“นี่กำลังชมเชยผมหรือว่ากำลังทำร้ายผม ?”
“คิดยังไงมันก็ดี แต่ว่าคืนนี้ จะขาดอีกไม่ได้แล้ว”
คำเชิญของคนตรงข้าม ทำให้ฉีฉีลังเลเล็กน้อย และไม่ได้ตอบรุ่นพี่ไปในทันที
รุ่นพี่ดูเหมือนจะรู้ถึงความกังวลของฉีฉี จึงพูดไปว่า：“ คืนนี้ จะมีนักเรียนคนอื่นมาด้วย แบบนี้คุณก็คงจะไม่รู้สึกอึดอัดแล้วใช่ไหม ?”
ยังมีคนอื่น ? ถ้างั้นก็ไม่ใช่การสอนพิเศษแบบตัวต่อตัวแล้ว ?
เมื่อคิดแบบนี้ ฉีฉี “อิอิ” ยิ้มออกมา เหมือนยกก้อนหินใหญ่ออกไปจากใจ
รุ่นพี่เป็นคนที่ดีมาก อ่อนโยนละเอียดอ่อนและเป็นสุภาพบุรุษมาก ยังคิดแทนคนอื่นอีกด้วย เขาจะต้องเป็นแฟนที่ดีมากแน่ๆ
แต่น่าเสียดาย ในใจของเธอเต็มไปด้วยคนอื่นแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอจะต้องจีบรุ่นพี่อย่างแน่นอน
เมื่อเห็นฉีฉียิ้มอย่างผ่อนคลาย รุ่นพี่ก็พูดว่า：“ ตอนนี้หมดกังวลแล้วใช่ไหม ไม่มีข้ออ้างที่จะขาดแล้วสินะ ?”
ฉีฉีสายหัวไปมาและพูดว่า：“ ไม่ค่ะไม่ค่ะ ฉันจะไปตรงเวลาแน่นอนค่ะ”
“งั้นก็ดี ไปเรียนเถอะ”
“อืม”
ฉีฉีหันไปเดินได้ไม่กี่ก้าว จากนั้นจู่ๆก็หันศีรษะมา ยิ้มและพูดกับรุ่นพี่ว่า：“ รุ่นพี่ ขอบคุณนะคะ”
รุ่นพี่โค้งปากยิ้มและพูดว่า：“ เด็กโง่ ขอบคุณอะไร ผมเป็นครูของคุณนะ ”
คำพูดของเขา ดูเหมือนจะช่วยผ่อนคลายความลังเลในใจของฉีฉี ให้เธอปล่อยวาง และไม่กังวลอีกต่อไป
หลังจากวันนั้น ฉีฉีก็ยังคงเรียนพิเศษกับรุ่นพี่สอนต่อไป
นอกจากเธอแล้ว ยังมีนักเรียนอีกสามคน พวกเขาจัดตั้งกลุ่มเรียนเล็กๆ และมักจะรวมกลุ่มเพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
รุ่นพี่ช่วยฉีฉี จะต้องมีการร้องเรียนอย่างแน่นอน
แต่เมื่อมองเห็นความสำเร็จของคนอื่นๆ หลายคนจะต้องตกตะลึง
ที่แท้ มันเป็นการช่วยนักเรียนที่เรียนแย่ได้เกรดที่ดี
ด้วยวิธีนี้ ไม่มีใครพูดอะไร และในทางกลับกันพวกเขาต่างยกย่องความรับผิดชอบและศีลธรรมอันสูงส่งของรุ่นพี่
พายุที่กำลังจะเกิดขึ้นได้หายไป ราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แต่เพราะพายุที่ไม่มีรูปร่างนี้ ฉีฉีจึงรู้สึกผิดกับรุ่นพี่อย่างสุดซึ้ง รู้สึกว่าตัวเองตามคนอื่นๆใครพูดอะไรก็ตามนั้น ทรยศความรักของรุ่นพี่ที่มีต่อตัวเอง
ดังนั้น เธอจึงขยันมากกว่าคนอื่น เธอต้องใช้เกรดของเธอเพื่อมาตอบแทนรุ่นพี่
การนอนไม่หลับลืมทานข้าวของเธอ และการไม่สนใจใคร ทำให้ใจของเขารู้สึกอึดอัด
หลังจากที่ไม่ได้เห็นฉีฉีมาเป็นเวลากว่าสิบวัน ทำให้ความคิดถึงของมู่ยู่วฉีเอ่อล้นออกมา และไม่มีทางที่จะปล่อยวางได้เลย
เขากังวลว่าตัวเองจะทำให้ฉีฉีเสียเวลา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปหาเธอก่อนเธอนอน และพูดคุยกันแบบสบายๆสักสองสามประโยค
แต่ฉีฉีกลับไม่ได้อยู่ในหอพัก
