เซี่ยอันน่ารู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอคิดถึงประสบการณ์ของเธอในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
เปรียบได้กับภาพยนตร์ถูกลักพาตัว ถูกนำไปประมูล ถูกขังอยู่ห้องใต้กิน และถูกเข้าไปติดอยู่ในพลังเวทย์
ในขณะนี้ เซี่ยอันน่ารู้สึกเหมือนได้เห็นท้องฟ้าอีกครั้งหนึ่ง
เธอค่อยๆเดินไปที่ข้างหน้าของเสี่ยวอวี้หลินทีละก้าว และพูดเบาๆว่า “ไม่เจอกันนานนะ ！”
ถึงต้องพูดว่าไม่เจอกันนานเลยเหรอ ? บางทีอาจจะดูเกินจริงไปหน่อย แต่จริงๆแล้วก็แค่ไม่ได้เจอหน้ากันไม่กี่วันเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ในครั้งนี้ ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกราวกับว่าผ่านมาหลายศตวรรษแล้ว นี่เป็นเพียงการรอคอยที่ยอดเยี่ยมมาก รอคอยจนแทบจะทำให้ความรู้สึกของคนพังทลาย
“เด็กน้อย คุณสบายดีไหม ?” เสี่ยวอวี้หลินหงุดไปชั่วขณะ และในที่สุดก็จ้องมองไปที่เซี่ยอันน่าด้วยแววตารักใคร่
สองสามวันมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนไม่หลับเพื่อผู้หญิงคนนี้ เขาใช้พลังของตัวเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคิดมาเสมอว่าควรจะใช้พลังของตัวเองในเวลาที่เหมาะสมในอนาคต
แต่ว่า ในครั้งนี้ เพียงเพื่อเซี่ยอันน่า เขาเกือบจะใช้ทรัพยากรทั้งหมดของเขา ถึงแม้ว่าตงจื่อจะเคยเกลี้ยกล่อมเขา ไม่ให้เขาใช้ทรัพยากรทั้งหมดนั้นในเวลานั้น
แต่ เขาก็ยังกลัวว่าจะมีอะไรผิดพลาด ดังนั้น ถ้าหากครั้งนี้ซานซานไปช่วยเซี่ยอันน่าออกมาไม่ได้ เขาก็ยังมีวิธีที่สอง หรือวิธีที่สาม สำหรับเซี่ยอันน่าแล้ว เขามักจะทำให้เธอมีความรู้สึกสบายใจ
“คุณสบายดีไหม ?” เซี่ยอันน่าพูดประโยคนี้จบ เธอก็รู้สึกว่ามีน้ำตาไหลลงมาที่มุมตาของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้กับผู้ชาย
“ยังโอเค แค่ได้พบคุณ ทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว”เสี่ยวอวี้หลินพูดแบบนี้ จากนั้นก็เดินไปข้างๆเซี่ยอันน่า จากนั้นก็กอดเธอ
เซี่ยอันน่าได้กลิ่นยาสูบอย่างรุนแรงบนตัวเขา ซึ่งมันทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกงงงวยเล็กน้อย เมื่อก่อน เธอไม่เคยเห็นเสี่ยวอวี้หลินสูบบุหรี่ กลิ่นบุหรี่ในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกงงงวยเล็กน้อย ทั้งหมดนี้มันทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก
“คุณสูบบุหรี่ ?”เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วเล็กน้อย มีร่องรอยของความวิตกกังวลเล็กน้อย ความวิตกกังวลนี้ เมื่อมองไปในตาของเสี่ยวอวี้หลิน นอกจากนี้ก็ยังมีกลิ่นอื่นๆอีก
“ในช่วงสองสามวันมานี้ ผมสูบไปสองสามครั้ง” เขายิ้มเบาๆ รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เมื่อได้เห็นเซี่ยอันน่าความรู้สึกก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ
บังเอิญว่าในเวลานี้เสี่ยวอวี้หลิน เขาหาวออกมา แสดงความเหนื่อยล้าทั้งหมดออกมาอย่างชัดเจน
