เย่จิงเหยียนมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน วางนิ้วลงบนแก้มของเขา พูดอย่างเงียบ ๆ “ทำไมวันนี้รู้สึกเธอ…..”
มองไปด้านข้าง เสี่ยวอวี้หลินถามว่า “หล่อมาก ใช่มั้ย?”
“ไม่ โกรธเคืองมาก ”
“พูดเรื่องไร้สาระ พวกเธอ แค่ไม่เข้าใจสุนทรียศาสตร์”
เย่ชูวเสวียได้ยินเช่นนั้น วางเค้กในมือลง เธอเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน และพูดว่า “ก็ความหล่อไง แต่ฉันมองไม่เห็น รู้สึกถึงรอยยิ้มมากมายบนใบหน้า เสี่ยวอวี้หลิน วันนี้มีอะไรดีๆเกิดขึ้นใช่ไหม?”
“มันไม่ใช่เรื่องดีหรอก เดี๋ยวฉัน ต้องแนะนำใครบางคนให้รู้จัก”
เมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวอวี้หลิน ต้วนอีเหยาก็ยิ้มและพูดว่า “เป็นผู้หญิงหรือเปล่า”
ดีดนิ้ว เสียวอวี้หลินพูด “คู่ควรเป็นดอกไม้ของอดีตทหารบกจริงๆ คุณเดาถูก”
วันนี้เป็นการรวมตัวกันในครอบครัวของพวกเขา ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวอวี้หลินจะพาผู้หญิงมาด้วย จะเห็นได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีตำแหน่งพิเศษในหัวใจของเขา
หนานกงเจาตบไหล่เสี่ยวอวี้หลินและพูดว่า “เธอสามารถพาออกมาให้พวกเราดูได้
ต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่นอน”
“แน่นอน”
“ครั้งนี้ ไม่ใช่เล่นๆ?”
“ไม่เล่น ฉันจริงๆกับทุกความรู้สึก”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เสียงทุกคนก็รวมกัน “เชี่ย”
“เฮ้ๆ กิริยาของพวกคุณมันยังไง พวกคุณคิดว่าฉันโกหกหรือ?”
“มันไม่เพียงแค่การโกหก แต่คิดว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเธอจาก นั้นล้นมาก”
ขี้เกียจสนใจคนเหล่านี้ เสี่ยวอวี้หลินหันไปมองที่ประตู รอคอยที่จะได้เห็นเซี่ยอันน่า
ประตูที่สูงตระหง่านถูกผลักให้เปิดออก ทุกคนได้ยินเสียง จึงหันหน้าไปมองทันที
ฉันเห็นเด็กผู้หญิงตัวผอม ๆ ยืนอยู่ตรงนั้น ยืนพิงแสงไฟ
ในตอนแรก ทุกคนมองไม่เห็นใบหน้าของเซี่ยอันน่าได้อย่างชัดเจน
แต่เมื่อทุกคนปรับตัวในสถานที่ที่มีแสง พวกเขาก็ถึงกับผงะ
เห็นใบหน้าของเซี่ยอันน่า เต็มไปด้วยบาดแผล รอยฟกช้ำและรอยขีดข่วน ที่น่าอับอาย
แขนขาที่ถูกเปิดเผยยังมีรอยแผลเป็น และดูเหมือนว่าเพิ่งมีรอยขีดข่วน
เสี่ยวอวี้หลินลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ เดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยอันน่าและถามว่า “เธอเป็นอะไร เล่นแต่งหน้าเพื่อถ่ายรูปเหรอ?”
พูดจบ เสี่ยวอวี้หลินเอื้อมมือไปจับแผลที่ปากของเซี่ยอันน่า ตัวแสบคนนี้กังวลที่จะเห็นตัวเอง โดยไม่มีเครื่องสำอาง
เซี่ยอันน่ารู้สึกเจ็บปวดและปัดมือของเสี่ยวอวี้หลินออกไป
ไม่คิดว่ามันเป็นอาการบาดเจ็บที่แท้จริง เสี่ยวอวี้หลินสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ: “มีคนกล้าทุบตีคุณ เขาคือใคร!?”
เซี่ยอันน่ายิ้มเยาะและพูดว่า”ใครละ ไม่ใช่คนที่เธอก็รู้อยู่แล้วเหรอ?”
