วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 492 คำถาม ต้องให้เขาอธิบายให้ชัดเจน

“ชูวเสวีย เธอไม่เต็มใจที่จะพูดเรื่องนี้เกินไปมากกว่า”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ถ้ารู้ ก็เธอชักชวนได้แล้วสิ?”

เย่ชูวเสวียพูดโดยมองไปที่เซี่ยอันน่า หวังว่าเธอจะเปิดเผยอะไรได้มากกว่านี้

แต่เธอไม่ได้พูดอะไรคิ้วของเธอตกลงเล็กน้อยราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเธอ เย่ชูวเสวียก็ถอนหายใจ

ตลอดช่วงเวลาแห่งความเข้าใจ เย่ชูวเสวีย รู้ว่าเซี่ยอันน่าเป็นคนที่มีจิตใจจริงจังและชอบซ่อนทุกอย่างไว้ในใจ

ถ้ามันสามารถทำให้เธอตื่นตระหนกได้ก็จะเห็นได้ว่านี่จะต้องเป็นเหตุการณ์สำคัญและเป็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเสี่ยวอวี้หลิน

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ เย่ชูวเสวียวิตกกังวล

ทั้งสามคนขึ้นเครื่องบิน เย่ชูวเสวียอยู่ถัดจากเซี่ยอันน่า

มันดึกแล้ว แต่ เซี่ยอันน่าไม่ได้ตั้งใจจะนอนเลย

ดวงตาของเธอกลมโตราวกับระฆังทองแดงและไม่มีการแสดงออกใดๆ ในรูม่านตาของเธอ

เย่ชูวเสวียตื่นขึ้นมา งีบหลับสั้นๆ หันไปรอบๆ และพบว่าเซี่ยอันน่าไม่หลับและพูดว่า”อันน่า นอนสักพักเถอะ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่อังกฤษ นอนเพื่อให้มีพลังงาน  “ฉันนอนไม่หลับ”เซี่ยอันน่า ถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าการตัดสินใจที่เร่งรีบของฉันถูกหรือผิด”

“ยังไงก็ตาม ออกมาแล้วดังนั้นอย่าคิดเรื่องนั้น ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็แค่รักษามัน ให้โล่งใจถ้า … ฉันหมายความว่าถ้าสิ่งต่างๆไม่ดีจริง ฉันจะอยู่กับเธอ”

เมื่อมองไปที่เย่ชูวเสวียอย่างซาบซึ้ง เซี่ยอันน่าพูดว่า “ขอบคุณเย่ชูวเสวีย”

“ถ้าคุณต้องการขอบคุณฉัน โปรดพักผ่อนด่วน นี้เป็นคำสั่ง”

เซี่ยอันน่าทำอะไรไม่ถูกดังนั้นเธอจึงหลับตาลงอย่างแผ่วเบา  ไม่รู้จักคนที่เขากำลังคิดถึงกำลังจะมาถึงอังกฤษ

เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องโทรหาเซี่ยอันน่า แต่พบว่าโทรศัพท์มือถือของเขาหายไป

เมื่อมองไปรอบๆ เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ มู่ยู่วฉีก็ถามว่า “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

“โทรศัพท์ของฉันหายไป”

มู่ยู่วฉีเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ “ดูเหมือนว่าลูซี่จะเริ่มลงมือแล้ว!”

“พวกเขาไม่ใช่แค่ขโมยโทรศัพท์มือถือทำอะไรง่ายๆ แล้วพวกเขาทำอะไรอีก?”

“กลุ่มนักฆ่าได้ถูกจัดเตรียมไว้ และพวกเขากำลังมาหาเรา ประมาณว่าพวกเขากำลังจะโจมตีคุณ

เสี่ยวอวี้หลินไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้และถามว่า “ทำไมไม่เป็นคุณ?”

