วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 1009 มีลูก

ระหว่างที่คิดเช่นนั้น ภายในใจของเธอก็เต้นตึกตัก เธอหันกลับมา

คิดไม่ถึง พอหันกลับมาก็พบเข้ากับสายตาคู่หนึ่ง

ดวงตาคู่นั้นลึกล้ำมากราวกับวังน้ำวนสองแห่งที่ต้องการให้เธอถูกดูดเข้าไป

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจและมองไปที่กู้ซือเฉียน

“ซือเฉียน คุณ…”

กู้ซือเฉียนเดินเข้าไปใกล้เธอ เกี่ยวแขนของเธอ และจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ร่างกายที่อ่อนแอและไร้กระดูกของหญิงสาวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา ทำให้ชายคนนั้นหายใจเร็วขึ้น

เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า: “จงใจแต่งตัวแบบนี้ ยั่วผมเหรอ? หือ?”

เฉียวฉียิ้มเล็กน้อย

นิ้วเรียวเลื่อนจากใบหน้าไปจนสุด ผ่านคางเรียบ ลูกกระเดือกและกระดูกไหปลาร้า เข้าไปในหน้าอกที่แข็งแรงของเขา

“ค่ะ ฉันกำลังยั่วคุณ และไม่รู้ว่าคุณกู้จะหลงรึเปล่า?”

มุมปากของหญิงสาวกระตุ้นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ซือเฉียนเห็นเธอแบบนี้ มีไฟในร่างกายของเขา และมันปะทุขึ้นทันที ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

เขายกมุมปากยิ้ม

“แน่นอนว่าต้องหลงอยู่แล้ว คุณนายกู้เตรียมการด้วยความใส่ใจขนาดนี้ หากผมไม่หลง มันคงจะโง่เกินไปแล้ว?”

พูดแล้ว ก็ช้อนตัวและอุ้มเธอขึ้นมา

เฉียวฉีถูกเขาวางตัวลงบนเตียงนุ่ม

กู้ซือเฉียนถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วและง่ายดายแล้วทาบทับลงบนตัวเธอ

เฉียวฉีถูกเขาพรมจูบจนชาไปทั้งตัว จับหัวของเขาแล้วพูดเบา ๆ: “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ”

กู้ซือเฉียนหัวเราะออกมาเบา ๆ

ค่ำคืนนี้ทั้งสองคนมีค่ำคืนที่ร้อนแรง

จนท้ายที่สุดก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวพูดขึ้นเบา ๆ “ซือเฉิน พวกเรามีลูกกันเถอะ”

กู้ซือเฉียนตกตะลึงอย่างแรงและเงยหน้าขึ้นมองเธอ

ผมของหญิงสาวยุ่งเหยิง ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยสีแดง และใบหน้าที่บอบบางของเธอดูเหมือนดอกกุหลาบพันปีที่มีเสน่ห์ และเธอดูมีเอกลักษณ์และน่าหลงใหล

เธอยื่นมือออกมาและกอดคอเขาแล้วพูดเบา ๆ: “ฉันอยากจะให้กำเนิดลูกของเราค่ะ”

เมื่อเผชิญหน้ากับเฉียวฉีที่เป็นแบบนี้ มีหรือที่กู้ซือเฉินจะอดรนทนไว้ได้?

เขาพรมจูบไม่หยุดและพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า: “ตามที่คุณต้องการเลย”

วันต่อมา

ทั้งสองย่อมต้องตื่นสายเป็นปกติ เมื่อคืนเข้านอนค่อนข้างดึก อีกทั้งยังมีกิจกรรมเข้าจังหวะกันจนเกือบถึงเช้ากว่าจะได้นอน

เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

กู้ซือเฉียนกลับมาอารมณ์ดี ผู้ชายเมื่อได้ปลดปล่อยก็ย่อมรู้สึกสดชื่น

เฉียวฉีนั้นกลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะหลับไม่สนิท ใบหน้าของเธอมีแต่จะซีดเซียวและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

กู้ซือเฉียนรู้ว่าเขาคงจะโหดร้ายกับเธอเกินไปเมื่อคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูดอะไร เขาแอบหัวเราะทั้งวันและเอาใจด้วยความตั้งใจเพียงเล็กน้อย ซึ่งทำให้เฉียวฉีรู้สึกดีขึ้นบ้าง

เนื่องจากพวกเขาบรรลุเงื่อนไขกับหนานกงจิ่นแล้วซึ่งทั้งสองฝ่ายจึงต่างตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์ในครั้งนี้และไม่มีอะไรอื่นให้ปิดบัง ดังนั้นกู้ซือเฉียนจึงสั่งให้ค้นหาเบาะแสของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ต่อไปอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันเขาก็ทำตามที่เฉียวฉีบอก เขาติดต่อจิ่งหนิงเมื่อให้ติดต่อกับเชวซู่ และให้คนนำต้นเงินทองไปให้ และไหว้วานให้เขาช่วยทำการศึกษามัน

ถึงแม้เชวซู่จะไม่ชอบใจในตระกูลหนาน แต่ก็รู้ว่าแม้ว่าเฉียวฉีจะมีสายเลือดตระกูลหนาน แต่ก็ไม่ใช่คนแบบเดียวกันกับพวกนั้น

ดังนั้นจึงไม่ปฏิเสธและตอบรับคำขอของพวกเขา

หนานกงจิ่นอาศัยสิ่งนี้ในการควบคุมตระกูลหนานทั้งหมดได้มานานเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าของสิ่งนี้คงจะเลี้ยงดูได้ไม่ง่ายดายนัก

ถึงแม้หนานกงจิ่นบอกวิธีการดูแลสิ่งนี้กับพวกเขาแล้ว แต่ความจริงนั้นมันกลับไม่ได้ง่ายดายอย่างนั้น