“เธอพูดอะไร ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
เซี่ยอันน่ามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างเย็นชาและพูดว่าเสี่ยวอวี้หลิน หยุดแสร้งทำ เพราะฉันไม่ฟังเธอ เธอจึงทำลายฉันใช่มั้ย?”
“คุณกำลังพูดถึงอะไร!?”
“อืม หากคุณต้องการฟัง ฉันจะบอกคุณ”เซี่ยอันน่าหัวเราะเยาะดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง และกล่าวว่า “คุณนายหวางเพิ่งจะไปหาฉันที่โรงเรียน เธอทุบตีฉันต่อหน้าทุกคน ประจานฉันว่าเป็นแย่งสามีเธอ ถึงอกถึงใจจริงๆ”
“คนที่ทำร้ายคนอื่น ก็แค่ทำให้ใจของเขามีความสุข และไม่ยอมฟังคำอธิบายของคนอื่นคือคนที่ไม่สนใจนับประสาอะไรกับเรื่องจริงหรือเท็จ มีเพียงคนที่ถูกตีเท่านั้นที่แบกรับทั้งหมดนี้อย่างอธิบายไม่ได้ “
“นี่มันยุติธรรมเหรอ ? ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เธอเป็นคนคุมเกมส์มาตลอด ฉันเป็นเหมือนหุ่นเชิดแล้วปล่อยให้เธอควบคุมและเล่นกับมัน เมื่อเธอมีความสุข เธอก็แค่มาเล้าโลมให้มาหาและ ถ้าเธออารมณ์เสีย เธอก็กลับมาทำร้าย”
เซี่ยอันน่าบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง แต่เมื่อเธอพูดเธอก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา
เธอคิดว่าเสี่ยวอวี้หลิน แตกต่างจากเธอ แม้ว่าเขาจะร่ำรวยหากไม่มีความสุข หัวใจของเขาก็ยังดี
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ทุกอย่างเป็นความหลงใหลของเซี่ยอันน่า
ในสายตาของเสี่ยวอวี้หลิน เธอเป็นของเล่น
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้น้ำตาของเซี่ยอันน่าก็แตกพลาก
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าเช่นนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกเสียใจกับเธอ
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว มีคนไปสร้างปัญหาให้เซี่ยอันน่า แต่เธอคิดว่าเธอกำลังสร้างปัญหา
เซี่ยอันน่าไม่ไว้ใจเขา ซึ่งทำให้เสี่ยวอวี้หลินรำคาญมาก
แต่เมื่อดูเซี่ยอันน่าตื่นตระหนก ความโกรธทั้งหมดก็หายไป
เสี่ยวอวี้หลินแค่ต้องการปลอบใจ ไม่ต้องการให้เซี่ยอันน่าหลั่งน้ำตาอีก
นี่อาจเป็นเด็กผู้หญิงที่เสี่ยวอวี้หลิน มองแตกต่างออกไปจากเดิม?
ดูช่างมีเรื่องราว
อย่างไรก็ตาม ด้วยอารมณ์ของเสี่ยวอวี้หลิน เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นตะโกนใส่เขา แม้แต่ ชวีเวยที่มาก่อนก็ทำไม่ได้
ดังนั้น ทุกคนพร้อมที่จะให้เสี่ยวอวี้หลินออกไปและปกป้องผู้หญิงที่ควรปกป้องในขณะนี้
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ความจริงในเรื่องนี้ แต่ผู้หญิงก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว และเสี่ยวอวี้หลินก็ไม่สามารถหยาบคายกับเธอได้อีก
อย่างไรก็ตามฉาก ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง พูดว่า “อันนา นั่นไม่ใช่ผลงานของฉัน”
“ไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใครได้อีก!?”เซี่ยอันน่าก้าวถอยหลังเปิดระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง “เสี่ยวอวี้หลินฉันบอกเธอแล้วฉันแค่อยากใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย อย่ามายั่วโมโหฉัน ทำไมไม่ปล่อยฉันไป จะทรมานฉันถึงเมื่อไหร่! “
“ฉัน……”
“ถ้าเธอยังจะเล่นต่อไป ได้ ใช่ฉันสามารถใช้คำสั่งนี้เพื่อติดตามคุณเท่านั้น! เสี่ยวอวี้หลินเท้าเปล่าไม่สวมรองเท้า ถ้าคุณทำให้ฉันกังวล เรื่องอะไรฉันก็ทำได้!”
