ฉีฉีลูบหัวแล้วยิ้มอย่างจริงใจและพูดว่า “ก็โอเคค่ะ ฉันเป็นคนที่มีความสามารถด้อยกว่าแต่จะทำก่อนคนอื่น สมองไม่ฉลาดฉันก็ต้องใช้เวลามากกว่า”
รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของฉีฉี ทำให้คนที่เห็นรู้สึกดีมากราวกับว่าเป็นสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านหัวใจ
รอยยิ้มของเย่ชูวเสวียดูลึกซึ้งมากขึ้นและกล่าวว่า “ฉันคิดว่าคุณเป็นคนระมัดระวังและละเอียดรอบคอบ ผ่อนคลายลงบ้างเถอะ ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”
“ฮ่าๆ พอฟังคุณพูดแล้วฉันรู้สึกมีความสุขมากและมีความมั่นใจมากขึ้นด้วย”
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้คิดอะไรของฉีฉี เย่ชูวเสวียก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “เด็กโง่ รีบอ่านหนังสือเถอะ”
“อืม โอเค”
เย่ชูวเสวียนั่งอยู่ตรงข้างหน้าต่างและหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาโดยไม่รู้ว่าเธอกำลังยุ่งกับอะไรอยู่
และฉีฉีนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์และอ่านหนังสือต่อไป
มีเสียงเพลงคลอเบาๆในร้านซึ่งทำให้ผู้คนนิ่งสงบและดูง่วงซึมเล็กน้อย
ขณะที่ฉีฉีกำลังต่อสู้กับเปลือกตาของเธอประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้ง
ฉีฉีร่าเริงขึ้นทันทีแต่เมื่อเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาถึง ก็ทำเธอตะลึง
มู่ยู่วฉีในชุดสูทที่มาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นตรงมุมปากมีกลิ่นกระจัดกระจายไปทั่วทั้งตัวและทำให้ผู้หญิงชอบใจ
แต่เย่ชูวเสวียไม่ค่อยอยากต้อนรับเขา
เมื่อปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ เย่ชูวเสวียถามว่า: “นายมาที่นี้ได้ยังไง?”
“ประชุมเสร็จก็เลยผ่านมาที่นี้” ในขณะที่นั่งตรงข้ามเย่ชูวเสวีย มู่ยู่วฉีก็มองไปที่เธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณดูไม่ต้อนรับผมเลย?”
“ไม่ใช่เหมือน แต่ไม่ต้อนรับนายจริงๆ”
“ทำไมล่ะ ช่วงนี้ดูเหมือนว่าผมไม่ได้ทำไรให้คุณขุ่นเคืองเลยนิ”
“หืม นายมาที่นี้ก็มีเครือข่ายอินเทอร์เน็ตแถมยังไม่ต้องจ่าย ทำไมฉันต้องต้อนรับนายล่ะ”
“ผมมู่ยู่วฉีเป็นคนแบบนั้นหรือ?” มู่ยู่วฉีโบกมือไปทางแผนกต้อนรับและพูดว่า “เด็กเสิร์ฟ สั่ง … ”
ก่อนที่มู่ยู่วฉีจะพูดจบเขาก็เห็นฉีฉีที่กำลังหลบสายตา
เอ๊ะ นี้ไม่ใช่สาวน้อยฉีฉีหรอ?
มู่ยู่วฉียิ้มให้ฉีฉีอย่างกลมกลืน แต่ฉีฉีอยากหาสถานที่ที่จะหลบเข้าไป
พูดไว้แล้วว่าจะเป็นคนเลี้ยงแต่สุดท้ายกลับให้คนอื่นเป็นฝ่ายจ่ายตังให้ พูดไว้แล้วว่าจะติดต่อกลับไปแต่ปรากฏว่าทำเบอร์โทรศัพท์หาย
ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูเหมือนว่าจะชักดาบหนี
เมื่อเห็นฉีฉีลดศีรษะลงและหันหน้าเข้าหาตัวเอง มู่ยู่วฉีถามอย่างขบขัน: “เฮ้ คุณคิดอะไรอยู่?”
