ณ ห้องหนังสือ
เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงตะโกนมาจากชั้นล่าง
คุณอาหวังผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความเคารพ เมื่อเวลาล่วงเลยไปนานเขาจึงได้พูดขึ้นว่า “คุณชายครับ ข้างนอกอากาศหนาวเย็น ผมคิดว่าคุณหนูคงได้รับโทษพอสมควรแล้วล่ะครับ เอางี้มั้ยครับ…..”
” คุณอาหวัง เรื่องในบ้านของตระกูลเย่มีคุณเป็นคนตัดสินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! ดวงตาสีฟ้าสุดคมของเย่ฉ่าวเฉินมองไปที่เขา
คุณอาหวังตกใจจนตัวสั่นไปหมด ” ครับ คุณชาย ผมทำเกินหน้าที่เองครับ”
” ออกไปได้ ในเมื่อเธอไม่เชื่อฟังฉัน ก็ต้องยอมโดนทำโทษ”
คุณอาหวังพยักหน้าและหันหลังเดินออกไปโดยที่ไม่กล้าอ้อนวอนเขาให้ยกโทษให้มู่เวยเวยอีก
เย่ฉ่าวเฉินมองตามคุณอาหวังผู้ที่กำลังเดินจากไป ในใจของเขาขุ่นเคืองเล็กน้อย ที่มู่เวยเวยผู้หญิงคนนี้ใช้เพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ได้รับความเชื่อใจจากพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์ของเขา ไม่เพียงแต่กล้าทำให้เขาโกรธ แถมยังกล้าอ้อนวอนเขาให้ยกโทษให้เธออีกด้วย
เธอมีดีตรงไหนเนี่ย? ฉันอยากเห็นจริงๆเลย!
เย่ฉ่าวเฉินสบถเสียงออกมาเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็มีข้อความเข้า เขาจึงเเปิดอ่าน เป็นข้อความที่ส่งมาจากจางเห่อ：
คุณชายครับ ข้อมูลการออกแบบได้ส่งให้กับคุณชายหนานกงเรียบร้อยแล้วครับ
เย่ฉ่าวเฉินเปิดอ่านผ่านๆเพียงแวบเดียว
เกี่ยวกับผู้หญิงในคืนนั้น เขารู้ดีว่าจะได้เจอเธอในอีกไม่ช้า……เธอจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ? เขามีความคาดหวังอยู่เล็กน้อย
ในขณะที่เขาคิดเรื่องนี้อยู่ จู่ๆเสียงอ้อนวอนขอโทษของมู่เวยเวยก็เงียบไป
ฟังมาตั้งนานจู่ๆก็หยุดสะงั้น เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาจึงลุกเดินไปที่หน้าต่าง และมองลงไปที่ประตูวิลล่าชั้นล่าง
อาจจะเป็นเพราะไม่มีใครตอบสนองต่อคำด่าของเธอเป็นเวลานานเกินไป เขาเห็นเพียงมู่เวยเวยที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ตรงมุม
เมื่อเห็นเธอนั่งหดตัวอย่างนั้น เย่ฉ่าวเฉินก็เม้มปากด้วยความพอใจ ทันใดนั้นเองประตูวิลล่าก็ถูกเปิดออกจากด้านใน จากนั้นก็มีคนแอบยื่นผ้านวมผืนหนาให้กับเธอ
มู่เวยเวยรีบรับผ้านวมมาห่อร่างของเธอเอาไว้ และพูดอย่างซาบซึ้งว่า” โอววววว ขอบคุณมากคุณอาหวัง ฉันตื้นตันใจมาก
คุณอาหวังถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้า พูดว่า “คุณชายบอกว่ายังไงก็ต้องลงโทษคุณ คืนนี้คุณหนูคงต้องทนลำบากนอนที่สวนดอกไม้คืนหนึ่งแล้วหล่ะ”
ฉันรู้อยู่แล้วหล่ะ มู่เวยเวยที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวของเธอจนรู้สึกถึงความอบอุ่น พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณอาหวังคุณรีบเข้าไปเถอะ อย่าให้เย่ฉ่าวเฉินผิดสังเกตล่ะ คืนนี้ฉันนอนในสวนดอกไม้นี่ได้ แต่ฉันไม่อยากทำให้คุณเดือดร้อน เขามันโรคจืต ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเขาจับได้จะคิดหาแผนการอะไรมาเล่นงานฉันอีก
เย่ฉ่าวเฉินกระตุกคิ้ว ผู้หญิงคนนี้นี่จริงๆเลย กล้าพูดว่าเขาโรคจิตได้ยังไงกัน ดูแล้ว บทเรียนที่ได้รับคงยังไม่พอสินะ!