หลังจากพูดจบ เซี่ยอันน่าก็หันไป
“กรุณารอก่อน คุณผู้หญิง”
เสียงคมชัดและหนักแน่นดังขึ้นเซี่ยอันน่าหยุดและมองย้อนกลับไป
ต้วนอีเหยายืนขึ้น และพยักหน้าให้หญิงสาวด้วยรอยยิ้ม
เดิมที ต้วนอีเหยาไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
แต่ทำอะไรไม่ถูก เย่ชูวเสวียยังคงดึงแขนเสื้อของเธอไว้ ขอให้เธอเก็บ เซี่ยอันน่าไว้ ถ้าเธอไม่ทำ เย่ชูวเสวียก็จะทำแล้ว
ด้วยอารมณ์ของเย่ชูวเสวีย เมื่อเธอเปิดปากเธอก็กลัวว่ามันจะทำให้เรื่องซับซ้อนมากขึ้น ต้วนอีเหยาจึงทำได้เพียงหยุดเซี่ยอันน่าไว้
คุณได้รับบาดเจ็บแล้ว อยู่บนใบหน้า ทางที่ดีควรให้ใครสักคนจัดการกับมันโดยเร็วที่สุดมิฉะนั้นมันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้”
เย่ชูวเสวียฟังและรีบสะท้อนกลับ”ใช่ๆ เธอสวยมากถ้ามีรอยแผลเป็นบนใบหน้าคงน่าเสียดาย”มานั่ง มีแพทย์ประจำคฤหาสน์นี้ มาช่วยจัดการ“
“ไม่ ฉันนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาลได้”
“แบบนั้นจะเสียเวลาบนท้องถนนไปเยอะ ดังนั้นคุณควรฟังเรา และจัดการกับบาดแผลก่อน พวกเราจะช่วยคุณจัดการกับเสี่ยวอวี้หลิน ฉันไม่พอใจของเขานานแล้ว”
พูดไปจ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินเหมือนศัตรู
เย่ชูวเสวียเป็นคนใจดี แต่เสียวอวี้หลินไม่เห็นคุณค่าเลย
ถ้าเซี่ยอันน่ายอมรับเงื่อนไขนี้ ไม่ได้หมายความว่าเธอยอมเธอเป็นผู้แจ้งเบาะแสหรือไม่?
พอแล้วจริงๆ สมองของคนเหล่านี้ ถูกซอมบี้กินหรือเปล่า! และ เย่ชูวเสวียคนนี้เธอมาช่วยหรือมาจับผิด!
ต้วนอีเหยาเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงเซี่ยอันน่า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจต้านทานได้ “หมอจะมาทันที พวกเราพาคุณไปที่ห้องและรอก่อน”
“ไม่ต้อง”
เข้าใกล้เซี่ยอันน่าเล็กน้อย ต้วนอีเหยาลดเสียงลงและเตือนว่า “ได้โปรด”
“ผู้หญิงคนนี้ ฉันเชื่อว่าคุณรู้จักเสี่ยวอวี้หลินเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการปล่อยคุณไป แม้ว่าคุณจะต้องการจากไป เขาก็จะพยายามให้คุณอยู่”
“ถ้าคุณจะฉีกหน้าจริงๆ ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะก่อเรื่องอะไรขึ้น ควรมากับเราดีกว่าเพราะเห็นหน้าเธอ เขาจะไม่กล้าแตะต้องคุณ”
โบกมือให้กับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงตรงหน้า
เธอดูดีมากดวงตาของเธอแน่วแน่ ทำให้ผู้คนเชื่อในสิ่งที่เธอพูดโดยสมัครใจ
แต่เธอสามารถนั่งกับเสี่ยวอวี้หลินได้ นั้นแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันมาก
เชื่อคนแบบนี้ได้ไหม?
เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันน่ายังคงลังเล เย่ชูวเสวียก็เดินผ่านและพูดว่า “เราเป็นคนที่คุณไว้ใจได้ไม่ใช่พวกเดียวกับเสี่ยวอวี้หลิน”
เฮ้ เย่ชูวเสวียคนนี้ ถ้าไม่เปิดปากก็ดี ทันทีที่เปิดปาก มันทำให้โกรธได้
โดยเฉพาะเสี่ยวอวี้หลิน แทบจะเย็บปาก
เมื่อตระหนักว่าเสี่ยวอวี้หลิน กำลังจะโกรธ หนานกงเจารีบดึงมือของเธอ โดยไม่ให้เธอพูดอีก
ริมฝีปากขยับ แต่เย่ชูวเสวียยังไม่ได้พูด ต้วนอีเหยาพูดก่อน
“สาวน้อย ไม่สำคัญว่าฉันเป็นใคร คุณจำไว้ว่า ฉันเป็นคนที่หยุดเสี่ยวอวี้หลินได้ ก็พอ”
“นี่เป็นเรื่องจริง พี่อีเหยามีอำนาจ ไม่มีใครกล้าไม่ฟังเธอ”
“ไปเถอะ พวกเธอทั้งคู่ต้องใจเย็น ๆ ”
หลังจากต้วนอีเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ก็พาเซี่ยอันน่าออกไป
เย่ชูวก็เดินตามเพื่อดูอย่างตื่นเต้น
เสี่ยวอวี้หลินกำลังจะก้าวไป แต่เย่จิงเหยียนหยุดไว้และพูดว่า “ฉันไม่ต้องการให้เรื่องนี้วุ่นวาย ดังนั้นปล่อยให้เธอไปกับอีเหยา”
เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกอับอายมาก เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย เขาก็ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลว เขาจะคุยกับใครด้วยเหตุผลได้
หนานกงเจารู้ว่าเสี่ยวอวี้หลินอารมณ์ร้อน พูดด้วยน้ำเสียงของคนที่ผ่านมา”อย่ากระสับกระส่าย ตราบใดที่มีความเข้าใจผิดมันจะคลี่คลาย มีอีเหยาละคนอื่นๆ จะไม่มีปัญหา”
พูดแล้วผลัก เสี่ยวอวี้หลินกลับไปที่ที่นั่งของเขาและเริ่มชักชวนเสี่ยวอวี้หลิน
ในด้านอื่นๆ – –
แพทย์ได้ทำการรักษาบาดแผลของเซี่ยอันน่า ให้ยารับประทานแก่เธอโดยบอกว่า “มันไม่มีอะไร ร้ายแรงแค่พักผ่อนให้เพียงพอ กินยาให้ตรงเวลา อย่าสัมผัสน้ำสองวัน”
“ขอบคุณ”
หลังจากได้รับยา เซี่ยอันน่าต้องการออกไป
แต่หมอบอกว่า “พลาดไปพักก่อนดีกว่านะคะเกรงว่าแผลจะปลิวไปตามลมแล้วแผลจะหายช้า”
“ค่ะ เข้าใจแล้ว”
หมอจากไป แต่เซี่ยอันน่า มองไปที่ประตูเป็นครั้งคราว อย่างกังวลเล็กน้อย
ด้วยความโกรธที่ผ่านมา เซี่ยอันน่าจึงไม่กล้า พบเสี่ยวอวี้หลิน
แต่ตอนนี้เธอสงบลง ก็ตระหนักว่า เธอได้สร้างปัญหามากแค่ไหน
ด้วยอารมณ์ของเสี่ยวอวี้หลิน เขาจะเข้ามาและปลดเปลื้องชีวิตตัวเองในอีกไม่นาน
เฮ้ เพื่อรักษาชีวิต เรามาหาวิธีที่ออกไปเถอะ
ต้วนอีเหยาเห็นความกังวลของ เซียอันน่าและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล เสี่ยวอวี้หลินจะไม่กล้าเข้ามา โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
เย่ชูวเสวียยังอยู่ข้างๆเขา “ใช่ เว้นแต่เขาจะไม่ต้องการชีวิตของเขา มีพวกเรา เสี่ยวอวี้หลิน จะไม่มีวันรังแกคุณ”
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงสองคนตรงหน้าเขา เซี่ยอันน่ารู้สึกได้ถึงความเมตตาของพวกเขา
ในสองคนนี้ มีรัศมีของการศึกษาที่ดีที่เห็นได้ชัด ในพริบตาแรก พวกเขาต้องเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง
ก็แค่ ทำไมคนใจดีสองคน ถึงมีความสัมพันธ์กับเสี่ยวอวี้หลิน?
กัดริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ เซี่ยอันน่าถามคำถามที่เธอสงสัย
ในเรื่องนี้ เย่ชวูเสวียก็ทำอะไรไม่ถูก
เธอถอนหายใจและพูดว่า “พวกเราก็ไม่ต้องการเช่นกัน แต่ก็ยากที่จะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว”
“แค่นั้นแหละ.”
