“คุณที่นี่ใหญ่แค่ไหน” ไม่ว่ายังไงเซี่ยอันน่าก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ยังคงมีความรู้สึกกลัวที่จะเดินไกล แถมเธอยังไม่เคยเห็นห้องใหญ่ขนาดนี้มาก่อน และยังเป็นห้องใต้ดินอีก ซึ่งมันน่าเหลือเชื่อมาก
แต่ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือก
ทำได้เพียงเดินตามพี่หกไปเรื่อยๆ
“สาวน้อย จำไว้บนโลกใบนี้ไม่มีใครทำดีกับเธอโดยไม่มีเหตุผลหรอก” เมื่อได้ฟังคำพูดของเขา เซี่ยอันน่าก็รู้สึกงง ผู้ชายคนนี้ซื้อเธอมาเพื่ออะไร ถ้าบอกว่าเพราะความสวย เขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากขนาดนี้ เพราะบนโลกใบนี้มีคนสวยเยอะมาก ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้ในการซื้อเธอกลับมา
“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” ตอนนี้เซี่ยอันน่าทำตัวเชื่อฟังมาก ราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆ จนทำให้คุณรู้สึกหลงรัก
ที่หกใจกระตุก นี่เหมือนเธอตอนนั้นมาก มีรอยยิ้มบางบางบนริมฝีปาก ไม่ได้ยิ้มกว้าง แต่ก็มีความสวยเฉพาะตัว
“สาวน้อย เธอเหมือนกันมาก” มุมปากของพี่หกค่อยๆยกยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มอ่อนโยนนี้แทบจะละลายใจของเซี่ยอันน่า เธอมองไปที่พี่หกและยกยิ้มกับไปเล็กน้อย
ท่าทางอย่างนี้เหมือนกับทั้งสองคนกำลังอยู่ในโลกแห่งความรัก ไม่สนใจอะไรที่อยู่ตรงหน้า
“อะไรนะคะ” ตอนนั้นเซี่ยอันน่าถึงจะเข้าใจขึ้นมา ที่เขาชอบเธอ หรือที่เขาทำอ่อนโยนกับเธออย่างนี้ โดยที่ไม่ได้โหดร้ายต่อผู้หญิงอย่างที่คนอื่นพูดกัน ที่แท้ก็เพราะว่าเธอมาเป็นตัวแทนของผู้หญิงอีกคนนึง ถ้าไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ทำดีกับเธออย่างนี้
เซี่ยอันน่าเริ่มเข้าใจขึ้นมา ที่เธอรอดพ้นจากความอันตรายมาได้ก็เพราะว่าร่างของเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกเขาฆ่าทิ้งอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้ว
เซี่ยอันน่ายิ้มอย่างขมขื่น ชีวิตของตัวเองยังต้องพึ่งความรักระหว่างผู้หญิงคนหนึ่งกับเขา และยังต้องยืมชื่อของผู้หญิงอีกคนเพื่อช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากหายนะ ยิ่งคิดก็น่าเศร้า
แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ยังต้องเดินตามพี่หกไปเรื่อยๆ
เมื่อเดินเข้าไปบริเวณมืดมิดอีกครั้งหนึ่ง เซี่ยอันน่าก็รู้สึกสงสัย มีเป็นห้องลับอีกห้องหนึ่งหรอ เพราะในนี้ เธอเดินผ่านทางแยกมานับไม่ถ้วน เซี่ยอันน่าไม่รู้ว่าที่นี่ใหญ่ขนาดไหน และก็ไม่รู้ว่าในนี้ซ่อนความลับไว้มากมายขนาดไหน
