล้ว เสียงที่ได้ยินก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น

แม้แต่เสียงกระซิบกระซาบของพยาบาลที่เดินผ่านหน้าห้องเธอก็ได้ยิน

เย่จิงเหยียนไม่ลุกไปจากหัวเตียงของเธอเลยทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อรอตอนเธอฟื้นขึ้นมา ตั้งแต่ที่เธอถูกลักพาตัวไป เขาก็ไม่ยอมห่างจากเธออีกแม้แต่วินาทีเดียว เพราะกลัวว่าเขาจะเสียเธอไปตลอดชีวิต

ต้วนอีเหยาขยับร่างที่แข็งทื่อของเธอ เย่จิงเหยียนจึงรีบตรงเข้าไปถาม “อีเหยาคุณเป็นยังไงบ้าง”

เขาหาหมอนมารองหลังเธอไว้เพื่อให้เธอนั่งพิง

ท้องของต้วนอีเหยาหายมากแล้ว รอยก็สมานดีแล้ว เพียงแต่ว่าการเคลื่อนไหวในบางครั้งยังทำให้เธอเจ็บจนเหงื่อแตกอยู่ และบางครั้งเธอก็มักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน เมื่อลูบท้องจึงเพิ่งรู้ตัวว่าลูกได้จากเธอไปแล้วจริงๆ

เย่จิงเหยียนดูการกระทำของเธอออก เขารู้ว่าที่เธอเสียใจก็เพราะเรื่องของลูก เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ “อีเหยาไม่ต้องเสียใจ พวกเราต้องมีลูกอีกแน่ๆ”

ต้วนอีเหยาเสียใจ แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ถึงจะมีลูก ลูกก็ไม่ใช่คนเดิม

เธอซบหน้าลงบนอกของเย่จิงเหยียน จนเสื้อบางๆของเขาชุมไปด้วยน้ำตา เย่จิงเหยียนเข้าใจในทันทีว่าเธอร้องไห้อยู่

เขายิ่กอดเธอด้วยความเสียใจ “รอให้คุณหายดีพวกเราไปคิดบัญชีกับฆาตกรกัน”

ฆาตกรหรอ

ต้วนอีเหยานึกถึงต้วนจื่ออิ๋งขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกข่มขืนอีกครั้ง เธอไม่รู้จะทำยังไงดี จะให้อภัยหรอ แล้วความเจ็บปวดของเธอล่ะจะทำยังไง ถ้าไม่ให้อภัย แล้วลูกของเธอล่ะจะทำยังไง

….

เย่ชูวเสวี่ยทนไม่ได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นมาจากอ้อมกอดของม่เวยเวย และวิ่งออกไปทันทีโดยไม่หันกลับมา

เธอบังเอิญเจอกับหนานกงเจาตรงหน้าบันได สายตาของเขามองผ่านเธอไป และสุดท้ายก็เดินผ่านไป

“นี่” เย่ชูวเสวี่ยอดโมโหขึ้นมาไม่ได้ อยู่ดีๆเขาก็มองข้ามเธอไปไม่สนใจ ดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งตามเข้าไป

จนเมื่อยิ่งเดินยิ่งไม่มีคน เธอถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเธอตามเขามาถึงหน้าห้องน้ำแล้ว หนานกงเจาเจ้าเดินอยู่ข้างหน้าเขารู้ตั้งนานแล้วว่าเย่ชูวเสวี่ยตามมา แต่เขากลัวว่าคนที่เธอเรียกจะไม่ใช่เขา กลัวหันไปแล้วจะทำให้เกิดความประหม่า

แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ และมองภาพที่สะท้อนผ่านกระจก เขาถึงได้มั่นใจว่าเย่ชูวเสวี่ยเรียกเขาจริงๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา

“นี่ หนานกงเจา หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เย่ชูวเสวี่ยมองเขาที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำผู้ชาย และรีบวิ่งขึ้นมาขวางทันที

ยังไม่ทันที่เธอจะได้รู้ตัว หนานกงเจาก็ดันเธอติดกับผนัง และประกบริมฝีปากเขาหาเธอทันที

“อืม….”

เย่ชูวเสวี่ยกำลังจะเปิดปากพูด แต่เมื่อเปิดปากก็เกิดเสียงอันน่าอายออกมา

เธอรีบปิดปาก แต่ก็สายไปแล้ว หนานกงเจาสอดลิ้นลิ้นเข้ามารุกล้ำในปากของเธอ ทั้งคู่นัวเนียกันอย่างดุเดือด

เย่ชูวเสวี่ยตั้งใจจะต่อต้าน แต่สัญชาตญาณก็บอกเธอว่าเธอไม่ได้รังเกียจกับการกระทำเหล่านี้ แถมยังรู้สึกลุ่มหลงด้วย ปากของเธอเต็มไปด้วยรสเหล้า แต่สิ่งที่แปลกก็คือเธอกับรู้สึกว่ามันหวาน

บ้าไปแล้ว

เย่ชูวเสวี่ยสงบจิตใจของเธอ พร้อมใช้แรงทั้งหมดดันหนานกงเจาออกไป

“เป็นอะไร”

สีหน้าหนานกงเจาเต็มไปด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นเย่ชูวเสวี่ยโกรธจนหน้าแดง เขาถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป เขาจึงรีบกล่าวขอโทษเธอ “ชูวเสวี่ย….ขอโทษ ผม….ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม….”