ต้วนอีเหยามองไปที่เซี่ยอันน่า เอียงศีรษะเล็กน้อยและพูดว่า “แม้ว่าเสี่ยวอวี้หลินจะเป็นคุณชาย ที่มีอารมณ์ร้าย แต่นิสัยของเขาก็ไม่เลว เมื่อกี้ได้ยินคำบ่นของคุณต่อเขา ดูเหมือนว่าคุณ คิดว่าเขาทรยศต่อคุณ?”
“ไม่ใช่ว่าฉันคิดเอง เรื่องจริงมันเป็นยังไง”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซี่นอันน่าก็โกรธอีกครั้ง
“เขาเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวน และต้องการให้คนอื่นมาวนเวียนเพียงเขา ฉันไม่เชื่อฟังดังนั้นจึงพยายามทรมานฉัน จงใจทำลายชื่อเสียงของฉัน คนแบบนี้ มันน่ากลัว”
ต้วนอีเหยาและเย่ชูวเสวียมองหน้ากัน โดยคิดว่าสองคนนี้มีเรื่องราวกันจริงๆ ซึ่งควรค่าแก่การขุดค้น
ส่งแก้วน้ำไปที่มือของเซี่ยอันน่า เย่ชูวเสวียพูดว่า “พี่สาว คุณเจาะจงได้มากกว่านี้หรือไม่?”
เซี่ยอันน่าถือแก้วน้ำ หายใจเบาๆ ปรับอารมณ์และพูดช้าๆ
“เดิมทีฉันเป็นครูสอนพิเศษในครอบครัวหนึ่ง สอนภาษาอังกฤษให้ลูกของสามีและภรรยาคู่หนึ่ง ครอบครัวนั้นดีกับฉันมาก”
“แต่วันนี้ ผู้หญิงคนนั้นได้ยินข่าวลือ และไปที่โรงเรียนเพื่อหาฉัน พูดถึงว่าฉันล่อลวงสามีของเธอ และทุบตีฉัน ฉันกล้ายืนยันว่าเป็นเสี่ยวอวี้หลินที่ทำกลอุบาย”
“ทำไมเธอถึงแน่ใจจัง?”
เมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์นี้ ดวงตาของเซี่ยอันน่าฉายแววโกรธ “เพราะเสี่ยวอวี้หลิน พบฉันเมื่อคืนก่อน พูดถึงเรื่องนี้ด้วยคำพูดสกปรกและเตือนฉัน”
“เขาขู่ฉันเมื่อวันก่อน และเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นในวันถัดไป เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวอวี้หลินเป็นคนสร้างกลอุบาย!”
ต้วนอีเหยาจับแขนของเธอและพูดว่า “จากสิ่งที่ฉันรู้จักเสี่ยวอวี้หลิน เขาอิจฉาชั่วร้าย แต่เขาไม่คิดริเริ่มที่จะตีกรอบคนอื่น”
“พวกคุณเป็นญาติของเขา แน่นอนว่าต้องพูดเข้าข้างเขา”
“พี่สาว อย่าด่วนสรุป ให้ความจริงพูดเถอะ”
“ยังมีข้อเท็จจริงอะไร หรือนี้ไม่ใช่ความจริง”
“สิ่งที่คุณเห็น อาจไม่ใช่ความจริง” ต้วนอีเหยาพูด”เอาเรื่องนี้ไว้ให้ฉัน ถ้าเสี่ยวอวี้หลินทำ เราจะอุ้มเขาเพื่อขอโทษคุณ ถ้าไม่ใช่ความจริง ฉันหวังว่าคุณจะไม่โกรธเขาอีก”
เซี่ยอันน่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พยักหน้าและพูดว่า “ค่ะ”
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่า พยักหน้าเห็นด้วย เย่ชูวเสวียพูดอย่างรีบร้อน “ในเมื่อตกลงแล้ว กลับคำไม่ได้อีกแล้ว”
“ฉัน เซี่ยอันน่า เมื่อตัดสินใจ ไม่เคยเสียใจภายหลัง”
“ดีมาก” ต้วนอีเหยาชอบผู้หญิงคนนี้มาก ยิ้มและพยักหน้าและพูดว่า “จากนั้น ให้ช่องทางติดต่อกับฉัน เมื่อฉันทราบผล ฉันจะแจ้งให้คุณทราบทันที”
เซี่ยอันน่าเปิดกระเป๋า หยิบปากกาและกระดาษ แต่เห็นหนังสือทบทวนสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา
