“หุบปาก!”
เขายิ้มอย่างนุ่มนวล ในรอยนั้นมีด้วยความเห็นอกเห็นใจ สงสารและความไม่ไยดีปนอยู่ในนั้นด้วย
“ในสายตาของคุณ ยังไงเราก็เป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ถึงรู้แล้วจะทำอะไรได้?แทนที่จะพูดออกมาตรงๆ ก็ถือว่าบอกให้เรารู้ว่ากำลังจะตายเพื่อใคร”
ต้วนอีเหยากำลังโมโหพี่หก เพียงครู่หนึ่งพี่หกก็สูญเสียเหตุผลของเขาไป
แต่เขาก็กลับมาใจเย็นอีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว มีน้ำเสียงเหน็บแนมขณะที่พูดว่า: “ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ ฉันรู้ เธอกำลังพยายามล้วงความลับ ฉันไม่ยอมให้เธอทำสำเร็จหรอก อีกอย่างเธอบอกว่าเธอมาเพื่อเซี่ยอันน่า แต่ฉันมองยังไงก็รู้สึกว่าเธอกำลังหลอกใช้เธอเพื่อปกปิดเรื่องอื้อฉาวของครอบครัวตระกูลเย่ของพวกเธออยู่”
พี่หกยิ้มให้เซี่ยอันน่าและพูดว่า “พูดตามตรง ถ้าเธอค้นพบความจริง เธอเลือกที่จะฆ่าเซี่ยอันน่าเพื่อปกปิดความจริงไหม?”
คราวนี้ก่อนที่ต้วนอีเหยาจะเอ่ยปากพูด เซี่ยอันน่าก็พูดออกมาว่า “คุณเลิกยุให้รำตำให้รั่วได้แล้ว ถ้าเทียบกับปีศาจที่ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตาแบบคุณ ยังไงฉันก็จะเชื่อในพี่อีเหยาทั้งหมด”
พี่หกส่ายหน้าด้วยความเสียดายและพูดว่า: “อย่างเธออ่ะ มันไร้เดียงสาจริงๆ โลกนี้เลวร้ายกว่าที่เธอคิด การที่เธอทำดีกับคนอื่นแบบนี้ ไม่ได้แปลว่าเธอจะได้รับผลตอบแทนเช่นนั้นเหมือนกัน”
เซี่ยอันน่าอุทานและพูดว่า: “ตลกจริงๆ จู่ๆคนชั่วก็สอนให้คนอื่นมีความเมตตาและรู้จักสิ่งตอบแทน”
“ความชั่วของบางคนอยู่แค่ภายนอกแต่ความชั่วของบางคนซ่อนอยู่ภายใต้ความซื่อสัตย์นั้น ยิ่งทำให้คนรู้สึกขยะแขยง!”
“ความหมายของนายคือ คนในครอบครัวตระกูลเย่เลวกว่านาย?”
