ในสมองซีซีเอาแต่คิดว่าจะกินอะไรดี และเธอไม่ได้สนใจสายตาของคนรอบข้างเลยสักนิด
เพราะในร้านคนเยอะ ซีซีจึงบอกให้มู่ยู่วจองโต๊ะรอ และเธอเป็นคนไปต่อคิวเอง
มู่ยู่วฉีกวาดตาไปรอบๆและพูดว่า “ฉันไม่ค่อยรู้ว่ามีอะไรอร่อย เธอเลือกแล้วกัน พวกเราชอบรสชาติคล้ายๆกัน เธอชอบอันไหน ฉันคงชอบอันนั้นเหมือนกัน”
เพราะกลัวว่าคนในโรงอาหารจะเยอะกว่านี้ ซีซีจึงรีบเบียดตัวไปต่อคิว
มู่ยู่วฉีใส่สูทนั่งรอซีซี สายตามองไปสถานที่จอแจรอบๆ
ทุกคนที่ผ่านไปผ่านมา ต่างก็พากันมองเขา แต่ก็ไม่มีใครสักคนเข้ามาทักทาย
แต่อยู่ๆก็มีคนหนึ่งเห็นมู่ยู่วฉีนั่งอยู่ จึงรีบเดินเข้ามานั่งด้านหน้าเขา
“โอ้ คุณคือคุณชายเสี่ยวใช่ไหม ทำไมคุณให้เกียรติมาถึงนี่ครับ?”
เมื่อเห็นคณบดีท่านหนึ่งเดินเข้ามาทัก สีหน้าของมู่ยู่วฉีก็เปลี่ยนไป “ผมมากินข้าวกับแฟน ไม่ได้มาทำธุระอะไร ไม่ต้องทางการขนาดนั้นก็ได้”
“อ่าๆ เข้าใจครับๆ” จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นหนังสือสอบระดับปริญญาโทอยู่ และถามว่า “ซีซีกำลังเตรียมสอบป.โทรเหรอครับ?”
“ใช่ครับ”
คณบดีได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดประจบว่า “ไอหยา ผลการเรียนซีซีก็ดี กิริยาท่าทางก็ดี ทั้งหมดนี้สามารถเป็นตัวรับประกันขอยื่นเรื่องเข้าเรียนต่อป.โทได้เลยนะครับ”
“ตามที่ผมรู้ มหาวิทยาลัยที่เธอจะยื่นเรียนต่อ น่าจะไม่ใช่ที่นี่ อีกอย่างผมก็หวังว่าเธอจะใช้ความสามารถและความพยายามของเธอเอง เพื่อเข้าเรียนต่อในที่ดีๆได้ อย่างน้อยที่นั่นก็คงไม่มีอาจารย์ที่ไม่รู้ผิดหรือถูก”
คำตอบของมู่ยู่วฉี ทำเอาคณบดีหน้าเสีย
ขณะนั้นเอง ซีซีก็เดินถืออาหารมาถึงโต๊ะ
“ขอโทษนะคะตรงนี้มี…” เธอยังพูดไม่จบ คณบดีก็หันหน้ามา
“อาจารย์!”
ซีซีรู้สึกกดดันเล็กน้อย
“ซีซีเอง อ่านหนังสือเหนื่อยแย่เลย รีบนั่งลงกินข้าวซิ เสริมสร้างพลังหน่อย”
คณบดีพูด และยื่นมือตบที่นั่งข้างๆให้ซีซี
ซีซีรีบพยักหน้ารับ “ค่ะๆรับทราบค่ะ”
และเมื่อคณบดีเดินจากไป ซีซีก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “เมื่อกี้อาจารย์มาทำอะไรเหรอ?”