“ขอบคุณนะ” นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยอันน่ายื่นมือออกมา และกอดเสี่ยวอวี้หลินแน่น
สำหรับเสี่ยวอวี้หลิน เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเซี่ยอันน่าจะเริ่มกอดเขาก่อน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน
อย่างไรก็ตาม ฉากนี้ดูคุ้นเคยมาก ราวกับว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น เขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าสรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
“เสี่ยว ในเมื่ออันน่ากลับมาแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ” ตงจื่อไม่อยากเห็นฉากแบบนี้ต่อไปแล้ว
และในครั้งนี้ เขาก็มองออกว่า เสี่ยวอวี้หลินชอบเซี่ยอันน่าจริงๆ
ท้องฟ้าสีเหลืออ่อน ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าในยามบ่าย และมีสีเทาแทรกมาเล็กน้อย
เซี่ยอันน่ากอดเสี่ยวอวี้หลินไว้แบบนี้ ราวกับว่าพวกเขาจะหยุดนิ่งมองกันอย่างเงียบๆภายใต้ท้องฟ้ายามบ่าย
เซี่ยอันน่าลูบคิ้วของเสี่ยวอวี้หลินเบาๆ และพูดเบาๆว่า “คิ้วของคุณ ！”
แตะไปที่ขนตาของเขาและพูดเบาๆว่า “ดวงตาของคุณ”
เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่หน้าของเธออย่างงุนงง และใช้นิ้วลูบไปที่ใบหน้าของเธออย่างเบาๆ และพูดว่า “ใบหน้าของคุณ”
ต้นฟีนิกซ์ข้างๆ ตั้งเรียงรายกัน
มีความโรแมนติกแบบหนึ่งของ “ถนน Tonghua Wanli และบทสนทนาที่ไม่รู้จบ” และทั้งหมดนี้เป็นทิวทัศน์ที่พี่หกแก้ไข้ไว้บนถนนเฟิงหลิงให้ใกล้เคียงกับห้องใต้ดิน และมักจะได้การสวดภาวนาจากผู้คน
เคยมีคนบอกว่า ถ้าไม่เคยไปเดินเล่นใต้ต้นฟีนิกซ์บนถนนเฟิงหลิง ก็ไม่นับว่ากำลังคบกันอยู่
ในเวลานี้ สำหรับเซี่ยอันหนานแล้ว มันคือความสุข และยังเป็นฉากที่เธอจะคิดถึงที่สุดในชีวิตอีกด้วย
ในความมืด มีดวงตาสีม่วงคู่หนึ่งกำลังจ้องไปที่ชายหญิงคู่นั้น ดวงตาของเขาน่าหลงใหล ราวกับภูติปีศาจในยามค่ำคืนที่น่าอัศจรรย์
“ลูกพี่ พวกเราไม่ไปเหรอ ?”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”พี่หกพูดพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก “เสี่ยวอวี้หลินชอบผู้หญิงคนนี้มากกว่าที่ฉัน
คิด การจับผู้หญิงคนนี้ ถือเป็นจุดอ่อนของเสี่ยวอวี้หลิน เกม มันต้องเล่นช้าๆ ถึงจะสนุก”
สำหรับคำพูดเหล่านี้ เสี่ยวหูจื่อแสดงท่าทางที่ไม่ค่อยเข้าใจ
แน่นอนว่า พี่หกก็ยังตั้งใจจะให้เสี่ยวหูจื่อเข้าใจ เขายิ้มและถอยหลังไปสองก้าว เข้าไปสู่ในความมืด
และทั้งสองคนทางนั้นยังอยู่กับโลกของตัวเอง จนไม่ทันสังเกตการมีอยู่ของพี่หกเลย
เสี่ยวอวี้หลินบอกว่าจะส่งเซี่ยอันน่ากลับไปพักผ่อน อันน่าก็ไม่คิดอะไรมาก ขึ้นไปบนรถและหลับตาพักผ่อน
“ถึงแล้ว ลงรถเถอะ”
ครึ่งหลับครึ่งตื่น เมื่อเธอได้ยินเสียงของเสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นและมองออกไปหน้าต่างรถ
เอ๊ะ นี่ไม่ใช่โรงเรียนเหรอ
เธอเงยหน้ามองเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าถามว่า “ทำไมถึงไม่ส่งฉันกลับไปที่โรงเรียน ?”
