หัวใจสั่น เซี่ยอันน่ากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา
แต่เมื่อเธอนึกถึงสร้อยคอนิ้วนั้น นิ้วเธอก็หดกลับอีกครั้ง
เนื่องจากเสี่ยวอวี้หลินไม่ชอบเขา ทำไมเขาต้องพัวพัน?
ช่างเถอะ ไม่ติดต่อ พวกเขาไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน ปล่อยให้ทุกอย่างค่อยๆเลือนหายไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซี่ยอันน่าก็ใช้หนังสือปิดโทรศัพท์ของเธอ มองไม่เห็นใจก็ไม่วุ่ยวาย
หลังจากนั้นไม่นาน
ในขณะที่ เซี่ยอันน่าสงบลงอย่างช้าๆ เธอก็รู้สึกได้ถึงออร่าแห่งการฆาตกรรมที่รุนแรงมาจากด้านหลังของเธอ
ร่างกายของเธอหดตัว เซี่ยอันน่ารู้สึกหนาวขึ้น
ดูเหมือน ว่าอาการจะแย่ลง
เซี่ยอันน่ารีบแต่งตัวและไปที่โรงพยาบาล
แต่ในขณะที่ร่างกายของเขาขยับ เงาดำก็เคลื่อนลงมา
“เซี่ยอันน่า ใครเป็นผู้มอบความกล้าหาญให้เธอ ที่จะไม่รับสายของฉัน!”
เสี่ยวอวี้หลิน！？
เมื่อเห็นผู้ชายที่กำลังจะพ่นไฟต่อหน้าเขา เซี่ยอันน่าก็รู้สึกงุนงง
ใช่เขาจริงๆเหรอ？
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่ามองไม่เป็นรูปเป็นร่าง เสี่ยวอวี้หลินก็โกรธมากขึ้น และตะโกน”กำลังงุนงงอะไร ฉันกำลังคุยกับเธอ!”
“อ่า เธอหาฉันเจอได้ยังไง?”
“ก็จะหายังไงอีก ถามใครต่อใครสิ! “
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวอวี้หลินโกรธมาก
เมื่อเสี่ยวอวี้หลินกลับไปและโกรธมาก
แต่ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฉันมักจะรู้สึกว่าเซี่ยอันน่าไม่ปกติ
ดังนั้นวันนี้ฉันต้องการคุยกับผู้หญิงตัวแสบคนนี้
โดยไม่คาดคิดว่า เธอไม่รับสายโทรศัพท์ เขาโทรมากกว่า 20 สายแต่ไม่รับสาย
กังวลเซี่ยอันน่าเกิดเรื่อง เขาจึงไปโรงเรียนเพื่อสอบถาม
หลังจากสอบถาม พบว่าสาวคนนี้นั่งเป่าเครื่องปรับอากาศอยู่ในห้องสมุด!
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะโกรธ แต่ก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเซี่นอันน่าไม่เป็นไร
ไม่กล้าที่จะมองไปที่ดวงตาไฟของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่นอันน่าก้มศีรษะลงและพูดว่า: “ฉัน … ฉันเอาจริงเอาจังเกินไป ฉันไม่ได้ยิน”
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงดึงโทรศัพท์ออกจากกองหนังสือ แสดงว่าเธอไม่ได้โกหก
เสี่ยวอวี้หลินเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจมาก ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างมีความสุข “ตอนนี้ฉันต้องการให้เธอไปทานอาหารเย็นกับฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้!”
“แต่ฉันยังอ่านหนังสือไม่จบ”
“หนังสือสำคัญหรือฉันสำคัญ?”
“……หนังสือสำคัญ”
“ เซี่นอันน่า！！”
เสี่ยวอวี้หลินตะโกนดัง เซี่นอันน่าปิดหูของเธอ
“อย่าตะโกนดังมาก ฉันได้ยิน”
“ฉันคิดว่าคุณเป็นสมองหมู ดังนั้นฉันจึงโกรธจริงๆ”
ด้วยเหตุนี้เสี่ยวอวี้หลินไม่สนใจ ความไม่เห็นด้วยของเซี่ยอันน่า ลากเธอเดินออกไปข้างนอก
เซี่ยอันน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “อืม ฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันไม่อยากไป”
“เธอคิดข้ออ้างทองคำนี่ มันเลวร้ายเกินไป!”