“อ๊า ไม่มีอะไรๆ ฉันไม่ได้คิดอะไร”
การปฏิเสธอย่างกะทันหันของฉีฉีที่ไวเกินไปทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกใจ
และปฏิกิริยาแบบนี้ของเธอ ทำให้เย่ชูวเสวียสังเกตเห็น ในดวงตาของเธอก็ดูสงสัยขึ้นเล็กน้อย
หลังจากลังเลสักพัก ฉีฉีก็ยังรู้สึกว่าควรอธิบายสักหน่อย
“คือวันนั้นฉันอยากโทรหาคุณ แต่บังเอิญทำเบอร์มือถือหายไป ดังนั้น … ก็เลย … ”
ฉีฉีพูดไปได้ครึ่งทาง ก็เงยหน้าขึ้นและเห็นสีหน้าท่าทีของเขาที่แสดงออกผ่านสายตา
ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนมากจนทำให้ฉีฉีตกไปในหลุมทันที สมองของเธอว่างเปล่าและลืมไปแล้วว่าเธอกำลังจะพูดอะไร
สุดท้ายมู่ยู่วฉีก็เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน เขาหยิบโทรศัพท์ที่ฉีฉีวางไว้ที่แผนกต้อนรับและพูดในขณะที่ดำเนินการว่า: “ตอนนี้เจอกันแล้วไม่ใช่หรอ เราแลกเบอร์ไว้เถอะนี้คือเบอร์โทรของฉัน บันทึกเสร็จแล้ว”
ในขณะที่พูดมู่ยู่วฉียืนมือแล้วคืนโทรศัพท์ให้ฉีฉี
ฉีฉีมองลงไปก็เห็นรายชื่อผู้ติดต่อที่เพิ่มมาในโทรศัพท์นั่น คือมู่ยู่วฉี
มุมปากของเขายกขึ้นและทำให้ฉีฉีรู้สึกสูญเสีย เธอยิ้มให้มู่ยู่วฉีและพูดว่า “ขอบคุณนะ”
มู่ยู่วฉียกมือขึ้นเล่นหน้าผากของฉีฉีและพูดว่า “เด็กบ้า เกรงใจอะไร”
การกระทำที่สับสนทำให้ฉีฉีหน้าแดงและลดศีรษะลงทันทีโดยไม่กล้ามองไปที่มู่ยู่วฉีอีก
มู่ยู่วฉีนั่งตรงข้ามเย่ชูวเสวีย เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเย่ชูวเสวียจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่แย่มาก
ด้วยการจ้องมองนี้ทำให้มู่ยู่วฉีเลิกคิ้วและถามว่า “ทำไมมองผมแบบนี้?”
เย่ชูวเสวียเตือนอย่างไม่เกรงใจ: “มู่ยู่วฉี นายฟังฉันให้ดีๆ เธอเป็นคนดีดังนั้นนายอย่าทำร้ายแนวคิดของเธอ”
“ดูที่คุณพูด ผมก็เป็นเด็กดีเหมือนกันนิ เพียงแค่รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น”
เย่ชูวเสวียพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคนอื่นเป็นคนพูดแบบนี้ อาจมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง แต่ถ้าเป็นนาย … ”
“หมายความว่าไง ดูถูกหรอ?”
“ใช่แล้ว”
คำตอบของเย่ชูวเสวียไม่ลังเล ทำให้มู่ยู่วฉีไม่พอใจอย่างมาก
“ถ้างั้นก็ดี ฉันจะลงมือทำให้คุณดู”
หลังจากพูดจบมู่ยู่วฉีก็เดินไปตรงหน้าฉีฉีอีกครั้งและยืนพิงเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
“การเรียนมันเหนื่อย เดี๋ยวถ้าเลิกงานแล้วเราไปกินข้าวเย็นกันเถอะ”
ฉีฉีไม่ได้คิดอะไรมากเลยพยักหน้าและพูดว่า “ก็ดีเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นฉันเคยพูดว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ”
เมื่อฉีฉีเห็นด้วยมู่ยู่วฉีก็หันกลับมาและกระพริบตาให้เย่ชูวเสวีย
มู่ยู่วฉีคนนี้ เขากำลังพิสูจน์ตัวเองหรือเร้าใจตัวเองกันแน่!
