“อยู่นี่ไงเตรียมไว้แล้ว”
เซี่ยอันน่าหยิบกล่องใหญ่ออกมาและเปิดออก ข้างในมีของขวัญสวยงามมากมาย
“ที่แท้กล่องนี้ก็ใส่ของขวัญไว้ ตะกี้ฉันคิดว่าเหล้าซะอีก ไม่อย่างนั้นคงเปิดดูนานแล้ว”
ทุกคนรุมกันเข้ามาดูของขวัญด้วยความตื่นเต้น เซี่ยอันน่าพูดอย่างมั่นใจ “ของพวกนี้ฉันเป็นคนตั้งใจเลือกมาอย่างดี ไม่เหมือนของทั่วไป ทุกอันมีเอกลักษณ์มาก ลองเลือกดูว่ามีอันที่ชอบไหม”
เมื่อฉีฉีเห็นอะไรบางอย่างสายตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา เธอหยิบมันขึ้นมา “ช็อกโกแลตกล่องนี้น่ากินจัง”
“ฉันรู้ว่าเธอชอบช็อกโกแลต”
เย่ชูวเสวี่ยหยิบกล่องบรรจุสวยงามออกมา และพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่เป็นแม่พิมพ์อบขนมของวิลตันนี่นา ฉันชอบมานานแล้ว”
“คราวหน้าก็ทำขนมอร่อยๆให้พวกเราชิมหน่อย”
ฉีฉีกับเย่ชูวเสวี่ยกำลังเลือกของข้างในอย่างสนุกสนาน โดยที่ต้วนอีเหยายืนมองอยู่ข้างๆด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยอันน่าเห็นต้วนอีเหยาไม่ขึ้นไหวจึงถาม “พี่อีเหยา พี่ไม่เลือกอะไรหรอ”
“ฉันไม่รีบ เอาของที่เหลือให้ฉันก็ได้”
เมื่อเห็นเครื่องสำอาง น้ำหอมต่างๆในกล่อง เซี่ยอันน่าก็พูดอย่าหงุดหงิด “ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าพี่ท้อง ไม่อย่างนั้นฉันจะซื้อเสื้อผ้าเด็กให้เป็นของขวัญ ตอนนี้ของพวกนี้คงไม่เหมาะกับพี่เท่าไหร่”
“ใช่ที่ไหนกัน”ต้วนอีเหยาเห็นตุ๊กตาในกล่องจึงหยิบมันขึ้นมา และพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันชอบตัวนี้ ฉันขอรับน้ำใจเธอไว้แล้วกัน”
การกระทำที่ทำให้คนอื่นสบายใจของต้วนอีเหยา ทำให้เซี่ยอันน่ายิ้มออกมา
แต่รอยยิ้มก็อยู่ไม่ได้นาน ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาทำลาย
“แจกของขวัญกันอยู่หรอ มีของพวกเราไหม”
เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินและคนอื่นๆเข้ามา เซี่ยอันน่าก็ทำท่าคัดค้าน “พวกคุณเข้ามาได้ยังไง”
เสี่ยวอวี้หลินยักไหล่พูด “ที่นี่ก็ไม่มีใครห้ามเราเข้าสักหน่อย”
เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วมองไปด้านหลัง
เมื่อเห็นสายตาของเธอมองมา เย่ชูวเสวี่ยก็รีบโบกมือ “อันน่าเรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว ฉันไม่ได้บอกสถานที่กับพวกเขา”
“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับชูวเสวี่ย พวกเราหาจุดนัดหมายจากโทรศัพท์ของคุณ พวกเราแอบฟัง”
คนที่พูดประโยคนี้คือหนานกงเจา
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเย่ชูวเสวี่ยก็ส่งสายตาดุไป
“หนานกง คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง”
หนานกงเจาทำอะไรไม่ถูก จึงทำท่าออกมาว่า “ผมไม่มีวิธีอื่นแล้ว”