มู่ยู่วฉีนั่งอยู่บนโต๊ะ มองออกไปนอกทางและพูดว่า “คนที่พวกเขาต้องการลากลงไปในน้ำคือคุณ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“ต้องการแยกความสัมพันธ์ในเวลานี้? เหมือนว่าจะสายเกินไป”

“โอ้ เลิกทะเลาะกันเถอะ ไม่ว่าจะเริ่มจากใคร พวกเขาก็ทำกำไรได้”

ดวงตาของเขามืดลง เสี่ยวอวี้หลินพูดว่า “หลักฐานคือ พวกเขาสามารถประสบความสำเร็จ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านี่เป็นเพียงความฝัน”

คำพูดของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้ดวงตาของมู่ยู่วฉีดูตื่นเต้น

ถูฝ่ามือของเขา มู่ยู่วฉีพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เรามาต่อสู้กลับตอนนี้ ให้ผู้คนสนุกกับการเล่น!”

“กฎเดิมคือการโยนเหรียญเพื่อตัดสินว่าผู้เล่นคือใคร”

“โยนไปเลย ใครกลัวใคร”

เสี่ยวอวี้หลินหยิบเหรียญออกมาและพูดว่า “คุณอยู่ด้านหน้าและผมอยู่ด้านหลัง”

เมื่อเสียงลดลง เสี่ยวอวี้หลินโยนเหรียญขึ้นสูง

มู่ยู่วฉียื่นมือออกไปแล้วคว้าเหรียญใส่มือแล้วเปิดดู  คุณไม่โกงเสมอไปหรือ?”

มู่ยู่วฉีโกรธและโยนเหรียญลงบนโต๊ะ

เสี่ยวอวี้หลินไม่ต้องมองยิ้มและพูดว่า “มันยังเป็นทักษะในการโกงโดยไม่มีใครค้นพบเมื่อคุณมีทักษะนี้ฉันจะก้มหัวลงอย่างแน่นอน”

“หึ เป็นคนขายดียังต่อรองราคา ฉันเกลียดการเห็นหน้าคุณมากที่สุด”

หลังจากพูดจบ มู่ยู่วฉีก็หันกลับมาและจากไปโดยยังคงมีสีหน้าโกรธเคือง

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย เสี่ยวอวี้หลินขอให้ผู้ช่วยสมัครซิมโทรศัพท์มือถืออีกครั้งและเขาก็จัดการงานต่อไป

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวอวี้หลินไม่มีความตั้งใจในการจัดการกับเอกสาร

หลังจากผ่านเวลาคุยโทรศัพท์ อันน่าจะกังวลหรือไม่?

หลังจากคิดเรื่องนี้ เสี่ยวอวี้หลินได้ยืมโทรศัพท์มือถือและโทรหาเซี่ยอันน่า

แต่โทรศัพท์มือถือของเซี่ยอันน่าปิดเครื่อง

เสี่ยวอวี้หลินโทรหาฉีฉีอีกครั้ง

ฉีฉีกำลังนอนหลับอยู่ด้วยความงุนงงและเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยวอวี้หลินเขาก็ตื่นขึ้นมาทันที

“อันน่าละ เธออยู่กับคุณเหรอ?”

“แก ยังมีหน้ามาถามอันน่า!”

เสียงโกรธของฉีฉี ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตะลึงและถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

“แก……”

สิ่งที่ฉีฉีกำลังจะพูด เสียงสัญญาณคำพูดนั้นหายไป

ในกรณีนี้ ไม่ควรเปิดเผยมิเช่นนั้นเซี่ยอันน่าจะไปโดยเปล่าประโยชน์

ฉีฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “จะมีอะไรอีก เพราะอันน่าโทรหาคุณ แต่เธอโกรธมากที่คุณไม่รับสาย”

“ฉันทำโทรศัพท์หาย มันช่วยไม่ได้”

ฮึ่ม แก้ตัวอะไร!

ฉีฉีพึมพำอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

“เธออาจจะกำลังถ่ายทำอยู่ ฉันไม่รู้”

“ ถ้าอย่างนั้นเมื่อคุณพบเธอให้เธอโทรหาฉันฉันจะอธิบายให้เธอฟัง”

“อ้อ เข้าใจแล้ว.”

หลังจากวางสายแล้ว ฉีฉีก็หันหน้าไปที่โทรศัพท์

“รอให้อันน่าเผชิญหน้า คุณตัวต่อตัว!”

ถือโทรศัพท์มือถือ เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกว่าทัศนคติของ ฉีฉีที่มีต่อเขาค่อนข้างน่าแปลกใจ

เป็นไปได้ไหมที่ รบกวนเธอตอนนอนแล้วโกรธ?