เสี่ยวอวี้หลินพูด ลางเอนตัวไปช่วยเซี่ยอันน่าปลดเข็มขัดนิรภัย เขาอดไม่ได้ที่จะพาเธอออกจากรถ และกลับมายังอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง
เซี่ยอันน่าเหนื่อยมากจริงๆ และไม่ได้คิดจะต่อต้าน
เธอในตอนนี้ แค่อยากนอนอยู่บนเตียง และหลับไปสามวันสามคืน
หลังจากอาบน้ำ เซี่ยอันน่าก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นไส้กรอกย่าง
ตามกลิ่นหอม เซี่ยอันน่าเดินมาถึงห้องครัว จากนั้นก็เห็นเสี่ยวอวี้หลินในผ้ากันเปื้อน กำลังทำไข่ดาวและแซนวิส
ท่าทางที่ดูยุ่งเหยิงของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้เซี่ยอันน่าทนดูต่อไปไม่ได้ เธอเดินไปหยิบตะหลิวและพูดว่า “ฉันทำดีกว่า”
“ไม่ได้ นี่เป็นอาหารเย็นที่ผมเตรียมให้คุณ คุณไปรอกินดีกว่า”
เสี่ยวอวี้หลินยืนกราน เซี่ยนอันน่าทำอะไรไม่ถูก จึงทำได้เพียงไปนั่งอยู่ข้างๆ มองเสี่ยวอวี้หลินที่ยังคงวุ่นวายต่อไป
ในที่สุด ระหว่างที่เซี่ยอันน่าหาว เสี่ยวอวี้หลินก็ยื่นจานอาหารทั้งสองมา
เอ่อ……..
“เป็นยังไงบ้าง หอมมากใช่ไหม ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าจึงทำได้เพียงกลืนความจริงไว้ในท้องเธอเท่านั้น
ภายใต้การจ้องมองอย่างจริงจังของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าจึงหยิบแซนวิสขึ้นมา และกัดไปหนึ่งคำ
“รสชาติเป็นยังไงบ้าง ?”
ผิวด้านนอกของแซนวิสตกลงมา และดูแข็งไปหน่อย แต่ข้างในไม่เลวเลย
“อืม อร่อย”
หลังจากได้รับคำชมจากเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้มราวกับเป็นเด็ก
“ดูเหมือนว่าปมจะมีพรสวรรค์ในการเป็นเชฟ อาหารเช้าวันพรุ่งนี้ ผมจะแสเดงบางอย่างให้คุณ ทำ……..”
เมื่อเสี่ยวอวี้หลินหันกลับมา ก็พบว่าเซี่ยอันน่ากำลังร้องไห้อยู่
“คุณ…..คุณเป็นอะไร ? ถ้ารู้สึกว่ามันแย่ ก็อย่ากินเลย”
เซี่ยอันน่ารีบส่ายหัว ยิ้มและพูดว่า：“ อร่อยมากเลย คุณดูสิ ฉันกินจะหมดแล้ว”
“ถ้างั้นทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ ?”