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร อาจจะนึกว่าฉันเหมือนนักศึกษามั้ง เลยเข้ามาถามไถ่”
ล้อเล่ออยู่เหรอ? เห็นสีหน้าอาจารย์ก็รู้แล้ว ว่าอาจารย์รู้จักมู่ยู่วฉี
แต่เมื่อมุ่ยู่วฉีไม่บอก ซีซีก็ไม่ซักไซร้ ของอร่อยอยู่ตรงหน้า ใครจะอยากไปคิดเรื่องพวกนั้นอีก
“พวกนี้คือของที่ฉันเลิฟมากๆ นายเข้ามาดูซิ ว่าชอบอันไหน”
มู่ยู่วฉีกวาดสายตาดู กลิ่นหอมของมันทำเอาคนน้ำลายไหล
แต่เขาก็ม่ได้ตัดสินใจเลือก และพูดต่อว่า “ดูเหมือนไม่เลวเลย”
“แน่นอนซิ ทั้งหมดคือของที่ฉันชอบนี่นา เพราะฉันไม่รู้ว่านายจะชอบอะไร เลยเอามาหมดทุกอย่างเลย”
“งั้นเธอเลือกที่เธอชอบที่สุดก่อน”
ซีซีได้ยินดังนั้น ก็ทำหน้าลำบากใจ
เพราะของทุกอย่างต่างก็เป็นของที่เธอชอบ จะให้เธอเลือกอันใดอันหนึ่ง เธอเลือกยากมากๆๆ
มุ่ยู่วฉีเห็นท่าทีของเธอ ก็อดขำไม่ได้ จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบจานเปล่ามาสองใบ
จากนั้นยื่นให้ซีซีหนึ่งใบ
“ของทุกอย่าง พวกเราแบ่งกันคนละครึ่ง แบบนี้ก็ได้กินหมดทุกอย่างแล้ว”
ซีซียิ้มดีใจและตอบว่า “ใช่ๆๆ นายนี่ฉลาดมาก”
“เธอบื้อต่างหาก”
เฮ้ๆ ฉันเลี้ยงข้าวนายนะ แต่นายกลับพูดแบบนี้เหรอ เนรคุณจริงๆ”
“ก็จริง งั้นฉันถอนคำพูดเมื่อกี้นะ”
“แบบนี้ค่อยพอไปได้หน่อย”
จากนั้นซีซีก็ใช้ช้อนส้อม ค่อยๆตักอาหารทีละอย่างๆ เมื่อตักเสร็จ เธอก็มองที่จานตัวเองอย่างพอใจ
มู่ยู่วฉียิ้มตามเบาๆ
“นี่ ทำไมยังไม่กิน?”
แค่ได้มองซีซีกิน เขาก็รู้สึกเหมือนอิ่มแล้ว
อีกอย่าง เธอน่าหลงใหลมากกว่าอาหารพวกนี้ตั้งเยอะ
แต่คำพวกนี้จะบอกซีซีไม่ได้ ไม่งั้นเธอวิ่งหนีแน่
เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มลงมือ เขาค่อยๆกินอย่างช้าๆ ต่างกับซีซีที่กินอย่างตะกละตะกลาม
แต่แบบนี้ก็ทำให้พวกเขาดูเข้ากันมาก อีกคนเร็วอีกคนช้า อีกคนเงียบอีกคนพูด ดูๆแล้วช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน
ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา ต่างก็มองทั้งสองด้วยสายตาอิจฉา
แต่ก่อนคิดว่าที่มู่ยู่วฉีทำดีกับซีซี เพราะแค่เห่อของใหม่ ไม่นานก็คงเลี่ยนและเลิกเห่อไปเอง
แต่เมื่อเห็นความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่มู่ยู่วฉีมีให้ซีซีแล้ว ก็ทำให้พวกเขาหน้าแตก
มู่ยู่วฉีไม่ได้สนใจสายตาของคนรอบข้างแม้แต่น้อย ตอนนี้ที่เขากำลังคิดอยู่นั้นเป็นเรื่องอื่น
“อ่าใช่ ถ้าอันน่ารู้ว่าเธอจะไปเรียนอันนั้นแล้ว เซี่ยอันน่าจะไม่เห็นด้วยไหม?”