เย่ชูวเสวียเดินหน้าบึ้งตึงไปที่ฉีฉีและพูดว่า “ฉีฉี เลิกงานแล้วก็รีบกลับโรงเรียนไวๆ ข้างนอกมีคนเลวเยอะเกิน”
แต่ฉีฉีไม่สังเกตเห็นคำใบ้ของเย่ชูวเสวีย จึงพยักหน้าและพูดว่า “อืม ฉันจะรีบกลับหลังกินข้าวเสร็จ”
เฮ้ยัยเด็กโง่ที่เตือนเธอคือผู้ชายตรงหน้านี่แหละที่เธอต้องระแวดระวัง!
เย่ชูวเสวียกังวลและพูดว่า “เธอเรียนยุ่งมากไม่ใช่หรอ อย่ามัวเถลไถลไปเที่ยวข้างนอกรีบกลับไปทบทวนเร็วๆ”
“ยุ่งเรื่องเรียนแค่ไหนก็ต้องกินข้าว พอกินอิ่มแล้วสมองก็จะแล่นไวขึ้น”
มู่ยู่วฉีพูดอยู่ข้างๆเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ
เมื่อมองไปที่ฉีฉีและมองไปที่มู่ยู่วฉี เย่ชูวเสวียก็รู้สึกโกรธมาก
เย่ชูวเสวียกังวลแล้วจ้องไปที่ฉีฉีและพูดว่า “ยังไงเธอก็ควรระวังหน่อย อย่าเปิดโอกาสให้คนเลว!”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว”
ฉีฉียังคงไม่เข้าใจทำให้เย่ชูวเสวีแทบอยากจะอาเจียนเป็นเลือด
เย่ชูวเสวียไม่อยากพูดอะไรอีก เธอหันหน้าไปมองมู่ยู่วฉีอีกครั้ง เตือนเขาด้วยสายตาจากนั้นก็ลุกขึ้นและออกจากร้านเบเกอร์รี่ไป
เมื่อเห็นเย่ชูวเสวียจากไป ฉีฉีมองไปที่มู่ยู่วฉีอย่างสงสัยและถามว่า “ชูวเสวียโกรธหรือเปล่า?”
มู่ยู่วฉียักไหล่และพูดว่า “ใครจะไปรู้”
ริมฝีปากของฉีฉีขยับ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรก็มีแขกเดินเข้ามา
“แขกมาแล้ว ฉันไปทำงานก่อน”
“โอเค”
มีแขกมากขึ้นเรื่อยๆ ฉีฉียุ่งขึ้นมาทันทีและไม่มีเวลาไปสนใจมู่ยู่วฉี
มู่ยู่วฉีนั่งอยู่ที่มุมห้องและแขกผู้หญิงที่เข้ามาแล้วเห็นเธอก็หน้าแดงและใจเต้นแรงจากนั้นก็กระซิบกัน
เมื่อถึงเวลาปิดร้านก็ยังมีคนนั่งอยู่ที่นั่นและเอาแต่จ้องมองไปที่มู่ยู่วฉีอย่างบ้ากาม
ท้องของฉีฉีหิวจนไม่ไหวแล้วแต่เธอเกรงใจไม่อยากไปไล่ลูกค้าทำให้เธอรู้สึกหมดหนทาง
มู่ยู่วฉียกแขนขึ้นเพื่อดูเวลาจากนั้นก็เดินไปหาแขกผู้หญิงและยิ้มอย่างสุภาพ
และรอยยิ้มนี้เหมือนดอกสาลี่หลายพันดอกผลิบานออกทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา
แม้ว่าเขาเพียงแค่ใช้วิธีไล่แขกอย่างสง่างามและไม่มีใครแสดงความคิดเห็นใด ๆ
“ต้องขอโทษลูกค้าด้วยนะครับ พอดีว่าที่นี้จะปิดร้านแล้ว”
“อ๊า จริงหรอ ต้องขอโทษด้วยนะเราลืมเวลาไปเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ขอโทษนะคะ คุณเป็นเจ้าของร้านที่นี้หรอ?”
