วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 486 : คนที่รังแกฉันคือคุณชัดๆ

ในสายตาของคนอื่นคงมองว่าเซี่ยอันน่ากำลังโอ้อวด

ตัวเองกลายเป็นจุดสนใจของผู้ชม ตอนนี้แฟนหนุ่มเจ้าของสปอนเซอร์ก็ปรากฎตัวขึ้น แน่นอนว่าทั้งสองเป็นทัศนียภาพที่สวยงาม

แต่อันที่จริงแล้ว เซี่ยอันน่ากลับรู้สึกแย่เอามากๆ

เขามาทำไม เขามาทำไม เขามาทำไม…

ในขณะนี้หัวของเซี่ยอันน่ามีแต่ประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา ส่วนที่เหลือนั้นว่างเปล่า

เซี่ยอันน่าไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเสี่ยวอวี้หลินอย่างไร ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดี

และอีกอย่างการที่เสี่ยวอวี้หลินร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอ?

ตอนที่ความคิดกำลังฟุ้งซ่าน เสี่ยวอวี้หลินก็เดินเข้ามา

เซี่ยอันน่าหายใจเข้าลึกๆ เธอคิดว่าไม่ว่าทั้งสองจะอึดอัดแค่ไหน แต่ก็ให้คนนอกที่มองอยู่อย่างตื่นเต้นรู้ไม่ได้ ใบหน้าจึงฉีกยิ้ม

ทั้งสองใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆ เซี่ยอันน่ายื่นมือออกไปเตรียมจะควงแขนเขาเหมือนเมื่อก่อน

แต่ เสี่ยวอวี้หลินเดินผ่านเธอไป!!

แขนของเซี่ยอันน่าถูกแช่แข็งอยู่กลางอากาศ รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอยู่เช่นนั้น แต่เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ  ตอนแรกผู้คนที่อยู่รอบๆ ยังไม่มีการตอบสนองใด จากนั้นจึงเริ่มซุบซิบกัน

“ทำไมเป็นแบบนี้ เธอเป็นแฟนเสี่ยวอวี้หลินไม่ใช่เหรอ? ทำไมเสี่ยวอวี้หลินไม่สนใจเธอเลยล่ะ?”

“อาจจะเลิกกันแล้วก็ได้”

“เป็นไปได้ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร หน้าตาก็งั้นๆ เสี่ยวอวี้หลินคงจะแค่เล่นๆด้วย ตอนนี้เบื่อแล้วเลยทิ้งไปไม่ได้สนใจ”

“ฮ่าๆ ท่าทางมั่นอกมั่นใจเมื่อกี้ ตอนนี้ก็กลายเป็นตลกให้คนดู คนคนนี้ลำพองใจจนเกินไป เกรงว่าคงต้องได้ตบหน้าตัวเอง!”  สีหน้าของเซี่ยอันน่ายิ่งแย่ลง

ที่เซี่ยอันน่ารู้สึกแย่ ไม่ใช่เพราะคำดูถูกถากถางเหล่านั้น แต่เพราะเสี่ยวอวี้หลิน

เขารู้ว่าการทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร แต่ก็ยังทำมัน เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้เธอดูไม่ดี

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้เป็นคนรักกัน ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เสี่ยวอวี้หลิน… คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”

แขนของเซี่ยอันน่าตกลง เธอเดินไปที่มุมมุมหนึ่ง และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้

“คุณหนูเซี่ย?”

เมื่อได้ยินเสียงเรียก เซี่ยอันน่าจัดการกับอารมณ์ด้านลบของตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับไปแสดงใบหน้ายิ้มแย้มสวยงาม

“หัวหน้าบรรณาธิการเซียวเสี่ยว”

ไม่เหมือนกับเซี่ยอันน่าที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง เซียวเสี่ยวเธอเป็นหญิงแกร่งจริงๆ ทำเรื่องต่างๆอย่างรวดเร็วและเฉียบขาดได้ด้วยตัวเอง สร้างความก้าวหน้าในโลกของแฟชั่น

เซียวเสี่ยวมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “คุณเหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย ดูเหมือนอ่อนแอแต่กลับเข้มแข็งมาก”

เซี่ยอันน่าไม่เข้าใจว่าคำพูดนี้ของเซียวเสี่ยวหมายความว่ายังไง จึงทำได้เพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

“คุณตรงกับสไตล์ของนิตยสารเรามาก”

เซี่ยอันน่าคิดในใจ แล้วเอ่ยถาม “คุณหมายความว่ายังไงคะ?”