“ไม่หรอก อันน่ารู้ว่าโอกาสแบบนี้หายาก เธอต้องสนับสนุนฉันแน่”
“อืม งั้นก็ดีแล้ว” มู่ยู่วฉีเริ่มกินช้าลง และพูดต่อว่า “พักนี้ดูเหมือนอันน่าเหมือนจะยุ่งมาก เห็นเสี่ยวอวี้หลินบ่นให้ฟังว่าไม่ค่อยชอบ”
ซีซีรีบถามว่า “ทำไมเหรอ อันน่าไม่ได้ใช้เวลากับเรื่องไร้สาระเสียหน่อย เธอกำลังยุ่งและตั้งใจทำงานของเธอนะ”
“ใช่เธอยุ่งกับงานของเธอ แต่เธอก็ทิ้งสามีไว้อีกทาง นานๆไปอาจจะทำให้ความสัมพันธ์จืดจางลงได้”
ซีซีขมวดคิ้วถามต่อว่า “เสี่ยวอวี้หลินพูดอะไรกับนายใช่ไหม?”
“พูดอยู่แล้ว เขาบอกให้ฉันมาพูดกับเธอว่า สามีกับงาน จะเลือกอันหนึ่งและทิ้งอีกอันไม่ได้”
ซีซีพยักหน้ารับทราบ “อืมๆรู้แล้วล่ะ”
“ถึงแม้ผู้หญิงจะมีเรื่องของตัวเองให้ยุ่ง แต่ก็ไม่ควรละทิ้งความสุขของครอบครัว เธอว่าไหม?”
ซีซีพยักหน้าเบาๆ
“อีกอย่างคือ ทางด้านพ่อก็ค่อนข้างกดดัน เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่รู้จะรับมืออย่างไร”
ซีซีถามกลับว่า “กดดัน? หมายความว่าอย่างไร?”
“ตระกูลเย่จะได้รับหลานแล้ว พ่อกับแม่ฉันก็ตื่นเต้นไปด้วย พวกท่านยังไม่รู้ว่าอันน่ากับเสี่ยวอวี้หลินแยกกันอยู่ ถ้ารู้ละก็คงได้อบรมกันยาวแน่”
ซีซีรู้สึกผิด
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเขาทั้งสองคงไม่ต้องแยกกัน ถึงจะยุ่งแค่ไหน อย่างน้อยก็คงได้หาเวลาเจอกัน
คิดได้แบบนั้นน ซีซีก็ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรต่อ จากนั้นวางตะเกียบลง สีหน้าหดหู่
แต่มู่ยู่วฉีก็ยังไม่หยุดพูด “เวลาพวกเขาสั่งสอน จะต้องพาดพิงมาถึงฉันทุกครั้ง มันแย่มากจริงๆ”
“ทำไมต้องโดนมาถึงนายล่ะ?”
“ก็คนรอบๆตัวฉันต่างก็พากันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มีแต่ฉันนี่แหละที่ยังไม่ได้เรื่องอะไร พวกท่านเลยรู้สึกขัดหูขัดตา” พูดจบ เขาก็มองไปที่ซีซีอย่างจริงจัง “เอาจริงๆ ฉันก็อยากจะหยุดและมั่นคงแล้ว แต่ผู้หญิงที่ฉันชอบ ก็เหมือนลม หาตัวจับยากแล้วก็เดาใจยาก ฉันรู้สึกเศร้าใจมากเลย”
ซีซีไม่ตอบอะไร แต่ใจเต้นแรงมาก
ไม่ได้ๆๆๆ เธอจะตกหลุมพรางนี้ไม่ได้
เธอสูดหายใจเข้า และรีบข่มอารมณ์ จากนั้นก็รีบเปลี่ยนทีท่าเป็นไม่ชอบใจ
เมื่อครู่ มู่ยู่วฉีเห็นสายตาสับสนของซีซีแล้ว เขาคิดว่าถ้าพยายามกว่านี้อีกหน่อย คงจะทำให้ยัยนี่พูดความในใจออกมาได้แน่
เสียดาย…..
มู่ยู่วฉีไม่ยอมแพ่ ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ซีซีก็พูดแทรกขึ้นว่า “นายมีประชุมตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ รีบกินเถอะ”
“ฉัน…..”