“ถูกต้อง บางทีตอนนี้พวกเธออาจจะยังไม่เข้าใจ แต่อีกไม่นานพวกเธอจะได้เปิดหูเปิดตาและพวกเธอจะได้รู้ว่าสำหรับฉันไม่ถือว่าเป็นคนเลวเลย”
ในขณะที่พี่หกพูดแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูจริงจัง ในดวงตาที่เย็นชาตลอดเวลามีกลิ่นไอที่ไม่ปกติอยู่
สิ่งนี้ทำให้เซี่ยอันน่าตกตะลึง เธอจ้องไปที่ดวงตาพี่หก ราวกับว่าเธอถูกใครบางคนสะกดจิตวิญญาณเอาไว้
ทันใดนั้นก็มีคนผลักเซี่ยอันน่าและดึงสติของเธอกลับมา
“อันน่า อย่าหลงกลเขา ผู้ชายคนนี้กลัวโลกใบนี้จะสงบสุข ดังนั้นทุกคนต่างตายไปเพื่อรับใช้เขาถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว”
พี่หกยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “เพราะหวังดีกับพวกเธอฉันเลยเตือนพวกเธอไว้ แต่พวกเธอกลับมาเข้าใจฉันผิด ช่างเถอะ ฉันจะไม่พูดอะไรเพื่อโน้มน้าวพวกเธออีกต่อไป ดังนั้นให้ความจริงสอนพวกเธอเป็นบทเรียนแล้วกัน”
หลังจากพูดจบพี่หกก็หันหลังจากไป
เมื่อเห็นว่าพี่หกไปแล้ว ต้วนอีเหยาก็หันไปจับมือเซี่ยอันน่าไว้และพูดว่า “อันน่าอย่าไปฟังไอ้บ้านั่น”
“แน่นอนว่าฉันไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่ … ” เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ตกลงในปีนั้นเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้เขาเกลียดตระกูลเย่แบบนี้”
“เรื่องพวกนี้เราไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก ผู้อาวุโสของตระกูลเย่ไม่ใช่สิ่งของวางโชว์ เขารู้ว่าต้องทำยังไง สิ่งเดียวที่เราต้องทำในตอนนี้คือกลับบ้านอย่างปลอดภัย”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เซี่ยอันน่าก็ถอนหายใจอย่างเศร้าโศกเล็กน้อยและมีความสิ้นหวังปนอยู่ในนั้นจากนั้นก็พูดว่า: “หลายวันที่เธอมาก็เห็นมันมาตลอด พื้นที่รอบๆทั้งหมดเต็มไปด้วยน้ำทะเล เราไม่สามารถออกไปได้เว้นแต่พี่หกจะปล่อยไป”
“มีตั้งหลายล้านวิธี ถ้าเธอยอมแพ้เองก็ไม่มีโอกาสชนะจริงๆ”
เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วคำพูดนี้ก็ฟังดูสมเหตุสมผล เซี่ยอันน่าแตะศีรษะของเธอและพูดอย่างรู้สึกผิดว่า: “อืม เป็นเพราะฉันมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”
ต้วนอีเหยาจับมือเซี่ยอันน่าแน่นขึ้นและพูดว่า “อันน่า เธอต้องเชื่อในตัวฉันและครอบครัวบ้านตระกูลเย่ นี้ไม่ใช่จุดจบสุดท้ายของเราแน่นอน!”
เมื่อเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของต้วนอีเหยา เซี่ยอันน่าก็พยักหน้า แต่ในใจยังคงรู้สึกไม่มั่นใจและมันก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
…
การตามหาเบาะแสของพี่หกก็ล้มเหลวอีกครั้ง
สิ่งนี้เกือบจะทำให้เสี่ยวอวี้หลินเป็นบ้าและทำให้เขาทำตัวบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
เขารู้ดีว่าการกระทำบางอย่างของเขาจะไม่ได้รับอนุญาตจากคนรอบข้าง จึงเริ่มคิดแผนการร้ายๆด้วยตัวเองโดยไม่ร่วมมือกับครอบครัวตระกูลเย่
ทุกคนค่อยๆค้นพบความผิดปกติของเสี่ยวอวี้หลินอย่างช้าๆและเมื่อเขาเตรียมดำเนินการเป็นการส่วนตัวอีกครั้ง ก็หยุดเขาไว้ได้
“เสี่ยวอวี้หลิน นายทำอะไร?”
“จัดกำลังพลและเตรียมรับมือกับการโจมตี”
“นายบ้าหรือไง พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยน้ำทะเลและไม่มีที่กำบัง เพียงแค่คนของนายปรากฏตัวพวกเขาจะถูกโจมตีอย่างบ้าคลั่งและกองทัพทั้งหมดจะถูกกวาดล้าง!”
“แต่ก็ไม่ใช่ไม่ลงมือทำอะไรเลย จะเฝ้าแบบนี้ไปเรื่อยๆงั้นหรอ!” เสี่ยวอวี้หลินขยี้ผมของเขาเหมือนคนบ้า พร้อมกับพึมพำว่า “ผ่านไปหลายวันแล้ว ผมไม่สามารถรอได้อีกต่อไป!”