เขารู้จากปากของนักเรียนมาว่า มีอาจารย์สอนพิเศษให้เธอ และในเวลานี้ก็ยังไม่เลิกเรียน
เกือบจะห้าทุ่มแล้ว ก็ยังไม่เลิกเรียน เด็กคนนี้ใจสู้จริงๆ
มู่ยู่วฉีรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย จากนั้นอดไม่ได้ที่จะเดินไปข้างล่างตึกเรียน
ตรงนั้นมีเพียงห้องเรียนเดียวที่ยังเปิดไฟอยู่ ดังนั้นมู่ยู่วฉีจึงหาฉีฉีเจออย่างรวดเร็ว
เมื่อเปิดกระจก เขาก็มองไปที่ฉีฉีอย่างกระตือรือร้น
เธอดูเหมือนจะผอมลงอีกแล้ว ไม่ค่อยได้กินข้าวใช่ไหมนะ ? เด็กคนนี้ ไม่ดูแลตัวเองเลย มักจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เสมอ
ฉีฉีดูเหมือนจะเจอกับปัญหาที่ยาก เธอขมวดคิ้วแน่น เขียนในระดาษอยู่นาน ในที่สุดก็วาดรูปไปเรื่อยลงบนกระดาษด้วยความโกรธเคือง ริมฝีปากของเธอแดง
พฤติกรรมของเธอเหมือนกับเด็ก ทำให้มู่ยู่วฉีอดไม่ได้ที่จะยิ้ม รู้สึกว่าตัวเองโดนวางยาแล้วจริงๆ แม้แต่เธอโกรธ ก็ยังรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก
แต่ในเวลาต่อมา มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาใกล้ฉีฉี ยิ้มและพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
ฉีฉีเงยหน้าขึ้น และพูดคุยกับเขา ชายคนนั้นพูดอธิบายให้ฉีฉีฟังอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าฉีฉียังไม่ได้ตรงไหน เขาก็จะหยุด ค่อยๆให้เธอเข้าใจมันอย่างช้าๆ
ภายใต้คำแนะนำของชายคนนั้น ทันใดนั้นฉีฉีก็ตระหนักได้ และยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้กับชายคนนั้น
และชายคนนั้น ยื่นมือออกมาลูบหัวฉีฉี ท่าทางเหมือนลูบหัวสัตว์เลี้ยง
เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของมู่ยู่วฉีค่อยๆเย็นชาลง เขากดริมฝีปากแน่น และจ้องมองไปที่ชายคนนั้นอย่างเย็นชา
เด็กผู้ชายก็ยังคงให้คำปรึกษากับคนอื่นๆ แต่เขาไม่ค่อยอดทนกับคนอื่นๆ แต่กลับอดทนกับฉีฉีมากกว่า รอยยิ้มนั้น ก็แปลกจากคนอื่นด้วย
มู่ยู่วฉีรู้ดีว่านี่มันหมายความว่าอะไร
ไม่นาน การติวก็เสร็จสิ้นลง พวกนักเรียนต่างแยกย้าย กลับหอพักไปพักผ่อน
“ฉีฉี พวกเราไปด้วยกันป่ะ”
“ด้วยกัน ?”
“อืม วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเข้าเวรที่ตึกหอพัก และพวกเราไปทางเดียวกันพอดีเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉีฉียิ้มและพูดว่า：“ เป็นอย่างนี้นี่เอง”
ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน คุยกันเป็นระยะๆและบรรยากาศก็เข้ากันมาก
หลังจากเรียนมาทั้งวัน ฉีฉีต้องการเวลาพักผ่อนช่วงนี้
ทันใดนั้น เท้าของรุ่นพี่ก็หยุดก้าวลง ฉีฉีมองไปที่เขาอย่างสงสัย และพบว่ารุ่นพี่มองไปข้างหน้าด้วยสายตาเย็นชา
ฉีฉีมองตามสายตาของเขาไปเพื่อมองดู จากนั้นก็ผงะ
“มู่ยู่วฉี！ ?”