เสี่ยวอวี้หลินส่ายหัวและไม่คิดต่อ

“วันที่สอง –“

เซี่ยอันน่า ไม่ได้โทรหา เสี่ยวอวี้หลินทั้งคืน

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น ให้ตงจื่อไปตรวจสอบ

เขาเตือนย้ำจงตื่อหลายครั้ง ให้บอกเขาทันทีเมื่อได้ผลลัพธ์

หลังจากวางสายผู้ช่วยของเสี่ยวอวี้หลิน ก็เข้ามาและบอกว่ามีคนมาเยี่ยมเขา

มาเยี่ยมเขาในเวลานี้ …

เสี่ยวอวี้หลินเหล่ตาและขอให้ผู้ช่วยพาเขาเข้ามา

เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องทำงานเสี่ยวอวี้หลิน ก็ได้กลิ่นน้ำหอมเลี่ยนๆทันที

กลิ่นฉุนมากเสี่ยวอวี้หลิน ขมวดคิ้วโดยไม่สมัครใจ

เซี่ยอันน่าไม่ชอบฉีดน้ำหอม เธอมักจะใช้กลิ่นแชมพูที่หรูหรากลิ่นจาง ๆ แต่ทำให้คนรู้สึกสบายตัว

แล้วตอนนี้ เซี่ยอันน่ากำลังทำอะไรอยู่?

มองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยท่าทางรำคาญ ลูซี่ถามว่า “เฮ้ สิ่งที่คุณพูดมันทำให้ใจห่อเหี่ยวมาก ทำไมเหรอ ฉันเทียบไม่ได้กับแฟนของคุณเหรอ?”

เสี่ยวอวี้หลินไม่ต้องคิดเรื่องนี้ พูดว่า “แน่นอนว่าเทียบไม่ได้”

คำตอบนี้ทำให้ลูซี่อยากจะอาเจียนเป็นเลือด

เธอมั่นใจในเสน่ห์ของเธอมาก มิฉะนั้นผู้ชายคนนี้จะไม่นอนทับร่างของเธอ

แล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ความมั่นใจในตัวเองของลูซี่ก็กลับมาอีกครั้ง

ลูซี่เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวอวี้หลิน ลูซี่ชูหน้าอก36E ของเธอขึ้นแล้วพูดว่า “เท่าที่ฉันรู้ แฟนของคุณผอมและตัวเล็กด้วยรูปร่างเช่นนี้ สัมผัสในมือจะดีได้อย่างไร”

“แต่ฉันชอบรูปร่างผอมๆ เห็นความอวบเกินไปมันจะรู้สึกเลี่ยนมาก”

การแสดงออกของเสี่ยวอวี้หลินจริงใจในขณะที่ปากของ ลูซี่กระตุกแสดงออกของเธอน่าเกลียด

ลูซี่รู้สึกว่า เสี่ยวอวี้หลินกำลังทำให้ตัวเองอับอาย

ด้วยรูปร่างของเธอ เธอจะไม่ดีไปกว่าเนื้อซี่โครงอะไหล่ได้อย่างไร!

สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดสำหรับลูซี่ คือการประเมินเสน่ห์ของเธอต่ำเกินไป ตอนนี้เธอโกรธมากและเธอก็ตรงไปที่เรื่องนี้โดยไม่ได้นึกถึงความรักหรือชีวิตที่เต็มไปด้วยตัณหา

ลูซี่ขมวดคิ้วด้วยความขมขื่น

“ก็ใช่ ถ้าคุณให้ฉันไปเมืองจีน ไม่เพียงแต่ความสัมพันธ์ของเราจะถูกเปิดเผยเท่านั้น ยังได้รับค่าคอมมิชชั่นสาธารณะจากบริษัท

“รับคอมมิชชั่นจากบริษัทเหรอ?” เสี่ยวอวี้หลินเลิกคิ้วและยิ้มสดใสขึ้นแล้วถาม “คุณเอาน้ำสกปรกใส่หัวฉันหรือ?”

