วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 405 ฟื้น การดูแลของเขา

“เป็นความจริงหรือ” ตำรวจเองก็เป็นคนที่สังเกตสีหน้าคนได้ดี เรื่องแบบนี้ดูก็รู้ว่าใครกำลังพูดโกหก

“การเป็นพยานเท็จเป็นการขัดขวางความยุติธรรม ก็จะถูกสอบสวนเหมือนกัน”

พ่อต้วนพยักหน้า“ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง ไม่รู้ว่าคุณว่าเป็นพยานเท็จกับฉันหรือเปล่า”

“พ่อ…”

พอต้วนรีบห้ามลูกสาวทันที ตัดคำพูดต่อจากนั้นของเธอ

ตำรวจส่ายหน้า พูดออกมาคำหนึ่ง “ดื้อดึงไม่ยอมรับผิดจริงๆ” แล้วก็บันทึกลงบนสมุด

หลังจากนั้นก็ถามอีกไม่กี่คำถาม แต่ว่าพ่อต้วนก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา เป็นเพราะว่าเย่จิงเหยียนกับต้วนอีเหยาจำผิด บนโลกนี้คนที่รูปร่างคล้ายกันไม่ได้มีเพียงแค่เธอสองคน อาจจะมีผู้หญิงคนอื่นก็เป็นไปได้

เหตุผลแบบนี้ดูแล้วเหมือนไร้สาระ แต่ก็ไม่ถึงกับไร้เหตุผลซะทีเดียว เมื่อมองตามความเป็นจริงแล้ว ก็มีความเป็นไปได้

เย่จิงเหยียนกับต้วนอีเหยาก็ไม่ได้โกรธ เพราะพวกเขามีหลักฐานเพียงพอ ไม่เลิกลาเพราะคำพูดสองสามคำแน่นอน

“โอเครล่ะ ได้บันทึกข้อมูลไว้แล้ว พวกคุณกลับไปรอข่าวละกัน ศาลจะแจ้งข่าวไปยังพวกคุณเอง ” ตำรวจลุกขึ้น

เย่จิงเหยียนกับต้วนอีเหยาเองก็ไม่อยากอยู่ให้เสียเวลา ตามตำรวจออกไปติดๆ เพิ่งจะถึงประตูก็ถูกเสียงหนึ่งเรียกไว้

“มีเรื่องอะไรอีก” เย่จิงเหยียนหยุดเดิน หันกลับมาถามพ่อต้วนด้วยท่าทีที่สุภาพ

พ่อต้วนลังเลอยู่ชั่วขณะหนึ่ง กว่าจะกล้าอ้าปากพูด “ฉันขอร้องคุณละกัน ให้อภัยจื่ออิ๋งเถิด เธอก็แค่ความรู้สึกชั่ววูบ แล้วเธอก็ได้ชดใช้ในสิ่งที่เธอทำแล้ว และเธอก็อยู่ในความรู้สึกผิดตลอด”

เย่จิงเหยียนทำหน้าจริงจังขึ้นมา “ชดใช้ แค่ทำเป็นน่าสงสาร ก็คือการชดใช้แล้วหรือ”  แล้วที่พวกเขาต้องอยู่ภายใต้ความเจ็บปวด ทุกคืนต้องตื่นขึ้นมาเพราะเหตุการณ์นั้น จะคิดยังไง

พ่อต้วนคิดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้ จึงเลิกขอร้องเขา และเริ่มพูดด้วยอารมณ์

“แล้วสรุปคุณจะเอายังไง ยังไม่พอหรือ เธออยู่ที่โรงพักครึ่งเดือนแล้ว หรือว่าต้องการให้เธอเข้าคุกจริงๆ”

“เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าฉันอยากหรือไม่อยาก เธอเป็นคนทำผิด ตัวเองก็ต้องรับผิด ก็เหมือนกับที่ฉันเย็นชากับเธอ ลูกชายฉันก็ต้องจากไปเพราะเหตุนี้เหมือนกัน เรื่องทั้งหมดก็มีผลของมัน”

เมื่อเย่จิงเหยียนพูดจบ เห็นว่าพ่อต้วนยังคงไม่เข้าใจ ก็เลิกที่จะโต้เถียงกับเขา ดึงมือของต้วนอีเหยาแล้วเดินจากไป

ต้วนจื่ออิ๋งที่อยู่ในมุมมืดตลอดรีบวิ่งออกมานอก ไปขวางหน้าของเย่จิงเหยียน

“พี่จิงเหยียน ฉันรู้ว่าฉันทำผิด การลงโทษแบบนี้ ฉันยอมรับได้ แต่ว่า…”

สายตาที่ว้าวุ่น ดูไม่ออกเลยว่ามีความรู้สึกอะไรบ้าง “แม้ว่าปัญหานี้ฉันจะรู้คำตอบแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากจะถามพี่คำถามนึง แต่ไหนแต่ไรมาพี่ไม่เคยชอบฉันเลยหรือ แม้ว่าจะเป็นแค่พริบตาเดียวหรือ…แค่เสี้ยววินาที”

เย่จิงเหยียนถึงกับตะลึง เห็นผู้หญิงที่อ่อนเยาว์ตรงหน้าตัวเอง เธอควรจะเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและไร้พิษภัย แต่เมื่อต้องมาเจอกับตัวเอง ก็เปลี่ยนไปเฉยเลย

