บทที่102 ชำระหนี้แค้น
หรือว่า…ไม่ได้เข้ามาตั้งแต่แรก？
จิ่งหนิงสางผมและลูบใบหน้าของตนเอง
ภาพในฝันค่อย ๆ เลือนรางเมื่อสมองตื่นขึ้น เกิดอาการปวดตุบ ๆ ขึ้นบริเวณขมับ และรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
เธอกดปลายนิ้วลงบนหน้าผากและนวดเบา ๆ หลังจากนั้นจึงตลบผ้าห่มขึ้น เพื่อลุกออกจากเตียง
“นายหญิง ตื่นแล้วหรือคะ!”
ป้าหลิวเข้ามาพอดี และมองมายังเธอด้วยรอยยิ้ม
จิ่งหนิงยิ้มกลับอย่างฝืน ๆ “ฉันตื่นสาย ทำไมไม่มาปลุกฉันคะ？”
“ตอนที่นายท่านออกไป ท่านได้บอกไว้ว่า นายหญิงไม่สบาย อย่าเข้ามารบกวนนายหญิง ปล่อยให้นายหญิงพักผ่อนค่ะ”
จิ่งหนิงผงะไปชั่วครู่
เธอมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโล่งใจของป้าหลิว และถามขึ้น：“เมื่อคืนเขานอนที่ไหนคะ？”
“นายหญิงไม่รู้หรือคะ？ เมื่อคืนนายท่านทำงานจนดึก ก็เลยนอนที่ห้องทำงานค่ะ”
จิ่งหลิงเงียบไปสักพัก
ปรากฏว่าเขาก็ไม่ได้กลับมาจริง ๆ
ภายในใจของเธอเอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อนที่ยากจนเกินบรรยาย เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่แรก เธอต้องการที่จะถนอมหัวใจดวงน้อยของเธอไว้ ไม่ว่าสุดท้ายแล้ว วัตถุประสงค์และจุดจบของการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นอย่างไร เธอไม่อาจปล่อยให้ตัวเองตกหลุมพรางนี้ได้
แต่ทว่า…ทำไมเธอกลับรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง
เมื่อจิ่งหนิงมีสีหน้าดูไม่ค่อยดี ป่าหลิวเหลือบมองดูสีหน้าของเธอ พร้อมกับพูดอย่างระมัดระวังว่า：“นายหญิงอยากทานอาหารเช้าไหมคะ？”
จิตใจของจิ่งหนิงกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง เธอส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ค่ะ ฉันจะออกไปบริษัทเลย”
บางทีลู่จิ่งเซินอาจส่งซูมู่ไปบอกกับทางบริษัทไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะเข้างานสาย คนในบริษัทก็คงไม่รู้สึกแปลกใจอะไร ราวกับว่าพวกเขารู้อยู่แล้ว
เมื่อถึงบริษัท เธอก็เข้าทำงานตามปกติ
ตลอดทั้งวัน ลู่จิ่งเซินไม่ได้ส่งข้อความหรือโทรหาเธอเลย
จิ่งหนิงพยายามระงับความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเธอ เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถร้องขออะไรได้ไปมากกว่านี้
การแต่งงานครั้งนี้ ก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักมาตั้งแต่แรก ไม่ว่าเขาจะมีคู่หมั้นมาก่อนหน้านี้ หรือแม้กระทั่งมีลูกแล้วก็ตาม สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกไม่สบอารมณ์ หรือถามให้มากความ
ใช่แล้ว มันเป็นเช่นนี้เอง
แม้ว่าก่อนหน้านี้ เธอดูเหมือนจะมีใจให้เขา แต่ก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งเท่านั้น
บางทีเพราะเหตุนี้ พระเจ้าจึงบันดาลให้เธอได้รับฟังเรื่องราวที่เธอไม่ควรจะรับรู้ไว้ล่วงหน้า เพื่อเตือนเธอถึงความจริงที่เป็นอยู่
จิ่งหนิงหลับตาลง และสางผมอย่างเบื่อหน่าย
ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้ว แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรที่ปรากฏขึ้นอยู่บนหน้าจอ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที
“ตาK”
“ฉันเอง”
น้ำเสียงของอีกฝ่ายแหบแห้งแลดูเหมือนเขาได้ผ่านโลกนี้มาอย่างโชกโชน พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“เรื่องที่คุณขอให้ผมตรวจสอบ มีบางอย่างที่น่าสนใจ คุยกันทางโทรศัพท์คงจะไม่สะดวก มีเวลาว่างเมื่อไหร่? พวกเราต้องคุยกันตัวต่อตัว!”