ขณะนี้ คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าของทั้งสอง ก็คือมู่ยู่วฉี
เขาจ้องมองไปที่คนทั้งสองอย่างว่างเปล่า ในที่สุดเขาก็หันมาจ้องมองฉีฉีและถามว่า：“ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่พักผ่อนอีกเหรอ ?”
“ไม่ เพิ่งเลิกเรียน”
“เพิ่งเลิกเรียน? เท่าที่ผมรู้มา การเรียนด้วยตัวเองเสร็จไปนานแล้วนะ”
ฉีฉีไม่ค่อยชอบน้ำเสียงที่ซักถามของมู่ยู่วฉีแบบนี้ แต่เนื่องจากรุ่นพี่อยู่ข้างๆ จึงพูดอะไรไม่ค่อยได้ ทำได้เพียงพูดอย่างอดทนว่า：“ เรียนด้วยตัวเองเสร็จแล้ว แต่ว่าอาจารย์สอนพิเศษเสริมให้กับฉัน ”
“อาจารย์ ?”
“อ่า ใช่ เขาคืออาจารย์ของฉัน และก็เป็นรุ่นพี่ของฉัน”
จากนั้น ฉีฉีก็แนะนำมู่ยู่วฉีให้กับรุ่นพี่
แต่มู่ยู่วฉีไม่สนใจที่จะรู้จักชายคนนี้ เพียงแค่มองขึ้นไป แล้วก็จ้องมองเขา
แต่รุ่นพี่ก็ยังคงสุภาพมาก เขามองไปที่มู่ยู่วฉีด้วยรอยยิ้มและถามว่า：“ สวัสดีครับ คุณใช่เพื่อนของฉีฉีใช่ไหม ?”
“สนิทกันมากกว่าเพื่อน”
ที่จริง มู่ยู่วฉีอยากตอบไปว่าเป็น “แฟน” แต่ก็กลัวว่าฉีฉีจะคลั่ง ดังนั้นเขาจึงใช้คำที่ดูซับซ้อนมาอธิบายความสัมพันธ์ของพวกเขา
แต่คำอธิบายนี้ ก็ทำให้ฉีฉีหน้าแดง และพูดอย่างไม่พอใจว่า:“ มู่ยู่วฉี พูดดีๆหน่อย ！” ผมกลัวว่าเธอจะไม่ชินกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ดังนั้นผมจึงต้้งใจส่งอาหารให้เธอเป็นพิเศษ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉีฉีห่อเหี่ยวในทุกวัน เธอรีบส่งเสียงพร้อมกับพูดเตือนว่า：“ มู่ยู่วฉี พูดบ้าอะไร ที่นี่ส่งของกินเข้ามาไม่ได้ ！”
“ไม่ได้เหรอ ?”
“ไม่ได้ ！”
“ถ้างั้นตั้งแต่ตอนนี้ ก็ได้แล้ว”
เมื่อเห็นความวุ่นวายของมู่ยู่วฉี ฉีฉีก็โกรธ
“มู่ยู่วฉี คุณอย่าทำอะไรเกินเลยมากนะ ！”
แต่มู่ยู่วฉีกลับมีท่าทียอมรับและพูดว่า：“ เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ชอบอาหารของที่นี่ ทำไมคุณถึงไม่ให้ผมเปลี่ยนให้คุณล่ะ ?”