“ไม่ต้องโทษหนานกง เรื่องนี้เป็นความคิดฉันเอง นานๆทีทุกคนจะมีเวลา ควรจะรวมตัวกัน ไม่ควรแบ่งแยกชายหญิงให้เห็นความแตกต่าง”
เมื่อเย่จิงเหยียนพูดออกมา ทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่ในใจจะคิดยังไงไม่มีใครรู้
บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย ต้วนอีเหยาจึงทำท่าไม่สนใจและพูดว่า “ในเมื่อมาแล้วก็นั่งกินข้าวด้วยกันสิ ยังไงที่นี่ก็มีที่ว่างพอดี”
ต้วนอีเหยาเป็นคนท้อง คนท้องใหญ่ที่สุด ในเมื่อเธออนุญาตแล้ว คนอื่นก็ไม่พูดอะไรอีก
ตอนแรกมู่ยู่วฉีอยากนั่งข้างฉีฉี แต่ก็ถูกเสี่ยวอวี้หลินดึงไว้ ทุกคนนั่งอยู่บนโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง ตรงข้ามกับผู้หญิงอีกสี่คน
การนั่งอย่างนี้ดูเหมือนจะเป็นการเจรจามากกว่า
หนานกงเจาเดินออกไปข้างนอก และเรียกพนักงานเข้ามา “บริกรเอาเมนูเข้ามา พวกเราจะสั่งอาหาร”
บริกรตอบรับและเดินเข้ามา ในห้องนี้มีแต่คนหน้าตาดีทำให้เขาตาแทบไม่กระพริบ
เมื่อรับเมนูมาเสี่ยวอวี้หลินก็มองไปที่เซี่ยอันน่าและถาม “อันน่า คุณอยากกินอะไร”
เซี่ยอันน่าพูดอย่างเย็นชา “ฉันอยากกินอะไรล่ะมีประโยชน์อะไร ยังไงสุดท้ายคนที่ตัดสินใจก็ไม่ใช่ฉัน”
“วันนี้ผู้หญิงเป็นใหญ่ แน่นอนว่าต้องทำตามคำสั่งคุณ”
“จริงหรอ”
“จริงแน่นอน”
เซี่ยอันน่าหันไปมองรอบๆและพูดว่า “งั้นฉันไม่อยากกินข้าว อยากกินแต่เหล้า พวกคุณกินเป็นเพื่อนได้ไหม”
“ได้ไม่มีปัญหา”
“บริกรเสิร์ฟเหล้า”
เซี่ยอันน่าพูดอย่างมีอำนาจ จนทำให้พนักงานแอบตัวสั่น
ไม่นานเหล้าก็มาเสิร์ฟ
เหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าผู้หญิง เป็นเหล้าที่มีดีกรีต่ำมาก
ส่วนเหล้าที่อยู่ตรงหน้าผู้ชาย ก็เป็นเหล้าที่มีดีกรีแรงมากเช่นกัน
เสี่ยวอวี้หลินมองเหล้าขวดต่างๆที่อยู่ตรงหน้า และยิ้มอย่างยากลำบาก “ดวลอย่างนี้ไม่ค่อยยุติธรรมมั้ง”
เซี่ยอันน่าพูดออกมา “ถ้ารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมคุณจะไปก็ได้ พวกเราไม่ได้บังคับให้คุณยอมรับความไม่ยุติธรรมนี้”
หนานกงเจารีบไกล่เกลี่ย “แค่กินเหล้าเอง จะมายุติธรรมไม่ยุติธรรมอะไรกัน แค่มีความสุขก็พอแล้ว”
“คำพูดนี้ตรงกับที่ฉันคิดไว้ หนานกง ฉันดื่มเทให้นายแก้วนึง”
พูดจบเย่ชูวเสวี่ยก็ไปเทเหล้าให้เค้าเต็มแก้วด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นแก้วเหล้าตรงหน้า หนานกงเจาก็รู้สึกขมขื่นจนพูดไม่ออก
เย่ชูวเสวี่ยดื่มเหล้าในแก้วจนหมด เมื่อเห็นหนานกงเจาไม่ขยับเธอจึงถาม “ทำไมไม่ดื่ม”
หนานกงเจาหายใจเข้าลึกๆ หยิบแก้วขึ้นมาดื่มทีเดียวหมด
เมื่อเห็นเค้ารีบดื่มขนาดนั้น เย่ชูวเสวี่ยก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา เธอตั้งใจจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา
ถ้าดื่มอย่างนี้ต่อไป อีกไม่นานพวกเขาต้องตายกันหมดแน่…..
