อีกฝ่ายดูเป็นคนแก่ที่มีอายุแต่หนานมู่หรงอยู่ในตระกูลหนานมานานหลายปีกลับไม่เคยพบเจอ
อีกฝ่ายเห็นเขาแล้วยิ้มและพูดอย่างใจดี: “คุณหนานมู่หรงสินะครับ?”
หนานมู่หรงตกตะลึงและคิดในใจว่าเมื่อก่อนไม่เคยเจอคนคนนี้ หรือว่าหนานกงยวู่จะเปลี่ยนคนที่อยู่ข้างกายแล้ว?
แต่เขาก็กล้าคิดในใจเท่านั้นและไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่า
จึงได้แต่พยักหน้าและรับคำ: “ครับ…”
“คุณรอคุณนานมากแล้ว เชิญคุณตามผมมา”
คนคนนั้นพาเขาไปยังคฤหาสน์ที่อยู่บนเกาะ
เพราะท้องฟ้ามืดลงแล้ว หนานมู่หรงเองก็ไม่รู้ทาง แต่เขารู้สึกเพียงว่าเดินลดเลี้ยวหลายครั้งเหมือนอยู่ในเขาวงกตและไม่เหมือนทางที่เขามาหาหนานกงยวู่ในครั้งก่อน
นั่นทำให้เขายิ่งสงสัยมากไปกว่าเดิมอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ยังคงตามไปและไม่ถามอะไร
ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปในคฤหาสน์ที่แปลกตาก็มีเส้นทางคดเคี้ยวอีกทางหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็หยุดอยู่หน้าประตูไม้แกะสลัก
ชายแก่หยุดอยู่หน้าประตูและร้องตะโกน: “นายท่าน คุณหนานมู่หรงมาถึงแล้วครับ”
เสียงผู้ชายที่เสียงดังฟังชัดดังมาจากด้านใน: “เข้ามาได้”
หนานมู่หรงต้องตกใจ
นี่กลับไม่ใช่เสียงของหนานกงยวู่
หนานกงยวู่เป็นชายมีอายุ เขาอายุราวห้าสิบกว่าหกสิบปีแล้ว ต่อให้ดูแลสุขภาพดีแค่ไหน มันก็ยังคงมีความมืดมนอยู่ในน้ำเสียงของเขา
แต่เสียงที่เข้ามาในหูในขณะนั้นมีความชัดเจนดึงดูด เหมือนกับน้ำพุที่ใสสะอาดในภูเขา “ติ๋งต่อง” จมลงในใจผู้คนทันที
เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึงและเดินตามชายชราเข้าไปในคฤหาสน์
ภายในคฤหาสน์กลิ่นไม้จันทน์หอมคลุ้งแต่กลับไม่ทำให้คนรู้สึกเหม็น แต่มันกลับทำให้เกิดความสงบและไม่ใส่ใจ
เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่มุมทิศตะวันออกของบ้าน
ผู้ชายคนนั้นดูยังหนุ่มมาก คาดว่าอายุน่าจะน้อยกว่าเขาสองปี แต่กลับดูหล่อเหลาด้วยรูปลักษณ์ที่สงบและสง่างาม และเขามีออร่าลึกลับที่อธิบายไม่ได้
ชายแก่พาเขาเดินเข้าไป
“นายท่าน”
“คุณออกไปก่อน”
หนานกงจิ่นออกคำสั่ง
ชายแก่พยักหน้าและหันหลังเดินกลับไป
ไม่นานภายในบ้านก็เหลือเพียงแค่หนานมู่หรงและหนานกงจิ่นเพียงสองคน หนานมู่หรงรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อยและไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร และยิ่งไม่รู้เลยว่าพวกเขาพาตนมาที่นี่ทำไม
เขาบังแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์โดยอัตโนมัติและมองไปที่หนานกงจิ่นอย่างระมัดระวัง
“คุณคือ…”
หนานกงจิ่นเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมสายตาที่แฝงรอยยิ้ม
“คุณไม่รู้จักผม…”
หนานมู่หรงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นชายคนนั้นกวักมือ ก็มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวเดินออกมาจากม่านข้าง ๆ
หนานมู่หรงตกตะลึง
เพราะคนคนนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นหัวหน้าตระกูลหนานคนปัจจุบัน หนานกงยวู่
“หัวหน้า คุณ พวกคุณ…
จนถึงตอนนี้ หนานมู่หรงถูกพวกเขาปั่นจนหัวหมุนไปหมด
ไม่เข้าใจว่าในน้ำเต้าของหนานกงยวู่มียาอะไรกันแน่
หนานกงยวี่ยิ้มและพูด: “มู่หรง มา ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นายท่านผู้นื้ชื่อหนานกงจิ่น เขานี่แหละถึงจะเป็นหัวหน้าตระกูลของเขาอย่างแท้จริง”
เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกไป หนานมู่หรงก็อดที่จะตกใจไม่ได้
หนานกงจิ่น? เป็นผู้นำที่แท้จริง?