อ๊าย เมื่อเดินไปบริเวณมืดมิด เซี่ยอันน่าก็รู้สึกว่าแขนโดนบีบและดึงไป
เธอไม่มีแรงขัดขืน ดังนั้นจึงต้องเดินไปตามแรงลาก
ภายในห้องอันมืดมิด ทำให้เธอไม่รู้ว่าอีกคนคือใคร และไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำกับเธออย่างนี้ แต่เซี่ยอันน่าคิดว่าคงจะเป็นฝ่ายเดียวกับพี่หก เพราะมีแต่คนข้างเดียวกันเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาในนี้ได้
“สาวน้อย” พี่หกรู้สึกถึงความผิดปกติ ตอนนี้ความอ่อนโยนท่วมท้นไปทั้งใจของเขา ความรู้สึกที่เธออยู่กับเขา ผู้หญิงก่อนหน้านี้กี่ร้อยพันคนก็ให้เขาไม่ได้
แต่เมื่อเขาหันหน้ากลับไปมอง เขาก็ไม่เจอเงาของเซี่ยอันน่าแล้ว แม้แต่ผมเส้นเดียวก็ไม่เห็น นับประสาอะไรกับตัวคน
“หึ ในที่สุดก็เริ่มแล้ว” สายตาของพี่หกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เขาสืบประวัติของผู้หญิงคนนี้มาอย่างชัดเจนแล้ว เขาแค่ต้องการใช้เซี่ยอันน่าดึงอำนาจที่อยู่ข้างหลังของเสี่ยวอวี้หลินออกมาเท่านั้น
เขาส่งสายตาแปลกๆออกมาจากสายตาสีม่วงของเขา เขาค่อยๆยกมือขึ้นเพื่อให้ทุกอย่างกลับไปสู่ตำแหน่งเดิม แต่มือเขาก็หยุดกลางอากาศ ความสามารถพิเศษของเขาหายไปแล้ว
ตอนนี้เขาได้แต่ส่งยิ้มอย่างขมขื่น ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปในช่วงนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ แต่เพราะว่าภัยพิบัติในครั้งนั้น ทำให้เขากลายเป็นเขาอย่างตอนนี้
ตอนแรกเขาสามารถรับทุกอย่างที่เย่จิงเหยียนมีได้ แต่มันก็เป็นความโชคดีที่ทำให้เขาพลาดทุกอย่างไป และทำให้เขาต้องผ่านความยากลำบากที่ไม่ควรจะผ่านไปได้
หรือทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าเขาไม่ใช่ลูกที่บรรพบุรุษยอมรับ หรือเพราะว่าเขาเป็นลูกนอกสมรส
เมื่อคิดถึงคำว่าลูกนอกสมรส พี่หกก็กำกำปั้นชกลงบนขอบประตูข้างๆ
ตอนนี้เขาโกรธมาก เขาซ่อนความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลเย่ และความไม่พอใจที่มีต่อตระกูลเสี่ยว
เขารู้ว่าถ้าอยากเสี่ยวอวี้หลินออกมา ไม่มีใครเป็นเหยื่อที่ดีไปกว่าเซี่ยอันน่าแล้ว
และเซี่ยอันน่าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเริ่มรู้สึกกลัวพี่หกมากขึ้น
“เซี่ยอันน่าอย่าพูด” ในขณะที่เธอรู้สึกแปลกใจอยู่นั้น และพยายามที่จะหาทางขัดขืน เธอก็ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อของเธอ
จึงทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกแปลกใจมากขึ้น คนคนนี้คือใคร รู้จักเธอได้ยังไง
