วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 48 : คุณคือดาวโชคดีของฉัน

มู่เวยเวยรู้สึกคุ้นรถคันนี้มาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่คิดไม่ออก เป็นเวลาที่กระจกรถฝั่งคนขับเลื่อนลงมา ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความงามยิ่งกว่าใบหน้าของผู้หญิง คนคนนั้นมีดวงตาที่ดึงดูดความสนใจได้เป็นพิเศษ เขายักคิ้วแล้วยิ้มให้เธอ “ขึ้นรถ”

มู่เวยเวยประหลาดใจ ครั้งนี้เธอได้เจอผู้ช่วยชีวิตเข้าแล้วจริงๆ คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อสองสามวันก่อน—— หนานกงเฮ่า

มู่เวยเวยเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ พลางรีบกล่าวขอบคุณ “หนานกงเฮ่าขอบคุณนะคะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หนานกงเฮ่าก็ยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ แค่คุณจำผมได้ ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติมากแล้ว”

มู่เวยเวยโบกมือบอกปัด “ชื่อคุณออกจะพิเศษ แล้วคุณยังดูดีขนาดนี้ แถมยังเป็นคนดีอีก ทำไมฉันจะจำคุณไม่ได้ล่ะคะ”

“ฮ่าฮ่า…” หนานกงเฮ่าหัวเราะเบาๆ “งั้นก็ดีครับ”

“ใช่สิ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” มู่เวยเวยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

สีหน้าของหนานกงเฮ่าเปลี่ยนไป แต่เขากลับตอบว่า “เพียงแค่บังเอิญผ่านมาน่ะครับ แต่เราคงถูกขิลิตไว้จริงๆ ทุกครั้งที่คุณต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคน ผมจะต้องเจอคุณทุกทีเลย”

มู่เวยเวยได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เธอก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน “ใช่เลยค่ะ เมื่อสองวันก่อนก็ใช่ วันนี้ก็ใช่ คุณคงเป็นดาวโชคดีของฉันจริงๆ”

“86XXXXXXXX……” หนานกงเฮ่าตอบ “นี่คือเบอร์โทรผม คุณเมมไว้หน่อยนะครับ ครั้งหน้าถ้ามีเรื่องอะไรจะได้โทรหาผม แล้วผมจะไปหาแน่นอน”

มู่เวยเวยรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเมมเบอร์เขาไว้

หนานกงเฮ่าเห็นปฏิกิริยาเธอ แล้วก็อมยิ้มโดยไม่รู้ตัว “แล้วของคุณล่ะ? บอกเบอร์คุณมาเผื่อผมมีเรื่องอะไรจะได้ให้คุณช่วย”

“อืม เพื่อนกันต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันสินะคะ” มู่เวยเวยเอ่ย แล้วบอกเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที พร้อมกับถอนหายใจ “คุณบอกว่าคุณเป็นคนดีมาก แล้วทำไมคุณถึงเป็นเพื่อนกับเย่ฉ่าวเฉินได้ล่ะ ผู้ชายคนนั้นทั้งอารมณ์ร้อน ทั้งนิสัยเสีย และจองหอง เอะอะก็ลงไม้ลงมือตลอด น่าแปลกจริงๆ ที่มีคนคบเขาเป็นเพื่อนด้วย”

หนานกงเฮ่าหัวเราะ “ฉ่าวเฉินก็มีข้อดีนะ”

“ข้อดีเหรอ?” มู่เวยเวยยิ้มเยาะ “ฉันกลับไม่เคยเห็นมันเลย… ช่างเถอะๆ ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่าฉันเกลียดเขาขนาดไหน!”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งแกล้งเธอไป มู่เวยเวยยิ่งโกรธมาก

“เอาล่ะๆ งั้นก็ไม่ต้องพูดถึงฉ่าวเฉิน แต่คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณจะไปไหน” หนานกงเฮ่าเอ่ย

“อ่า?” มู่เวยเวยชะงักไป จากนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ แล้วตบหัวตัวเองไปทีหนึ่ง พลางยิ้มแก้เก้อ “ขอโทษค่ะฉันลืมไปเลย คุณไปส่งฉันที่ป้ายรถเมล์แถวๆนี้ก็ได้ ฉันจะนั่งรถรถเมล์ไปมหาวิทยาลัยค่ะ”

“มหาวิทยาลัยหนานฮวาเหรอ?” หนานกงเฮ่าถามกลับ

มู่เวยเวยพยักหน้า “ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันเรียนการออกแบบอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนานฮวา เป้าหมายของฉันคือการเป็นดีไซเนอร์ที่เก่งมากๆ คนหนึ่ง!”

