เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากห้อง มู่เวยเวยก็สังเกตเห็นชายชุดดำยืนอยู่ที่หน้าห้อง
เมื่อเห็นเย่ฉ่าวเฉินเดินออกมา จางเห่อก็รีบเดินเข้าไปหาก้มหัวเคารพพร้อมพูดว่า “คุณชาย จัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วครับ” ！
“ดีมาก ！” เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า และหันไปพูดกับมู่เวยเวยว่า “ไปกันเถอะ ว่าที่ภรรยาของฉัน ！”
มู่เวยเวยได้แต่กัดฟันและเดินตามเขาไปห้องจัดงาน เมื่อเดินมาถึงทางโค้ง เธอก็เห็นเฉียวซินโยว
แท้จริงแล้ว เมื่อเฉียวซินโยวออกมาจากห้อง เธอก็ถูกพามาที่นี่และไม่อนุญาตให้เข้าไปใกล้
ในฐานะที่เฉียวซินโยวเป็นเพื่อนเจ้าสาว เธอต้องเดินตามหลังมู่เวยเวยกับเย่ฉ่าวเฉิน เธอมองไปที่ชายรูปงามข้างๆมู่เวยเวยแล้ว ความอิจฉาและโกรธแค้นก็เพิ่มขึ้นในใจของเธอ
งานแต่งที่หรูหราดำเนินไปอย่างปกติ แสงไฟสปอตไลท์ภายในงานถูกหรี่ลง เพียงแต่มีชายชุดดำอยู่มากเกินไปหน่อย งานดำเนินไปอย่างเป็นปกติ แต่ว่าสีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินนั้นดูแย่ลง
เดิมทีมู่เวยเวยอยากจะเอ่ยปากถามเขา แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของเขา จึงไม่ได้พูดอะไรออกมา
ในตอนค่ำ พวกเขาก็นั่งรถกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลเย่
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ บ้านของเย่ฉ่าวเฉิน ต่อไปนี้เธอจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่
เมื่อเทียบกับคฤหาสน์ตระกูลมู่แล้ว คฤหาสน์ตระกูลเย่นั้นหรูหราใหญ่โตมาก เมื่อมู่เวยเวยเดินเข้ามาในบ้าน พวกคนรับใช้ภายในบ้านต่างขานขึ้นมาด้วยความเคารพว่า “ยินดีต้อนรับค่ะ ยินดีต้อนรับครับ คุณชาย คุณผู้หญิง”
“เอ่อ…..”มู่เวยเวยยังรู้สึกไม่ชิน เธอกลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกอึดอึด
“เอาหล่ะ ออกไปให้หมด ！”เย่ฉ่าวเฉินโบกปัดมือ เขามองมู่เวยเวยและหันมาคุยกับคุณอาหวังพ่อบ้านของตระกูลว่า “ดูเธอให้ดี”
มู่เวยเวยรู้สึกแปลกใจ แต่เมื่อเย่ฉ่าวเฉินพาพวกของจางเห่อไปยังห้องหนังสือ เขาก็ไม่ได้สนใจเธออีกเลย
แปลกคน ！
มู่เวยเวยเบ้ปาก แต่ก็ช่างเถอะเพราะในเวลานี้เธอกำลังมีความสุข คุณอาหวังเดินมาข้างหน้าเธอ พร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “คุณผู้หญิง หิวหรือยังครับ? ทานอะไรหน่อยไหมครับ?”
มู่เวยเวยเพิ่งนึกขึ้นได้ วันนี้ยุ่งกับงานแต่งทั้งวัน ข้าวยังไม่ตกถึงท้องเธอเลย เธอหันไปพยักหน้า “ก็ดีค่ะ ฉันก็เริ่มรู้สึกหิวแล้วค่ะ ”
คุณอาหวังยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นคุณผู้หญิงรอสักครู่นะครับ ดิฉันจะเข้าครัวไปเตรียมให้ครับ คุณเพิ่งมาบ้านนี้ครั้งแรก คงยังไม่คุ้นชิน เดี๋ยวดิฉันจะแนะนำให้นะครับ”
หลังจากนั้นแม่บ้านหวางซู่ก็เริ่มอธิบายแต่ละอย่างในคฤหาสน์ตระกูลเย่ให้มู่เวยเวยฟัง มู่เวยเวยฟังไปเธอก็ง่วงจนเกือบจะหลับ
“คุณผู้หญิง ผมจะพูดซ้ำเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ คุณสามารถเดินไปไหนก็ได้ในคฤหาสน์หลังนี้ เว้นแต่ห้องที่มีกระดิ่งอยู่หน้าห้อง ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชายไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธ์เข้าไป เพราะจะทำให้คุณชายอารมณ์เสียได้ และพวกเราก็จะถูกลงโทษไปด้วย คุณผู้หญิงเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหมครับ?” คุณอาหวังพูดย้ำเธอเป็นครั้งที่สาม
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว…..”มู่เวยเวยบอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ พอดีกับที่อาหารยกมาเสริฟ์พอดี เธอรีบไปที่โต๊ะและนั่งลงทานอาหารในทันที “คุณอาหวัง อาหารมาแล้ว ถ้างั้นฉันทานก่อนนะ แล้วคุณค่อยบอกฉันอีกทีนะ ！
เธอยิ่งฟังก็ยิ่งง่วง บ้านตระกูลเย่มีกฎเยอะจริงๆ ！
“เฮ้อ…..”คุณอาหวังถอนหายใจและปล่อยมู่เวยเวยไป เอาเถอะขอเพียงแค่เธอไม่ไปล้ำเส้นคุณชายก็น่าจะไม่เป็นไร
………
ภายในห้องหนังสือ
ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานสีหน้าเขาดูกังวล ขมวดคิ้วขึ้นมือเคาะโต๊ะพลางถามไปว่า “จางเห่อ ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ ?”