“ฉัน……”
เฮ้ ช่างเถอะ ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็ไม่เชื่อหรอก
เซี่ยอันน่าปิดปากของเธอ ยอมโดนเสี่ยวอวี้หลินลากออกจากห้องสมุดไป
นักเรียนในห้องสมุดเห็นฉากนี้อย่างชัดเจน จนกลายเป็นเรื่องพูดคุยสำหรับทุกคน
“ว้าว ช่างโรแมนติกจริงๆ ประธานอำนาจเหนือจริงๆ!”
“ใช่แล้ว เซี่ยอันน่าคงมีความสุขมาก ฉันก็อยากหาผู้ชายแบบนั้นด้วย”
“เธอ? ลืมมันไป มองดูเด็กผู้ชายรอบๆ ตัวเรา ฉันทนไม่ได้ที่จะมอง”
“ฮาย มันไม่ใช่อะ”
เด็กผู้หญิงสองคนกำลังคุยกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนลุกขึ้นมาตะโกนใส่พวกเธอว่า “นี่คือห้องสมุดโปรดออกไปคุยข้างนอก!”
ทำให้ผู้หญิงทั้งสองไม่พอใจเป็นอย่างมาก
แต่มันเป็นความจริงที่พวกเขาทำไม่ถูก แม้ว่าพวกเขาจะโกรธ พวกเขาสองคนก็ทำได้เพียงแค่ปิดปากของพวกเขา
ค่อยๆนั่งลง และวู่จิ่งที่อยู่ข้างๆเธอ ตกใจ
“เฉียวเฉี่ยว，เธอ……”
พลิกหนังสือไปหนึ่งหน้า ซู่เฉียวเฉี่ยวกล่าวอย่างสบายๆ ว่า“ ฉันแค่อยากมีสมาธิในการอ่านหนังสือ ไม่ต้องการถูกรบกวน”
แน่นอนว่าวู่จิ่งรู้สิ่งต่างๆไม่ง่ายอย่างนั้น แต่เนื่องจากซู่เฉียวเฉี่ยวพูดอย่างนั้น เธอจึงไม่กล้าที่จะหักล้างอะไร ฉวนตางก็ไม่รู้
นอกโรงเรียน ดวงอาทิตย์กำลังพอดี แต่เซี่ยอันน่ารู้สึกแสบตา
เธอบีบฝ่ามือของเธอ เซี่ยอันน่าปล่อยให้ตัวเองมีพลังมากขึ้น
มองไปรอบๆ ร้านอาหารเล็กๆ ข้างถนน เสี่ยวอวี้หลินถามว่า “แถวนี้มีอะไรอร่อยบ้าง?”
“ที่นี่มีแต่ของทานเล่น ไม่มีร้านอาหารใหญ่ๆ แน่ใจหรือว่าจะกินที่นี่?”
“วุ่นวาย ฉันเพิ่งพูดไม่ใช่เหรอ อยากให้ฉันพูดซ้ำอีกไหม?”
“งั้นดี เธออยากเอารสไหนดี?”
“อะไรก็ได้ ขอแค่อร่อย”
“งั้นมากับฉัน”
เซี่ยอันน่าพาเสี่ยวอวี้หลินไปที่ร้านบาร์บีคิว
เนื่องจากไม่ใช่มื้ออาหารหลัก จึงมีลูกค้าไม่มากนัก ในร้านบาร์บีคิว นั่งสองสามคนเป็นเด็กทั้งหมด
การตกแต่งในร้านเรียบง่าย แสงไฟก็ไม่ค่อยดี ซึ่งไม่เข้ากับชุดสูทแบรนด์เนมของเสี่ยวอวี้หลิน
ทันทีที่ทั้งสองเข้ามา พวกเขาก็กลายเป็นจุดสนใจของที่นี่
ทุกคนกำลังดูพวกเขา เจ้าของร้านก็กำลังเฝ้าดูพวกเขา
โชคดีที่เซี่ยอันน่าคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ไม่มีใครทักทายเธอ เธอนั่งลงและหยิบเมนูขึ้นมาและพูดว่า”บาร์บีคิวที่นี่มีชื่อเสียงมาก ก่อนหน้านี้ไม่มียุ่งมาก ฉันและเพื่อนจะมากินอยู่ครั้งหนึ่ง”
“ถ้ายังอยากกินอีก ก็เรียกฉันได้ ฉันว่างมาก”
เมื่อมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าตอบ “ใช่ ฉันก็ว่างั้นแหละ”
โบกมือให้เจ้าของร้าน เซี่ยอันน่าคุ้นเคยกับอาหารข้างทาง
เพราะเป็นลูกค้าประจำ เจ้าของร้านและ เซี่ยอันน่าคุ้นเคยกันดี เมื่อเซี่ยอันน่าสั่งอาหารเสร็จ เจ้าของร้านก็หัวเราะและพูดว่า “อันน่าแฟนของเธอหล่อมาก ฉันนึกว่าเป็นบอสใหญ่ของบริษัทไหนสักแห่ง จะมากวาดซื้อร้านเล็กๆของฉัน “
เซี่ยอันน่ายิ้มและพูดว่า
“ขอโทษนะได้โปรดรีบไปเสิร์ฟเถอะ พวกเราหิวแล้ว”
เซี่ยอันน่ายังพูดไม่จบ เสี่ยวอวี้หลินก็ขัดจังหวะเธอ และมองไปที่เจ้าของร้าน
“ได้ๆ ฉันไปตอนนี้。”
หลังจากที่เจ้าของร้านพูดจบ เขาก็หันหลังจากไปในขณะที่ เซี่ยอันน่ากุมขมับของเธอด้วยมือข้างเดียว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ฮัลโหล เธอกำลังคิดอะไร？”
ไอ้นี่ เสียงเอะอะโวยวาย อยากจะเสียบปากเขาจริงๆ!
เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูด “ฉันไม่ได้คิดอะไร แค่หลับตาและพักผ่อน”
“พักผ่อน? สองวันนี้คุณพักผ่อนไม่เพียงพอหรือ? ยายขี้เกียจ”
เซี่ยอันน่ากล่าวแล้วมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าพูดว่า “ฉันขี้เกียจหรือไม่ขี้เกียจ มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”
“เดิมที มันไม่สำคัญหรอก แต่ในฐานะคนๆหนึ่ง ฉันไม่เห็นว่าคนอื่นขี้เกียจ ฉันต้องการดูแลเธอตลอดเวลาและช่วยให้เธอก้าวหน้าไปด้วยกัน”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ เซี่ยอันน่ายิ้มคิดว่าเขาเหวี่ยง ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ดีแล้ว เธอยังสามารถพาคนอื่นก้าวหน้าไปด้วยกัน? มันตลกมาก
“ฮัลโหล สีหน้าของเธอมันยังไง ดูถูกหรือเปล่า?”
“ฉันกล้าดียังไง มันเป็นแค่กิจกรรมก่อนทานอาหาร เดี๋ยวจะมีของกินมากมาย”
แน่นอน เสี่ยวอวี้หลินจะไม่เชื่อคำแก้ตัวนี้
อย่างไรก็ตาม เขายังไม่พูดอะไร เจ้าของร้านก็มาพร้อมกับอาหาร ช่วยพวกเขาเปิดเตาบาร์บีคิว
จับที่คีบกระจายชิ้นเนื้อที่ก้นหม้อ จากนั้นไม่นานกลิ่นของเนื้อย่างก็โชยออกมา
สูดหายใจเข้าใกล้ๆ เสี่ยวอวี้หลินกล่าวว่า “อื้ม นี่รสชาติดีจริงๆ”
“แน่นอน ถ้าไม่อร่อย ฉันจะพาคุณมาที่นี่ทำไม”
เมื่อเห็นฝีมือบาร์บีคิวของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกคันไม้คันมือและพูดว่า “ให้ฉันลองดู”
“งั้นเธอระวังหน่อย”
หลังจากใช้ที่คีบแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็พลิกบ่อยเหมือนเซี่ยอันน่า
แต่เนื้อสัตว์ที่เขาย่าง ไหม้และติดกะทะ เนื้อก็ขาด
“อ่ายหยา——”
หยดน้ำมันกระเด็นตกที่มือของเสี่ยวอวี้หลิน เขาโกรธ จนโยนที่คีบทิ้งและพูดอย่างโมโหว่า “ไม่ทำแล้ว!”
เซี่ยอันน่าหัวเราะและหยิบที่คีบกลับมา แล้วพูดว่า “ย่างบาร์บีคิวต้องอดทน เธอรีบมาก ก็ทำอาหารได้ไม่ดี”
“มันไม่ใช่แค่การย่างชิ้นเนื้อเหรอ ทำไมต้องมีวิธีมากมาย”
“ปรัชญามีอยู่ทั่วไปในชีวิต ขึ้นอยู่ว่าเธอจะค้นพบมันได้หรือไม่”
การแสดงท่าทีของเซี่ยอันน่า กลายเป็นหมอกควัน
แต่ความภูมิใจ ทำให้เขาไม่ถามคำถามอีก เขากำลังรอให้เซี่ยอันน่าเริ่มสารภาพ
แต่เซี่ยอันน่า ไม่พูดอะไรสักคำ
“เนื้อย่างเสร็จแล้ว ฉันจะหั่นเนื้อให้”ส่งบาร์บีคิวที่เตรียมไว้ให้เสี่ยวอวี้หลิน แล้วพูด “มีน้ำจิ้มสองแบบ รสเครื่องแกงและรสเผ็ด ให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง”
เสี่ยวอวี้หลินจับแขนของเขา แล้วสั่ง “ฉันต้องการรสเครื่องแกง ป้อนฉัน”
พูดไม่ออกและถาม “เสี่ยวอวี้หลิน เธอต้องการให้ฉันช่วยเคี้ยวไหม?”