“คุณคือใคร” เซี่ยอันน่ารู้สึกไม่สบายใจ จึงอยากจะถามให้แน่ใจว่าคนคนนี้คือใคร มาถึงที่นี่ได้ยังไง
คนที่จะสามารถเข้ามาในนี้ได้ แสดงว่าต้องไม่ธรรมดา อันหน้าไม่คุ้นกับเสียงของฝ่ายตรงข้าม ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ในเมื่อเธอตกมาอยู่ในสภาพนี้แล้ว มันจะเลวร้ายไปถึงขนาดไหนกัน
“เซี่ยอันน่าเธอไม่รู้จักฉัน แต่เชื่อฉันเถอะว่าฉันมาเพื่อช่วยเธอออกไป” เสียงของฝ่ายตรงข้ามแน่วแน่ ราวกับตัดสินใจมาดีแล้ว
แต่ตอนนี้เซี่ยอันน่าไม่เชื่อใครทั้งนั้น ในเมื่อเธอถูกจับมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย และโดนคนที่ไม่รู้จักควบคุม มันก็ไม่ได้ต่างกันกับผู้ชายคนนี้
“ทำไมฉันต้องเชื่อคุณ” ชายคนนั้นเหมือนจะหมดความอดทนกับเซี่ยอันน่าแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจจะอธิบายมากความตั้งแต่แรก สายตาของเขาแสดงความรำคาญออกมา ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะช่วยเธอออกมาแค่นั้น แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีคำถามมากมายขนาดนี้
ตอนที่เขาถูกขอให้มาช่วยคน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องตอบคำถามที่ไร้สาระอย่างนี้ สำหรับซานซานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอ
“ฉันจะพูดอีกหนึ่งครั้งเท่านั้น เธอจะไปไม่ไป ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว” ซานซานทนเซี่ยอันน่าไม่ได้แล้ว
พระเจ้ารู้ว่าเขาอยากไปมากแค่ไหน แต่เสี่ยวอวี้หลินใช้เงินมหาศาลเพื่อผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นหมูตัวหนึ่ง ซานซานก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ คุยกับเซี่ยอันน่า พยายามอย่างเต็มที่ให้เธอมีความสุข
“โอเค” เซี่ยอันน่ามองออกว่าฝ่ายตรงข้ามหมดความอดทนแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ถามคำถามอะไรที่ไม่ควรถามอีก
เซี่ยอันน่าเดินไปพร้อมกับซานซาน ผ่านทางแยกมากมาย แต่สุดท้ายก็ยังกลับมายืนอยู่ที่เดิม ทางพวกนี้ทั้งคู่เคยเดินผ่านมาหมดแล้ว
“ตรงนี้คุ้นมาก เหมือนเคยมาแล้วนะ” เซี่ยอันน่าขมวดคิ้ว ที่ตรงนี้คุ้นเคยมาก จนเธออดรู้สึกแปลกใจไม่ได้
ซานซานหน้าขรึม ที่จริงแล้วที่นี่ไม่ใช่แค่คุ้น แต่พวกเขาเดินผ่านมาแล้วหลายครั้ง แต่เซี่ยอันน่าคิดว่าตัวเองได้เดินผ่านไปแล้ว
ที่จริงแล้วพวกเขาเดินวนอยู่ในนี้ไปเรื่อยๆหลายชั่วโมงแล้ว และสุดท้ายก็กลับมาเดินอยู่ที่เดิม