ลมหายใจของจิ่งหนิงสะดุดลงทันที
ข้อนิ้วที่ถือโทรศัพท์ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว ผ่านไปชั่วอึดใจหนึ่ง เธอจึงผ่อนคลายลง
“ได้ คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน บ่ายนี้ฉันจะเข้าไปหาคุณ”
“ได้”
ในช่วงบ่าย จิ่งหนิงเลิกงานก่อนเวลา และไปร้านกาแฟร้านหนึ่งตามที่ได้นัดหมายกันไว้
ชายที่ชื่อ ตาKเป็นชายวัยกลางคนศีรษะล้านและสวมแว่นกันแดด เขาได้มาถึงก่อนเวลานัดหมาย นั่งอยู่ตำแหน่งที่ใกล้กับหน้าต่าง
เมื่อเห็นจิ่งหนิง เขาก็พยักหน้าให้เธอ
จิ่งหนิงจึงเดินเข้าไปหา และนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“เป็นอย่างไรบ้าง ไปเจออะไรมา？”
เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย และถามอย่างตรงไปตรงมาทันทีที่เธอนั่งลง
ตาKมองเธอผ่านแว่นกันแดด และพูดอย่างเคร่งขรึม：“อย่างที่คุณคาดไว้ อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
จิ่งหนิงตัวแข็งทื่อ ลมหายใจหยุดชะงัก
ตาKหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเขา เทรูปถ่ายออกมาสองสามรูป แล้วจัดวางไว้บนโต๊ะ
“ซากรถได้ถูกทำลายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่กองบังคับการตำรวจจราจรยังคงเก็บบันทึกของตำรวจเกี่ยวกับคดีในปีนั้นไว้ ผมได้รับรูปถ่ายโดยละเอียดของรถคันที่เกิดอุบัติเหตุ คุณดูตรงนี้สิ นี่ต้องเป็นฝีมือของคนที่ก่อเรื่องอย่างแน่นอน”
จิ่งหนิงมองไปตามทิศทางของนิ้วมือเขาอย่างตั้งใจ เธอสังเกตเห็นหนึ่งในรูปนั้น มีจุดหนึ่งที่ปรากฏรอยตัดอย่างชัดเจน
“นี่คือ…ผ้าเบรกหรือ？”
ตาKพยักหน้า
“ตอนที่คุณนายโม่ประสบอุบัติเหตุในปีนั้น เนื่องจากรถถูกไฟคลอกจนเสียหาย และมีหลักฐานมากมายที่หาไม่พบ แต่ต่อมาตำรวจยังคงถ่ายภาพซากปรักหักพังบางไว้ส่วน
รูปเหล่านี้คือรูปที่ผมเลือกจากรูปถ่ายหลายร้อยรูป คนที่ลงมือเป็นคนที่ฉลาด รู้ว่ารถยนต์จะเกิดไฟลุกไหม้ และเมื่อถึงตอนนั้นหลักฐานทั้งหมดก็จะถูกเผาทำลาย สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ เมื่อรถยนต์เกิดไฟลุกไหม้ จะสามารถพุ่งชนกำแพงกั้นสะพานตกลงไปยังแม่น้ำ ซึ่งช่วยดับไฟได้ส่วนหนึ่ง ทำให้มีหลักฐานบางส่วนหลงเหลือมาได้ ”
ใบหน้าของจิ่งหนิงซีดลง
ดวงตาอันเย็นชาและเงียบสงบคู่นั้นที่มองเข้ามา กลับลึกล้ำราวกับบ่อน้ำโบราณ ไม่แสดงถึงความยินดียินร้าย
“ใครเป็นคนทำ？หาเจอหรือยัง？”
ตาK ส่ายศีรษะ
“เมื่อผมได้รับรูป ก็รีบแจ้งให้คุณมาหาผมทันที ยังไม่มีเวลาได้สืบหาคนลงมือ”
“ยากมากไหม？”
“คาดว่ายากมากครับ”
เขาขมวดคิ้ว“เวลาผ่านไปนานเกินไป แล้วคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ อาจไม่ได้อยู่ในเมืองจิ้นนานแล้ว ผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็คงไม่เหลือหลักฐานให้คนจับพิรุธได้ คาดว่าเรื่องที่เหลือคงถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ไปสืบหาตอนนี้ ก็ไม่ต่างจากการงมเข็มในมหาสมุทรหรอก”