“เสี่ยวอวี้หลิน นายใจเย็นๆลงหน่อย!” เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วแล้วจับไหล่ของเสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นก็พูดว่า “อีเหยาก็อยู่ข้างใน ความกังวลของฉันไม่ได้น้อยไปกว่านายเลย แต่ถ้าเราเคลื่อนไหวอย่างประมาท ก็จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตราย!”
เขานั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าทรุดโทรม น้ำเสียงขอเสี่ยวอวี้หลินแหบแห้งและพูดว่า: “ฉันเข้าใจเหตุผลดีแต่ฉันไม่สามารถนั่งรอให้ความตายมาเยือนได้”
“เราได้รับการยืนยันเวลาและพร้อมที่จะประลองกับพี่หกแล้ว”
การยืนยันในครั้งนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตกตะลึง
เขาเงยหน้าขึ้นมองเย่จิงเหยียนและถามว่า “คุณป้ากับคุณลุงตกลงแล้วหรือ?”
“ใช่ สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้คืออดทนรอและอย่าสร้างปัญหาในตอนนี้”
ประโยคนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ จากนั้นเขาก็พึมพำว่า: “สิ่งที่ผมทำได้ มีแค่เรื่องสร้างปัญหาหรอ?”
“เป็นห่วงมากไปจะสร้างความวุ่นวายขึ้นมาได้ นายในตอนนี้ตกอยู่ในความสับสนเลยไม่สามารถตัดสินได้ตามปกติ สิ่งที่เรากำลังเผชิญไม่ใช่ศัตรูธรรมดา แต่เป็นคนที่เกลียดครอบครัวตระกูลเย่เข้ากระดูกดำ เป็นพี่หกที่เรารู้จักอย่างลึกซึ้ง ยิ่งไปกว่านั้นเรายังมีญาติสนิทที่ตกอยู่ในมือเขา ยิ่งล้มเหลวไม่ได้”
นาย ไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้อีกต่อไปแล้ว!”
ดวงตาที่เจ็บปวดของเย่จิงเหยียน เข้าไปสกิดที่ก้นบึ้งของหัวใจเสี่ยวอวี้หลิน
เสี่ยวอวี้หลินเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า จากนั้นก็พูดอย่างเคร่งขรึม: “คุณพูดถูก ผมจะรีบจัดการกับตัวเองให้เร็วที่สุด”
“ฉันจะให้เวลานายสองสามวัน นายจัดการกับตัวเองก่อน รู้สึกว่าตัวเองโอเคแล้วค่อยมาเข้าร่วมกับเรา”
“โอเค”
ครั้งนี้หลังจากปลอบเสี่ยวอวี้หลิน เย่จิงเหยียนก็แจ้งเวลาและสถานที่นัดพบให้ต้วนอีเหยาทราบ
ต้วนอีเหยาไม่รอช้าพี่หกชำเลืองมองไปด้านข้างแล้วถามว่า “นี้อะไร?”
“เวลาและสถานที่นัดพบกับครอบครัวตระกูลเย่”
พี่หกเลิกคิ้วขึ้น แยกไม่ออกว่าเขาโกรธหรือมีความสุขและถามว่า “เย่ฉ่าวเฉิน มาอังกฤษแล้วหรือ?”
“ใช่”
“ดีมาก” ทันใดนั้นรอยยิ้มของพี่หกก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายมากและถามว่า “พวกเธอไม่กลัวว่าพอฉันโกรธขึ้นมาแล้วลงมือฆ่าเย่ฉ่าวเฉินหรอ?”
ต้วนอีเหยาแสดงท่าทีออกมาอย่างเย็นชาและขี้เกียจเยาะเย้ยเขา จากนั้นก็พูดว่า: “นายมีความสามารถนั้นหรือเปล่าเถอะ”
“ฉันจะทำให้เธอดูว่าฉันมีความสามารถนี้หรือเปล่า”
เธอไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระ จึงหันหลังและกลับไปที่ห้องของตัวเอง
ตอนนี้เซี่ยอันน่ากำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“อันน่า เตรียมตัวให้พร้อมในช่วงสองวันนี้เรามีโอกาสได้ออกไปจากที่นี้แล้ว!”