“พวกเรายังไม่ได้เดินออกไป นี่เป็นที่เดิม” ซานซานมองใบหน้าหดหู่ของเซี่ยอันน่า และสุดท้ายก็เลือกที่จะบอกเรื่องนี้กับเธอไป ไม่อย่างนั้นเธออาจจะคิดว่าเธอเดินจากตรงนั้นไปไกลแล้ว
“อะไรนะ เป็นไปได้ยังไง ฉันเดินจนเหนื่อยแล้ว รู้สึกว่าเดินไปไกลมากแล้วนะ” เซี่ยอันน่ารู้สึกว่าเธอเดินมาไกลมากแล้ว แล้วจะกลับมาอยู่ที่เดิมได้ยังไง
พวกเขาถูกขังให้เดินวนอยู่ในห้องเล็กๆเรื่อยๆ ในขณะที่เสี่ยวอวี้หลินที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ก็กำลังถือกระดาษทิชชู่ห่อนึงเช็ดเหงื่ออยู่ตลอดเวลา
“ตงจื่อนายว่าจะได้ผลไหม” เสี่ยวอวี้หลินหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดเหงื่อ แล้วจากนั้นก็หยุดมืออยู่กลางอากาศ พร้อมกับถามคำถามนี้
ตงจื่อพยักหน้า “ไม่มีปัญหา เขาต้องทำได้แน่ๆ”
เมื่อได้ฟังคำพูดของตงจื่อ หเสี่ยวอวี้หลินถึงได้วางกระดาษทิชชูลง
สมองของเขาฉายภาพของเซี่ยอันน่า และผู้หญิงที่ช่วยเขาริมทะเลวันนั้นอยู่ซ้ำๆ ทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องกันไหม
เขาอยากรู้มากว่าเซี่ยอันน่าคือใคร และเกี่ยวข้องยังไงกับผู้หญิงคนนั้น
ภายในกำแพงแห่งนี้ ในที่สุดซานซานและเซี่ยอันน่าก็รู้สึกหมดแรง
“ทำยังไงดี” ถึงเซี่ยอันน่าจะไม่ได้รู้สึกกลัว แถมยังมีความรู้สึกท้าทาย แต่เธอก็รู้สึกเสียใจ ในที่สุดก็มีคนมาช่วยเธอ แต่กลับติดอยู่ในนี้ด้วยกัน
“ทำไงงั้นหรอ เธออย่ามารบกวนฉันโอเคไหม ให้ฉันคิดวิธีก่อน ไม่รู้จริงๆว่าเสี่ยวอวี้หลินคิดอะไรอยู่ ถึงได้ทุ่มเงินมหาศาลเพื่อช่วยคนที่ไอคิวต่ำอย่างเธอ” ซานซานดูถูกเซี่ยอันน่ามาก
จากนั้นเขาก็เหลือบตาไปมองเซี่ยอันน่าราวกับกลัวเธอจะหายไป และไม่รู้จะอธิบายให้เสี่ยวอวี้หลินฟังยังไงดี
ถึงเขาจะรู้สึกไม่ชอบเซี่ยอันน่า แต่เขาก็มองเธอไม่หยุด
“ฉันโง่มากใช่ไหม” เธอรู้สึกขอโทษซานซาน ราวกับว่าถ้าพูดประโยคนี้แล้วเขาจะอารมณ์ดีขึ้น
“ใช่ ยังดีที่เธอรู้ตัว” ซานซานมองเธออย่างไม่พอใจ
เซี่ยอันน่าไม่ได้อยากจะเอาชนะ ดังนั้นเธอจึงไม่ฟังคำพูดของซานซานอีก
แต่ซานซานดูเหมือนจะมีคำพูดพูดกับเซี่ยอันน่าเยอะมาก แต่เธอกลับเดินหน้าไม่หยุด เธอคิดว่าถ้าเดินต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็เจอจุดหมายเอง
“เซี่ยอันน่าเธอจะไปไหน” ซานซานรีบถาม เพราะเขายังสนใจกับท่าทีของเซี่ยอันน่าอยู่ เขามีประสบการณ์มากมาย ตอนนี้เขากำลังโดนคนควบคุมอยู่ แต่เรื่องนี้เซี่ยอันน่าไม่จำเป็นต้องรู้
เขาคิดว่าตอนนี้เซี่ยอันน่าคงกำลังงมหาคำตอบอยู่
“ฉันแค่อยากลองดู ว่าพวกเราจะออกไปได้เมื่อไหร่” เซี่ยอันน่าเชื่อมั่นในตัวเองมาก เธอไม่หันมามองใบหน้าบูดบึ้งและอารมณ์ของซานซานเลย เธอเดินตรงไปอย่างมั่นใจ