“ฉันชื่นชมคุณ หวังว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกัน”

คิดไม่ถึงว่าเรื่องต่างๆจะพัฒนามาขนาดนี้ เซี่ยอันน่ายิ้มกว้างอย่างหุบไม่ได้ “จริงเหรอคะ? เป็นเกียรติของฉันจริงๆค่ะ”

“หัวหน้าบรรณาธิการเซียว คุณอย่าไปหลงกลกับการแสดงของเธอ”

เซี่ยอันน่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง แต่ราวกับคนแปลกหน้า

เซียวเสี่ยวมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามด้วยสีหน้าสับสน “คุณชายเสี่ยวพูดอะไร?”

สายตาเหลือบมองไปที่เซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินพูดขึ้น “นักแสดงสาวคุณเซี่ยผู้เหย่อหยิ่งของเรา  ในความเป็นจริงแล้วไม่รู้ว่าในใจลึกๆคิดอะไรอยู่”

เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวอวี้หลินมาที่นี่เพื่อจับผิดเธอ

ครานี้ทำให้เซี่ยอันน่าโกรธมาก

แม้ว่าทั้งคู่กำลังทะเลาะกันอยู่ แต่งานก็คืองาน เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว ทำไมถึงเอามาพัวพันกันยุ่งเหยิงแบบนี้?

เซี่ยอันน่าครุ่นคิด นึกย้อนกลับไป เธอเป็นผู้หญิงคนนั้นที่คอยเอาอกเอาใจเธอเมื่อสักครู่

คนเรายังสอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงเสมอ เมื่อสักครู่คิดว่าตัวเธอมีอำนาจ จึงพยายามอย่างหนักเพื่อเข้ามาเอาอกเอาใจเธอ

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเธอไร้ซึ่งอำนาจใดๆ ก็เข้ามาเหยียบย่ำเธอแบบนี้ ราวกับหมาที่คอยกระดิกหางเอาใจเจ้าของ

แต่เซี่ยอันน่าไม่ต้องการโต้เถียงกับเธอ จึงพูดเบาๆ “ขอโทษค่ะ”

พูดจบ เซี่ยอันน่าก็เลี่ยงออกจากหญิงสาว กำลังจะเดินจากไป

แต่น้ำเสียงทุ่มต่ำของเซี่ยอันน่าไม่ได้ทำให้ทุกอย่างเงียบลง อีกฝ่ายพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย “โง่จริงๆ คนอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาอยู่ที่นี่ได้!”

สายตาของทุกคน ล่องลอยอยู่ในอากาศที่มีก็เหมือนไม่มี

ตอนนี้เมื่อเห็นทั้งสองทะเลาะกัน สีหน้าก็ดูสนุกคึกคักขึ้นมาทันที

สำหรับเซี่ยอันน่า เธอได้รับการดูถูกถากถางจากผู้หญิงคนนี้มามากพอแล้ว เธอขมวดคิ้ว แล้วตอบโต้กลับ

“ฉันไม่ได้รับคำเชิญจากคุณ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอกนะ”

“เธอ…” หญิงสาวพูดไม่ออกเมื่อถูกเซี่ยอันน่าตอบโต้กลับ เมื่อครุ่นคิดอยู่สักครู่ จึงตัดสินใจเหยียบเท้าที่ปวดของเธอ “หึ ถูกเขี่ยทิ้งแล้ว ยังจะกล้ามาอวดดีที่นี่อีก หน้าด้านจริงๆ”

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นได้ผล หัวใจของเซี่ยอันน่าเจ็บปวดขึ้นมา

เธอไม่อยากเล่นเกมน่าเบื่อนี้อีกต่อไป ไม่อยากสนใจว่าผู้หญิงจะพูดถึงเรื่องอะไร จึงต้องการเดินเลี่ยงเธอออกมา

แต่หญิงสาวกำลังสนุก จะปล่อยให้เธอเดินจากไปได้อย่างไร?

จู่ๆ หญิงสาวก็เรียกชื่อเซี่ยอันน่า เธอหยุดฝีเท้า แล้วค่อยๆ หันกลับไป

“ระวัง!”