“ไม่ใช่ครับ แต่เจ้าของร้านเป็นน้องสาวของผมเอง ต่อไปพวกคุณก็อย่าลืมแวะมาอุดหนุนบ่อยๆนะครับ”
“มาแน่นอนค่ะ”
ผู้หญิงหลายคนชำระเงินและจากไป พวกเขายังถูกมู่ยู่วฉีเล้าโลมจนดูมีความสุขอย่างมาก
ฉีฉีประหลาดใจกับวิธีการของมู่ยู่วฉี
เธอเดินไปที่โต๊ะที่ว่างเปล่าเพื่อทำความสะอาด ในขณะที่ฉีฉียุ่งอยู่และก็พูดว่า: “แป๊บเดี๋ยวก็ทำความสะอาดเสร็จแล้ว รอฉันอีกแป๊บนึงนะ”
“รอมาทั้งคืนแล้ว เวลาแค่นี้ผมไม่ใส่ใจหรอก คุณไม่ต้องห่วง”
เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้มู่ยู่วฉี ฉีฉีคิดในใจว่าผู้ชายคนนี้อบอุ่นจริงๆ ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจอย่างมาก
หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ฉีฉีเดินไปที่ถนนที่ขายของว่างพร้อมกับมู่ยู่วฉีด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย
คืนนี้ฉีฉีเหนื่อยมากและหิวมากเช่นกันจึงตรงไปที่ร้านอาหารหม้อไฟกะว่าจะรับประทานอาหารมื้อใหญ่เพื่อให้รางวัลกับตัวเอง
แต่มู่ยู่วฉีไม่หิว เขานั่งลงตรงข้ามฉีฉีอย่างสง่างาม คุยกับฉีฉีไปด้วยและช่วยเธอใส่เนื้อสัตว์และผักต่างๆ บริการอย่างดี
ปากเล็กๆของเธอถูกยัดเต็มไปหมด ฉีฉีเงยหน้าขึ้นและพูดกับมู่ยู่วฉีว่า “อึ๋ม คุณไม่กินเหรอ?”
“ผมไม่หิว”
“แต่ฉันสั่งไปเยอะมาก ถ้าคุณไม่กินแล้วให้ฉันกินคนเดียวฉันกินไม่หมดนะสิ”
มู่ยู่วฉีเห็นความอยากอาหารของฉีฉีเข้า ความกระหายของเธอนั้นมหัศจรรย์มากและพื้นที่ที่ขยายตัวและหดตัวของเธอมีขนาดใหญ่มาก
ด้วยระดับความหิวของเธอในตอนนี้จึงไม่ยากที่จะกวาดอาหารทุกอย่างบนโต๊ะให้เรียบ
แน่นอนว่าฉีฉีใช้พลังของตัวเองเพื่อกินอาหารบนโต๊ะจนเกือบหมด
เธอพิงพนักเก้าอี้จากนั้นฉีฉีก็ลูบท้องป่องๆของเธอและเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“อิ่มมาก”
เมื่อเห็นท่าทางที่ตะกละของฉีฉี มู่ยู่วฉีก็อดยิ้มไม่ได้
จู่ๆโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น มู่ยู่วฉีลุกขึ้นและพูดกับฉีฉีว่า “ผมออกไปคุยโทรศัพท์แป๊บนึง”
“โอเค”
สายนี้โทรจากผู้ช่วยผู้จัดการของบริษัท ทั้งสองคนศึกษาพิจารณาถึงปัญหาบางอย่างในที่ทำงานเป็นเวลานาน
หลังจากที่มู่ยู่วฉีวางสายก็พบว่าพวกเขาคุยกันยี่สิบกว่านาทีแล้ว
นานมากแล้ว เด็กน้อยที่อยู่ในนั้นต้องรอจนกังวลมากแล้วแน่ ๆ
มู่ยู่วฉีถือโทรศัพท์เดินเข้าไปในร้านอาหารและเขาก็พบว่าฉีฉีฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ
ช่วงนี้ฉีฉีนอนดึกเพราะต้องทบทวน วันนี้ในร้านเบเกอร์รี่ก็มีลูกค้าจำนวนมากพอตกดึกก็กินจนอิ่มก็รู้สึกง่วงตามธรรมชาติ
เดิมที ฉีฉีอยากจะงีบสักครู่แต่ไม่คิดว่าเธอกลับหลับลึกมากขึ้นเรื่อยๆแถมยังมีเสียงกรนเบา ๆ
มู่ยู่วฉีไม่อยากรบกวนเธอ ดังนั้นเธอจึงนั่งรอข้างๆฉีฉี
ในตอนที่ฉีฉีค่อยๆเปลี่ยนท่าทาง ในร้านอาหารก็ไม่มีแขกแล้วแม้แต่คนเดียว
“เกิดอะไรขึ้น?”
