“เฮ้ย เธอหัวเราะอะไร? ” เซี่ยอันนารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่เสี่ยวอวี้หลินจ้องมอง การหัวเราะของเสี่ยวอวี้หลินทำให้เซี่ยอันนารู้สึกว่ามันเป็นการเยาะเย้ย
แต่เซี่ยอันนาลืมไปว่ารอยยิ้มของเสี่ยวอวี้หลินเป็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริง ไม่มีความหมายของเยาะเย้ยอยู่แม้แต่น้อย
เสี่ยวอวี้หลินยิ้มและกระตุกที่มุมปากของเขา ” ไม่ไปล้างหรอ?” เขาไม่ได้ตอบคำถามของเซี่ยอันนา แต่ถามเซี่ยอันนาว่าจะไปล้างไหม
เซี่ยอันนาฟังคำพูดของเสี่ยวอวี้หลิน หูของเซี่ยอันนาเขินจนเป็นสีแดง เซี่ยอันนาจ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยดวงตาที่สวยงาม สกปรกขนาดนี้ไม่คิดจะไปล้างหรอ?
“ฉัน……ฉัน…… ” หูที่แดงของเซี่ยอันนาค่อยๆลามไปที่แก้ม ตอนแรกว่าจะด่าเสี่ยวอวี้หลินสักหน่อยแต่ก็เขินจนพูดไม่ออก
เมื่อเห็นใบหน้าแดงของเซี่ยอันนา เสี่ยวอวี้หลินยิ้มอย่างชั่วร้ายรู้สึกว่า เซี่ยอันนาสาวน้อยคนนี้ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งสนุก
เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่ความเขินอายของเซี่ยอันนา และอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ
บางทีเสี่ยวอวี้หลินไม่ได้สังเกตเห็นว่าใบหน้าของตัวเองก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพราะว่าอยู่กับเซี่ยอันนายิ่งนานยิ่งอารมณ์ดี
“เธอเธอเธอ……เธออะไร? พูดติดอ่างหรอ? หรือว่าฉันหล่อเกินไป มัวตะลึงกับความหล่อเหลานี้อยู่?”
เสี่ยวอวี้หลินดึงที่มุมปากของเขา ดวงตาที่กระพริบทำท่าล้อเลียนเธอ เขารอเซี่ยอันนาที่กำลังเงอะงะโต้ตอบ
“เธอ……เธอสิติดอ่าง” เซี่ยอันนาจ้องตาโต เธอทำปากปูดๆแก้มกลมๆมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยความโกรธเล็กน้อย
“อีกอย่าง เธอนี่มันหลงตัวเองจริงๆ ฉันไม่ตะลึงกับความหล่อนี้หรอก” เซี่ยอันนาพูดจบและมองไปใบหน้าที่หล่อเหลาของเสี่ยวอวี้หลิน อันที่จริงเขาเพอเฟคมาก คนอื่นเห็นแล้วต่างก็อิจฉา
“นั่นก็หมายความว่าความหล่อเหลานี้มีความน่าดึงดูดใช่ไหม?” เสี่ยวอวี้หลินลุกขึ้นยืนและเดินจากข้างเตียงไปที่มุม มองไปที่เซี่ยอันนาด้วยดวงตาที่สวยงามของเขา
เสี่ยวอวี้หลินเดินเข้ามาทีละก้าว ใบหน้าของเซี่ยอันนาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว “ไม่ ไม่มี”
“หืม? ไม่มีจริงเหรอ? แล้วเธอเลิ่กลั่กทำไม?” เสี่ยวอวี้หลินลดศีรษะลงและเคลื่อนตัวช้าๆเข้าไปหาเซี่ยอันนา เซี่ยอันนามองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเสี่ยวอวี้หลินที่เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ
เซี่ยอันนาเอนหลังโดยไม่รู้ตัวและพบว่ามีกำแพงกั้นอยู่ ทำได้แค่พยายามเอียงศีรษะไปอีกทาง