“เอ่อ ฉันกินเสร็จละ นายค่อยๆกินละกัน”
พูดจบ เธอก็รีบหยิบกระเป๋าและเดินออกไป
มู่ยู่วฉีมองตามแผ่นหลังของเธอไป และทำได้แค่ถอนหายใจออกมา
คืนนั้น——-
ซีซียืนต้มขนมอยู่ในห้องครัว เพื่อไว้รอให้เซี่ยอันน่ากลับมาทาน
ขณะที่กำลังต้มอยู่นั้น อยู่ๆซีซีก็นึกถึงคำที่มู่ยู่วฉีพูดกับเธอขึ้นมา จากนั้นเธอก็หน้าแดงก่ำ ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
ซีซีตั้งใจมาก จนไม่ได้ยินเสียงว่าเซี่ยอันน่ากลับมาแล้ว
เซี่ยอันน่าเหนื่อยและล้าไปทั้งตัว แต่พอได้กลิ่นหอมของขนมก็รู้สึกกระชุ่มกระชวย เธอเดินตามกลิ่นไปถึงห้องครัว ก็ได้เห็นขนมในหม้อล้นออกมาแล้ว แต่ซีซีกลับยืนนิ่งไม่ขยับ
เซี่ยอันน่าจึงรีบวิ่งเข้าไปปิดแก๊ส และรีบเอาผ้ามาเช็ดของที่หกออกมา
เมื่อซีซีตั้งสติได้ และเห็นดังนั้นก็รีบทำความสะอาด
เซี่ยอันน่าถามว่า “เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”
ซีซีหลบตาและพูดว่า”ไม่มีอะไร ก็แค่คิดเรื่องสอบน่ะ”
“งั้นก็ระวังหน่อย เมื่อกี้อันตรายมากเลยนะ”
“รู้แล้วๆ” จากนั้นซีซีก็ตักขนมใส่ถ้วยและยกมาให้เซี่ยอันน่า “อันน่า กินขนมหวานหน่อยเป็นไง”
ตอนแรกเซี่ยอันน่าอยากจะบ่นต่ออีกสักหน่อย แต่พอเห็นท่าทางของซีซีแล้ว จึงทำให้เธอหายโกรธ
เธอรับถ้วยมา และถามว่า “ทำไมดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีก”
“ทำข้อสอบไปสองชุด แถมกินกาแฟอีก เลยนอนไม่หลับแล้ว”
“ดึกขนาดนี้ยังจะกินกาแฟ ดูแลตัวเองดีๆหน่อยซิ ดูซิเหมือนเธอซูบลงอีกแล้ว”
เซี่ยอันน่าพูด และจับคางซีซีหันไปมา
“พูดแต่ฉัน เธอเองก็เหมือนกัน ทำงานหนักขนาดนั้น ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ว่าทำไมหลังจากแต่งงานกับเสี่ยวอวี้หลินแล้ว เธอกลายเป็นคนบ้างานขนาดนี้?”
เซี่ยอันน่าเดินไปนั่งด้วยท่าทีเหนื่อยล้า
“แต่ก่อนฉันมักจะคิดว่าฉันไม่เหมาะสมกับเสี่ยวอวี้หลินแล้วรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ พยายามจะใช้สิ่งภายนอกมาเป็นเกราะเพื่อให้ตัวเองดูแข็งแรง แต่ต่อมาฉันถึงได้รู้ว่า โลกภายนอกมันก็แค่ผ่านเข้ามาเท่านั้น สิ่งที่จะชนะตัวเองได้ก็มีแค่ตัวฉันเองเท่านั้น”
“ฉันเลยไม่หยุดที่จะทำให้ตัวเองเก่งขึ้น ดีขึ้น และทำให้จิตใจฉันเข้มแข็งขึ้นไปด้วย พอฉันเข้มแข็งขึ้นก็ไม่กลัวที่จะโดนเปรียบเทียบ และไม่ต้องกลัวว่าทุกคนจะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเสี่ยวอวี้หลินอีก”
“อันน่า เธอเก่งมาก”
“ขอแค่มีจุดมุ่งหมาย และยอมอดทนมุ่งมั่นทำเพื่อมัน พวกเราทุกคนก็เก่งมากแล้ว”
จูุ่ๆซีซีก็นึกคำที่มู่ยู่วฉีพูดตอนกลางวันขึ้นมาได้ เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ตอนนี้เธอเพอร์เฟ็คแล้ว แต่ก็อย่าลืมใส่ใจความรู้สึกของเสี่ยวอวี้หลินด้วยนะ พวกเธอเพิ่งแต่งงานกันเอง มาแยกกันอยู่แบบนี้น่าจะไม่ดีเท่าไหร่”
“เขาซัพพอร์ตฉันมากเลย ไม่เป็นไรหรอก พวกเราคุยวิดีโอคอลกันทุกวัน ความสัมพันธ์ดีมาก รู้ไหมว่านี่มันเคล็ดลับ…”
เมื่อมองเห็นท่าทางตั้งใจฟังของซีซี เซี่ยอันน่าก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่บอกให้เธอรู้ดีกว่า”
ซีซีไม่เข้าใจที่เซี่ยอันน่าพูดเท่าไหร่ “แต่มีคนเอาไปพูดแล้วนะ? แล้วก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปถึงไหนบ้าง”
“ตอนนี้คำพวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้แล้วล่ะ”
“งั้นพ่อกับแม่ของเสี่ยวอวี้หลินล่ะ พวกท่านพูดอะไรเธอก็ไม่สนใจเหรอ?”
