วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 451: แทรกแซงภายใน

“พวกเธอสองคนเป็น…”

ฉีฉียังพูดไม่ทันจบ ก็ได้รับการเตือนจากสายตาของเซี่ยอันน่า

จึงกลืนคำพูดหลังจากนั้นไป และเปลี่ยนคำพูด “เอ่อ ฉันหมายถึงพวกเธอเป็นคนโสดด้วยกันทั้งคู่ ถ้าลองคบๆกันดู จะมีปัญหาอะไรไหม?”

“ใครบอกว่าคนโสด ต้องลองคบกันดู? เขากับฉันอยู่กันคนละโลกมาตั้งแต่แรก จะดีกว่าไหมถ้าไม่ต้องทำให้มันยุ่งยาก”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉีฉีพูดไม่ออก

“อันน่าแกมาจากยุคโบราณในศตวรรษไหน ทำไมในหัวมีความคิดคร่ำครึแบบนี้? ถ้าชอบก็ต้องกล้าที่จะไล่ตามมัน ความสุขของตัวเอง ตัวเองไม่สู้ คิดจะให้คนอื่นมอบมันให้แกรึไง?”

“แต่ฉันไม่ชอบเสี่ยวอวี้หลิน”

ฉีฉียิ้มแล้วพูดว่า “คำนี้แกหลอกคนอื่นได้ แต่แกหลอกฉันไม่ได้”

“ฉันพูดความจริง”

“ช่างเถอะ ฉันอยู่กับแกตลอดทั้งวัน คิดว่าไม่รู้เหรอว่าแกคิดยังไง? แม้ว่าเสี่ยวอวี้หลินจะไม่ค่อยน่าไว้ใจในบางครั้ง แต่เขาก็ปกป้องแกจากคนอื่น เพื่อแก้ปัญหามรสุมของแก ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่เลวนะ ลองคิดดูดีๆ”  ก็ต้องคิดว่าชอบฉัน? ก็อาจจะเป็นได้…” น้ำเสียงขาดหายไปชั่วขณะ สีหน้าของเซี่ยอันน่าดูเศร้าหมอง “เป็นไปได้ว่าตอนที่เบื่อๆ ก็แค่หาอะไรเล่นเพื่อฆ่าเวลา”

ฉีฉีจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเซี่ยอันน่า เธอเอียงศีรษะและพูดความฉงน “อันน่าเมื่อก่อนแกไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายแบบนี้”

ใช่ เมื่อก่อนเธอรุกไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ไม่กลัวฟ้าดิน

แต่ตั้งแต่ที่ได้พบกับเสี่ยวอวี้หลิน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เธอกลัวว่าจะควบคุมหัวใจของตัวเองไม่ได้ เช่นนั้น เธอคงทุกข์ทรมานจริงๆ

อย่าใจอ่อน เธอและเสี่ยวอวี้หลินไม่เหมาะสมกัน ทุกอย่างจะได้ค่อยๆ จางหายไป

หลับตาลงเบาๆ เซี่ยอันน่าปกปิดเยื่อใยในแววตา “เมื่อไม่นานมานี้มีหลายอย่างเกิดขึ้น ฉันต้องเตรียมพร้อมป้องกันตัวจากคนอื่น”

“แบบนี้ก็คงไม่ได้ คนที่แกเป็นกังวลจริงๆ แกก็ไม่ยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามา”

เซี่ยอันน่าไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ เงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มให้ฉีฉี “ช่างเถอะฉีฉี เราอ่านหนังสือกันต่อเถอะ”

“อืม”

เมื่อฉีฉีเห็นว่าเซี่ยอันน่าไม่อยากพูดคุยเรื่องนี้ต่อ จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าอ่านหนังสือ สายตาจริงๆ กลับมองไปที่เซี่ยอันน่า

วันนี้ทบทวนบทเรียนเสร็จเรียบร้อย ฉีฉีเก็บของแล้วจากออกมา

เมื่อเดินมาถึงประตู ฉีฉีก็พบกับคุณยายฉาง จึงยิ้มทักทายเธอ

“คุณยายฉาง หนูกลับแล้วนะคะ”

“ค่ะ วันนี้เหนื่อยเลยนะคะ”

“ไม่หรอกค่ะ ที่นี่มีของให้กินให้ดื่ม แถมยังมีเครื่องปรับอากาศ สะดวกสบายมากค่ะ”

“แต่พวกหนูเรียนกันหนักขนาดนี้ จะไม่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของอันน่าเหรอจ๊ะ?”