“ไม่ต้องเดินแล้ว ตรงนี้เป็นทางตัน และพวกเราก็เข้ามาอยู่ในนี้แล้ว” ซานซานไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้โง่ขนาดนี้ เขาพูดออกมาชัดเจนแล้ว เธอยังคงเดินไปทั่ว ไม่รู้หรือไงว่าในนี้อันตรายขนาดไหน
เซี่ยอันน่าหันไปมองซานซาน “ทางตันหรอ หมายความว่ายังไง”
“ไม่เข้าใจใช่ไหมล่ะ พวกเราติดกับดักเวทย์แล้ว” ระหว่างที่ซานซานพูดประโยคนี้สมองเขาก็ยังคงยุ่งเหยิง
เวทย์ประเภทนี้ เขาก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่รู้ว่าเป็นยังไง
อย่าบอกนะว่านี่คือเวทย์ที่หายไปนาน เวทย์นี้ค่อยๆหายไปตามกาลเวลา ตอนแรกซานซานก็ อยากจะเห็นสักครั้ง คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาเจอกับตัวในสถานการณ์แบบนี้
ซานซานพอจะได้ยินเวทย์พวกนี้มาบ้าง แต่ก็เป็นเรื่องเล่าขานกันมาเท่านั้น วันนี้ถือว่าเขาได้มาเปิดโลก แต่ระวังมาเปิดโลกเขาก็ติดอยู่ในมนต์เวทย์นี้ด้วย
“เวทย์หรอ พวกเราลองดูก็ได้นี่นา” เมื่อได้ยินซานซานพูดคำว่าเวทย์ สมองของเธอก็เปิดโหมดบ้าคลั่งขึ้นมา สำหรับเวทมนต์นั้น เธอยังไม่เคยเจอมาก่อน
แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว แต่เซี่ยอันน่าก็ยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับเวทย์เหล่านั้น
เซี่ยอันน่ามองไปที่ซานซานด้วยความวิตกกังวล เวทมนต์งั้นหรอ
ทำไมยังมีเวทมนต์อยู่อีก
สิ่งพวกนี้ควรจะหายไปนานแล้วไม่ใช่หรอ มันผ่านมากี่ยุคกี่สมัยแล้ว
“เวทมนต์หรอ คุณแน่ใจนะ” เสียงอันอ่อนโยนของเซี่ยอันน่าเป่ารดหูของซานซาน จนซานซานรู้สึกเวียนหัว แต่เขาก็ยังอดทนอธิบายให้เธอฟัง
“ฉันสงสัยว่าพวกเราอาจจะโดนเวทมนต์ขังเอาไว้” ซานซานพูดพลางหาจุดที่มาของเวทมนต์ ที่จริงตอนนี้ถ้าหาจุดหลักได้ ก็สามารถหลุดออกไปจากเวทมนต์นี้ได้ ไม่ใช่รอความตายอยู่อย่างนี้
ภายในห้องใต้ดิน พี่หกก็กำลังยิ้มอย่างเยือกเย็น
“หึ อยากจะออกไปจากกับดักเวทมนตร์ของฉันหรอ ดูถูกฉันเกินไปแล้ว” พี่หกพูดพร้อมทุบถ้วยแก้วสีเทาเงินตรงหน้า จนแก้วแตกมาบาดมือเขา เลือกสีสดไหลออกมาตามแผล ผู้หญิงคนนี้ต้องกลัวเขามากขนาดไหน ถึงกล้าไปเสี่ยงอย่างนั้น
พี่หกหลับตาลง ครั้งนี้เป็นเดิมพันที่ใหญ่ที่สุด
เขาอยู่ในการพนันมาหลายปี เขาไม่เคยแพ้มาก่อน ไม่รู้ว่าครั้งนี้ผลจะเป็นยังไง การต่อกรกับตระกูลเย่ในครั้งนี้ เขายังไม่แน่ใจว่าควรทำยังไงดี
แต่สำหรับตอนนี้ เขาเดินมาแล้วก้าวแรก ไม่สามารถเดินย้อนกลับไปได้ ในเมื่อมันเริ่มขึ้นแล้ว เขาก็ต้องแข่งจนสุดกำลัง เพื่อไม่ให้เสียความพยายามในครั้งนี้