เมื่อก้มหน้าลง ในใจของเซี่ยอันน่ารู้สึกอึดอัดมาก
เธอกับเสี่ยวอวี้หลินเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เขาพยายามอย่างมากเพื่อที่จะช่วยตัวเธอเอง
แล้วลูกพี่ลูกน้องชายล่ะ ? เพื่อประโยชน์ในการพนัน เขาจึงขายตัวเองให้กับการเปลี่ยนแปลงแบบนั้น หรือว่าเขาไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยเหรอ เขาไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยเหรอ ?
แต่ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ยังเป็นญาติทางสายเลือดกัน ！
เซี่ยอันน่ารู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายเธอก็ร้องไห้จนตาแดง
เมื่อเห็นท่าทางที่เศร้าของเธอ เสี่ยวอวี้หลินก็เหมือนจะเดาอะไรได้
เสี่ยวอวี้หลินเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เซี่ยอันน่า และพูดว่า “ต่อไปนี้ผมจะปกป้องคุณเอง จะไม่ปล่อยให้คุณถูกกระทำแบบนี้อีก”
เธอเงยหน้ามองเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าร้องไห้สะอื้นเหมือนกระต่ายและถามว่า “ฉัน ฉันเชื่อคุณได้ใช่ไหม ?”
“แน่นอน ผมเสี่ยวอวี้หลินรักษาสัญญา ผมจะทำตามที่พูด ！”
ท่าทางจริงจังของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้เซี่ยอันน่ายิ้มออกมา และพูดว่า “ถ้างั้นฉันเอาจริงนะ ถ้าหากว่าคุณผิดคำพูด ฉันจะคิดบัญชีกับคุณแน่”
“โอเค”เสี่ยวอวี้หลินถามด้วยรอยยิ้มว่า “อารมณ์ดีขึ้นบ้างรึยัง กินข้าวต่อเถอะ”
เซี่ยอันน่าเช็ดน้ำตาที่หน้าและพยักหน้า ก้มลงกินข้าวในจานต่อ
เสี่ยวอวี้หลินหยิบผ้าขนหนูออกมา และค่อยๆเช็ดผมให้เซี่ยอันน่าเบาๆ
“คุณเป็นผู้หญิง ทำไมถึงไม่สนใจอะไรเลย ถ้าผมไม่แห้งก็ยังนอนไม่ได้”
อย่ามองแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกของเสี่ยวอวี้หลิน เขาก็มีด้านที่อ่อนโยนและละเอียดมากเช่นกัน
แต่เมื่อเขาแสดงด้านนี้ออกมา ถ้างั้นความตาย ก็ไม่มีที่สิ้นสุด
เช่นเดียวกับเซี่ยอันน่าในตอนนี้ เธอถูกเสี่ยวอวี้หลินปฎิบัติอย่างอ่อนโยน จนรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก
เพียงแต่ ก่อนหน้านี้เขาเกรงใจอวี๋เวยขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจ เซี่ยอันน่าก็หัวเราะเยาะเย้ย
เธอเป็นใคร ที่ดีที่สุดก็คืออารมณ์ของเสี่ยวอวี้หลินในการเลิกจ้าง ขอเรียกร้องเยอะขนาดนั้น ความต้องการมากขนาดไหน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเซี่ยอันน่าก็หรี่ลงอีกครั้ง
และเสี่ยวอวี้หลินที่ช่วยเธอเช็ดผม ก็ไม่ทันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอเลย
หลังจากทานอาหารอิ่มแล้ว เซี่ยอันน่าก็เตรียมที่จะพักผ่อน
แต่เมื่อเธอลงนอน ที่ข้างๆเธอก็จมลงลึกมาก
เธอรีบลุกขึ้นทันที เซี่ยอันน่าหันไปมองเสี่ยวอวี้หลินและถามว่า： “คุณทำอะไร ?”
“ก็นอนหลับไง ผมเหนื่อยมาหลายวันแล้ว อยากจะพักผ่อนให้สบาย”
เสี่ยวอวี้หลินยืดเอวของเขา และพูดด้วยสีหน้าสบายๆ
“คุณพักผ่อนหน่ะได้ แต่ทำไมต้องมานอนข้างๆฉัน ?”