กู้ซือเฉียนเองก็ไม่ได้คาดหวังกับทางเชวซู่มากนัก ก็ได้แต่หวังลม ๆ แล้ง ๆ เพียงเท่านั้น

เมื่อคุยกับทางนั้นเสร็จแล้ว ทางนี้ก็เริ่มการค้นหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อย่างไม่หยุดหย่อน

เขาคำนวณไว้แล้วว่าหากหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ที่เหลืออีกห้าชิ้นเจอ ถึงเวลานั้นเขาจะใช้ชิ้นสุดท้ายเพื่อแลกกับผลของต้นเงินทองหลายสิบลูก หรืออาจจะสักหลายร้อยลูก อีกฝ่ายอาจจะเห็นด้วย

ที่สุดแล้วจากท่าทีของหนานกงจิ่นตลอดมา เขามุ่งมั่นที่จะได้มาซึ่งแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์

และตระกูลหนานมีคนจำนวนมากแบบนี้ ทุกคนต้องกินยานี้ เรียกได้ว่าจะต้องใช้ยาในปริมาณมหาศาล หนานกงจิ่นสามารถจะจัดหาผลต้นเงินทองเยอะแบบนี้ได้ ก็พูดได้ว่าจะต้องมีพืชชนิดนี้อยู่เป็นจำนวนมาก ให้เขาเป็นจำนวนหลักร้อยก็คงไม่เป็นไร

เมื่อคิดเช่นนี้ กู้ซือเฉียนก็ยิ่งมั่นใจและตั้งใจรอฟังข่าวของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์

ในขณะเดียวกัน อีกฟากหนึ่ง

จิงหนิงอยู่ที่ทำงาน แต่จู่ ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์

ปลายสายเป็นหัวเหยาที่โทรเข้ามา

ช่วงนี้ เพราะเป็นช่วงที่ใกล้จะถึงวันเกินของท่านย่าจิ้นแล้ว หัวเหยากลับไปประเทศ F เป็นเพื่อนจี้หลินยวนจึงไม่ได้อยู่ในประเทศ

ครั้งก่อนจิ่งหนิงวานให้เธอสืบข่าว ครั้งนี้พอรับสายเธอก็รีบถามทันที: “เหยาเหยา มีข่าวเกี่ยวกับแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ไหม?”

เสียงหัวเราะของหัวเหยามาจากอีกด้านหนึ่ง: “ชิ หากไม่มีข่าวฉันก็โทรหาเธอไม่ได้เหรอ?”

จิ่งหนิงจึงได้รู้ตัวว่าตนเองนั้นรีบร้อนเกินไปและอดหัวเราะไม่ได้

“ได้อยู่แล้ว ฉันก็ถามออกไปอย่างนั้นเอง”

หัวเหยาเป็นเพื่อนเธอมานานจึงไม่เข้าใจผิด

ยิ่งกว่านั้น หัวเหยาก็รู้จักนิสัยใจคอของจิ่งหนิงดี หากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนในการได้มาซึ่งสิ่งนั้น เธอก็คงไม่ไหว้วานตนเองให้ช่วยหา

ถึงแม้จนถึงตอนนี้ หัวเหยาจะรู้ว่าจิ่งหนิงสืบหาสิ่งนี้ จะเอาไปทำอะไรกันแน่

แต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่เพื่อนพี่น้องต้องการ เธอก็ย่อมต้องพยายามสุดความสามารถ

ดังนั้นหัวเหยาจึงไม่อ้อมค้อมและพูดขึ้น: “เอาละ บอกเธอตามตรงนะ มีข่าว”

จิ่งหนิงดีใจและรีบถาม: “ข่าวอะไร?”

“คุณย่าของจี้หลินยวนกำลังจะมีงานเลี้ยงวันเกิดอายุ 70 ปีใช่ไหมล่ะ ตระกูลจิ้นเตรียมจัดงานใหญ่ ครั้งนี้มีแขกมาล่วงหน้ากันเยอะ คุณย่าก็เลยพาฉันออกไปทักทายพวกเขา สุดท้ายฉันไปเจอคุณลุงตระกูลจิ้นท่านหนึ่ง และได้ยินที่เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจว่าเขาเก็บรักษาไว้ชิ้นหนึ่ง”

จิ่งหนิงรีบถาม: “คุณลุงท่านนั้นชื่ออะไร? ข่าวเชื่อถือได้ไหม?”

หัวเหยา “อือ” ครั้งหนึ่ง “ดูเหมือนจะแซ่เฉิน รายละเอียดฉันก็จำไม่ได้แล้ว วันนั้นคนเยอะมาก ส่วนเรื่องที่ว่าเชื่อถือได้ไหมนั้น ฉันก็แค่ได้ยินตอนที่พวกเขาพูดคุยกัน พวกเขาดูเหมือนจะมีลับลมคมในในเรื่องนี้และไม่อยากจะพูดต่อหน้าเรา ดังนั้นรายละเอียดฉันก็เลยไม่ค่อยรู้ ถ้าเธอรีบ ฉันจะลองถามให้”

จิ่งหนิงไม่เกรงใจและพูดกับเธอตรง ๆ: “งั้นรบกวนเธอช่วยฉันถามดูหน่อย ถ้าหากมันเป็นเรื่องจริง ก็ถือว่าดีมากเลย”

หัวเหยาได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของเธอผ่านทางโทรศัพท์แล้วอดสงสัยในใจไม่ได้

เธอถามด้วยความสงสัย: “หนิงหนิง เธอสะดวกที่จะบอกฉันไหมว่าเธอจะหาของสิ่งนี้ไปทำอะไร? ฉันรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนกับคนที่จะตามหาสิ่งของที่ทำให้ชีวิตเป็นอมตะเลย”