“ฉัน…….ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเรียน ไม่ใช่มาเพื่อเล่นสนุก ถ้าอยากสนุก ก็กลับบ้านไป อยู่ที่นี่ ก็จะต้องเรียน”
ฉีฉีรู้สึกว่า รุ่นพี่ทุ่มเทให้กับตัวเองไม่น้อยเลย และตัวเธอเองก็ยังไม่เชี่ยวชาญ ไม่สามารถทำให้เขาลำบากได้อีกแล้ว ตัวเองในตอนนี้ ต้องพยายามอย่างมาก เพื่อไม่ให้รุ่นพี่ขายหน้า
แต่มู่ยู่วฉีคนนี้ มาเมื่อไหร่ก็สร้างปัญหาให้ตัวเอง เป็นตัวร้ายจริงๆ ！
แต่ต้องบอกว่า เมื่อเทียบกับตัวเองที่ถูกห่อหุ้มด้วยทองแล้ว ฉีฉีที่ยืนอยู่กับชายคนนั้น มันก็ยิ่งดูเหมาะสม
ทั้งสองอายุไล่เลี่ยกัน ปีที่เขียวชอุ่ม เต็มไปด้วยกลิ่นอายของหนังสือและความฝันร่วมกัน ทำให้คนที่เห็น…..อดไม่ได้ที่จะจับแยก ！
มู่ยู่วฉียกคางขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชาว่า：“ เรียนกับเรื่องกินมันแยกกัน ”
“นี่มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องการกิน แต่มันเป็น……ความเอาแต่ใจที่มากเกินไปของคุณ ！”
“คุณเป็นคนแรกเลยนะที่บอกว่าผมเอาแต่ใจ แต่กลายเป็นคนเอาแต่ใจได้ ผมว่าความรู้สึกนี้ก็ไม่เลวนะ”
ฉีฉีแทบจะร้องไห้ แต่มู่ยู่วฉียังคงดื้อดึง จนทำให้ฉีฉีควันขึ้นหัว
“ฉันจริงจังนะ ฉันไม่ได้ล้อเล่น ！”
“ผมรู้”
“คุณ…..เบื่อจะพูดกับคุณแล้ว ！รุ่นพี่ พวกเราไปกันเถอะ ”
ฉีฉีโกรธจนหันศีรษะและจากไป
รุ่นพี่ใช้สายตาลามู่ยู่วฉีอย่างเบาๆ จากนั้นก็จากไปกับฉีฉี
คนรักที่ยืนอยู่ต่อหน้าของตัวเอง จากไปกับชายอื่นโดยไม่คาดคิด ด้วยอารมณ์ของมู่ยู่วฉีแล้ว เขาจะต้องรีบไปลากฉีฉีออกมาแน่นอน
แต่มู่ยู่วฉีไม่ได้ทำอะไร เขาแค่จ้องมองแผ่นหลังของฉีฉี และร้องตะโกนไปว่า：“ ขนมผมเอาไปไว้ให้คุณที่หอพักแล้วนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของมู่ยู่วฉี เท้าของฉีฉีก็พลันกันจนเกือบจะล้ม
มู่ยู่วฉีคนนี้ เขาจะต้องจงใจแน่นอน
เมื่อกลับถึงหอพัก ฉีฉีเปิดประตูเข้าไป เพื่อนร่วมห้องของเธอก็วิ่งมาล้อมและพูดอย่างมีความสุขว่า：“ ฉีฉี มีของอร่อย ！มีเยอะมากเลยล่ะ ราวกับย้ายห้างสรรพสินค้ามาเลย”
บนโต๊ะของฉีฉีมีกล่องขนาดใหญ่สองกล่องวางอยู่ ซึ่งด้านในเต็มไปด้วยขนมนานาชนิดจากทั่วทุกมุมโลก ภาพด้านบนทำให้คนชี้นิ้วด้วยความตื่นเต้น
แต่ฉีฉีกลับไม่สนใจสักนิดเลย และพูดอย่างเกียจคร้านว่า：“ ฉันรู้”
ความเฉยเมยของเธอ ไม่ได้หยุดความกระตือรือร้นและการซุบซิบของสาวๆ พวกเธอยังคงถามว่า ：“ของพวกนี้ส่งมาให้เธอ คงไม่ใช่คนที่เธอชอบส่งมาหรอกใช่ไหม ?”
ใครจะรู้ ว่าคำพูดเหล่านี้จะไปเหยียบหางของฉีฉีเข้า เธอลุกขึ้นยืนในทันทีและพูดอย่างหยาบคายว่า：“ ฉันขอคืนคำพูดก่อนหน้านี้ ฉันไม่ชอบเขาแล้ว ！”
ปฎิกิริยาของฉีฉีทำให้ทุกคนตกใจ และถามอย่างไม่เข้าใจว่า：“ เป็นอะไร ส่งของกินมาให้เธอ ทำไมเธอยังไม่ชอบอีกล่ะ ?”