“ยังไหวอยู่ค่ะ”

คุณยายฉางถอนหายใจ ด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ยายเห็นว่าสองวันมานี้อันน่าจริงจังมาก คิดว่าอาการของเธอจะทรุดหนักอีกรอบ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีฉีก็รีบพูด “ตอนนี้คุณยายก็เห็นว่าอันน่าไม่มีความสุขเหมือนกันเหรอคะ?”

“ใช่จ้ะ” คุณยายฉางคิ้วขมวด รอยย่นบนใบหน้าปรากฎลึกขึ้นเรื่อยๆ แล้วเอ่ยถาม “หนูเป็นเพื่อนร่วมห้องของอันน่า รู้ไหมทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้?”

ฉีฉีครุ่นคิด แล้วตอบไป “อันน่าไม่ได้บอกหนูตรงๆ หนูคิดว่าอันน่ามีบางอย่างที่อธิบายออกมาไม่ได้”  เกรงว่าหากติดอยู่แบบนั้นจะทำให้สุขภาพยิ่งแย่ลง”

เมื่อได้ยินว่าสถานการณ์ร้ายแรง ฉีฉีจึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “หนูจะคุยกับอันน่าให้ค่ะ”

“อันที่จริง ปล่อยให้อันน่าคิดทบทวนกับตัวเองจะดีกว่าไหม แบบนี้จะได้ผลกว่าคำพูดปลอบโยนประโลมใจเป็นร้อยคำ”

เซี่ยอันน่ายังจำได้ว่าซู่เฉียวเฉียวและวู่จิ่งพูดฉีกหน้าตัวเองอย่างไร จึงไขว่แขนไว้แล้วพูดขึ้น “ดูเหมือนว่า ฉันกับเธอจะไม่ได้สนิทกันนะ”

“อย่าพูดแบบนี้สิ ทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกันหมด รู้ว่าเธอไม่สบาย ฉันก็อยากมาเยี่ยม แต่เพียงแค่ไม่มีโอกาสเท่านั้นเอง”

“บังเอิญว่าวันนี้เจอฉีฉีเข้าพอดี เธอมีธุระชั่วคราวมาไม่ได้ ฉันก็เลยอาสามาแทนเธอ อันน่าเธอจะไม่ต้อนรับฉันไม่ได้นะ”

“ฉัน…”

ก่อนที่เซี่ยอันน่าจะพูดจบ คุณยายฉางก็เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี

“อันน่าจ๊ะ ได้ยินมาว่าเพื่อนคุณมาหา ยายเลยเตรียมผลไม้มาให้ และก็ยังมีติ่มซำที่คุณชอบด้วยนะ”

เธอวางจานไว้บนโต๊ะ คุณยายฉางหันกลับมา สายตาประสบเข้ากับสายตาของซู่เฉียวเข้าพอดี

ซู่เฉียวเฉียวยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

คุณยายฉางชะงักไป “เอ่อ ไม่ใช่หนูฉีฉีหนิจ๊ะ”

“ฉีฉีมีธุระด่วนค่ะ หนูเลยมาอยู่เป็นเพื่อนอันน่าแทน”

“อ่อๆ”

คุณยายฉางรู้สึกหดหู่อยู่ในใจเล็กน้อย ฉีฉีอยู่ที่นี่เพื่อคอยช่วยสืบคำพูดที่อยู่ในใจของเซี่ยอันน่า

เซี่ยอันน่ามองไปที่ซู่เฉียวเฉียวเพียงแวบหนึ่ง จึงเดินกลับไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ ก้มหน้าอ่านหนังสือ ไม่ได้สนทนากันมากไปกว่านั้น

แต่ซู่เฉียวเฉียวกลับเป็นฝ่ายรุก พูดคุยปรึกษาปัญหากับเซี่ยอันน่า

แต่ท่าทีของเซี่ยอันน่ายังเป็นปกติเช่นเดิมมาโดยตลอด

สิ่งนี้ทำให้ซู่เฉียวเฉียวกัดฟันแน่น

เซี่ยอันน่าถือดีอะไร เพียงเพราะว่าเสี่ยวอวี้หลินชอบเธอ เห็นทำดีด้วยหน่อยมันชักจะมากเกินไปแล้ว

ถ้าเสี่ยวอวี้หลินไม่ได้ชอบเธอ เธอก็เป็นแค่ของเล่น!