เสี่ยวอวี้หลินคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็คิดว่าคุยกันก่อนจะดีกว่า
เค้ายิ้มและพูดกับเซี่ยอันน่า “อันน่าผมมีเรื่องจะบอกคุณ ผมเห็นคุณย้ายออกไป ผมอยู่บ้านคนเดียวก็ไม่มีประโยชน์ พอดีกับที่ห้องของมู่ยู่วฉีว่างพอดี ผมกับหนานกงเลยตั้งใจจะไปอยู่ด้วย”
เมื่อได้ยินประโยคนั้นเซี่ยอันน่าก็ยกยิ้มขึ้นมา และพูดอย่างเสียดสี “ทำไม จะรวมตัวกันหรอ”
“เปล่า แค่ผู้ชายสามคนเหงาๆจะมาอยู่ด้วยกัน ให้มันคึกครื้นหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกเรากลับไปบ้านใครบ้านมัน ก็ได้แต่อยู่อย่างโดดเดี่ยว”
“คุณตัดสินใจไปแล้ว แล้วฉันจะมีสิทธิ์พูดอะไร ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีคนคุม พวกคุณก็ใช้อิสระเถอะ”
“ขอบคุณครับภรรยา”
ถึงจะรู้ว่าเธอไม่ได้อยากให้พวกเขารวมตัวกัน แต่เสี่ยวอวี้หลินก็แกล้งทำเป็นฟังไม่ออก และพูดขอบคุณแทน
เซี่ยอันน่าพูดไม่ออก หันหน้าหนีไม่อยากสนใจเสี่ยวอวี้หลิน
หลังจากที่เข้ามาในห้องอาหาร มู่ยู่วฉีไม่มีโอกาสได้คุยกับฉีฉีเลย
เค้าเห็นผู้หญิงที่อยู่ในใจนั่งหัวเราะ และเค้าก็ได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ ทำให้มู่ยู่วฉีรู้สึกว้าวุ่นใจมาก
เขาจึงถือโอกาสตอนที่เซี่ยอันน่าคุยกับเสี่ยวอวี้หลินเข้าไปใกล้ฉีฉี และส่งยิ้มให้เธอ
เมื่อเห็นมู่ยู่วฉีเอนตัวมาใกล้ เธอก็นั่งตัวตรงทันที
“ฉีฉี สองวันมานี้สบายดีไหม”
“สบายดี”
“กินยาตามเวลาไหม”
“ตอนนี้ไม่ต้องกินยาแล้ว”
“งั้นก็ดีมาก ทบทวนบทเรียนต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าหักโหมเกินไป”
“อืม”
เพื่อนเสาร์ก้มหน้าลงทำให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเธอ ทำให้มู่ยู่วฉีอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายออกมาด้วยความโหยหา
เค้าสูดหายใจเข้าลึกๆ และตั้งใจจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป
“ฉีฉี ผมอยาก….”
“คุยอะไรกัน”
ยังไม่ทันพูดจบเซี่ยอันน่าก็เดินมา พร้อมกับรอยยิ้มเตือน
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอ เมื่อกี้ยังดูกระตือรือร้นอยู่เลย เพราะฉันมาก็อึกอัก ต้องมีอะไรที่ปิดบังแน่”
เซี่ยอันน่าพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้า เสี่ยวอวี้หลินกลัวว่ามู่ยู่วฉีจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ จึงมาไกล่เกลี่ย “อันน่าเค้าคุยกันอยู่ คุณอย่าขัดจังหวะ”
“คุยอะไรกัน ตอนนี้ต้องกินเหล้า ทุกคนเริ่มคอให้กันแล้ว”
“กินเหล้าใช่ไหม งั้นฉันกับฉีฉีจะดื่มเหล้าแก้วนี้”
พูดจบมู่ยู่วฉีก็เทเหล้าใส่แก้วของตัวเองเต็มแก้ว และเทให้ฉีฉีด้วย
เค้าส่งแก้วให้ฉีฉีด้วยสายตาลึกซึ้ง
แต่ก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามาแย่งแก้วไป “แก้วนี้ฉันจะดื่มแทนฉีฉีเอง”
มู่ยู่วฉีโกรธ “ฉีฉีดื่มเองได้”