เมื่อเห็นเซี่ยอันนาไม่มีที่ให้หนีไปแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่หยุดเข้าใกล้ ยังคงเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะใกล้เท่าจมูกชนกัน
หน้าแดงของเซี่ยอันนาแดงเหมือนแอปเปิ้ลในเวลานี้
เซี่ยอันนาคิดว่าเสี่ยวอวี้หลินจะจูบเธอและเธอก็เตรียมที่จะต่อต้านเสี่ยวอวี้หลิน แต่ใครจะคิดว่าเสี่ยวอวี้หลินก็หัวเราะออกมา ” ยังไม่รีบไปล้างที่ห้องน้ำอีก? จะให้ฉันอุ้มไปล้างหรอ? ”
มีแสงกระพริบในดวงตาที่สวยงาม เซี่ยอันนาไม่เข้าใจและเสี่ยวอวี้หลินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแสงในดวงตาของเขาหมายถึงอะไรในเวลานี้
“ฉัน เธอ……เธอลุกขึ้นก่อน” เซี่ยอันนาหน้าแดงและพูดอย่างเขินๆ
เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของเธอ มองไปที่เซี่ยอันนาจากนั้นขยับมือพิงกำแพง แล้วเดินไปที่เตียง
นอนลงบนเตียงด้วยรอยยิ้มมองไปที่เซี่ยอันนาที่ยังไม่ขยับตัว ขมวดคิ้วและพูดว่า “หรือจะให้ฉันอุ้มไปจริงๆ?”
เซี่ยอันนารู้สึกกลัวจริงๆเล็กน้อย กลัวว่าเสี่ยวอวี้หลินจะทำสิ่งที่มากเกินไปกับตัวเอง แต่ดูตอนนี้เสี่ยวอวี้หลินคงไม่ทำอะไรกับตัวเอง?
จังหวะนี้ท่องในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า บอกกับตัวเอง เซี่ยอันนา ไม่ต้องกลัว กล้าหาญเข้าไว้
“เฮ้ย อยู่รอให้ฉันไปเล่นเป็ดอาบน้ำด้วยหรือไง?” ผู้หญิงคนนี้ทำไมมัวอึดอาด ทำราวกับว่าตัวเองจะไปทำอะไรเธอ
“ห้ะ ไม่ไม่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยอันนาได้ยินคำพูดของเสี่ยวอวี้หลินก็รีบไปที่ห้องน้ำ
ปิดประตูทันที ล็อคประตู หลังจากนั้น เซี่ยอันนาก็ถอนหายใจพิงประตูเพื่อทำสมาธิ
“ฉันให้เวลาเธอแค่สิบนาที” เสียงของเสี่ยวอวี้หลินดังมาจากข้างนอก เซี่ยอันนาตกใจจนทำเสื้อผ้าตกลงกองกับพื้น
“เสร็จหรือยัง?” อาบจริงหรือเปล่าทำไมนานขนาดนี้? เซี่ยอันนาผู้หญิงคนนี้จะเป็นลมอยู่ข้างในหรือเปล่า? เสี่ยวอวี้หลินคิดในใจมากมายโดยคิดว่าถ้าเซี่ยอันนาไม่ออกมาอีกในสองนาที เขาจะพังประตูเข้าไป แต่เซี่ยอันนาก็ออกมาพอดี
เมื่อเห็นเซี่ยอันนาออกมา เสี่ยวอวี้หลินก็โล่งใจเล็กน้อย โชคดีที่เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เป็นลมในห้องน้ำ ไม่งั้นก็ต้องพังประตูเข้าไปจริงๆแล้ว
“เฮ้ย เสี่ยวอวี้หลินยังแอบรู้สึกเป็นห่วง ทำให้ตัวเองเป็นกระต่ายตื่นตูม ยัยตัวแสบทำอะไรอยู่ข้างในกันแน่?
อะไรกัน เขาคิดว่าผู้หญิงอาบน้ำจะไวเหมือนผู้ชายหรือไง? ผู้หญิงก็มักจะช้าอยู่แล้วนิ……แถมเมื่อคืนยังเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก อาบช้าก็คงเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?