“เคี้ยวให้หน่อยก็ได้แล้ว แล้วป้อนฉัน”
ผู้ชายคนนี้ คิดอะไรอยู่ในหัว!
มองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็พูดแบบไม่สนใจ “กินด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีมือ”
ผู้หญิงคนนี้หยาบคายเกินไป มีเพียงฉันเท่านั้นที่ใจดีและเต็มใจที่จะทนกับเธอ”
“เธอไม่ต้องทนก็ได้ ไม่มีใครบังคับเธอ”
“เฮ้ ถ้าได้ข้อต่อรอง ได้แฟนหล่ออย่างฉัน เธอต้องมีอะไรสนุกๆ แน่นอน”
ตะเกียบในมือของเธอหยุดชั่วคราว เซี่ยอันน่ามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างจริงจัง
เสี่ยวอวี้หลิน หยุดวุ่นวายเถอะ ฉันขอขอบคุณที่ชอบฉัน แต่โปรดหยุดพูดเรื่องเหล่านี้เสื้อผ้าที่คุณยืมไปวันนั้นซักแล้ว กลับไปถึงโรงเรียน ฉันคือให้คุณ
เสี่ยวอวี้หลิน ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ทั้งหมดนี้เป็นของคุณ เธอไม่ชอบก็ทิ้งมันไป อย่าให้ฉัน”
“เธออย่าวุ่นวายได้ไหม”
“คนที่มีอารมณ์แปรปรวน มันคือเธอ ฉันทำไมจู่ๆคุณถึงรู้สึกอึดอัดขนาดนี้?” หลังจากที่คิดเรื่องนี้จู่ๆ เสี่ยวอวี้หลินก็พูดว่า “ฉันรู้สึก ฉันประกาศความสัมพันธ์ของเราในที่สาธารณะ ดังนั้นจึงไม่พอใจ? แต่ฉันทำแบบนี้ ยังช่วยบรรเทาเธอเห็นไหม ตอนนี้ไม่มีใครกล้าวุ่นวายกับเธอ
“เธอต้องการช่วยฉัน มีหลายวิธี ทำไมคุณถึงใช้วิธีนี้”
“เพราะว่า……”
“ด้วยเหตุนี้ มันจึงน่าสนใจที่สุด ใช่ไหม?” ก่อนที่เสี่ยวอวี้หลินจะพูดจบ เซี่ยอันน่าก็ยิ้มอย่างบึ้งตึง อ้าปาก “การช่วยคนที่ต่ำต้อยลงไปในฝุ่น เพื่อปีนขึ้นไปบนฟ้า กระบวนการนี้ก็เหมือนกับ ทำให้มันเปลี่ยนแปลงชีวิต เป็นสิ่งที่ดี ใช่ไหม?”
เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้คาดหวังว่า เขาจะปฏิบัติต่อเซี่ยอันน่าอย่างเต็มที่ เด็กแสบคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น และเธอโกรธมาก
กำหมัดแน่นๆ เสี่ยวอวี้หลินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อข่มใจตัวเอง ก่อนจะรีบไปบีบคอของ เซี่ยอันน่า
“เซี่ยอันน่า ฉันอยากจะเปิดหัวสมองของเธอ เพื่อดูว่ามีหญ้าอยู่หรือเปล่า!”
เมื่อจิ้มเนื้อในจาน เซี่ยอันน่าก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย และเธอกระซิบ”ถ้าเป็นหญ้าจริงๆก็คงไม่เป็นไร”
ด้วยวิธีนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยว จุดไฟในใจ เพื่อเผาความคิดที่ไม่จำเป็นทั้งหมด
เมื่อเห็นท่าทางเฉยเมยของเซี่ยอันน่า สีหน้าของเสี่ยวอวี้หลินซีดเซียวและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธอเข้าใจผิดแล้วที่มีความคิดเช่นนั้น ดังนั้นในใจของเธอ ฉันเป็นคนน่าเบื่อคนหนึ่ง!”