เซี่ยอันน่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเรื่องเศร้าหรือมีความสุขและเธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “จริงเหรอ?”
“แน่นอน ถ้าออกจากที่นี้เธอก็ไม่ต้องทนกลัวอีกต่อไป”
อันดับแรกเซี่ยอันน่ารู้สึกมีความสุขอย่างมาก จากนั้นไม่นานเธอก็เปลี่ยนกลายเป็นใบหน้าที่เศร้าแทน
เมื่อมองไปที่ทะเลและท้องฟ้าที่เป็นสีเดียวกัน เซี่ยอันน่าก็พูดว่า “แต่เราจะออกไปยังไงล่ะ?บริเวณรอบๆเต็มไปด้วยน้ำทะเล อยากออกไปโดยไม่ให้คนอื่นรู้นั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก”
“ถ้าพี่หกออกจากเกาะไป เกาะนี้ก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเราทั้งหมด เพียงแค่เขาออกจากที่นี้นานพอ ถ้าอยากไปจากที่นี้ มันก็ง่ายราวกับแค่พลิกฝ่ามือ”
พี่หกเคยออกจากที่นี้มาก่อน แต่ต้วนอีเหยาไม่เคยลงมือ
ตอนนี้ตัดสินใจแล้ว เป็นไปได้ว่า …
ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้น เซี่ยอันน่าถาม “ยากมาก คุณชายเย่และคุณนายเย่มาอังกฤษแล้ว?”
“ถูกต้อง”
คำตอบนี้ทำให้เซี่ยอันน่าทั้งประหม่าและกังวล
เมื่อเห็นอารมณ์ที่แปรปรวนของเซี่ยอันน่า ต้วนอีเหยาก็พูดเอาใจเธอว่า: “อย่าคิดมาก หน้าที่ของเราคือออกจากที่นี้อย่างปลอดภัย เพื่อไม่ให้จิงเหยียนและคนอื่นๆกังวล”
“ฉันรู้แล้ว”
“ถ้าถึงเวลาจะต้องทำยังไงบ้าง ฉันจะจัดเตรียมให้เธออีกครั้ง แค่ฟังคำสั่งจากฉันและอย่ากดดันมากเกินไป”
“โอเค”
ในที่สุดก็มีโอกาสจะได้ไปจากที่นี้ เซี่ยอันน่ารู้สึกตื่นเต้นมาก
เมื่อไหร่ที่เธอได้เจอเสี่ยวอวี้หลิน เธอจะต้องกอดเขาแรงๆและบอกเขาว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน…
อีกฝั่ง–
แม้ว่าทุกอย่างจะถูกจัดเตรียมไว้อย่างเหมาะสมแล้ว แต่เย่จิงเหยียนกลับรู้สึกไม่สบายใจเลย
เขาไปหาพ่อของเขาและมีเรื่องจะปรึกษา
“พ่อ”
“มีเรื่องอะไร?”
“ความเห็นของผมคือหาตัวแทนไปพบกับพี่หกเถอะ”
เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้นมองลูกชายของเขาและถามว่า “ทำไม?”