แม้ว่าเสี่ยอวี้หลินจะยิ้ม แต่ก็ไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของเขา ใครก็ตามที่คุ้นเคยกับเขา จะรู้ดีว่านี่เป็นสัญญาณอันตรายมาก

น่าสงสาร ที่ลูซี่ไม่รู้ เธอคิดว่าเธอสามารถอุ้มเสี่ยวอวี้หลินได้ และเธอก็พอใจกับเรื่องนี้

เมื่อมองไปด้านข้างที่เสี่ยวอวี้หลิน ลูซี่พูดอย่างไม่เร่งรีบ “นี่ไม่ใช่น้ำสกปรก แต่มีเหตุผลถ้าคุณต้องการดู เราสามารถวางเอกสารไว้บนโต๊ะของคุณ

เมื่อเห็นความมั่นใจของลูซี่ เสี่ยวอวี้หลินยิ้มและพูดว่า: “ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุณไม่ว่างจัดการกับหลักฐานไว้ทั้งหมดแล้วสินะ”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”

เมื่อรู้ว่าเสี่ยวอวี้หลินพูดถึงอะไร ลูซี่แสร้งทำเป็นว่าไม่ชัดเจน การแสดงของเธอ แม้แต่ เซี่ยอันน่าก็ยังต้องก้มหัวให้

เมื่อนึกถึงเซี่ยอันน่า การแสดงออกบนใบหน้าของเสี่ยวอวี้หลินก็ช้าลง

ด้วยความงุนงง เสี่ยวอวี้หลินเห็นใบหน้าของลูซี่ และรู้สึกคลื่นไส้ในใจ

เสี่ยวอวี้หลินจ้องมอง”เพียงแค่กลอุบายเล็กๆน้อยๆ นี้คุณคิดว่า คนในตระกูลเสี่ยวจะเชื่อหรือไม่”

“บางทีก็ไม่เชื่อ แต่ถ้าพวกเขาเห็นรูปคู่เราสองคนละ?”

“รูปคู่?”

ลูซี่ยิ้มและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและส่งให้เสี่ยวอวี้หลิน

เพียงแวบเดียว เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกถึงดวงตาที่เผ็ดร้อน

มู่ยู่วฉีคนนี้ประมาทจริงๆ ทำไมท่าทางการนอนของเขาน่าเกลียดมาก ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ในขณะที่เสี่ยวอวี้หลินแสดงความคิดเห็นอย่างลับๆ ลูซี่มองเขาอย่างมีชัยและพูด

“แค่ข้อมูลและบันทึกบางส่วน ก็ไม่น่าเชื่อ แต่ถ้าทุกคนค้นพบความสัมพันธ์ของเรามันจะน่าเชื่อกว่านี้ไหม?”

จ้องมองไปที่ร่างของลูซี่ เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ก็ชื่นชอบในการแต่งกายของเธอมาก

กำลังดึงโทรศัพท์กลับ เสี่ยวอวี้หลินค่อยๆเอนหลังและพูดว่า “ดูเหมือนว่า คุณกำลังทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย จริงๆ”

ลูซี่ดูไม่แยแสและพูดว่า “นี่เป็นการเผชิญหน้าที่สวยงาม ใช้คำพูดของคนจีนมันเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายและคุณไม่สามารถซ่อนมันได้”

“คุณลูซี่มั่นใจในตัวเองจริงๆ”

ลูซี่ยกมือขึ้น จับผมยาวของเธอและยิ้มอย่างมั่นใจใจกว้าง

แต่คำพูดต่อไปของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้เธอดูซีด

“ถ้าคนในรูปถ่ายไม่ใช่ฉันล่ะ?”

การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเริ่มแข็งกระด้าง ลูซี่จ้องไปที่เสี่ยวอวี้หลินจากนั้นก็หัวเราะเยาะและพูดว่า “เสี่ยวเซ่า เธอไม่ต้องพูดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ”

ลูซี่จำได้ว่าเสี่ยวอวี้หลินกำลังเถียง แต่เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างรีบร้อน “ฉันคนนี้ ไม่ชอบเสียเวลา ฉันคิดว่าคุณควรรู้ด้วยว่าฉันมีพี่ชายฝาแฝด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลูซี่ก็รู้ว่า เสี่ยวอวี้หลินกำลังคิดอะไรอยู่

อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยลูซี่คิดกับตัวเองว่า ชายคนนี้จะทำตัวเองเป็นคนโง่จริงๆหรือ!

