วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 412 คุณคือหนึ่งเดียวไม่มีใครเหมือน

ไม่กี่นาทีต่อมา เย่จิงเหยียนกับต้วนอีเหยาก็ได้เดินตามหลังหนานกงเจาเข้ามาอย่างช้า ๆ และด้วยเหตุนี้ พวกเขาที่เป็นจุดโฟกัสอยู่แล้วก็ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คนมากยิ่งขึ้น

เย่ชูวเสวียกุมหน้าผากของเธอไว้ เจ้าทึ่มหนานกงเจานี่ เธอก็แค่อยากทักทายพี่ชายผ่านกระจก ใครบอกให้เขาไปพาพวกเขาเข้ามากัน?

“ได้ยินว่า เธอมีธุระกับพี่?” หลังจากนั้นไม่นาน เย่จิงเหยียนก็ยืนอยู่ตรงข้ามกับเย่ชูวเสวีย เขามองลงมาที่เธอ จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปยังเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ใครอนุญาตให้เธอออกมากัน?” จากความเข้าใจของเขา พ่อกับแม่ไม่มีทางที่จะใจกว้างปล่อยให้เธอออกมาได้ ดูจากสถานการณ์แล้วเธอคงจะหลอกหนานกงเจาให้แอบพาเธอหนีออกมาแน่นอน

“โธ่ พี่คะ ฉันอยู่ในนั้นเบื่อจนจะตายอยู่แล้ว ก็แค่อยากจะออกมาสูดอากาศบ้าง พี่อย่าบอกพ่อกับแม่นะคะ กินข้าวเสร็จฉันก็จะกลับไปทันที!”

เมื่อเย่ชูวเสวียเห็นแววตาของเย่จิงเหยียน ก็รู้ทันทีว่าเขากําลังคิดที่จะบอกมู่เวยเวยอยู่เป็นแน่ เธอจึงหงายการ์ดทำเป็นน่าสงสาร “ฉันยังหิวอยู่เลย ยังไงพี่ก็ต้องให้ฉันกินข้าวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปสินะ!”

“ใครจะไปรู้ว่าเธอจะมีลูกไม้อะไรอีก?”

เย่จิงเหยียนหันกลับมาเผชิญสายตากับหนานกงเจา “ต่อไปนายไม่จำเป็นต้องทำตามคำร้องขอของเธอทั้งหมดก็ได้ นายต้องแยกแยะด้วยตัวเองเสียบ้าง” ท่าทีนี้ของเขาเหมือนผู้อาวุโสกําลังสั่งสอนเด็ก ๆ ในใจมีความรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่บ้าง แต่ก็ทําอะไรไม่ได้ เพราะเขาเป็นพี่ชายของชูวเสวีย

เมื่อเห็นโอกาส เย่ชูวเสวียก็รีบทักทายต้วนอีเหยา “พี่อีเหยา พวกพี่ยังไม่ได้กินข้าวกันสินะ รีบนั่งลงกินด้วยกันค่ะ!”

เธอรู้ดีว่าถ้าชวนเย่จิงเหยียนโดยตรงจะต้องถูกปฏิเสธอย่างแน่นอน แต่ต้วนอีเหยานั้นไม่เหมือนกัน เธอปฏิเสธคนไม่ค่อยเก่ง

เมื่อต้วนอีเหยาได้ยินเธอพูดเช่นนี้ก็คิดจะปฏิเสธ แต่เย่ชูวเสวียกลับส่งสายตาไปที่หนานกงเจาเสียก่อน

หนานกงเจาเข้าใจในทันที “จะยืนให้เหนื่อยไปทำไมกันครับ นั่งลงพูดคุยกันเถอะ!” เขาไม่กล้าแตะต้องต้วนอีเหยา เพียงแต่เข้าไปใกล้ขึ้นอีกก้าวหนึ่ง ต้วนอีเหยาก็นั่งลงอย่างจนปัญญา ในเมื่อผู้หญิงของตัวเองก็ได้นั่งลงแล้ว เย่จิงเหยียนก็ไม่มีความเห็นอะไร

พวกเขาเพิ่งจะกินไปเอง ดังนั้นเมื่อเห็นอาหารมันเยิ้มที่ถูกเสิร์ฟขึ้นมา ก็ไม่มีความปรารถนาที่จะแตะ

“กินสิคะ อร่อยมากเลยนะ!” เมื่อเย่ชูวเสวียเห็นว่าต้วนอีเหยาไม่ขยับ ก็คิดว่าเธอเกรงใจ ดังนั้นจึงตักอาหารให้เธอ

ต้วนอีเหยารีบโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องหรอก! พวกเราเพิ่งกินกันมาน่ะ!”

“อา!”

ทันใดนั้นเย่ชูวเสวียก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ “อย่าขยับ!”

ต้วนอีเหยาไม่รู้ว่าเธอจะทําอะไรอีก มือที่ยกค้างไว้ก็นิ่งไม่ขยับ

เธอดึงมือของต้วนอีเหยามาและมองไปที่มือของเธอ “เพชรเม็ดนี้ดูสวยมากจริง ๆ!”

มุมปากของต้วนอีเหยากระตุก ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง เล่นร้องซะเสียงดังไม่กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินเสียเลย

“ซื้อมาจากไหนคะ?” จู่ ๆ เย่ชูวเสวียก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเปล่งประกาย เธอเป็นพวกชื่นชอบเครื่องประดับเช่นนี้มาก

“อย่าได้คิดเลย มันมีเพียงหนึ่งเดียว ไม่มีที่ไหนมีอีกแล้ว” เย่จิงเหยียนตบมือของเย่ชูวเสวียพลางพูดอย่างเย็นชา

เมื่อเย่ชูวเสวียได้ยินเขาบอกว่ามีแค่เพียงเม็ดเดียว ก็รู้สึกหมดความสนใจในทันที “ชิ ก็แค่เพชรเม็ดเดียว โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้!”

เย่จิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าของเขาดูเหมือนกำลังพูดว่า งั้นก็เชิญเธอไปเถอะ ยังไงเธอก็หาแบบนี้ไม่เจออยู่ดี

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เย่ชูวเสวียก็รู้สึกหดหู่ เมื่อถึงเวลาแต่งงานของเธอ เธอควรซื้อแหวนแบบไหนกันนะ? ทั้งแม่กับพี่อีเหยาต่างมีแหวนแบบหนึ่งเดียวที่มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร แล้วของเธอจะให้ซื้อแบบสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนั้นเหรอ?

หนานกงเจาสังเกตเห็นว่าเย่ชูวเสวียกำลังเหม่อลอย แต่กลับไม่ได้พูดอะไร เขาก้มหน้าก้มตาเคี้ยวอาหารในปากต่อไป  เขาโทรหามู่เวยเวยทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีไปอีก ทั้งยังนั่งรอจนมู่เวยเวยมาถึงจึงได้แยกตัวไป

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากพูดคุยกับเย่ฉ่าวเฉินไปเล็กน้อย เย่จิงเหยียนก็หันกลับมาและโบกมือให้มู่เวยเวย

เย่ชูวเสวียที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาก็ถลึงตาและแลบลิ้นใส่เขา ทําไมต้องไปก่อนล่ะ? ถ้าแน่จริง ก็อยู่กับเธอจนกว่าจะออกจากโรงพยาบาลเลยสิ!

เย่จิงเหยียนที่นั่งห่างออกไปยังสัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองที่แผ่ออกมาจากเธอ เขาส่งสายตาหวังดีให้เธอ จากนั้นก็หันหลังและเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่ดูสง่างาม

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วและถามว่า “แผลเปิดอีกแล้วเหรอ?”

เย่ชูวเสวียรีบเปลี่ยนเป็นท่าทางที่น่าสงสารอย่างรวดเร็วและพยักหน้าให้เขา “อือ!”

“ไปไม่ได้แล้วเหรอ?”

“อืม!” เย่ชูวเสวียพยักหน้าอีกครั้ง

“อยากไปพักผ่อนที่บ้านเขาเหรอ?”

“อืม อืม!”

เย่ฉ่าวเฉิน ไม่ได้ถามอะไรอีก เขาอุ้มเย่ชูวเสวียขึ้นมา “ถ้าเป็นแบบนี้ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ค่ะ พ่อ……”

เย่ชูวเสวียนอนอยู่ในอ้อมอกของเขาและไม่กล้าที่จะขยับตัว แต่ภายในใจของเธอรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก ถ้าเธอขึ้นรถไปกับพวกเขาแล้ว ก็คงไม่มีทางหนีสําหรับเธออีก

“หนูไม่อยากไปโรงพยาบาล หนูไม่อยากไป!”

เธอไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่เท้าของตัวเอง และดิ้นรนอย่างกระสับกระส่ายในอ้อมแขนของเขา เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของเธอที่จะไม่ต้องกลับเข้าโรงพยาบาลอีก

เมื่อเห็นเธอตอบสนองอย่างดุเดือด เย่ฉ่าวเฉินจึงวางเธอลงอย่างช่วยไม่ได้ “ลูกต้องการอะไรกันแน่?”