มีประกายแห่งแรงบันดาลใจในใจ และทันใดนั้นเขาก็จำคำที่กู้ซือเฉียนพูดกับเขาตอนที่เขาไปเจอกู้ซือเฉียนได้
“หนานกงจิ่นบอกให้นายมา?”
ที่แท้กู้ซือเฉียนก็รู้จักเขา! อย่างนั้นแล้ว คนที่ทำข้อตกลงกับกู้ซือเฉียนครั้งก่อน สุดท้ายไม่ใช่หานนกงยวู่ แต่เป็น…
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ รูม่านตาของเขาก็พองโตด้วยความตกใจ
หนานกงยวู่ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเขาแม้แต่น้อย
อย่างไรเสียคนที่ออกความคิดจะเขาหนานมู่หรงก็คือตัวหนานกงจิ่นเอง
ในเมื่อเขากล้าทำแบบนี้ ย่อมจะคิดถึงผลที่ตามมา
ดังนั้นตนเองจึงไม่ได้เป็นกังวลเลยแม้แต่น้อยหากหนานมู่หรงจะเอาเรื่องนี้ไปโพนทะนา
เพียงแค่เห็นหนานกงจิ่นโบกมือไปมาและพูดเรียบ ๆ: “ผมรู้ว่าคุณมีคำถามในใจมากมาย ไม่ต้องรีบ นั่งก่อนแล้วค่อย ๆ พูด”
อารมณ์ของหนานมู่หรงในตอนนี้เรียกได้ว่าผสมปนเปกันไปหมด
เดิมทีเขาเข้าใจมาตลอดว่าเรื่องทั้งหมดนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของหนานกงยวู่ และเขาก็คือคำสั่งของหนานกงยวู่เป็นหลักสำคัญมาโดยตลอด
แต่เมื่อเห็นตอนนี้แล้วจึงเข้าใจว่าที่แท้ยังมีคนที่อยู่เบื้องหลังหนานกงยวู่อีก
เมื่อเห็นพวกเขาเข้ากันได้อย่างนั้น หนานกงยวู่ดูเหมือนจะพินอบพิเทากับผู้ชายที่ดูเด็กกว่าเขาสองปี
เขาเป็นใครกันแน่? และเขามีสถานะอย่างไรในตระกูลหนาน?
ทำไมหนานกงยวู่ถึงต้องเชื่อฟังเขาด้วย?
เขาต้องการแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์และจะเอาไปทำอะไร?
คำถามเป็นชุดเกิดขึ้นในหัวของเขาสับสนปนเปทำให้เขาสับสนไปหมด
แต่ สุดท้ายเขาก็นั่งลงตามคำชวน
หนานกงจิ่นต้มชาหม้อหนึ่งแล้วเทลงบนถ้วยชาสำหรับสามคนแล้วจึงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย: “คุณรู้ไหมว่าตระกูลหนานมีที่มาอย่างไร?”
