บทที่ 105 ลูกโทรมา
ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธออย่างล้ำลึก
“มีแค่นี้หรือ？”
“ถ้าไม่อย่างงั้น？คุณคิดว่าเป็นเรื่องอะไร？”
“ไม่มีอะไร”
นัยน์ตาเขาฉายแววซับซ้อน กำลังปกปิดอะไรบางอย่างอย่างเห็นได้ชัด และจิ่งหนิงแอบบีบปลายนิ้วของเธอแน่น ในใจเกิดความรู้สึกสับสนอย่างไร้สาเหตุ
แต่เธอปกปิดความรู้สึกได้ดีมาโดยตลอด หลังจากที่เธอกรอกสายตาสักพัก เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าไม่แสดงจุดบกพร่องแม้แต่น้อย
“เจออะไรที่น่าสนใจรึเปล่า”
“ค่ะ เจอแล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ จิ่งหนิงก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง และหยิบภาพที่ตาKให้เธอออกมา
“มีคนทำอะไรบางอย่างกับรถที่แม่ของฉันขับ ผ้าเบรกก็ถูกตัดออก ฉันคิดว่านี่เป็นสาเหตุของอุบัติเหตุ”
นัยน์ตาของลู่จิ่งเซินสั่นเครือ
สายตามีความเย็นชาล่องลอยอยู่อย่างเบาบาง
“อยากให้ผมช่วยไหม”
“ไม่ต้อง！”
จิ่งหนิงตอบอย่างเรียบง่าย “เรื่องนี้ ฉันอยากจัดการด้วยตัวเอง ไม่ต้องการยืมมือใครเข้ามาช่วย”
แม่ เป็นคนที่ฉันรักที่สุดมาโดยตลอด 5ปีก่อนที่เธอยังเล็ก การจากไปอย่างกะทันหันของแม่ เธอในตอนนั้นนอกจากจะทำได้เพียงแค่สงสัยแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้อีกเลย
แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ตอนนี้เธอมีความสามารถ เธอจะต้องจับตัวฆาตกรมาให้ได้！
ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ฆาตกรลอยนวล！
ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธอ และพยักหน้าทันที
เขายื่นมือออกมาลูบที่ศีรษะของเธอเพื่อปลอบโยน และพูดอย่างนุ่มนวลว่า“ถ้าคุณต้องการอะไร คุณต้องบอกผมนะ”
จิ่งหนิงพยักหน้า
ตอนนี้ความเข้าใจผิดได้คลี่คลายลงแล้ว และข้าวก็ยังต้องทาน
จิ่งหนิงรู้สึกอายเล็กน้อย เมื่อพวกเขาลงไปด้านล่าง
ลู่จิ่งเซินเม้มริมฝีปากและยิ้ม เขาไม่พูดอะไร ป้าหลิวดีใจมากที่เห็นพวกเขาเข้าใจกันได้เร็วขนาดนี้ และรีบคว้าอาหารที่เย็นชืดไปแล้ว นำกลับไปอุ่นใหม่
หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลู่จิ่งเซินจึงเข้าไปอาบน้ำ ส่วนจิ่งหลิงนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง
สมองยังวนคิดกลับไปถึง สิ่งที่ชายคนนั้นพูดก่อนหน้านี้
กวนเสว่เฟยเป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลกวน？
เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
เมื่อคิดถึงลูกสาวของเขา เด็กคนนั้นน่าจะยังเล็กมาก แล้วแม่ล่ะ？หายไปไหน？
ใช่แฟนเก่าของลู่จิ่งเซวินหรือเปล่า？ หรือว่าจะเป็น……
คงไม่ได้เกิดจากวันไนต์สแตนต์หรอกใช่ไหม?
เมื่อนึกถึงตรงนี้ จิ่งหนิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นกลัว
แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อย แต่เธอก็เข้าใจว่า ทุกคนมีอดีต ไม่เพียงแต่ลู่จิ่งเซิน เธอก็เช่นกัน
ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องเจาะลึกอะไร
ดึกแล้ว และจิ่งหนิงก็อดไม่ได้ที่จะหาวออกมา
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของลู่จิ่งเซินก็ดังขึ้น
โทรศัพท์มือถือของเขาวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ไม่ได้นำเข้าไปในห้องน้ำด้วย
ดังนั้นจิ่งหนิงจึงลุกขึ้นนั่ง ดูเพียงแวบเดียวก็เห็นสายเรียกเข้าเด่นหราอยู่บนหน้าจอ
แค่มองหน้าจอก็เห็นตัวอักษรง่าย ๆ สองตัวปรากฏขึ้น
——Baby
จิ่งหนิงเลิกคิ้วขึ้น
Baby? คงไม่ใช่ … ลูกสาวของเขาหรอกนะ?