“ฉันก็อาบเร็วสุดๆแล้ว” เซี่ยอันนาเบิกตากว้างมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินกระพริบตาและกระพริบตาและอธิบายตัวเองด้วยเสียงเบา
เซี่ยอันนาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเธอยังเปียกอยู่และหยดน้ำบนศีรษะของเธอเคลื่อนไปตามเส้นผมจนถึงปลายผมค่อยๆหยดลงบนพื้น
ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้หลินก็หรี่ตาและพูดกับเซี่ยอันนา “ไปที่ลิ้นชักในห้องน้ำแล้วเอาไดร์เป่าผมมา”
“เร็วเข้า!” เขาพูดตะโกนใส่เซี่ยอันนาด้วยน้ำเสียงที่เป็นคำสั่ง ถูกเสี่ยวอวี้หลินตะโกนใส่แล้วรู้สึกอึดอัด ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็คือรู้สึกอึดอัดไม่สบายข้างในใจ
“มัวนิ่งอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปอีก?” เสี่ยวอวี้หลินเห็นเซี่ยอันนาอยู่ในอาการงุนงง ไม่เคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดเมื่อกี้ เซี่ยอันนาอาจจะไม่ได้ยิน เสี่ยวอวี้หลินเลยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
เซี่ยอันนารู้สึกเศร้าในใจเธอค่อยๆพูดว่า “ไม่ไป จะใช้ทำไมไม่ไปเอาเอง?”
เขารีบตอบว่า: “รีบไป หรือว่าอยากให้ฉันทำโมโห? ห้ะ?” เสี่ยวอวี้หลินหรี่ตาของเขาและจงใจมองไปที่เซี่ยอันนาด้วยท่าทางที่โกรธมาก
เซี่ยอันนามุ่ยปากของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เสี่ยวอวี้หลินพูดเธอก็ไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาเครื่องเป่าผมมาให้เสี่ยวอวี้หลิน
เซี่ยอันนารีบไปที่ห้องน้ำ เห็นลิ้นชักจึงเปิดและหยิบไดร์เป่าผมออกมาและยื่นให้เสี่ยวอวี้หลิน
เสี่ยวอวี้หลินเฝ้าดูเซี่ยอันนาที่กำลังเดินมา พลางยิ้มในใจกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ผู้หญิงคนนี้น่ารักมาก เขาพูดในใจขณะที่เธอเดินมา
จะไม่เอามาเป่าให้ตัวเองก็ไม่ได้ น่ารักจริงๆ
เสี่ยวอวี้หลินแอบมีความสุขในใจ “มานี่ มานั่งที่นี่” เขาชี้ไปที่เตียง เซี่ยอันนาไม่พอใจ แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่จริงจังของเสี่ยวอวี้หลินท่าทางของเขา เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย
สุดท้ายก็ไปนั่งที่เตียงอย่างเชื่อฟัง
เซี่ยอันนารู้สึกแปลกๆ จะให้ตัวเองมาที่นี่ทำไม? หรือว่าจะทำอะไรกับตัวเองอีกแล้ว? ไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อวานเลยจะทำอะไรกับตัวเองหรือมั้ง?
เซี่ยอันนารู้สึกกลัวมากขึ้นในใจ แต่เธอไม่กล้าขยับเพราะเสี่ยวอวี้หลินอยู่ข้างหลังเธอ
เสี่ยวอวี้หลินเสียบไดร์เป่าผม หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาแล้วค่อยๆเป่าผมให้เซี่ยอันนา
เซี่ยอันนารู้สึกว่าเสี่ยวอวี้หลินเป่าผมของเธอ ร่างกายของเธอเริ่มแข็งและดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มในหัวใจของเธอที่มีรอยขีดข่วนเบาๆ และรู้สึกไม่ชินกับพฤติกรรมของ เสี่ยวอวี้หลิน
ที่แท้ก็ให้ไปเอาไดร์เป่าผมมาเป่าให้เธอ ไม่ได้เอามาให้ตัวเอง
แต่ทำไมต้องเป่าผมให้เธอ? ทำไม?
“ทำไม?” เซี่ยอันนาเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
มือของเสี่ยวอวี้หลินกำลังเป่าผมให้เธอ จริงสิ ทำไม?