ไร้สมอง ที่พูดถึงไม่ใช่เธอ! !

ภายใต้การดูถูกของลูซี่ เสี่ยวอวี้หลินค่อยๆเปิดปาก

“อย่างที่ทุกคนทราบ นามสกุลของฉันคือเสี่ยวเซ่า และนามสกุลของเขาคือมู่ ฉันดูแลตระกูลเสี่ยว และเขาอยู่ในความดูแลของตระกูลมู่ แม้ว่าเขาจะมีความเท่าเทียมกันในตระกูล เสี่ยว แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของฉัน มู่ยู่วฉีมีความสุขเสมอแม้ว่าจะเปลี่ยนคู่เป็นก็ไม่มีใครพูดอะไร ฉันกลัวว่าภาพของคุณลูซี่ จะเสียเปล่า”

การแสดงออกของลูซี่ค่อยๆกลายเป็นที่น่าเกลียดและเธอตะโกน “ฉันไม่มีทางผิดพลาดฉันเคยพบกับมู่ยู่วฉี คุณสองคน ฉันแยกมันออก”

เมื่อมองไปด้านข้างที่ลูซี่ เสี่ยวอวี้หลินพูดว่า “มู่ยู่วฉีและฉันชอบเล่นเกมตั้งแต่เรายังเด็กแกล้งทำเป็นว่าเป็นกันและกันเพื่อดูว่าใครสามารถจำเราได้จนถึงตอนนี้ไม่มีใครพบข้อบกพร่อง”

ลูซี่ตบโต๊ะด้วยฝ่ามือของเธอและพูดอย่างโกรธ “เป็นไปไม่ได้ เธอต้องพยายามปัดความรับผิดชอบ เธอพูดแบบนั้น!”

หันหน้าไปทางลูซี่ที่โกรธเกรี้ยวและต่ำช้าสีหน้าของเสี่ยวอวี้หลินยังคงซีดมากและพูดช้าๆ “คุณบอกว่าคุณสามารถบอก ระหว่างฉันกับมู่ยู่วฉี เขามีแผลเป็นที่ไหล่ แต่ฉันไม่หรือไม่มี?

เพียงแค่ประโยคนี้ดวงตาของลูซี่ก็รู้สึกละอายใจ

มองไปที่ลูซี่อย่างสงบเสี่ยวอวี้หลินก็ยกมุมปากขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “ลูซี่คุณแพ้แล้วอย่าสู้อีกต่อไปเลย”

“แพ้เหรอ? ฮึ่ม คุณประเมินเราต่ำเกินไป” ลูซี่เลิกคิ้วและมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และอันตราย “ฉันต้องการให้คุณมีทางรอดเพราะหน้าตาดี แต่คุณไม่ต้องการมีชีวิต ก็โทษคนอื่นไม่ได้! ”

เมื่อเห็นว่าลูซี่บ้าบิ่นมาก เสี่ยวอวี้หลินก็ตะคอกว่า “ฉันไม่ได้ยินใครพูดกับฉันแบบนี้มานานแล้ว แม้ว่าคุณจะโง่ แต่ฉันก็ชื่นชมในความกล้าหาญของคุณ”

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดเย็นชา ใครจะหัวเราะเป็นครั้งสุดท้าย มันยังไม่ทราบ”

หลังจากพูดจบลูซี่ก็ลุกขึ้นและจากไป

ในขณะนี้เธอ ไม่มีความสง่างามในความสงบก็มีเสียง “ต๊อก ต๊อก” จากรองเท้าส้นสูงของเธอ ที่กำลังจะปล่อยควันขึ้นเหนือศีรษะของเธอ

และเสี่ยวอวี้หลินก็นั่งอยู่บนเก้าอี้จิบสาเกช้าๆ เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยที่บริกรส่งมา

เมื่อเธอเดินออกจาก อิซากายะดวงตาของลูซี่ก็ดุร้ายราวกับงู

เมื่อเห็นลูซี่ ชายสองสามคนในชุดสูทก็เข้ามาทันที

“คุณลูซี่”

ลูซี่กำหมัดแน่นมองกลับไปที่ อิซากายะด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าอย่างลึกซึ้งในดวงตาเธอ

“เสี่ยวอวี้หลินสิ่งที่ไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี สมควรตาย! พวกแกไปจัดการ อย่าทิ้งให้รอด !!”

