วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 465 เมาเหล้า

ไม่มีใครพูดตรงไปกว่าต้วนอีเหยาแล้ว

เย่ชูวเสวี่ยเห็นทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ จึงแอบเดินมาฟัง

แต่ขณะที่เธอกำลังขยับใกล้เข้ามา เธอก็ถูกจับได้ซะก่อน

ในเมื่อถูกจับได้แล้ว เธอจึงถามอย่างตรงไปตรงมา “นี่แอบมาคุยอะไรกัน”

“ถ้าเธอรู้แล้วจะเรียกว่าแอบหรอ”

คำพูดของเสี่ยวอวี้หลินทำให้เย่ชูวเสวี่ยเม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจ

เธอยกมือขึ้นกอดคอต้วนอีเหยาและพูด “กลับมา พวกเราดื่มกันต่อ”

“ต้วนอีเหยาดื่มต่อไม่ได้แล้ว”

เย่จิงเหยียนดึงต้วนอีเหยากลับไป ในขณะที่น้ำเสียงมีความน่าสงสัย

เย่ชูวเสวี่ยขมวดคิ้วพูด “อะไรเนี่ย มาขวางความสนุกได้ยังไง”

เมื่อเห็นว่าเย่ชูวเสวี่ยเมาแล้วเล็กน้อย เย่จิงเหยียนจึงไม่พูดกับเธออีก

เขาหันไปมองหนานกงเจาและพูด “หนานกงเจามาดูเย่ชูวเสวี่ยหน่อย เธอดื่มต่อไม่ได้แล้ว”

“แต่พวกเราเพิ่งเริ่มเองนะ”

“จบแล้ว”

“เธออยากท้าทายฉันหรอ”

เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนหรี่ตาลง เย่ชูวเสวี่ยก็หยุดทันที

การมีเรื่องกับเย่จิงเหยียนคงไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก

เธอกลืนน้ำลายลงคอและพูดว่า “ใช่ แต่กินของคงไม่เป็นไรมั้ง”

“ดี เก็บแก้วเหล้าไปให้หมด”

ผู้ชายคนนี้นี่….

เมื่อเห็นเย่ชูวเสวี่ยยังไม่ยอมแพ้ หนานกงเจาจึงเตือนเธอว่า “ดื่มเหล้าก็เพื่อความสนุกสนานเท่านั้น  พวกเธอต้องขายหน้าแน่”

“ฉันไม่มีทางเมาน่าเกลียดหรอก”

“ไม่ใช่เธอ ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ เธอจะยืนดูอยู่เฉยๆหรอ”

เย่ชูวเสวี่ยขยับปากราวกับจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดออกมา

เมื่อหนานกงเจาเห็นอย่างนั้น เขาจึงเก็บแก้วเหล้าไป

เซี่ยอันน่านั่งอยู่หน้าบาร์คนเดียว เธอกำลังคิดอยู่ว่าเธอควรจะดื่มอีกแก้วไหม แต่แก้วในมือก็ถูกคนเก็บไป

เมื่อเห็นในมือว่างเปล่า เซี่ยอันน่าก็พึมพำว่า “นี่ ทำไมมาเอาแก้วเราฉันไปล่ะ ฉันยังอยากดื่มอยู่นะ”

เสี่ยวอวี้หลินมานั่งข้างเซี่ยอันน่าพอดี เขาพูดข้างหูเธออย่างอ่อนโยนว่า “ดื่มน้ำผลไม้เถอะ ดื่มเหล้าเยอะระวังตัวบวมนะ ถ้าเกิดผู้กำกับโทรมาให้เธอไปถ่าย เธอจะไปทั้งหน้าบวมบวมอย่างนั้นหรอ”

“อืม ที่พูดมาก็ถูก”

เซี่ยอันน่าสงบและหายดื้อทันที ตอนนี้เธอเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ นอนอยู่ตรงนั้น

เมื่อเห็น เซี่ยอันน่าในสภาพนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็เกิดอารมณ์บางอย่างขึ้นมาในใจ

เขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เซี่ยอันน่า และยื่นมือไปเพื่อจะจับไหล่ของเธอ

แต่เซี่ยอันน่ากลับยืดเอวของเธอขึ้นและพูดว่า “ถ้างั้น เราเต้นด้วยกันเถอะ”

เมื่อพูดจบเธอก็ลุกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นเพื่อไปตามหาเครื่องเสียง

เขาดึงเซี่ยอันน่ากลับมาและพูดอย่างเหนื่อยใจว่า “เธอรู้มั้ยว่าเธอทำอะไรอยู่”

“รู้สิ ฉันอยากเต้นนี่นา ฉันเต้นได้ดีมากเลยนะ คุณดูสิ”

เมื่อพูดจบเธอก็ยกมือขึ้นมาเต้นด้วยท่าทางไร้เดียงสา ราวกับนกเพนกวินตัวน้อยๆ

เย่ชูวเสวี่ยตลกกับท่าเต้นของเซี่ยอันน่า เธอชี้มาที่เซี่ยอันน่าและพูดว่า “ฮ่าๆ ในที่สุดวันนี้ฉันก็เจอคนที่เต้นแย่กว่าฉันแล้ว”