ตอนแรกแค่รู้สึกว่าผมของเซี่ยอันนาเปียก ซึ่งไม่ดีต่อสุขภาพของเธอ ถ้าเปียกนานๆจะทำให้เธอปวดหัวได้
เพราะงั้นก็เลยไม่คิด แต่สั่งให้เซี่ยอันนาไปเอาไดร์เป่าผม จากนั้นตัวเองก็ช่วยเธอไดร์อย่างอัตโนมัติ
แต่ตอนนี้เซี่ยอันนาถามตัวเองว่าทำไม? ใช่ ทำไม? หรือว่าจะ……
ไม่หรอก ตัวเองจะรู้สึกหวั่นไหวได้ไง จะมาชอบคนแบบนี้ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้!
มันต้องเป็นเหตุการณ์เมื่อวานที่ทำให้เขารู้สึกผิดเล็กน้อย เซี่ยอันนาก็เพิ่งเลิกกับแฟน ตัวเองก็ไม่ได้มีใคร เพราะงั้นเลยรู้สึกดีต่อกันหรือเปล่า
“อะไร…..แค่รู้สึกว่าถ้าเธอออกไปแบบนี้มันยี้เหร่เกินไป” เสี่ยวอวี้หลินพูดด้วยสีหน้ารังเกียจบนหัวของเซี่ยอันนา
“อืม” เซี่ยอันนาก็รู้สึกเช่นกัน ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลมากเกินไป เสี่ยวอวี้หลินจะมาดูแลตัวเองได้ยังไง?
“โอเค ผมแห้งแล้ว รีบไปจัดการให้เสร็จ น่าเกลียดจริงๆ” เสี่ยวอวี้หลินโยนเครื่องเป่าผมในมือลงและพูดกับเซี่ยอันนา
เซี่ยอันนาพยักหน้าลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำ มองไปในกระจกอันที่จริงตอนนี้เธอดูน่าเกลียดจริง
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่งดงามของชวีเวยเมื่อวานแล้วมาดูรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของเธอตอนนี้ คิดในใจ เสี่ยวอวี้หลินคงชอบแบบชวีเวยมากกว่า
ผู้หญิงแบบเธอคงไม่มีใครมาชอบหรอก ไม่งั้นก็คงไม่โดนผู้ชายเลวๆคนนั้นหลอก
ยิ่งเซี่ยอันนาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้สึกด้อยค่าเมื่อมองตัวเองในกระจก เธออยากออกจากเสี่ยวอวี้หลินทันที และหวังว่าจะไม่ต้องเจอกันอีก
แต่ทั้งหมดนี้ถึงวาระแล้ว เธอและเสี่ยวอวี้หลินถูกกำหนดให้ต้องพัวพันกัน
เซี่ยอันนาจัดทรงผมของเธอ แล้วเธอก็ออกไปจากห้องน้ำพูดกับเสี่ยวอวี้หลินว่า “ฉันเสร็จแล้ว ฉันว่า……จะขอกลับก่อน”
เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “กลับไปตอนนี้ทำไม?” ทำไมเธอต้องกังวลขนาดนี้? ราวกับว่าตัวเองจะทำอะไรกับเธอ? ต้องวิ่งหนีด้วยความรีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ? จริงๆเลย!
เซี่ยอันนาพูดอย่างระมัดระวัง “ฉันจะกลับไปโรงเรียน เธอไม่ต้องไปส่งฉัน ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้”
“ไม่ได้ ” เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกว่าเซี่ยอันนาเกลียดตัวเอง เพราะงั้นเธอจึงอยากหนีและอยู่ห่างจากตัวเอง
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็มีเปลวไฟในใจของเขา ไฟที่ไม่มีชื่อนี้มาจากความลึกลับและไม่มีเหตุผล
“ทำไม?” เซี่ยอันนามองไปที่ใบหน้าที่ค่อยๆหงอยของเสี่ยวอวี้หลินและถาม
เสี่ยวอวี้หลินดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่าง เขากลอกตาและพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าเธออยากกลับก็ได้ ถ้างั้นเธอไปเถอะ” หลังจากนั้นเขาก็นอนลงบนเตียงและหลับตาลงโดยไม่มองไปที่เซี่ยอันนา
เซี่ยอันนาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา พูดไม่ออกว่าในใจรู้สึกยังไง แต่รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีเสียงบ่นในใจทำไมเสี่ยวอวี้หลินไม่รั้งให้ฉันอยู่ต่อไป?