“เพราะว่าเตียงนี้มันสบาย”
คำตอบนี้ ทำให้เซี่ยอันน่าพูดไม่ออก
เซี่ยอันน่าพูดอย่างช่วยไม่ได้：“ ถ้างั้นฉันจะไปนอนห้องอื่น”
แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ผลักเซี่ยอันน่าไปที่เตียง ด้วยแขนทั้งสองข้างจับไหล่ของเธอ และมองไปที่เธออย่างเอื้อเฟื้อ
“นอนกับผม มันอึดอัดขนาดนั้นเลยเหรอ ?”
ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันในท่านี้ ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“มันก็ไม่ใช่ แต่ปัญหาคือ……คือ…….”
“คืออะไร คุณก็อย่าเป็นห่วงมากเลย รีบนอนเถอะ ผมก็ไม่ใช่ว่าจะจับคุณกิน”
ด้วยคำพูดนั้น เสี่ยวอวี้หลินก็นอนลงข้างๆเซี่ยอันน่าอีกครั้ง และกอดอกไว้ เขาดึงเซี่ยอันน่าไว้ข้างๆตัวเอง ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้
เธอขยับแขน แต่เซี่ยอันน่าก็พบว่าตัวเองไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ยอมรับความจริงเถอะ
และเมื่อเสี่ยวอวี้หลินอยู่ข้างๆเธอ เซี่ยอันน่าก็รู้สึกปลอดภัยมาก เธอหลับตาและหลับไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อฟังเสียงลมหายใจของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ลืมตาขึ้น และลูกผมของเธอด้วยรอยยิ้ม และหลับไป
แต่ในความฝันของเซี่ยอันน่านั้น เธอกลับรู้สึกไม่มั่นคง
ในความฝัน เธอดูเหมือนว่าจะกลับไปยังสถานที่แปลกๆนั้นอีกครั้ง ในห่วงโซ่ของห้องใต้ดินนั้น หาทางออกยังไงก็ไม่พบ
เซี่ยอันน่าใช้แรงทั้งหมด วิ่งอย่างหนักและเหนื่อยล้า จนในที่สุด เธอก็พบแสงสว่าง
แสงสว่างนั้นเต็มไปด้วยความหวัง ทำให้ในใจเซี่ยอันน่ารู้สึกโหยหา
สู้ๆ วิ่งไปตรงนั้น ก็จะสามารถออกไปได้แล้ว ！
เซี่ยอันน่าให้กำลังใจตัวเอง และวิ่งไปที่ทางออกอย่างรวดเร็ว
แต่สิ่งที่รอเธออยู่ตรงนั้น ไม่ใช่ความหวังในการหลบหนี แต่เป็นชายผู้มีดวงตาสีม่วงคนนั้น
“อ๊ะ !”
ทันใดนั้นเซี่ยอันน่าก็ลุกขึ้นนั่ง เหงื่อโชกเต็มร่างกายลหายใจแทบไม่ทัน
“ฝันร้าย ?”