จิ่งหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง
ชั่วครู่สายตาของเธอก็ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา
“อันที่จริงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ ฉันก็รู้ว่าเป็นใคร”
เธอจ้องไปที่ผ้าเบรกที่ถูกตัดขาดในรูปถ่าย และยกยิ้มอย่างเย็นชา“ใครคือได้รับประโยชน์สูงสุด คนนั้นแหละก็คือฆาตกร”
ตาK เงียบไปชั่วขณะ
“น่าเสียดาย ถ้าไม่มีหลักฐานเอาผิดได้โดยตรง ก็คงไม่มีทางที่จะใช้กระบวนการยุติธรรมในการจับผู้ร้ายเข้าคุกได้”
จิ่งหนิงยิ้มเย็น
กระบวนการยุติธรรม？
จะเป็นอย่างไรถ้าใช้ความยุติธรรมไม่ได้？
เพียงแค่ที่ได้รับการยืนยันว่าแม่ตกเป็นเหยื่ออย่างแท้จริง ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ เธอจะต้องหาทางให้คู่แม่ลูกสารภาพความจริงจากปากตนเอง
สายตาของเธอคุกรุ่นไปด้วยความโกรธเคืองตาK มองไปที่เธอ และเงียบไปชั่วขณะ
“ตอนนี้คุณมีแผนยังไงบ้าง？”
จิ่งหนิงกล่าวอย่างเงียบ ๆ ：“แน่นอนว่าพระคุณต้องตอบแทน แต่มีแค้นต้องชำระ！”
“คุณคนเดียวหรือ？”
“มีปัญหาอะไร？”
ตาKมีท่าทีทางเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ปัดความคิดนั้นทิ้ง
จิ่งหนิงเหลือบมองเขา และขมวดคิ้ว“ คุณไปเรียนรู้ท่าทีอยากพูดแต่ไม่พูดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ตาK：“…”
เขาพูดอย่างหมดหนทาง：“ฉันได้ยินมาว่า ตอนนี้คุณอยู่กับลู่จิ่งเซิน ทำไมคุณถึงขอความช่วยเหลือจากเขา？การทำลายตระกูลเล็ก ๆ อย่างตระกูลจิ่ง สำหรับเขาแล้ว คงเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”
จิ่งหนิงหัวเราะอย่างเย็นเยียบ
ไม่รู้ว่ามันเกิดจากความเข้าใจผิดของตาKหรือเปล่า เขามักจะรู้สึกได้ว่า ทุกครั้งเมื่อเอ่ยถึงผู้ชายคนนั้น ดวงตาของเธอกลับแข็งกร้าวขึ้นทุกที
“เรื่องของฉัน ฉันไม่ต้องการคนที่ไม่เกี่ยวข้องมายุ่งด้วย”
ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง เธอจึงลุกขึ้นยืน “โอเค ฉันทราบเรื่องนี้แล้ว ขอบคุณมาก เรื่องเงินฉันจะโอนให้คุณในภายหลัง”
หลังจากที่จิ่งหนิงพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไป
ในขณะเดียวกัน ก็มีรถโรลส์-รอยซ์สีดำได้ขับผ่านร้านกาแฟไป คนภายในรถทอดมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นร่างอันแสนคุ้นเคย
ผู้หญิงคนนี้สวมชุดลำลองสีดำและขาว สวมหมวกแก๊ปไว้บนศีรษะ เธอก้มหน้าเล็กน้อยขณะเดินออกมาข้างนอก
เขาผงะไปชั่วขณะหนึ่ง และสั่งให้ซูมู่หยุดรถ
เขาเตรียมตัวลงจากรถ แต่เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านกาแฟอย่างรวดเร็ว และหยุดเธอไว้