“คนนั้นไม่แน่ไม่นอนแถมยังชั่วร้าย ผมกังวลกลัวว่าพ่อจะได้รับบาดเจ็บ”
สำหรับเรื่องนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็มีความยืนหยัดของตัวเองเช่นกัน
“ชายหนุ่มคนนั้นมีปมกับครอบครัวตระกูลเย่ ดังนั้นมีเพียงฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถแก้ปมนี้ได้ มิฉะนั้นทำร้ายกันไปมาก็จะไม่มีวันจบสิ้น นอกจากนี้นี่ก็เป็นความรับผิดชอบของฉันและไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเข้ามาแทรก”
เย่จิงเหยียนทำอะไรไม่ถูกและมองไปที่มู่เวยเวยที่อยู่ข้างๆเขาพร้อมกับถามว่า “แม่ไม่โน้มน้าวพ่อหน่อยเหรอ”
ใบหน้ามู่เวยเวยเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“ถ้าคำพูดของฉันได้ผล ตอนนี้เขาคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก”
เมื่อเห็นภรรยาและลูกชายของตัวเองต่างทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เย่ฉ่าวเฉินก็เผยนิสัยดื้อรั้นออกมาและถามว่า: “พวกเธอไม่เชื่อในความแข็งแกร่งของฉันหรือไง?ก็แค่พ่อหนุ่มคนหนึ่งฉันจัดการได้”
มู่เวยเวยถอนหายใจและพูดว่า “คุณตัดสินใจไปแล้ว ถึงฉันยับยั้งคุณไว้ก็ไม่มีความหมายอะไร ทำตามความคิดของคุณเถอะ ยังไงฉันก็เป็นห่วงคุณมาตลอดทั้งชีวิตและไม่น้อยไปกว่าครั้งนี้หรอก”
เย่ฉ่าวเฉินรายล้อมไปด้วยผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขาแล้วเขาก็ใช้คางถูผมของมู่เวยเวยและพูดว่า: “ผมกลับมาเราไปเดินทางรอบโลกกันต่อนะ ไม่ว่าพวกเด็กๆจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่สนพวกเขาแล้ว”
“ฉันหวังว่าคุณจะสามารถทำตามสิ่งที่คุณพูดในครั้งนี้ได้”
“แน่นอน ผมเคยผิดสัญญาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?นี้ก็หลายปีมาแล้วคุณควรเชื่อผมถึงจะถูกสิ”
สองสามีภรรยาหวนนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา เย่จิงเหยียนออกมาจากห้องในเวลาที่เหมาะเจาะเพื่อให้พวกเขาสองคนมีโอกาสได้อยู่ตามลำพัง
เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนเดินออกไป เย่ชูวเสวียก็ถามอย่างรีบร้อน “เป็นอย่างไรบ้าง โน้มน้าวสำเร็จแล้วหรอ?”
เย่จิงเหยียนส่ายหัว
เย่ชูวเสวียถอนหายใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและพูดว่า: “นี้ต้องอันตรายมากแน่ๆ ทำยังไงดี ฉันไม่อยากให้พ่อไปเสี่ยง”
“พ่อไม่ประมาทหรอก เราก็เชื่อใจเขาเถอะ อีกอย่างครั้งนี้มีเราช่วยเหลืออยู่ข้างๆ อย่าไปคิดในแง่มุมร้ายๆ”
เย่ชูวเสวียถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพึมพำ “ตอนนี้ก็ทำได้แค่หวังว่าจะเป็นเช่นนี้”
…
ท้องฟ้ามืดครึ้ม คลื่นทะเลซัดไปมาและดูเหมือนว่าจะมีฝนตกหนัก
เซี่ยอันน่ายืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง เธอดึงคอไว้ด้วยความกังวล ไม่สามารถปกปิดความวิตกกังวลในสายตาของเธอได้เลย
วันดำเนินการถูกกำหนดให้เป็นวันนี้ พี่หกขึ้นเรือและออกเดินทางไปแล้ว ในตอนนี้น่าจะได้พบกับครอบครัวตระกูลเย่แล้ว
ไม่รู้เลยจริงๆว่าเมื่อทั้งสองฝ่ายมาเจอกันฉากนี้จะเป็นอย่างไร
ตอนที่เซี่ยอันน่ากระวนกระวายก็มีคนบุกเข้ามา
เมื่อได้ยินเสียงเซี่ยอันน่าก็ตกใจ
เมื่อหันกลับมา รูม่านตาของเธอก็หดตัวลงและเสียงของเธอก็เริ่มสั่น
“พี่อีเหยา ทำไมบนตัวพี่ถึงเปื้อนเลือดไปหมดเลย?”