หนานกงเฮ่าพยักหน้า “งั้นผมขอให้ฝันของคุณเป็นจริงเร็วๆ นะครับ”

ขณะที่พูดคุยกัน มู่เวยเวยก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ด้านนอกปรากฎป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่งพอดี เธอจึงรีบร้อนตะโกนเรียก “เฮ้ๆๆ ผ่านๆ ผ่านไปแล้ว ฝั่งนั้นมีป้ายรถเมล์ค่ะ”

แต่หนานกงเฮ่ากลับทำเป็นหูทวนลม เขาขับต่อไปโดยไม่คิดจะหยุดรถเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขายังเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีก

มู่เวยเวยประหลาดใจปนสงสัย “ทำไมคุณ… เพิ่งผ่านป้ายรถเมล์ไป?”

“คุณต้องไปมหาวิทยาลัยหนานฮวา ให้ผมไปส่งคุณที่หน้าประตูจะไม่ดีกว่าเหรอ?” หนานกงเฮ่าย้อนถาม

มู่เวยเวยชะงักไป ลูบหัวตัวเองอย่างเกรงใจ “จะทำให้คุณเสียเวลาหรือเปล่าคะ อันที่จริงก็ไม่เป็นไร คุณไม่จำเป็นต้องไปส่งก็ได้ฉันนั่งรถเมล์ไปเองได้ค่ะ”

“คุณดูเวลาสิ อีกยี่สิบก็เข้าเรียนแล้ว คุณแน่ใจเหรอว่าจะนั่งรถเมล์ไป?”

“อ่า?” มู่เวยเวยมองดูนาฬิกา จริงสิคงไม่ทันแล้ว “งั้นต้องรบกวนคุณไปส่งฉันที่มหาวิทยาลัยแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากเธอ หนานกงเฮ่าก็ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ “คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นดาวโชคดีของคุณ งั้นวันนี้คุณจะไม่ไปเรียนสายแน่นอน”

“อืม!” มู่เวยเวยพยักหน้า เธอรู้สึกขอบคุณเขาอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าเย่ฉ่าวเฉินจะมีเพื่อนเป็นคนดีขนาดนี้

เมื่อทั้งสองใกล้จะถึงหน้ามหาวิทยาลัยหนานฮวา มู่เวยเวยก็บังคับให้หนานกงเฮ่าหยุดรถแล้วปล่อยเธอลง โชคดีที่ครั้งนี้หนานกงเฮ่าไม่ได้ขัดข้องอะไร เขาจึงหยุดรถที่ตรงหัวมุม

เมื่อลงจากรถFerrariโดดเด่นคันนั้น มู่เวยเวยก็กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ” แต่จู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “อันนั้น…ผ้าเช็ดหน้าของคุณ ฉันจะคืนให้คราวหน้านะคะ ฉันลืมไป…”

ขณะที่พูดใบหน้าของเธอก็ขึ้นสีเล็กน้อย ทั้งท่าทีเขินอายนั้นอีก

หนานกงเฮ่ามองไปที่ใบหน้าเล็กขึ้นสีของเธอ จิตใจตุ้มๆต่อมๆ เหมือนมีแรงกระตุ้นบางอย่างให้เขาอยากก้าวเข้าไปจูบเธอแทบทนไม่ไหว…

เขาฝืนความปรารถนาของร่างกาย หนานกงเฮ่าพยักหน้า “ได้ครับ ครั้งหน้า”

มู่เวยเวยพยักหน้าขอบคุณ หลังจากตกลงกันว่าครั้งต่อไปจะคืนของให้ เธอจึงโบกมือลาเขาและจากออกมา

เขาจ้องมองแผ่นหลังของเธออยู่เป็นเวลานาน จากนั้นหนานกงเฮ่าก็ขับรถออกไปพลางถอนหายใจอยู่ภายในใจ หนานกงเฮ่านะหนานกงเฮ่า ดูเหมือนว่าแกจะโดนเสน่ห์เธอเข้าจริงๆ ซะแล้ว…

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากคบผู้หญิงสักคนอย่างจริงจังขนาดนี้!

น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้หญิงของลูกพี่ลูกน้องที่ดีที่สุดของเขา แต่…เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนเจอเธอก่อน…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนานกงเฮ่าก็รู้สึกไม่ยุติธรรมเอาซะเลย