เธอเม้มริมฝีปาก ซู่เฉียวเฉียวหยิบของว่างที่อยู่ข้างๆขึ้นมาใส่ปาก จากนั้นคิ้วโก่งสวย ก็หันไปหาคุณยายฉาง “ติ่มซำเจ้านี้อร่อยจังเลยค่ะ ไส้มัทฉะข้างในเข้มข้นมาก ดูเหมือนว่าจะเป็นยี่ห้อหนึ่งที่จากมาฮอกไกโดนะคะ”

“คุณหนูลิ้นดีจริงๆค่ะ หนูเดาถูกต้องแล้วล่ะจ้ะ”

ซู่เฉียวเฉียวท่าทีประหลาดใจ “จริงเหรอคะ? ฉันแค่พูดเรื่อยเปื่อยเอง”

“พูดไปเรื่อยยังทายถูก ดูเหมือนว่าหนูสนใจด้านของกินนะจ๊ะ ยังถือว่าเป็นการวินิจฉัยเช่นกัน”

“ใช่ค่ะ หนูชอบเรื่องของกินมาก หนูชอบที่จะขบคิดเรื่องพวกนี้ คุณยายฉางทำของพวกนี้เองเหรอคะ?”

“ใช่จ้ะ”

ซู่เฉียวเฉียวทำสีหน้าประหลาดใจแล้วพูดว่า “คุณยายเก่งมากเลยค่ะ ถ้ามีเวลาว่าง หนูขอคำแนะนำจากคุณยายด้วยนะคะ”

“ไม่มีปัญหาเลย ตราบใดที่หนูไม่รังเกียจหญิงแก่ชราจู้จี้จุกจิกอย่างยาย”

“ได้ยังไงล่ะค่ะ คุณยายเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ หนูก็ต้องให้ความเคารพ”

แม้ว่าซู่เฉียวเฉียวจะถ่อมตัว ลดท่าทีลงเพื่อพยายามเอาใจคุณยายฉาง แต่คุณยายฉางกลับไม่ชอบซู่เฉียวเฉียวเอาเสียเลย

ผู้หญิงอย่างซู่เฉียวเฉียว คุณยายฉางเจอมามากแล้ว พวกเธอยังสาวยังสวย ฉลาดและมีมารยาท แต่เป้าหมายแรงกล้า จะทำอะไรต้องมีเจตนาแอบแฝง

ในทางตรงกันข้าม ความเรียบง่ายของเซี่ยอันน่าแสดงออกมาถึงความน่าทะถุถนอม ทำให้คนอื่นอดไม่ได้ที่จะอยากดูแลและคอยปกป้อง

ไม่ว่าซู่เฉียวเฉียวจะพยายามอย่างไร เกรงว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงดอกไม้ในกระจกที่จับต้องไม่ได้

แต่ซู่เฉียวเฉียวไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอคิดว่าเซี่ยอันน่าโชคดีกว่า หากเธออยู่ตรงนั้น สิ่งดีๆเหล่านี้ ก็จะไม่ใช่เซี่ยอันน่า

เมื่อซู่เฉียวเฉียวรับประทานใกล้หมด คุณยายฉางก็ยกจานติ่มซำออกไป

เมื่อในห้องนี้ไม่มีคนนอก เซี่ยอันน่าก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป ใบหน้าเย็นชาเอ่ยถามขึ้น “เธอมานี่ มีจุดประสงค์อะไร?”

“ก็มาเยี่ยมเธอปกติ ฉันจะบอกว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ไม่จำเป็นต้องทำตัวห่างเหินกันขนาดนั้นก็ได้”

เซี่ยอันน่าลดสายตาลง “ฉันยังไม่ลืมว่าเธอกับวู่จิ่งพูดหักหน้าฉันยังไง”

“เฮ้อ วู่จิ่งเป็นคนไม่มีสมอง คนอื่นว่ายังไงก็ว่าตาม ฉันเคยพูดกับเธอไปแล้ว หลังจากนี้เธอไม่กล้าก่อกวนเธออีก”

เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง อยู่ในห้องนี้ มองเห็นดอกไม้งดงามของที่นี่ได้ ทำให้เจริญหูเจริญตา

ซู่เฉียวเฉียวยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยขึ้น “ตอนนี้เธอก็เป็นนกฟีนิกซ์ที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ เมื่อกลายเป็นคนที่อยู่สูงกว่า ก็เลยมีความมั่นใจที่จะพูดออกมา”

มือของเซี่ยอันน่าพลิกหนังสืออย่างลวกๆ แล้วพูดส่งๆ ออกไป “เธอมองว่าฉันอยู่สูงกว่าได้ยังไง? ฉันเกือบจะเป็นนักโทษอยู่แล้ว”

“ทำไมพูดแบบนี้? เสี่ยวอวี้หลินดีกับเธอมากแค่ไหน เพื่อให้เธอได้พักรักษาตัวให้หายป่วย แถมยังจัดสถานที่ที่เงียบสงบพิเศษแบบนี้ให้เธอ โอ้เธอนี่ ตัวอยู่ในความสุขแท้ๆ แต่กลับไม่เห็นค่า”