วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 511 ฉันคือคนรวย

แต่ว่าหัวหน้าห้องที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับรู้สึกว่าการกระทำของพวกเขามันช่างน่ารังเกียจ เธอเลยไอเบาๆหนึ่งที

ฉีฉีเองก็ดึงสติกลับคืนมาได้ทันที และรีบเอาตัวเองออกจากอ้อมแขนมู่ยู่วฉี เธอหน้าแดงพร้อมกับพูดว่า “ คุณมู่ คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? ”

“ อ้อ พอดีว่าผ่านมาแถวนี้ เลยอยากมาเดินดูสักหน่อยเผื่อจะได้เจอเธอ ”

ประโยคนี้มีบางคำพูดที่เขาพูดจริงและก็มีบางคำพูดที่มันไม่จริง มู่ยู่วฉีไม่ใช่เพราะผ่านมาแถวนี้แต่เป็นเพราะเขาตั้งใจมาหาฉีฉีต่างหาก

มู่ยู่วฉีก็คิดว่าพักนี้เขายุ่งๆและจะไม่มีสนใจฉีฉี เขาก็คงจะค่อยๆลืมเรื่องเธอไปได้

แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างกลับสวนทางกัน ยิ่งมู่ยู่วฉีอยากลืมมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งจำได้ชัดเจนมากเท่านั้น ถึงขั้นกินอาหารก็ไร้รสชาติ

ทุกครั้งที่เขาได้กินอาหารอร่อยๆ เขาก็มักจะคิดตลอดว่าถ้ามีฉีฉีอยู่ด้วยเธอต้องกินด้วยท่าทีที่อร่อยมากแน่ๆ ทำให้คนที่มองก็อยากกินตามเธอไปด้วย

เมื่อคิดได้แบบนี้ เขาก็อดใจไม่ไหวที่จะมาหาฉีฉีมาเจอหน้ายัยนี่สักหน่อย

และทันทีที่เจอกันฉีฉีก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา นี่มันคงเป็นโอกาสของฉันใช่ไหมเนี่ย?

เมื่อเผชิญกับสายตาที่อ่อนหวานและลึกซึ้งของมู่ยู่วฉี ใบหน้าของฉีฉีก็แดงยิ่งขึ้นไปอีกและทำให้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

แต่ท่าทีที่เขินอายของเธอในสายตามู่ยู่วฉี

สายตาของเขาไปสะดุดกับหนังสือในมือฉีฉี มู่ยู่วฉีเลยถามว่า “ งานยุ่งมากหรอ? ”

“ พอใช้ได้ ตอนนี้กำลังจะไปคืนหนังสือที่ห้องสมุด ”

“ ถ้าอย่างนั้นกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ ช่วงก่อนฉันบอกไว้แล้วว่าจะเลี้ยง ”

พอมู่ยู่วฉีพูดขึ้น ฉีฉีก็พึ่งจะจำเรื่องนี้ขึ้นได้

ตอนบ่ายไม่มีเรียน และไม่ต้องไปทำงานด้วย  “ ดีเลย คุณรอสักครู่นะ ฉันขอไปคืนหนังสือก่อน ”

“ ไปด้วยกันก็ได้ จะได้เดินเที่ยวชมรอบๆด้วย ”

“ ถ้าอย่างนั้นฉันเป็นไกด์ให้คุณเอง บรรยากาศและวิวทิวทัศน์ของมหาวิทยาลัยฉันสวยงามมากเลยนะ สวนดอกไม้และทะเลสาบข้างหน้าโด่งดังมากเลยนะ มีคนนอกมหาวิทยาลัยเยอะแยะมากมายที่ตั้งใจมาถ่ายรูปที่นั่นโดยเฉพาะ ”

“ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวฉันก็ไปชมและถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย ”

“ ได้ เดี๋ยวฉันถ่ายให้ ”

ฉีฉีและมู่ยู่วฉีเดินอยู่ด้านหน้าส่วนหัวหน้าห้องเดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ

เดินเล่นอยู่กับฉีฉีในมหาวิทยาลัยแบบนี้มันทำให้มู่ยู่วฉีรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับสู่ชีวิตนักศึกษาที่สบายๆอีกครั้ง

ฉีฉีพูดไปต่างต่างนานา และน้ำเสียงของเธอทั้งน่าฟังและมีชีวิตชีวา ราวกับว่ามีเสน่ห์พิเศษบางอย่างมันช่วยขจัดความเหนื่อยล้าของมู่ยู่วฉีได้เป็นอย่างดี เขาอดใจไม่ไหวที่จะขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะได้รับพลังบวกและความอบอุ่นจากตัวเธอได้มากขึ้น

ยืนอยู่ใต้ต้นเมเปิ้ลต้นใหญ่ ฉีฉีเงยหน้าขึ้นมองใบไม้ที่หนาแน่นบนต้นไม้ เธอหรี่ตาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ ต้นไม้พวกนี้นะ มีอายุยืนยาวมากๆ บางต้นมีอายุเกินร้อยปีเชียวนะ เห็นได้ชัด……”