จริงๆเขาก็อยากจะปลอบใจเธอ ให้เขาโกหก เขากวาดสายตาลง “ขอโทษจริงๆ”ลงมา

อีกอย่างในชีวิตของหญิงสาวจะมี 2 ปีสักกี่หนล่ะ และยิ่งเป็นช่วงวัยแห่งความสดใส…

เมื่อเข้าไปในคุก เธอก็จะมีจุดด่างพร้อยติดตัวไปตลอดชีวิต

เย่จิงเหยียนยื่นมือออกไปลูบหัวของเธอ “เมื่อถึงเวลา เราก็พูดให้มันเบาลงนิดนึง แล้วค่อยลดโทษลงปีนึง”

ต้วนอีเหยาพยักหน้าเฉยๆ เธอไม่สามารถพูดความคิดของตัวเองออกมาได้ แค่รู้สึกว่าการทำแบบนี้รู้สึกเกินไปหน่อยนึง

เธอไม่ใช่นางฟ้าใจดี กับคนที่ทำร้ายเธอ เธอไม่เคยใจอ่อน แต่ว่าต้วนจื่ออิ๋งนอกจากควบคุมตัวเธอแล้ว ก็ไม่ได้ทำผิดอะไร …

เย่จิงเหยียนอ้าปากพูดในเวลานี้ “ไม่ เธอมีความผิด”

ต้วนอีเหยาจ้องหน้าเย่จิงเหยียนด้วยความสงสัย ขณะที่เขากำลังจดจ่อกับการขับรถ “ เธอคิดจะหาคนใส่ร้ายคุณ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ถือว่าได้มีความคิดนี้แล้ว”

ต้วนอีเหยาคิดใคร่ครวญดูสักครู่ รู้สึกว่ามันก็จริง เธอรู้สึกอยากหัวเราะตนเอง ที่เมื่อแผลหายก็ลืมความเจ็บปวด

ในขณะที่ทั้งสองยังอยู่ในการสนทนา รถก็ได้มาถึงคฤหาสน์ที่เย่จิงเหยียนอาศัยอยู่ ทันทีที่เขาจอดรถ ก็มีคนใช้ออกมาต้อนรับ

ต้วนอีเหยาปฏิเสธการประคองของเย่จิงเหยียน ลงจากรถด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าเท้าไปเหยียบโดนอะไร

ขาอ่อนทันที เกือบจะล้มลงกับพื้น

“เป็นไรไหม”เย่จิงเหยียนประคองเธอไว้ได้ทันที ถามด้วยความห่วงใย

ต้วนอีเหยาส่ายหัว “ไม่ได้เดินเป็นเวลานาน รู้สึกว่าขาไม่มีแรง แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ”

เธออยากให้เย่จิงเหยียนปล่อยเธอ แต่ว่าเขาก็ไม่ยอมปล่อย อุ้มเธอขึ้นมาทันที แล้วเดินเข้าไปยังคฤหาสน์

……

เย่จิงเหยียนวางต้วนอีเหยาลง สบตาเธอครั้งหนึ่ง แล้วเงยหน้าเงยหน้าขึ้น “ทำไมเวลาที่คับขัน ก็ยังคงรู้สึกเกร็งๆ”

ต้วนอีเหยาเองความรู้สึก เมื่อเขาตอบสนองแบบนั้น ตัวเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แหละ

เห็นเธอเช็ดปาก เย่จิงเหยียนถอนหายใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้น “เออ เดี๋ยวฉันเรียกพ่อบ้านทำอาหาร เหนื่อยมาขนาดนี้ ก็ควรจะหิวแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินว่ากินข้าว ต้วนอีเหยารีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

จริงๆแล้วเธอหิวตั้งนานแล้ว แต่ว่ามีเรื่องต้องทำเยอะแยะ เลยอดไว้ไม่ได้พูดออกมา หากท้องไม่ได้ร้องออกมา ตัวเองก็ไม่คิดจะพูดออกมา ก็ยังคงจะอดกลั้นต่อไป

สิ่งที่ทำให้เธอภาคภูมิใจที่สุดคือพลังแห่งความอดทน

เวลากินข้าว อยู่ๆก็มีคนกระโจนเข้ามา ต้วนอีเหยาหันหน้าไปดู เห็นเป็นทหารต้วน รู้สึกตะลึงนิดนิด

“พ่อ ”

เมื่อคิดดูอีกที ตั้งแต่เธอฟื้นจากโรงพยาบาลก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย และไม่รู้ด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหนมา ตอนนี้ถึงกลับมา

ทหารต้วนเห็นว่าต้วนอีเหยาไม่ได้บาดเจ็บก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ในที่สุดก็กลับมาสักที ดีแล้วที่ลูกไม่ได้เป็นอะไร”

บนใบหน้าที่บอกอะไรไม่ถูกของต้วนอีเหยา “สรุปพ่อไปไหนมาเนี่ย”

“อยู่ๆกองทัพก็มีภารกิจเร่งด่วน และทราบข่าวว่าลูกไม่ได้มีอันตราย เบื้องบนก็กดดันให้รีบ พ่อจึงแยกออกไปทำภารกิจเป็นเวลาหนึ่ง”