“ก็แค่ไม่ชอบแล้ว คนหยิ่งยโสนั่น หึ ！เขาคิดว่าตัวเองทำดีกับคนอื่น แต่ในความเป็นจริงมีแต่จะสร้างปัญหา ทำให้คนอื่นเดือดร้อนและอับอาย ฉันไม่ชอบเขา ไม่ชอบเขาเลยสักนิด ！”
หลังจากได้ยินคำพูดของฉีฉี พวกผู้หญิงก็มองหน้ากัน และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า：“ ที่แท้ก็เป็นเรื่องที่อึดอัดใจนี่เอง”
ผู้หญิงคนหนึ่งเปิดถุงขนมออก กินพลางพูดไปด้วยว่า：“ ฉันว่า เห็นแก่ที่เขาเตรียมอาหารอร่อยๆมาให้เธอเยอะแยะมากมายขนาดนี้ เธอก็ให้อภัยเขาเถอะ ถ้าหากว่ามีคนซื้อขนมมาให้ฉันมากมายขนาดนี้ ฉันคงจะแต่งงานกับเขาเลย”
ฉีฉีขมวดคิ้วและพูดว่า：“ เธอก็ไร้หลักการเกินไป”
ผู้หญิงคนหนึ่งหยิบกล่องช็อคโกแลตออกมา แววตาเป็นประกายพูดว่า：“ ช็อคโกแลตเวอร์จินี่ ชิ้นเล็กๆชิ้นเดียวก็สองร้อยหยวนแล้ว นี่เป็นหลักการของฉัน ในที่สุดวันนี้ฉันจะได้ลิ้มลองมันแล้ว ฉันรู้สึกว่าชีวิตของฉันมันสมบูรณ์แล้ว ！”
ฉีฉีเป็นคนใจกว้างและพูดว่า：“ เธอชอบ งั้นกล่องนี้ให้เธอ”
“จริงหรือเล่นเนี่ย ?”
“แน่นอนว่าจริงสิ กินช็อคโกแลตแล้วฉันปวดฟัน”
“อิอิ งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ”
“พวกนี้ พวกเธอชอบอะไรก็หยิบอันนั้น หยิบไปได้เลย ！”
“ถ้างั้นพวกเราไม่เกรงใจละนะ ！”
พวกผู้หญิงเลือกขนมที่ตัวเองชื่นชอบอย่างมีความสุข ในขณะที่ฉีฉีนั่งอยู่ข้างๆด้วยความโกรธ แม้แต่มองยังไม่อยากมองเลย
วันรุ่งขึ้น——
เมื่อคืนฉีฉีนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเวียนหัว และในขณะที่เรียนก็ง้างเปลือกตาสู้ไปด้วย
ไม่ง่ายเลยกว่าจะพักกลางวัน เธอไม่อยากทานอาหาร แค่อยากกลับหอพักไปพักผ่อน ไม่อย่างนั้นตอนบ่ายเธอจะยิ่งไม่มีแรง
ในขณะนี้ นักเรียนทั้งหมดกำลังทานข้าวอยู่ที่โรงอาหาร ชั้นล่างของหอพักเงียบ มีคนเดินผ่านเพียงไม่กี่คน
ดังนั้น เมื่อมีคนยืนอยู่ตรงนั้น จะมองเห็นได้ชัดเจนมาก
และในขณะเดียวกัน มู่ยู่วฉีก็ยืนตัวตรงพร้อมกับรอยยิ้มอยู่ตรงนั้น ในแววตาทั้งสองข้างของเขามองไปที่ฉีฉีด้วยความอ่อนโยน
เขาทำราวกับเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แต่ดวงตาของฉีฉีราวกับหมีแพนด้า มีรอยดำคล้ำอยู่ใต้ตาแสดงถึงความเหนื่อยล้า
หลังจากนั้นไม่กี่ก้าว ฉีฉีก็ชะงักฝีเท้าลง ขมวดคิ้วมองไปที่ฝ่ายตรงข้าม
และมู่ยู่วฉีก็จะเริ่มลดระยะห่างของทั้งสองให้แคบลง และพูดอย่างอ่อนโยนว่า：“ เมื่อวานเอาขนมมาให้คุณ ยังไม่ชอบอีกเหรอ ?”