“นี้ไม่ใช่เลือดของฉัน” การกระทำของต้วนอีเหยาเรียบง่ายและตรงไปตรงมา เธอโยนเสื้อผ้าให้ เซี่ยอันน่าชุดหนึ่งและออกคำสั่ง “นี้ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า!”
แม้ว่าจะมีคำถามมากมายในใจของเธอ แต่ก็ไม่ใช่เวลาที่ควรถาม เซี่ยอันน่าทำได้เพียงตั้งคำถามไว้ในใจแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินตามต้วนอีเหยาและเดินออกจากห้องไป
เมื่อเดินออกมาด้านนอก เซี่ยอันน่าก็ตกใจเมื่อพบว่ามีศพนอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าเพิ่งมีการต่อสู้ที่ดุเดือดไป
แต่ทำไมเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย?
ดูเหมือนว่า ต้วนอีเหยาและคนอื่นๆวางแผนไว้นานแล้ว เพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมจากนั้นก็โต้กลับเท่านั้นเอง
ต้วนอีเหยาและคนอื่นๆวิ่งกันอย่างรวดเร็ว แล้วเธอล่ะ? เพียงแค่รออย่างโง่เขลาและช่วยอะไรไม่ได้เลย
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เซี่ยอันน่าก็รู้สึกเสียใจมาก เท้าที่กำลังจะก้าวก็เริ่มรู้สึกหนักขึ้นมา
เมื่อพวกเขาวิ่งไปที่ชายหาดก็มีคนวิ่งเหยาะๆเข้ามาและโค้งคำนับให้ต้วนอีเหยา
“คุณนาย!”
“เตรียมเรือพร้อมหรือยัง?”
“เตรียมพร้อมแล้วครับ”
“ไปเดี๋ยวนี้เลย!”
บริเวณริมชายหาดมีจำนวนศพมากกว่าเมื่อกี้และดูสยดสยองอย่างมาก
ใบหน้าของเซี่ยอันน่าซีดลงและขาของเธอเริ่มสั่น
ทันใดนั้นก็มีมือยื่นออกมาตรงหน้าเธอ
“ถ้าเธอกลัวก็หลับตาลงแล้วจับมือฉันไว้”
เธอหายใจเข้าลึกๆจากนั้นเซี่ยอันน่าก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ต้วนอีเหยาและพูดว่า: “ฉันไม่เป็นไร ฉันทนได้ ออกจากที่นี้ก่อนเถอะ”
ในระหว่างที่พูดเซี่ยอันน่าก็แสร้งทำเป็นสงบลงจากนั้นก็เดินนำออกไป
ไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าในใจลึกๆของเซี่ยอันน่าต้องกลัวมากแน่ๆ
แต่เธอไม่อยากเป็นภาระของคนอื่นๆอีกต่อไป การแสร้งทำเป็นเข้มแข็งมันทำให้คนดูรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย
โชคดีที่ทุกอย่างจบลงในไม่ช้า เซี่ยอันน่าจะได้กลับไปมีชีวิตแบบเดิมอีกครั้ง ลมที่ราบรื่นและคลื่นลมสงบ
ดวงตาของเธอมืดลง จากนั้นต้วนอีเหยาก็เดินตามไป
แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นเรือ มีคนวิ่งกลับมาด้วยความตื่นตระหนกและดูหวาดกลัว
“คุณนาย พี่หกกลับมาแล้ว!!”
ต้วนอีเหยาขมวดคิ้วและพึมพำ: “ทำไมเขาถึงกลับมาเวลานี้ หรือว่า เขาพบเบาะแสบางอย่างขึ้น?”
“แล้วเราจะทำยังไงดี จะสู้หรือไปซ่อน?”
ต้วนอีเหยาคิดสักพักแล้วพูดว่า “ฉันไปยื้อพี่หกไว้ พวกนายยึดคลังแสงที่นี้เป็นของนายเอง ถ้าไม่ได้ก็ระเบิดมันซะ!”
“ครับ!”
หลังจากจัดเตรียมเสร็จสิ้น ต้วนอีเหยาก็ให้เซี่ยอันน่าหาที่ซ่อนที่ปลอดภัย