“ ฉีฉี ! ”

ฉีฉียังไม่ทันได้พูดจบ มู่ยู่วฉีที่เดินอยู่ด้านหลังก็ตะโกนเรียกชื่อเธอขึ้นมาก่อน

ฉีฉีหันกลับไปมอง ก็เห็นว่ามู่ยู่วฉีกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเธออยู่

เธอรีบใช้มือปิดหน้าเอาไว้ ฉีฉีพูดขึ้นอย่างเขินอาย “ เฮ้ ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย คุณมาถ่ายกะทันหันแบบนี้ถ่ายออกมาหน้าฉันจะใหญ่มาก ”

มู่ยู่วฉีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วชื่นชมภาพที่พึ่งถ่ายเมื่อกี้ รอยยิ้มบนหน้าเขาลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ เขาพูดว่า “ แค่นี้ก็ใหญ่มากแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ”

ฉีฉีเดินไปด้วยความอยากเห็นและตื่นเต้น

ใบหน้าของเธอใหญ่มากถึงขั้นกินพื้นที่ไปสามในสี่ของพื้นที่บนโทรศัพท์จนเธอเองก็ตกใจกับภาพที่เห็น

“ โอ้แม่เจ้า นี่มันผีชัดๆ รีบลบออกเลย! ”

ฉีฉียื่นมืออกไปเพื่อแย่งโทรศัพท์ แต่มู่ยู่วฉีกลับหลบ อีกทั้งเขายังเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกด้วยแล้วเขาก็พูดว่า “ สวยดีออก ฉันไม่ลบ! ”

“ หน้าใหญ่ขนาดนั้น สวยตรงไหน? “

“ อย่างน้อย รอยยิ้มบนหน้าเธอสวยมาก ทุกครั้งที่เห็นฉันยิ้มสักพักใหญ่ๆเลย “

ฉีฉีหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ

“ คุณมู่……”

“ เอาเถอะ นี่ไงห้องสมุด เธอจะไปคืนหนังสือไม่ใช่หรอ รีบไปสิ ”

ทักษะการพูดของมู่ยู่วฉีช่างดีมากจริงๆ ในตอนนี้ ฉีฉีก็เป็นเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งที่เขาสามารถจูงจมูกได้ง่ายๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ฉีฉีเริ่มเคลิ้มไปกับคำพูดของเขาแล้ว

ภาพบนเมนูอาหารมันช่างน่ากินจริงๆ เมื่อกี้ฉีฉีอยากกินจนน้ำไหลแทบไหล

พอเห็นว่าฉีฉีเริ่มเคลิ้ม มู่ยู่วฉีก็รีบพูดโน้มน้าวอีกว่า ” อีกอย่าง คนรวยอย่างพวกฉัน หาเงินได้มากมายขนาดนี้ก็ต้องใช้จ่ายออกไปบ้างสิ ไม่อย่างนั้นจะหาเงินเพื่ออะไรกัน ”

” อือ สมเหตุสมผลมาก ”

” สมเหตุสมผลใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เริ่มสั่งอาหารได้รึยัง? ”

ฉีฉียิ้มออกมาแล้วพูดว่า ” ถ้าอย่างนั้นฉันจะสั่งแล้วนะ ”

มู่ยู่วฉีแบมือออกเพื่อเป็นสัญญาณว่าตามสบาย ฉีฉีเองก็เปิดเมนูอาหารออกมาดู และทำตามเสียงหัวใจโดยการสั่งอาหารที่ตัวเองชอบกินมากที่สุด

พอฉีฉีสั่งเสร็จ เธอก็ยื่นเมนูให้กับมู่ยู่วฉี

แต่มู่ยู่วฉีกลับไม่ชายตาดูเมนูเลย และเขาหันไปบอกพนักงานว่า ” อาหารที่คุณผู้หญิงคนนี้สั่งไป จัดมาอย่างละสองชุด ”

” ได้ค่ะ ทั้งสองท่านรอสักครู่นะคะ ”

พนักงานเสิร์ฟเดินออกไปแล้ว แต่ว่าสายตาที่ฉีฉีมองมู่ยู่วฉีนั้นมันมีแสงประกายบางอย่างซ่อนอยู่

พอเห็นท่าทางของฉีฉีที่มองเขาตาเป็นประกาย มู่ยู่วฉีก็ได้ถามขึ้นว่า ” นี่เธอเป็นอะไรไป?”