เสี่ยวอวี้หลินตกใจตื่น เมื่อเห็นท่าทางของเซี่ยอันน่า จึงถาม
เซี่ยอันน่ายังคงกลัว เธอพูดอะไรไม่ออก จึงทำได้เพียงพยักหน้า
เมื่อเห็นท่าทางของเธอ ในใจเสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกเป็นทุกข์มาก
เสี่ยวอวี้หลินกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและพูดปลอบเธอว่า “มันจบไปแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
เซี่ยอันน่าหดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยวอวี้หลิน และพูดกระซิบว่า “ใช่ มันจบไปแล้ว ฉันจะไม่เจอผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้นอีกแล้ว”
“ขอโทษนะ อันน่า เป็นผมที่ไม่ได้ปกป้องคุณ ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว”
เมื่อเซี่ยอันน่าได้สติ เธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับเสี่ยวอวี้หลินว่า ：“ไม่ต้องพูดขอโทษหรอก เป็นลูกพี่ลูกน้องชายของฉันที่ขายฉันไปในที่แบบนั้น รอก่อนเถอะ ฉันจะต้องชำระบัญชีกับเขาแน่ ”
“เรื่องแบบนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ ผมจะทำให้เขาเสียใจที่มาโลกนี้แน่นอน ！”
เมื่อมองไปที่สีหน้าที่ดุร้ายของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็รู้ว่า ถ้าหากลูกพี่ลูกน้องชายของเธอมาอยู่ในมือของเสี่ยวอวี้หลิน เขาจะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน
เซี่ยอันน่าโกรธมาก แต่ก็ไม่อยากให้ลูกพี่ลูกน้องชายเธอตาย จึงพูดไปว่า：“ เรื่องของลูกพี่ลูกน้องชาย ปล่อยให้ฉันเถอะ ฉันยังมีเรื่องที่อยากจะถามเขา”
“คุณถามของคุณไป ผมแก้ปัญหาของผม โดยไม่รอช้า ลูกพี่ลูกน้องชายของคุณนั้น ถ้าไม่ทำให้เขาลำบากสักหน่อย ก็คงจะกลับมายุ่งกับคุณอีกในอนาคต”
นี่เป็นเรื่องจริงเลยที่เดียว
ช่างมันเถอะ ถึงแม้ว่าเสี่ยวอวี้หลินจะจัดการดีแล้ว แต่ลูกพี่ลูกน้องชายเสียคนไปแล้ว จะต้องมีคนคอยเตือนสติเขา ไม่อย่างนั้นชั่วชีวิตนี้เขาก็จะไร้ค่า
หลังจากฝันร้ายเมื่อครู่นี้ ทำให้เซี่ยอันน่านอนไม่หลับ
เธอพิงไหล่ของเสี่ยวอวี้หลินและถามว่า ：“ทำไมคุณถึงไม่ถามฉัน ว่าสองวันที่ผ่านมานี้มันเกิดอะไรขึ้น ?”
เสี่ยวอวี้หลินโอบเซี่ยอันน่าและพูดว่า ：“ผมได้ตรวจสอบทุกออย่างอย่างชัดเจนแล้ว รวมถึงพี่หกนั่นด้วย ผมจะต้องให้เขาชดใช้อย่างแน่นอน”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่พี่หกพูดไว้ เซี่ยอันน่าก็พูดว่า “ฉันรู้สึกว่า พี่หกคนนั้นกับคุณ ดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน”
“จะเป็นไปได้ยังไง ผมกับเขาจะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน เขาเป็นนักเลง และชื่อเสียงของเขานั้นก็แย่มาก”
คำพูดนี้ ทำให้เซี่ยอันน่าหลุดขำออกมา “ดูเหมือนว่า ชื่อเสียงของคุณก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น”
เมื่อมองไปที่คนในอ้อมแขน เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่โกรธ ยังยิ้มและพูดว่า：“ ดูเหมือนว่า คุณเกือบจะหายดีแล้ว ยังรู้จักมาล้อเล่นกับผมอีก ถ้างั้น พวกเราทำอะไรอย่างอื่นกันไหม ?”
“ไม่ค่ะ ฉันยังง่วงอยู่ นอนก่อนนะ”
เซี่ยอันน่าเหมือนปลาที่หลุดออกจากอ้อมแขนของเสี่ยวอวี้หลิน หันหลังให้เสี่ยวอวี้หลิน และห่อตัวแน่น
เซี่ยอันน่าเคยเห็นแล้วว่าเสี่ยวอวี้หลินนั้น “กล้าหาญ” ขนาดไหน ถ้าไปยุ่งกับเขา อย่างนั้นก็ไม่ต้องนอนกันแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางตื่นตัวของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ส่ายหัว