ไอ่บ้านี่ ยังมีหน้ามาพูดเรื่องนี้อีก ！
มู่ยู่วฉีไม่พูดก็ยังจะดีซะกว่า แต่เมื่อเขาพูด ฉีฉีก็รู้สึกโกรธในทันที
“ฉันไม่กิน ให้คนอื่นไปหมดแล้ว ！”
“ทำไมล่ะ พวกนั้นล้วนเป็นของที่คุณชอบกินนะ หรือว่าเปลี่ยนรสชาติไปแล้ว ? ถ้างั้นวันนี้ผมเอาขนมมาให้คุณอีก”
“มู่ยู่วฉี คุณอย่ามาเสแสร้ง ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียน ไม่ใช่มาเพื่อสร้างความพิเศษ คุณรู้ไหมว่าคุณทำแบบนี้ จะทำให้ฉันถูกวิจารณ์ได้ ！”
เมื่อเห็นท่าทางที่ดูเป็นกังวลของฉีฉี มู่ยู่วฉีก็เลิกคิ้วพยักหน้าและพูดว่า：“ โอ้ ที่แท้คุณก็ยังรู้ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อเรียนสินะ ！”
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ?！”
“ไม่มีอะไร ผมแค่คิดว่า เมื่อคุณเห็นคนหล่อ คุณจะลืมเหนือใต้ออกตกไปหมด”
มู่ยู่วฉีไม่รู้ว่า ในขณะที่เขาพูด เขาเหมือนชายที่มีพุงเล็กน้อย
เขาในแบบนี้ ผู้ชายที่วางกลยุทธ์จอมวางแผนไปไหนแล้วล่ะ ? เป็นแค่เด็กชัดๆ
อย่างไรก็ตาม ฉีฉีที่โกรธจนมองไม่เห็นความแปลกของมู่ยู่วฉี เธอกำหมัดแน่นและพูดด้วยความไม่พอใจว่า：“ คุณพูดออกมาให้ชัดเจน อะไรคือมองเห็นคนหล่อแล้วไม่รู้จักทิศเหนือใต้ออกตก ?”
“ไม่ใช่รึไง ตามหลังพวกเขาอย่างโง่เขลา คิดว่าฝ่ายตรงข้ามอยากช่วยคุณจริงๆเหรอ ? แค่มองว่าคุณโง่ ช่างโง่เขลา เมื่อถึงเวลาที่คุณถูกหลอก โอกาสที่คุณจะร้องไห้ยังจะไม่มีเลย ！”
คำพูดของมู่ยู่วฉีเต็มไปด้วยความหึงหวง ทำให้ฉีฉีตกตะลึงและถามไปว่า คุณคงไม่ได้กำลังพูดถึงรุ่นพี่อยู่หรอกใช่ไหม ?
“อืม ก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดสิ้นหวัง”
ฉีฉีไม่มีสิทธิ์ที่จะบ่น เธอพูดว่า：“ รุ่นพี่คืออาจารย์ของฉัน เขาเปิดคลาสเรียนเสริมให้ฉัน แค่นั้นเอง คุณกำลังพูดไร้สาระอะไรอยู่ ！การกระทำเช่นนี้ คุณไม่เพียงแต่ดูถูกฉัน แต่ยังดูถูกอาชีพครูของรุ่นพี่อีกด้วย ！”
การโต้แย้งอย่างมีเหตุผลของฉีฉี แต่ได้รับการยอมรับจากมู่ยู่วฉี เขายิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า：“ ผู้ชายคนหนึ่งจะมีจุดประสงค์กับคุณหรือไม่ คุณมองเห็นได้ด้วยแววตาของเขา ผู้ชายคนนั้นเข้าหาคุณ ไม่มีทางที่จะไม่มีความปราถนา”
จนถึงตอนนี้ มู่ยู่วฉีแค่คิดว่าชายคนนั้นอยากจะสัมผัสกับฉีฉี เขาก็โกรธจนแทบอยากจะฆ่าคน
แต่ฉีฉีไม่สามารถเข้าใจความคิดของมู่ยู่วฉี สำหรับเธอแล้ว มู่ยู่วฉีไม่ได้เป็นผู้ชายที่เอาใจใส่ในความรักมาก่อน ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เขามักจะมองรุ่นพี่อย่างไม่พอใจ
รุ่นพี่ก็แค่เป็นคนจิตใจดี เธอไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด เธอจึงเถียงด้วยเหตุผลไปว่า：“ รุ่นพี่ก็แค่อยากช่วยให้เกรดของฉันดีขึ้น อย่ารั้งเขาไว้ มันไม่มีอะไรมาก คุณอย่าคิดไร้สาระเลย”