“ไม่ได้ ฉีฉีต้องทบทวนบทเรียน ถ้าดื่มเยอะจะทำให้สมองไม่ทำงาน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นฉีฉีก็รีบโบกมือ “งั้นฉันไม่ดื่มดีกว่า”
เมื่อฉีฉีปฏิเสธ ก็ทำให้มู่ยู่วฉีเสียอารมณ์
เค้าแพ้ให้กับเซี่ยอันน่าทุกทาง
มู่ยู่วฉีถอนหายใจและยกแก้วขึ้น พร้อมพูด “โอเค งั้นเราสองคนดื่ม เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉีฉี ฉันเคารพเธอ”
“ทั้งสองคนเกี่ยวข้องกันรึไง”
“ไม่เกี่ยว แต่นี่คงไม่กระทบกับการดื่มเหล้าของพวกเราหรอกใช่ไหม”
เซี่ยอันน่าเลิกคิ้ว ยกเหล้าดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นก็มองไปที่มู่ยู่วฉี
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าจ้องอย่างนี้ มู่ยู่วฉีก็ไม่มีโอกาสโกง เค้าจึงทำได้แค่ดื่มจนหมดแก้ว
น้ำขมๆไหลลงเข้าไปในคอ ทำให้หัวใจของมู่ยู่วฉีเต้นแรงขึ้นมา
หลังจากดื่มไปสามรอบ เย่จิงเหยียนก็จ้องไปที่กล่องของขวัญและถามว่า “ของขวัญพวกนี้มีของพวกเราไหม”
ในเมื่อเค้าพูดมาอย่างนี้แล้ว เซี่ยอันน่าก็ไม่สามารถหักหน้าอีกฝ่ายได้ จึงพูดว่า “ถ้าชอบก็สามารถเลือกไปได้”
ถึงเซี่ยอันน่าจะพูดอย่างนั้น แต่เมื่อทุกคนได้มองสายตาเธอก็ไม่มีใครสนใจอยากได้
แต่เย่จิงเหยียนไม่ใช่คนธรรมดา ถึงจะได้รับคำเตือนจากสายตาของเธอ เค้าก็ยังนั่งลงข้างกล่องของขวัญและพูดว่า “งั้นพวกเราไม่เกรงใจแล้ว”
ผู้ชายคนนี้….
ฉีฉีกัดริมฝีปาก จากนั้นผู้ชายคนอื่นก็เข้าไปร่วมหาของขวัญกับเย่จิงเหยียน
ผู้ชายตัวใหญ่กำลังนั่งลงเลือกของขวัญอยู่ ภาพนี้มองยังไงก็รู้สึกแปลกๆ
“ในนี้เป็นของใช้ผู้หญิงทั้งหมด พวกเราเป็นผู้ชายใช้ก็ไม่เหมาะ”หลังจากที่เย่จิงเหยียนเลือกไปสักพัก ก็เลือกของที่อยากได้ไม่ได้ แต่กลับสนใจช็อกโกแลตข้างตัวฉีฉี
“ฉีฉีช็อกโกแลตกล่องนั้นก็เป็นของขวัญหรอ”
เมื่อโดนเรียกฉีฉีก็ตะลึง และพูด “ใช่”
“พวกเราขอชิมหน่อยได้ไหม”
“แน่นอน”
พูดจบฉีฉีก็ส่งช็อกโกแลตไปให้
และสีหน้าของฉีฉีจะใจกว้างมาก แต่ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด
คนเยอะขนาดนี้ ชิมกันคนละสองชิ้น ช็อกโกแลตก็หมดแล้ว
ฉีฉีได้แต่หวังว่า พวกผู้ชายจะไม่ชอบช็อกโกแลต ชิมแค่สองชิ้นก็วางลง
แต่ใครจะรู้ พวกผู้ชายทำอย่างกับไม่เคยกินช็อกโกแลต เอาแต่กินกันไม่จบไม่สิ้น
จนในที่สุดช็อกโกแลตก็หมด ทำให้ฉีฉีรู้สึกผิดหวัง
ช็อกโกแลตของฉัน
สีหน้าของหนานกงเจาเต็มไปด้วยความพอใจ “อร่อยมาก”
เย่ชูวเสวี่ยที่ยืนข้างๆโกรธจนกัดฟัน “นี่เป็นของขวัญให้ฉีฉี ทำไมพวกคุณถึงกินหมด”
“ขอโทษจริงๆ”เย่จิงเหยียนมองกล่องช็อกโกแลตที่ว่างเปล่า และแสดงท่าทีเขินอายออกมา “งั้นพวกเราจะซื้อให้ฉีฉีอีกหนึ่งกล่อง เป็นการไถ่โทษ”
พูดจบเย่จิงเหยียนก็ไม่รอให้เซี่ยอันน่าตอบ เค้าหันไปหามู่ยู่วฉีและพูด “ฉันจำได้ว่านายมีเพื่อนอยู่อิตาลี ฝากเพื่อนหน่อยซื้อกลับมาหนึ่งกล่องให้ฉีฉีสิ”
มู่ยู่วฉีพยักหน้าพูด “ได้ เรื่องนี้ให้ผมจัดการ”
คนพวกนี้…..