“ครับ”

เมื่อได้รับคำสั่ง ชายในชุดสูทกำลังเข้าไปในอิซากายะ

แต่ทันทีที่คนของพวกเขาเดินไปที่ประตู ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

การเปลี่ยนแปลงดังกล่าว ทำให้ทั้งชายชุดสูทและลูซี่ตกตะลึง

ด้วยความงุนงงมีเสียงกรีดร้องอุทานดังขึ้น

“คุณลูซี่ ทำอะไรกันดี”

ลูซี่กัดฟันสั่ง “ซ่อนก่อนแล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

ประมาณห้านาทีต่อมา รถพยาบาลรีบมายก ผู้บาดเจ็บออกจากอิซากายะ

ลูซี่มองเข้าไปใกล้ๆ และพบว่าชายคนนั้นคือเสี่ยวอวี้หลิน

มันคืออะไร! ทำไมเป็นแบบนี้?

ลูซี่ขมวดคิ้ว รู้สึกบางอย่างแปลกๆ

ด้วยความสับสนในใจลูซี่จึง กลับไปหาเจ้านายของเธอ

เจ้านายรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเสี่ยวอวี้หลิน และเมื่อเขาเห็นลูซี่ เขาก็ยกย่องชื่นชมอย่างมาก

“คุณสมควรเป็นมือขวาของฉันจริงๆ ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ”

อย่างไรก็ตามลูซี่ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นใดๆ แต่เธอมองไปที่เจ้านายอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า “ครั้งนี้ฉันไม่ได้ทำแบบนี้”

“อะไร?”

ลูซี่กัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ลงมือ เสี่ยวอวี้หลิน”

เจ้านายคิ้วขมวดแล้วถามว่า “แล้วเป็นใคร?”

“ฉันไม่รู้ ตอนนั้นฉันอยู่ข้างนอกอิซากายะ และฉันกำลังจะลงมือ แต่ได้ยินเสียงปืนจากข้างใน”

“งั้น มันไม่ใช่มือคนของเราเหรอ?”

“ไม่ค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป เจ้านายขมวดคิ้วและบ่นพึมพำ“ เป็นไปได้ไหมที่ เสี่ยวอวี้หลินมีศัตรูคนอื่น การแก้แค้นครั้งนี้เป็นเรื่องบังเอิญเกินไป หรือ … ”

ก่อนที่เจ้านายจะพูดจบ ผู้ช่วยของเขาก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงหอบ

เจ้านายกำลังอารมณ์เสีย เมื่อเห็นว่าลูกน้องของเขาวิ่งหน้าตื่น “ทำไมถึงลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเคาะประตูเหรอ!”

ผู้ช่วยไม่มีเวลาอธิบายเรื่องนี้ เขาหายใจไม่ออกและพูดว่า “เจ้านาย เสี่ยวอวี้หลิน มาแล้ว!”

“แกพูดอะไร!?”

เจ้านายตกใจและมองไปที่ลูซี่ ลูซี่ก็งุนงงเช่นกัน

เจ้านายเดินวนไปรอบๆ ห้องทำงาน จิตใจของเขาเต้นเร็วสงสัยว่า เสี่ยวอวี้หลินอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“เจ้านาย ตอนนี้ทำยังไงดี?”

ทันทีที่ฝีเท้าหยุดลง เจ้านายก็กัดฟันและพูดว่า”ฉันจะไปพบเขาเดี๋ยวนี้!”

เดินไปที่ห้องรับรองด้วยความประหม่าและเจ้านายก็เห็น เสี่ยวอวี้หลินแวบเดียวนั่งอยู่ที่นั่น โดยมีสีแดงบนใบหน้าของเขา

แม้ว่าเขาจะมีคำถามมากมายในใจ แต่เจ้านายก็ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรและเดินไปด้วยรอยยิ้ม