เซี่ยอันน่าเลิกคิ้วของเธอ ยิ้มให้กับดวงตาที่กระตือรือร้นของเสี่ยวอวี้หลินและพูดว่า: “เมื่อกี้ คุณบอกว่าเธอว่างมาก”
“ฉันว่างมาก ก็ไปหาผู้หญิงอื่นสิ คุณจะมาหวงก้างเพื่ออะไร!
“ผู้หญิงพวกนั้น จะกังวลเรื่องเงินเธอ และสถานะของเธอ หลังจากใช้ไปแล้ว มันก็ยากที่จะกำจัด ไม่เหมือนกับฉันที่ควบคุมง่ายกว่า”
“เซี่ย อัน น่า!”
เสี่ยวอวี้หลินเหมือนจะคว่ำโต๊ะ แต่เซี่ยอันน่ายังคงสงบนิ่งมาก และพูดช้าๆ”รีบกินเนื้อถ้ามันเย้นจะไม่อร่อย”
ในที่สุดเสี่ยวอวี้หลินก็อดไม่ได้ คว่ำจานและตะโกนว่า “ฉันไม่อยากกินเนื้อหมูย่างของเธอ!”
พูดจบ เสี่ยวอวี้หลินก็เดินจากไป
เซี่ยอันน่ามองไปที่ชิ้นเนื้อบนพื้นและรู้สึกเสียใจมาก
ถ้าเสี่ยวอวี้หลินได้ลิ้มรส เขาจะต้องชอบรสชาตินี้อย่างแน่นอน
เซี่ยอันน่าลุกขึ้น เรียกเจ้าของร้าน แล้วจ่ายเงิน จากไป
ดวงอาทิตย์ข้างนอกดูเหมือนจะสว่างจ้ามาก เซี่ยอันน่าใช้มือปิดตาของเธอ ร่างของเธอโซเซเล็กน้อย และก็เป็นลมล้มลงกับพื้น
คนเดินเท้าผ่านไปมา ล้อมรอบเซี่ยอันน่า และโทรเรียกรถพยาบาลทันที
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย มีคนเดินผ่านฝูงชนเอนตัวไปอุ่มเซี่ยอันน่าขึ้นมา
……
เซี่ยอันน่าไม่ได้นอนหลับทั้งคืน เธอรู้สึกถึงภาพที่เรือนรางเหมือนเงา
น่าเสียดายที่เซี่ยอันน่าไม่สามารถขยับได้ เลยเธอทำได้เพียงปล่อยให้คนจ้องมอง และเธอรู้สึกถึงการกดที่รุนแรงทั่วร่างกายของเธอ
ใช้เวลาไม่นาน เซี่ยอันน่าก็ลืมตาขึ้นและพบว่าเธออยู่ในห้อง
รอบๆเงียบมาก ไม่มีผู้คน
ดูเหมือนว่าฉันเพิ่งจะฝันร้าย
เซียอันน่าสูดลมหายใจลีกๆเบาๆ จากนั้นก็พบว่ามือของเธอยังคงถูกเจาะด้วยยาต่างๆ
หลังจากที่ระลึกถึง เซี่ยอันน่าจำได้ว่าหลังจากที่เธอออกจากร้านบาร์บีคิว และเธอจำอะไรหลังจากนั้น
แล้ว ฉันมาที่นี่ได้อย่างไร?
ที่นี่ ที่ไหน?
เธอลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ รู้สึกว่าสไตล์นี้ค่อนข้างคุ้นเคย
“เธอฟื้นแล้ว？”
เมื่อได้ยินเสียง เซี่ยอันน่ามองไปที่ประตูและพบว่าบุคคลนั้นกลายเป็นเสี่ยวอวี้หลิน
“ทำไมเป็นเธอ？”
“ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าเป็นใคร เธอยังจะหวังว่าให้เป็นใคร?”
เมื่อเขาเดินไปที่เซี่ยอันน่า มองด้วยท่าทางอ่อนน้อม แต่ในสายตาของเขาไม่มีความอ่อนโยนที่ค้นเจอได้ง่าย
“ป่วยก็ไม่บอกฉัน ยังจะอดทนไว้ อยากแกล้งฮีโร่เหรอ!”
เซี่ยอันน่ารู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย และพูดว่า “ฉันไม่คิดว่าเป็นหวัดจะทำให้คนเป็นลม ฉันเคยกินยาแล้วก็หาย”
“ฉันโตแล้ว ยังไม่รู้ที่จะดูแลตัวเอง เธอรู้ไหมว่าถ้าช้ากว่านี้ เธอจะเป็นปอดบวมแล้ว”