ไม่ว่าจะโง่แค่ไหน เซี่ยอันน่าก็มองกลยุทธ์ของพวกเขาออก
เธอหรี่ตาและยกยิ้มออกมา
เมื่อเห็นรอยยิ้มของนางอีก เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกตื่นตระหนกมาก
เธอแสดงท่าทีอย่างนี้ออกมา แสดงว่าพวกเขาไม่ปลอดภัยแล้ว
วันนี้ใครจะเป็นผู้โชคร้าย
ในขณะที่เสี่ยวอวี้หลินกำลังแอบคิดอยู่นั้น เซี่ยอันน่าก็เปิดปากพูด
“พวกคุณกินไปสิบกว่าชิ้นใช่ไหม”
“เหมือนจะใช่นะ”
“เพื่อเป็นการไถ่โทษ ในเมื่อพวกนายกินช็อกโกแลตไปเยอะก็ต้องกินเหล้าเยอะ นี่มันยุติธรรมใช่ไหม”
ทันทีที่หน่อยพูดจบ พวกผู้หญิงก็อยากยกนิ้วขึ้นมา ส่วนพวกผู้ชายก็ได้แต่ทำสีหน้าขมขื่น
เซี่ยอันน่ายืนขึ้นเทเหล้าให้ทุกคนด้วยรอยยิ้มร้าย
ผู้ชายได้แต่มองแก้วเหล้าตรงหน้า และแอบบ่นในใจ ไม่มีใครกล้าขัดขืน
วันนี้ต้องเมาแน่ๆ
หลังจากนั้นสองชั่วโมง
ก่อนหน้านี้พวกผู้ชายยังมีความหล่อเราอยู่เต็มเปี่ยม แต่ตอนนี้ต่างซวนเซ เอนตัวไปกับเก้าอี้ แสดงออกว่าดื่มไปไม่น้อยแล้ว
บนโต๊ะก็มีขวดสุราเปล่าอยู่กว่าสิบขวด
เซี่ยอันน่าโบกมือ รู้สึกว่าอากาศในนี้แย่มาก เธอจึงหันไปเปิดหน้าต่างและพูดกับต้วนอีเหยาว่า “พี่อีเหยา พวกเราไปกันเถอะ ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว”
ต้วนอีเหยาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเป็นพิเศษ เธอตอบแค่ว่า “อืม”
แต่เย่ชูวเสวี่ยกลับมีสีหน้าเป็นกังวลมาก “อันน่าเธอเคยมีปัญหาไหม”
“อะไร”
“พวกเขาดื่มขนาดนี้ เดินไม่ไหวแล้ว ใครจะไปส่งพวกเขากลับ”
จริง ดูเหมือนจะเป็นปัญหา
แต่เซี่ยอันน่าก็ไม่ได้ใจอ่อน เธอพูดว่า “ง่ายมาก ก็รอให้พวกเขาได้สติเอง แล้วก็กลับกันเอง”
เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของเธอ ฉีฉีก็ขมวดคิ้วพูด “อย่างนั้นไม่ดี”
“งั้นเธอคิดว่าเธอหรือฉันจะแบกพวกเขากลับไปได้หรือไง”
เมื่อฟังคำพูดของเซี่ยอันน่า ฉีฉีก็ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรอีก
“พอและพวกเราไปกันเถอะ”
พูดจบเซี่ยอันน่าก็นำทุกคนเดินออกไป และไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องให้ด้วย
เสียงฝีเท้าข้างนอกเดินออกไปไกลเรื่อยๆ ผู้ชายในห้องค่อยๆลุกขึ้นมา ดวงตาของทุกคนยังสดใส เหมือนไม่เคยเมามาก่อน
หนานกงเจาถาม “ทำไมไม่ได้ผล”
มู่ยู่วฉีก็ไม่เข้าใจ “พวกเราแสดงพิรุธตรงไหนหรือเปล่า”