“ทำไมถามแบบนั้น?” เซี่ยอันน่าถาม “เะอได้ยินอะไรมากหรือเปล่า?”
ซีซีรีบเปลี่ยนอารมณ์และตอบกลับว่า “ไม่มีอะไร ฉันแค่กังวลแทนเธอน่ะ พวกท่านน่าจะไม่อยากเห็นเธอเอายุ่งแบบนี้ ”
“สบายใจได้ พวกท่านความคิดค่อนข้างสมัยใหม่ ตอนที่ฉันกับเสี่ยวอวี้หลินกลับมา ก็ได้ไปเจอพวกท่าน แถมพวกท่านยังบอกอีกว่าให้ฉันทำตามความฝันของฉัน คุณแม่ยังเม้าเรื่องข่าวกลอสซิบกับฉันด้วยนะ ท่านน่ารักมากเลย”
“ไม่ได้ห้ามหรือพูดอะไรกับเธอเหรอ?”
“ไม่มีนี่”
แปลกจัง ทำไมพูดไม่เหมือนกับมุ่ยู่วฉี
ซีซีรู้สึกสับสน “งั้นพวกท่านจะพูดอะไรลับหลังเธอไหม?”
“คุณแม่ท่านเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมาก ไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก ถ้าพวกท่านมีอะไรไม่พอใจ พวกท่านจะบอกฉันต่อหน้าเลย”
“ไอหยา เรื่องแบบนี้พูดต่อหน้ามันคงพูดยาก พวกเขาอาจจะบอกกับเสี่ยวอวี้หลิน แต่เพราะเขารักเธอมาก เลยไม่บอกความจริงออกมาละมั้ง”
“เชื่อฉันซิ ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน ฉันเข้าใจผู้ชายของฉันดี แล้วฉันก็เชื่อด้วยว่าพวกท่านไม่ได้เป็นแบบนั้น” เซี่ยอันน่าวางถ้วยขนมลง และถามต่อว่า “ทำไมจู่ๆเธอถึงมีอคติกับพ่อแม่สามีฉันล่ะ?”
ซีซ๊ยิ้มแหยๆ “ลูกสะใภ้หลายต่อหลายคนก็มักจะถูกรังแกไม่ใช่เหรอ ในหนังในละครมีให้เห็นเยอะแยะไป ฉันแค่กลัวว่าเธอจะลำบากใจน่ะ”
“วางใจเถอะ ถ้าสถานการณ์ไม่ดี ฉันต้องคิดหาทางแก้แน่ ตอนนี้ฉันไม่ได้ซื่อบื้อเหมือนเดิมแล้วนะ รู้แล้วว่าจะปกป้องตัวเองอย่างไร”
ได้ยินที่เซี่ยอันน่าพูด รู้สึกเหมือนเธอมีอะไรเปลี่ยนไป
ซีซีหรี่ตา และถามว่า “ฉันรู้สึกเหมือนเธอโตขึ้นไวมาก รู้เหมือนเธอไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อคนนั้นแล้ว เธอในตอนนี้ดูโดดเด่นและมีออร่ามาก แม้จะยืนอยู่ข้างๆเสี่ยวอวี้หลิน ก็ไม่ได้ทำให้เธอดูดรอปลงเลย”