” วันนี้ฉันรู้สึกว่าคุณหล่อมาก! ”

” แค่วันนี้หรอที่หล่อ? ”

” คุณหล่อทุกวัน แต่ว่าวันนี้หล่อเป็นพิเศษ ”

มู่ยู่วฉีตลกกับท่าทางที่จริงจังของฉีฉี

เขาส่ายหน้าและพูดด้วยท่าทางที่ติดตลกว่า ” แค่ของกินแค่นี้ก็ซื้อใจเธอได้สะแล้ว ช่างไม่มีหลักการเอาสะจริงๆ ”

” ฉันเป็นคนที่ซื่อตรงคนหนึ่งเลยนะ คิดดูคนที่ซื้อใจฉันได้ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากขนาดไหน ”

” ถ้าอย่างนั้น อีกเดี๋ยวเธอต้องกินเยอะๆนะ ”

ฉีฉีพูดอย่างมั่นใจว่า ” สบายใจได้ ไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน ”

ต่อมา ฉีฉีทำสำเร็จจริงๆ ด้วยความสามารถด้านการกินของเธอ อาหารที่ถูกวางเป็นกองอยู่บนโต๊ะค่อยๆหายไป จากที่กินอย่างเอร็ดอร่อย เธอก็ค่อยๆกินช้าลง

ในที่สุด ฉีฉีวางจานเปล่าใบสุดท้ายลง แล้วเรออกมาด้วยความอิ่ม

” กินอิ่มแล้ว? ”

สีหน้าของฉีฉีพึงพอใจมาก เธอตอบอย่างยิ้มแย้มว่า ” ไม่ใช่แค่อิ่ม แต่อิ่มจนแน่นท้องเลยแหละ ”

ฉีฉีในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวน้อยที่พึ่งกินอิ่ม ช่างดูน่ารัก ทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะอยากเข้าไปแกล้งเธอเล่นด้วย

แต่ว่ามู่ยู่วฉียังไม่ทันได้เข้าไปแกล้งเธอเลย สีหน้าของฉีฉีก็เปลี่ยนไป

เห็นท่าทางของฉีฉีที่ดูเหมือนเจ็บปวดเล็กน้อย มู่ยู่วฉีเลยถามว่า ” เธอเป็นอะไร? ”

เธอเอามือกดท้องตัวเองไว้แล้วพูดว่า ” ฉันรู้สึกไม่สบายท้องนิดหน่อย ”

” เป็นเพาะรีบกินมากไปรึเปล่า? ”

” อาจจะเป็นไปได้ ” เงยหน้าขึ้นมายิ้มกับมู่ยู่วฉี ฉีฉีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูฝืนๆว่า ” ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็คงดีขึ้น ”

” เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ เผื่ออาการจะดีขึ้นมาบ้าง ”

” อือ ได้ ”

ตอนที่มู่ยู่วฉีไปจ่ายตัง ฉีฉีจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เพราะว่าเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งปวดท้องมากขึ้น

เมื่อกี้ยังพอเดินได้บ้าง แต่ว่าตอนนี้ แค่ยืนเฉยๆก็รู้สึกปวดท้องมากๆ

พอมู่ยู่วฉีหันมามองเขาก็ใบหน้าของฉีฉีที่เริ่มซีดเซียว และหน้าผากของเธอเหมือนจะมีเหงื่อออกด้วย

มู่ยู่วฉีขมวดคิ้วแล้วถามว่า ” ดูท่าทางเธอแล้วมันไม่ปกติ ให้ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม? ”

แค่ออกมากินข้างก็เป็นการรบกวนเขามากแล้ว ฉีฉีจะรบกวนให้เขาพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลอีกได้ยังไงกัน? อีกทั้ง แค่กินข้าวถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาลแค่คิดก็ขายหน้ามากแล้ว

ฉีฉีเงยหน้าพูดกับมู่ยู่วฉีว่า ” ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น เดี๋ยวฉันกลับไปดื่มน้ำอุ่นๆสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว น้ำอุ่นรักษาได้ทุกโรคอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แน่นอนว่ามันต้องได้ผลแน่ ”

เมื่อมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฉีฉี มู่ยู่วฉีก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาพาฉีฉีขึ้นไปนั่งบนรถ

ฉีฉีก็คิดว่าเธอพูดโน้มน้าวมู่ยู่วฉีได้สำเร็จแล้ว เธอนั่งลงบนรถและถอนหายใจอย่างโล่งอก

พอปล่อยตัวสบายๆ กลับปวดท้องมากขึ้น มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างปั่นป่วนอยู่ข้างในท้อง มันทำให้ฉีฉีเจ็บจนเหงื่อออกเลยทีเดียว

เธอหลับตาลง ฉีฉีหวังว่าตัวเองจะมีสมาธิในการฟังเพลง เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บปวดได้

แต่ว่าพอฟังไปฟังมา ฉีฉีกลับนอนหลับไป

เมื่อเธอได้สติและตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองกระทบกับบางอย่างที่อบอุ่นมากๆ อีกทั้งยังได้ยินเหมือนเสียงเต้นของหัวใจของใครบางคน

ฉีฉีพยายามลืมตา จากนั้น เธอก็พบว่ามู่ยู่วฉีกำลังอุ้มตัวเธอไว้และเขากำลังวิ่งอย่างรวดเร็ว