ช่างเถอะ ยังไง……ยังไงเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน แบบนี้ก็ดีแล้ว
เซี่ยอันนาไม่มีของอะไรเลย เธอแค่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วรีบออกจากห้อง ลงไปชั้นล่าง
เมื่อเซี่ยอันนาลงไปถึงข้างล่าง ก็พบว่าไม่มีรถแท็กซี่แถวนี้เลย
ให้ตายเถอะ เสี่ยวอวี้หลินรู้ว่าไม่มีรถแถวนี้ก็เลยปล่อยเธอมาง่ายๆ เธอกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธ
เสี่ยวอวี้หลินที่กำลังแอบมองอยู่ เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เขาก็ยิ้มในใจ ผู้หญิงคนนี้น่ารักจริงๆ
เสี่ยวอวี้หลินเดินไปหาเธอ มองไปที่เซี่ยอันนายิ้มและพูดว่า “อ่าว ทำไมยังไม่ไปอีก?”
“เมื่อกี้ดูเหมือนจะมีคนร้อนรนรีบกลับนิ เอ้อ ใช่สิ ที่นี่ไม่มีรถผ่าน รอนานแล้วล่ะสิ?” เสี่ยวอวี้หลินพูดล้อเลียน
เซี่ยอันนามองไปที่ความเรียบเฉยของเสี่ยวอวี้หลิน จ้องไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยสายตาที่โกรธเคือง แก้มที่โกรธของเธอน่ารักมาก
“หึ ไม่ต้องมายุ่ง ยังไงฉันก็ไม่ให้เธอไปส่งอยู่ดี” เซี่ยอันนามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินที่กำลังยิ้ม เธอโกรธมาก ปล่อยเธอมา รอตั้งนานแต่ก็ไม่มีรถ ตอนนี้ยังจะมาซ้ำเติมอีก
เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วและพูดว่า “บางทีฉันอาจจะเมตตา ให้เธอติดรถไป” เมื่อเห็นแววตาของเซี่ยอันนา เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกมีความสุข
ดูเหมือนว่าการแกล้งเซี่ยอันนาจะเป็นเรื่องที่สนุกมาก เมื่อเห็นเซี่ยอันนาโกรธเขาก็มีความสุข “ไปเถอะ นายน้อยของฉัน ฉันจะพาเธอไปเอง”
แม้ว่าเซี่ยอันนาจะไม่อยากนั่งรถของเสี่ยวอวี้หลิน แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งรถของเขา เซี่ยอันนากัดริมฝีปากของเธอและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในที่สุดก็พยักหน้าและเดินตามเสี่ยวอวี้หลินไป
เป็นเฟอร์รารี่สีเหลือง ที่สะดุดตามาก
เซี่ยอันนานั่งอยู่ในรถ มือของเธอจับเสื้อผ้าไว้ จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดเธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเสี่ยวอวี้หลิน
แต่ตอนนี้กลับนั่งอยู่ในรถของเสี่ยวอวี้หลิน แถมยังเป็นเขาที่ส่งตัวเองไปโรงเรียน หลังจากขึ้นรถ ทั้งคู่ไม่มีใครพูดหรือถามว่าเซี่ยอันนาจะไปไหน
เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้ถามเพราะถึงเซี่ยอันนาจะไม่พูด เขาก็รู้ว่าเธอไปได้แค่โรงเรียน
เซี่ยอันนารู้สึกอายมาก เธอไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเสี่ยวอวี้หลินอีก เธอไม่ต้องการให้เสี่ยวอวี้หลินรับผิดชอบตัวเอง มันเป็นเพียงอุบัติเหตุหลังตอนเมา เพราะงั้นทั้งสองก็ไม่มีใครผิด