เขาก้าวขาออกจากห้องหนังสือและเดินตรงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
คุณอาหวังที่พึ่งส่งผ้าห่มให้เธอเสร็จและกำลังปิดประตูเดินเตรียมจะเดินกลับเข้าไปนั้นก็ได้พบกับดวงตาสุดคมสีน้ำเงินคู่นั้นของเย่ฉ่าวเฉิน
“คุณ……คุณชาย” ทันใดนั้นขาของคุณอาหวังก็สั่นไปหมด
เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว “คุณอาหวัง พออายุมากแล้ว การทำงานของคุณยิ่งอยู่ก็ไม่เป็นระเบียบแล้วนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่อีก เห็นทีว่าคงต้องเกษียณก่อนอายุสะแล้วหล่ะ”
ประโยคนั้นของเขา ทำให้คุณอาหวังยิ่งตกใจและเครียดไปใหญ่ คิดไม่ถึงเลยแค่เอาผ้าห่มมาให้ คุณชายก็ยังจะมาเห็นอีก
“คุณชาย คือผม……
คุณอาหวังก้มหน้าลง และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง มู่เวยเวยที่นั่งขดตัวอยู่โดยมีผ้าห่มห่อไปทั้งตัวตรงมุมประตูด้านนอกเมื่อเห็นว่าคุณอาหวังเดินเข้าไปแล้ว แต่ทำไมประตูถึงยังไม่ปิดสักที เขารู้สึกแปลกใจจึงลุกขึ้นไปดู สุดท้ายเขาก็ได้เห็นเย่ฉ่าวเฉินกำลังตำนิคุณอาหวัง ทันใดนั้นเขาจึงโกรธมากกก
“เย่ฉ่าวเฉิน จะผิดร้ายแรงขนาดไหนก็เป็นความผิดของฉัน ฉันเป็นคนบอกคุณอาหวังให้เอาผ้าห่มมาให้ฉันเอง คุณจะตำนิคนแก่ไปทำไม? มู่เวยเวยออกหน้ารับแทนคุณอาหวัง
เย่ฉ่าวเฉินกระตุกยิ้มอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้นี่สมควรตายจริงๆเลย ช่างไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
แต่คุณอาหวังกลับรู้สึกเคร่งเครียดมากกว่าเดิมเมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเย่ฉ่าวเฉิน จึงได้รีบบอกกับมู่เวยเวยว่า “คุณหนู ผมเป็นคนทำผิดเองครับ คุณชายตำนิผมก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว…..”
แต่ว่า เขายังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกมู่เวยเวยขัดจังหวะสะก่อน เขาไม่ได้ฟังในสิ่งที่คุณอาหวังพูดเลย เขาเห็นเพียงท่าทีที่เอาแต่ก้มหน้าของคุณอาหวังที่มีต่อเย่ฉ่าวเฉิน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาโกรธมาก
ความผิดของคุณอาหวังคือการที่ส่งผ้าห่มให้กับเธอ ดังนั้นเขาจึงต้องถูกทำโทษ
“เย่ฉ่าวเฉิน ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นความผิดของฉัน ให้มาทำโทษฉัน อย่าไปโทษคุณอาหวังเลย!มู่เวยเวยพูดเสียงเข้ม
เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกอยากหัวเราะเยาะผู้หญิงคนนี้มาก ไม่รู้จะบอกว่าเธอใจดีหรือเธอโง่กันแน่
“ได้ ถ้างั้นก็ถือเป็นความผิดของเธอเลยนะะ ฉันก็จะไม่โทษคุณอาหวังแล้ว งั้นฉันจะลงโทษเธอให้สาสมเลย!ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น เขาก็ก้าวขาไปคว้าแขนของมู่เวยเวยอย่างรวดเร็วโดยที่มู่เวยเวยยังไม่ทันได้ตั้งตัว
มู่เวยเวยสะดุ้ง “คุณจะทำอะไร”
เย่ฉ่าวเฉินยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย “ก็ต้องเป็น…..”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ฉีกผ้าห่มที่ห่อตัวมู่เวยเวยออกและโยนลงพื้นทันที เขากระชากข้อมือมู่เวยๆอย่างแรง และเขาก็ลากแขนมู่เวยๆให้เดินตามเขาขึ้นไปชั้นบน
คุณอาหวังผู้ที่เก็บผ้าห่มอยู่ข้างหลังนั้นทำได้เพียงถอนหายใจ