หนานมู่หรงตกใจอย่างรุนแรง
ที่มาของตระกูลหนาน แน่นอนว่าเขารู้
ลูกหลานตระกูลหลินทุกคน เมื่อยังเด็ก มีการบ้านท่องจำกฎเกณฑ์ของตระกูล
ในกฎของตระกูลยังระบุที่มาของตระกูลเอาไว้ด้วย
หากจะพูดกันจริง ๆ แล้ว แท้จริงแล้วในอดีตตระกูลหนานเองก็เคยเป็นผู้สูงศักดิ์
ซึ่งนี่ก็เป็นเวลานานสืบย้อนไปพันปีก่อนแล้ว
ในตอนนั้น ทวีปนี้ยังอยู่ในยุคโลหะใหม่ และผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นจักรพรรดิแห่งที่แห่นี้คือตระกูลตระกูลเห้อเหลียน
เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างจากราชวงศ์อื่นในอดีตก็คือผู้นำที่ได้รับเกียรติจากตระกูลตระกูลเห้อเหลียนนั้นล้วนเป็นผู้หญิง
ในช่วงเวลานั้น พวกเธอถูกขนานนามว่าจักรพรรดินี
ในตอนนั้นไม่ใช่จักรพรรดินีที่ดูแลกิจการการเมือง แต่เป็นท่านราชครูผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยนั้น
จักรพรรดินีนั้นเปรียบเหมือนดั่งรูปสักการะ เป็นดั่งสัญลักษณ์ สิ่งที่ประชาชนกราบไหว้บูชา
ส่วนท่านราชครูนั้นกลับเป็นคนที่ปกครองทำให้บ้านเมืองสงบสุขอย่างแท้จริง
ทุกคนต่างให้ความเคารพและเกรงกลัวท่านราชครูมากกว่าจักรพรรดินี
ดังนั้นจึงมีประเพณีที่บอกว่าจักรพรรดินีเป็นกษัตริย์ และท่านราชครูเป็นกษัตริย์องค์ที่สอง แต่กษัตริย์องค์ที่สองอย่างท่านราชครูนั้นคือผู้ปกครองบ้านเมืองอย่างแท้จริง
ที่บังเอิญก็คือตระกูลหนานก็คือท่านราชครูคนสุดท้ายในเวลานั้น
ราชวงศ์นั้นสิ้นสุดไปพร้อมกับอำนาจในมือของตระกูลหนาน มีบันทึกมากมายในหนังสือโบราณและข่าวลือพื้นบ้านซึ่งพูดไปต่าง ๆ นานา
อย่างไรก็ตาม ในกฎครอบครัวของตระกูลหนาน ช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นั้นเป็นความลับและไม่ค่อยมีใครพูดถึง
และที่น่าอัศจรรย์ก็คือถึงแม้ราชวงศ์จะสูญสิ้นไป แต่ตระกูลหนานกลับไม่ได้ดับสูญตามไปด้วย
ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่หายสาบสูญไปเป็นเวลาสองศตวรรษ ตระกูลหนานได้ก้าวเข้าสู่เวทีประวัติศาสตร์อย่างมหัศจรรย์อีกครั้ง
เป็นเวลาหลายพันปีที่ตระกูลหนานได้มีส่วนร่วมในธุรกิจ นักการเมือง การทหาร และสิ่งต่างๆ มากมาย
บนดินแดนนี้ ได้เห็นการแบ่งแยกและการรวมตัวกันใหม่ สงครามและการสังหาร ความงามและความสงบสุขหลายครั้ง
เมื่อสิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไป สิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมคือความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของตระกูลหนานและการซ่อนเร้นที่ลึกลับมากขึ้นของพวกเขา
ตระกูลหนานเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ เพียงร่มไม้ก็มีพลังมากพอที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัว อันที่จริง รากที่ซ่อนอยู่ข้างใต้นั้นยิ่งอัศจรรย์ยิ่งกว่า