สิ้นเสียง น้ำแก้วหนึ่งถูกสาดใส่หน้าเซี่ยอันน่า

ผู้หญิงคนนั้นทำสีหน้าประหลาดใจ ราวกับว่าคนที่เพิ่งสาดน้ำไม่ใช่เธอ

หญิงสาวใช้มือปิดปาก เอาแต่พูดไม่หยุด “ขอโทษจริงๆนะ มือฉันลื่น เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หึ เธอจะโอเคไม่โอเคก็ไม่สำคัญหรอก เธอไม่รู้เหรอ?

เซี่ยอันน่าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาอย่างใจเย็น จ้องมองไปที่หญิงสาวคนนั้นตาเขม็ง

หญิงสาวตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ และในขณะเดียวกัน เซี่ยอันน่าก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อได้สติกลับมาหญิงสาวโกรธมาก บ่นไล่หลังเซี่ยอันน่า “มองแบบนี้ทำไม ฉันบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมถึงยังมามองแบบนั้นอีก น่ารำคาญจริงๆเลย!”

ตอนที่หญิงสาวพูด สายตาพลันมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน

เห็นรอยยิ้มที่มีก็เหมือนไม่มีปรากฎที่มุมากเขา ในใจก็มีความสุขขึ้นมา

สันนิษฐานว่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น เสี่ยวอวี้หลินเห็นทุกอย่าง

หากการกระทำของตัวเองนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินมีความสุขได้ จากนั้นคอยทำความคุ้นเคยกับเขา ก็ยังพอมีหวัง

คนที่มีความคิดแบบนี้ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว

มีไม่กี่คนที่อยู่ในฐานะนักแสดงชาย ที่คิดว่าทำมากเกินไปก็ไม่ดี

แต่หากแอบทำให้เธอยากลำบาก ก็ยังพอมีวิธี

ดังนั้น ระหว่างทางที่เซี่ยอันน่ากำลังเดินออกไป มีนักแสดงชายเข้ามาขวางทางเธอไว้

“คุณหนูเซี่ย เราเคยร่วมงานกันมาก่อน คุณยังจำผมได้ไหม?”

“ดูเหมือนว่า…จะยังจำได้อยู่นะค่ะ”

“ในเมื่อรู้จักกันแล้ว เราไปดื่มกันสักหน่อยเถอะครับ”

เซี่ยอันน่าชะงักไป พูดเตือนขึ้นมาว่า “แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องไปทำค่ะ”

ตอนนี้เซี่ยอันน่ายังมีน้ำหยดติ๋งๆ อยู่ที่บนผม เห็นแล้วน่าอายมาก

แต่อีกฝ่ายไม่สนใจสิ่งที่เซี่ยอันน่าพูด ยื่นแก้วไวน์ให้เธอ แล้วกล่าวอย่างกระตือรือร้น “อ่า ดื่มสักหน่อยค่อยไปก็ไม่สายหรอกครับ มาๆๆ ผมดื่มก่อน”

เซี่ยอันน่าไม่มีทางเลือก จึงเงยหน้าขึ้นมองและดื่มแล้วไวน์ในมือ หวังให้หายไปจากภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้โดยเร็วที่สุด

แต่เมื่อเซี่ยอันน่าดื่มไวน์ ความเดือดร้อนมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าดื่ม ดาราผู้ชายคนอื่นๆ ก็ล้อมวงกันเข้ามา ทีละคน ทุกคนต่างต้องการให้เซี่ยอันน่าดื่มด้วยเช่นกัน

หนึ่งแก้วสองแก้ว เซี่ยอันน่ายังจัดการได้

แต่เมื่อดื่มไปแล้ว พวกเขาก็คิดหาแก้วใบใหม่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆให้เซี่ยอันน่าดื่มต่อไป

ค่อยๆ มาเรื่อยๆ เซี่ยอันน่าไม่อาจทนต่อไปได้อีก ใบหน้าแดงก่ำ เดินโซซัดโซเซ

ไม่ได้ เธอไม่อาจดื่มต่อไปได้อีก

เซี่ยอันน่าคิ้วขมวด เริ่มปฎิเสธแก้วไวน์จากฝั่งตรงข้าม

แต่ว่าคราวนี้เธอแหย่รังแตนเข้าให้แล้ว บางคนไม่พอใจ ก็เริ่มพูดเหน็บแนมด้วยท่าทางหยิ่งยโส ไม่เห็นว่าเป็นรุ่นพี่อยู่ในสายตา