ตอนที่เธอมีสติเธอต้องไม่ทำเรื่องน่าขันอย่างนี้แน่

คราวหน้าเขาจะยอมดื่มเป็นเพื่อนเธอ

แต่ตอนนี้มีปัญหาหนึ่งอย่าง

เซี่ยอันน่าดื่มหนักขนาดนี้จำเป็นต้องอาบน้ำ ไม่อย่างนั้นเธอนอนไม่สบายแน่

แม่บ้านได้กลับไปแล้ว ไม่มีใครช่วยอาบน้ำให้

งั้นก็หมายความว่า ถ้าเขาอยากให้เซี่ยอันน่าอาบน้ำ เขาก็ต้องอาบให้เธอด้วยตัวเอง

เขาไม่คิดอะไรอยู่แล้ว แต่กลัวว่าผู้หญิงคนนี้ตื่นมาแล้วจะทำตัวไม่ถูก

ขณะที่เสี่ยวอวี้หลินกำลังลังเลอยู่นั้น เซี่ยอันน่าก็อ้วกออกมา

โอเคตอนนี้จำเป็นต้องอาบน้ำแล้ว

เสี่ยวอวี้หลินทำท่าลำบากใจ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าที่จริงแล้วเขาอยากแตะตัวเซี่ยอันน่าแค่ไหน

ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ แค่ได้กอดเธอ

ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน เขาคิดถึงเธอมาก

ความคิดถึงนี้ ตัวเสี่ยวอวี้หลินเองก็แทบควบคุมตัวเองไม่ไหว ขณะที่เขาไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นในใจของเขา

เสียใจไหม

เขาถามตัวเองในใจ แต่คำตอบก็คือไม่

ชอบก็คือชอบ มีอะไรให้ลำบากใจกัน

เขาแค่ไม่เข้าใจว่าบนร่างกายของเซี่ยอันน่า มีอะไรที่ทำให้เขาไม่อยากหยุดตัวเอง

ความรู้สึกนี้เคยเกิดขึ้นกับเขาแล้ว

เมื่อมองเซี่ยอันน่าที่กำลังหลับลึกอยู่ เสี่ยวอวี้หลินก็ถอนหายใจออกมา

ผู้หญิงคนนี้มาเพื่อทรมานตัวเองชัดๆ

เขายื่นมือออกไปถอดเสื้อให้เธอ จากนั้นมืออุ่นของเขาก็กอดเธอขึ้นมา

ในฝันของเซี่ยอันน่า เธอรู้สึกว่ามีอะไรร้อนราวกับเหล็กร้อนกำลังแตะอยู่บนตัวเธอ เธอรู้สึกไม่สบายตัวมาก

เธอขยับท่าทางพิงตัวไว้บนร่างของเสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นก็หลับไป

เธอนอนหลับอย่างสบายใจมาก แต่เสี่ยวอวี้หลินกับทรมานมาก

เซี่ยอันน่าแตะหน้าอกไปโดนตัวของเสี่ยวอวี้หลิน มือก็กอดคอเขาไว้ ส่วนปากก็อยู่ชิดลำคอของเขา ลมหายใจที่ออกมากระทบกับผิวของเขา ทำให้เขารู้สึกตัวสั่นขึ้นมา

เขาพยายามวางตัวเซี่ยอันน่าลงในอ่างอาบน้ำ ขจัดความลุ่มหลงทั้งหมดและรีบอาบน้ำให้เธอ

ตอนแรกเขานึกว่าการได้ช่วยคนสวยอาบน้ำจะเป็นสิ่งที่วิเศษมาก

แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าจะเป็นการทรมานตัวเอง

เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานเพื่อพยายามข่มความร้อนในกายของเขา

เมื่ออาบน้ำเสร็จเขาก็ห่อผ้าเช็ดตัวให้เธอ และโยนเธอลงบนเตียง

เพราะที่นี่ไม่มีชุดของผู้หญิง เสี่ยวอวี้หลินจึงเอาชุดของตัวเองมาใส่ให้เซี่ยอันน่า

เพราะขนาดตัวที่ไม่เท่ากัน เมื่อเธอใส่ชุดของเขาจึงเผยให้เห็นไหล่ และมีความเย้ายวนเล็กน้อย

เมื่อเห็นริมฝีปากของเธอ เสี่ยวอวี้หลินก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาก็ลงไปจูบปากของเธอ

พร้อมกับเตือนตัวเองว่านี่เป็นแค่จูบธรรมดา อย่าทำอะไรมากไปกว่านั้น

แต่เขาก็เริ่มไม่หยุดแค่จูบ เขาต้องการมากกว่านี้ เขาต้องการกลืนกินเธอไปทั้งตัว

กว่าเสี่ยวอวี้หลินจะได้สติกลับมา เซี่ยอันน่าก็ถูกถอดเสื้อผ้าออกไปจนหมด

แถมผิวขาวๆของเธอก็มีรอยสีกุหลาบแดงไปทั่ว

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกผิดมาก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเซี่ยอันน่า เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้สักที

ไม่ได้ เขาจะอยู่อย่างนี้ต่อไปไม่ได้

เสี่ยวอวี้หลินหันหน้าหนี ใส่เสื้อผ้าและออกไปจากห้อง

เมื่อปิดประตูลงเขาก็หายใจออกมาแรงๆ

ในที่สุดก็จบลง เขารีบออกมาจากตรงนั้นแทบไม่ทัน

คืนนั้นเสี่ยวอวี้หลินนอนไม่หลับเลย

ทุกครั้งที่เขาคิดถึงผิวขาวๆนั้น เขาก็รู้สึกร่างกายร้อนขึ้นมา

เมื่อไม่สามารถหลับได้เขาจึงลุกไปอาบน้ำ เมื่อสงบลงมาแล้วจึงนอนลงไปอีกครั้ง

แต่หลังจากผ่านไปไม่นาน เขาก็คิดในสิ่งที่ไม่ควรคิดอีกครั้ง และร่างกายก็ร้อนขึ้นมาอีก….

เขาทำอย่างเดิมอยู่ซ้ำๆจนท้องฟ้าสว่างขึ้นมา

เสี่ยวอวี้หลินหมดแรงกับเรื่องนี้จริงๆ