“หนู……หนูก็แค่ไม่อยากไปโรงพยาบาล” ปกติแล้วเย่ชูวเสวียมักจะออดอ้อนเอาแต่ใจ แต่เมื่อใดที่เย่ฉ่าวเฉินเปลี่ยนสีหน้า เธอก็จะมีท่าทีอ่อนลง

“ก็คืออยากไปบ้านเขา?” เย่ฉ่าวเฉินทําหน้าบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธ

เย่ชูวเสวียโบกมือไปมา “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ค่ะ กลับบ้านเราก็ได้!”

เย่ฉ่าวเฉินมองเธออยู่นาน เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้โกหก สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงมาก “ได้ งั้นพวกเราก็จะไม่กลับไป”

“ฉ่าวเฉิน……” มู่เวยเวยที่อยู่ข้าง ๆ คิดจะคัดค้าน แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย่ฉ่าวเฉินส่งมา หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียแล้ว เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

……

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่ เย่ชูวเสวียที่นอนอยู่บนโซฟา ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มออกมา “อ่า นี่คือความรู้สึกของบ้าน!”

ไม่มีกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ และไม่มีสีขาวที่ดูเย็นยะเยือก อยู่ในพื้นนี้ แม้แต่การหายใจก็ราบรื่นขึ้นมาก

“ชูวเสวีย อยากกินผลไม้ไหม?” หนานกงเจาก็กลับมากับพวกเขาด้วย เขาถือองุ่นพวงหนึ่งโบกไปมาต่อหน้าเธอ

เย่ชูวเสวียโบกมือ “ฉันไม่หิว!”

ตอนนี้เธอต้องการที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ออกไปมีอิสระได้

เป้าหมายเล็ก ๆ ของเธอตอนอยู่โรงพยาบาลก็คือการได้กลับบ้าน และตอนนี้มันก็สำเร็จแล้ว เป้าหมายของเธอก็ได้เปลี่ยนเป็นการออกไปข้างนอก

หนานกงเจามองดวงตาที่กลอกไปมาเธอ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเหน็บ เพราะรู้ว่าในหัวของเธอกําลังคิดอะไรอยู่เป็นแน่

“คุณมานี่สิ!” เย่ชูวเสวียกระดิกนิ้วเรียกเขา

“อะไรนะ?” หนานกงเจาตกใจ รู้สึกเหมือนถูกเธอกุมชะตาไว้

“โอ๊ย เข้ามาใกล้ ๆ หน่อย!” เย่ชูวเสวียเกี่ยวคอเขาเข้ามาอย่างหงุดหงิด “อยู่ห่างขนาดนั้น คิดว่าฉันคือระเบิดเวลาหรือไง?”

หนานกงเจาเบ้ปาก คิดในใจว่า คุณไม่ใช่ระเบิด แต่น่ากลัวยิ่งกว่าระเบิดซะอีก

แน่นอนว่าเขาได้แค่คิดอยู่ในใจและไม่กล้าพูดออกมา เพราะอารมณ์ของเย่ชูวเสวียไม่ใช่เรื่องตลกที่จะมาล้อเล่นได้!

“มีอะไรเหรอ?” หนานกงเจาสงบสติอารมณ์ลง และฟังคําสั่งของเย่ชูวเสวียอย่างตั้งใจ

เย่ชูวเสวียกลอกตาของเธอ “ตอนนี้ ภารกิจของคุณก็คือการคิดวิธีพาฉันออกไปจากที่นี่!”

“หา?” หนานกงเจาไม่เข้าใจ ไม่ใช่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือ? แล้วยังจะไปที่ไหนอีก?

เย่ชูวเสวียรู้สึกหมดพลัง เธอถอนหายใจออกมาราวกับว่ามันเร็วเกินไปสำหรับการกลอกตาเมื่อครู่ และน่าจะมีอะไรที่เธอต้องทำความเข้าใจอีกหลายอย่าง

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามที่จะยับยั้งอารมณ์ของตัวเอง “คุณโง่หรือเปล่า คุณต้องการให้ฉันถูกเฝ้าจับตาเหมือนเป็นนักโทษอยู่ทุกวันอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่มีใครคอยมองเฝ้าคุณนี่?” หนานกงเจางงงวย หลังจากส่งพวกเขากลับมา มู่เวยเวยกับเย่ฉ่าวเฉินก็ออกไปใช้ชีวิตในโลกของคนสองคน เขาเองก็ไม่เคยคิดจะจับตาดูเธอ เธออยากจะไปไหนเขาก็ช่วยเธอเสมอ!

เย่ชูวเสวียพ่นลมหายใจออกมา “คุณนี่มันโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่! ดูอย่างวันนี้สิ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็จะถูกจับกลับมา แล้วยังมาบอกว่ามีอิสระอีก! !”