ฉีฉียังคงสับสนและผมบนศีรษะของเธอม้วนงอ
มู่ยู่วฉีรู้สึกตลกมาก ดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปเพื่อช่วยเธอลูบผมให้เรียบและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณหลับไป”
“พระเจ้า จริงหรอ”
ฉีฉีรู้สึกว่าตัวเองหลงไหลเขามากขึ้นเรื่อยๆ และอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
“คือ นี้ก็มืดแล้วฉันจะกลับแล้ว”
ฉีฉีลุกขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียนและกำลังจะจากไป
แต่เมื่อเธอเดินออกจากร้านอาหารหม้อไฟ เธอก็อึ้ง
ทำไมคนข้างนอกถึงมีน้อยขนาดนี้ …
ฉีฉีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา
“พระเจ้า เวลานี้หอปิดไปแล้ว!”
ฉีฉีหลับไปนานพอสมควร ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอรู้สึกสดชื่นมากหลังจากตื่น
“กลับไม่ได้แล้ว?”
ฉีฉีพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ขมขื่น
มู่ยู่วฉีครุ่นคิดและเกิดไอเดีย
“งั้นไปที่ผมนั้นเถอะ พอดีเลย คุณจะได้อ่านหนังสือเยอะๆแถมไม่มีใครมารบกวนคุณด้วย”
หัวของฉีฉีไม่ทันได้คิดและถามด้วยความสับสน “อะไรนะ หมายความว่าไง?”
“ผมมีคอนโดของตัวเอง ไม่ไกลจากที่นี้คุณไปพักผ่อนที่นั่นสักคืนแล้วค่อยกลับไปโรงเรียนพรุ่งนี้เช้า”
อืม คราวนี้มู่ยู่วฉีอธิบายได้อย่างชัดเจนแต่ฉีฉีรู้สึกอึดอัดใจมาก
“นี้ … ไม่ดีมั้ง”
“มีอะไรไม่ดีเหรอ?”
“ชายหญิงสองต่อสอง ควรหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดข้อสงสัย”
มู่ยู่วฉียิ้ม เขาอยากบอกว่าสำหรับเงื่อนไขของฉีฉีไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัยหรอก
แต่เขากังวลว่าถ้าพูดแบบนี้ออกไป ต่อไปเขาจะไม่มีโอกาสได้แซวผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้อีก เขาจึงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“ฉีฉี คุณเกิดในยุคไหนเนี่ย ยังพูดภาษาโบราณแบบนี้ออกมาได้ ”
ฉีฉีก้มหัวลงต่ำและพูดว่า “ฉันแค่คิดว่า ระหว่างชายหญิงมีความแตกต่างกัน”
“คุณอ่ะ เป็นเพื่อนที่ดีของอันน่า ตอนนี้อันน่าไม่อยู่ที่นี้ผมจะช่วยเธอดูแลคุณ นี้เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?”
อืม คำพูดนี้ฟังดูสมเหตุสมผลเหมือนกัน
เมื่อเห็นฉีฉีหวั่นไหว มู่ยู่วฉีจึงพูดอีกครั้ง: “พอแล้ว เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว ตอนนี้คุณมีเวลาอันมีค่า ไม่ก็พักผ่อน หรือไม่ก็ไปทบทวน เลิกเสียเวลาได้แล้ว”
“งั้น … โอเค ไปพักที่บ้านคุณสักคืนแล้วกัน”
หลังจากลังเล ฉีฉีก็เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของมู่ยู่วฉี
มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเขามู่ยู่วฉีก็พูดว่า “อืม นี้สิถึงจะเป็นเด็กดี”
เขาพาฉีฉีไปที่คอนโดของเขา มู่ยู่วฉีช่วยเขาเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน
เมื่อมองไปก็มีเสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอมในมือของเขา ฉีฉีก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
มู่ยู่วฉีไม่ค่อยมาพักที่นี้ ถ้าเขามาเขาก็จะพาผู้หญิงมาด้วย
หลังจากเร่าร้อนกันเสร็จอีกฝ่ายต้องการชุดเพื่อปกปิดร่างกาย ดังนั้นมู่ยู่วฉีจึงมักจะเก็บไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน
แต่สิ่งเหล่านี้จะบอกให้ฉีฉีไม่ได้ มิฉะนั้นจะทำให้เธอตกใจ
“ผมเป็นสมาชิกของร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งพวกเขาจะส่งของขวัญให้ผม มีปีหนึ่งพนักงานของพวกเขาได้ข้อมูลผิดและคิดว่าผมเป็นลูกค้าผู้หญิง พวกเขาก็เลยส่งชุดเสื้อผ้าผู้หญิงให้ผม”
ฉีฉีพยักหน้าอย่างสงสัย
เนื่องจากเธอไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพียงแค่รับมาเฉยๆ จากนั้นเธอก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ
โดยไม่คำนึงถึงเสื้อผ้าที่มู่ยู่วฉีหยิบออกมาให้ ดูๆแล้วหัวโบราณมากและที่ที่ควรปกปิดก็ถูกปกคลุมไว้แล้ว
แต่จริงๆแล้วชุดนี้เจ้าเล่ห์มาก
มันเผยให้เห็นรูปร่างของผู้หญิง จุดด้อยจะขยายใหญ่มากขึ้นส่วนจุดเด่นของมันก็ชัดเจนเช่นกัน
เช่นตอนนี้ทันทีที่มู่ยู่วฉีเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างที่หงุดหงิดของฉีฉี
เด็กน้อยคนนี้แม้จะดูบริสุทธิ์แต่ร่างกายเธอนั้นร้อนแรง
เมื่อมองไปรอบๆที่ไร้ตำหนิ มู่ยู่วฉีกล่าวอย่างเป็นสุภาพบุรุษ: “ห้องรับแขกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว คืนนี้คุณก็ไปพักผ่อนที่นั่นเถอะ”
“อ้อ โอเค ขอบคุณมาก”
“งั้นก็ฝันดีนะ”
มู่ยู่วฉียิ้มให้ฉีฉีจากนั้นก็กลับไปที่ห้องของเขา
ฉีฉีมองกลับไปที่เขาแล้วมองไปที่สภาพแวดล้อมรอบๆตัวก็รู้สึกเหลือเชื่ออย่างมาก
ตัวเองที่จู่ๆก็อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งตอนดึกขนาดนี้และเขากลับไปที่บ้านของอีกฝ่าย …
สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออีกฝ่ายหล่อมาก เธอไม่อยากก่ออาชญากรรมและเธอก็อดไม่ได้ที่จะโยนเขาลงไป …
ฉีฉีส่ายหัวอย่างเร่งรีบกำจัดความคิดที่เขาไม่ควรมีและเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอีกครั้ง
ฉีฉีเอ่ยฉีฉี เธออายุยังน้อยทำไมจิตใจของเธอถึงไร้สาระเช่นนี้ คนอื่นเขาพาเธอเข้ามาแต่เธอกลับคิดอะไรเละเทะ เธอละอายใจในฐานะห้าข้อเยาวชนที่ดีไหม?