เธอเหลือบมองไปทางของห้องน้ำ ลู่จิ่งเซินเพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน คงใช้เวลาสักครู่กว่าจะออกมา
กำลังชั่งใจอยู่ว่า เธอควรจะเอาโทรศัพท์ไปให้เขาไหม？
จู่ ๆ สายโทรศัพท์ก็ตัดไป
เธอมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ดับลง คิดไปคิดมา ก็เผลอหลับไป
เพียงไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เป็นสายนั้นอีกแล้ว
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าถ้าเด็กคนนั้นโทรอย่างต่อเนื่องแบบนี้ อาจมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดินไปยังห้องน้ำ
จิ่งหนิงเคาะประตู “ลู่จิ่งเซิน รับโทรศัพท์”
ภายในนั้นมีเพียงเสียงน้ำกระเซ็น แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ
จิ่งหนิงเคาะประตูอีกสองสามครั้ง อาจเป็นเพราะเสียงน้ำที่ดังจนเกินไป ทำให้ชายหนุ่มไม่ได้ยินเสียงของเธอ
เธอทำอะไรไม่ถูก จึงเดินกลับไป รอเขาออกมาจึงค่อยบอกเขา
ไม่คาดคิดว่าตอนที่วางสายโทรศัพท์ เธอไม่รู้จะกดตรงไหน แล้วโทรศัพท์ก็รับสายทันที
จิ่งหนิงผงะ
ตายแล้ว!
เธอเพิ่งถามถึงลูกสาวเขาเมื่อสักครู่นี้ จากนั้นก็รับสายโทรศัพท์จากหล่อนทันที นี่คงไม่ได้ทำให้คนเข้าใจผิดว่าเธอไม่เชื่อใจเขาหรอกมั้ง？
นี่มันไร้สาระสิ้นดี!
แต่ในเวลานี้ จะวางสายอีกครั้งก็สายไปแล้ว
และแม้ว่าจะวางสายไป ก็จะถูกบันทึกไว้ งั้นก็ช่วยไม่ได้
จิ่งหนิงแทบจะร้องไห้
“เฮ้！ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ？“
น้ำเสียงใสแจ๋วดังมาจากโทรศัพท์
จิ่งหนิงสะดุ้ง
เป็นเด็กจริงๆ?
หล่อนคงไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากที่นี่ และเด็กที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์ก็พูดย้ำอีกครั้ง “เฮ้! พ่อคะ ทำไมไม่คุยกับหนูคะ？ พ่อโกรธหนูอีกแล้วหรือ？ วันนี้หนูกินยาแล้วนะคะ ทำไมยังโกรธหนูอยู่คะ？ ถ้ายังโกรธอยู่ งั้นคราวหน้าหนูจะไม่กินยาแล้วนะ”
จิ่งหนิงตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าควรจะไปเรียกให้จิ่งหลิงออกมา หรือจะให้วางสายไปเลย
“นี่ พ่อคะ！ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ！หนูก็จะไม่คุยกับพ่ออีกแล้ว！”
เธอกำลังจะพูด แต่สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปก่อน
จิ่งหนิงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า มือกำโทรศัพท์มือถืออย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
หลังจากนั้นไม่นาน เธอค่อยมีปฏิกิริยาตอบกลับ
แล้ว … จะทำอย่างไรดี?
ดูเหมือนว่าเธอจะรับสายโทรศัพท์ของคนอื่นโดยไม่ได้ขออนุญาต และนี่อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดครั้งใหญ่！
ในขณะนั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น และชายหนุ่มห่อกายด้วยผ้าขนหนูเดินออกมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว แต่เนื่องจากภายในห้องเปิดเครื่องปรับอุณหภูมิไว้ ดังนั้นอากาศจึงค่อนข้างอุ่น
เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า ปรากฏโครงสร้างร่างกายที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่เป็นมัด ๆ มีผ้าขนหนูสีขาวปักทองผืนใหญ่พันอยู่รอบเอว ซึ่งเป็นที่ปกปิดร่างกายส่วนล่างของเขา
มืออีกข้างถือผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกน้ำของเขา หยดน้ำหยดลงตามกล้ามเนื้อหน้าอกถึงกล้ามเนื้อหน้าท้อง จนไหลสู่ขอบผ้าขนหนู ให้ความรู้สึกเย้ายวนไปอีกแบบ
ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของจิ่งหนิงหรือไม่ ดูเหมือนว่าเมื่อชายคนนั้นออก มาพื้นที่ว่างในห้องนอนทั้งหมดก็คับแคบลงทันตา
เห็นได้ชัดว่ามีพื้นที่ว่างกว่าร้อยตารางเมตร แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงนั้น รัศมีของเขาช่างกว้างใหญ่จนเกือบกินพื้นที่โดยรอบได้หมด ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างไร้สาเหตุ
จิ่งหนิงเหลือบมองเขา ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ และเบนสายตาออกไปอย่างเฉื่อยชา
ใช่ว่าเธอไม่อยากมอง แต่เพราะภาพที่เห็นตรงหน้ามันช่างแสนงดงาม จนเธอเกรงว่าตัวเองอาจเลือดกำเดาไหลได้
ลู่จิ่งเซินสังเกตปฏิกิริยาของเธอ และเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงไปถึงโคนหู และเธอพยายามที่จะซ่อนใบหน้าอันเด่นชัดของเธอ จึงยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่
เขาแกะผ้าขนหนู และยืนอยู่กับที่เพื่อเริ่มสวมชุดนอน
จิ่งหนิงไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้น แต่หางตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขา
ทันใดนั้นใบหน้าก็แดงขึ้น
เธออดไม่ได้ที่จะว่าเขาออกไป：“คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำเพื่อได้ไหม ทะ…ที่นี่ ยังมีคนอยู่！คนหน้าไม่อาย”
ลู่จิ่งเซินเลิกคิ้วขึ้น
“คุณนายลู่ พวกเราเป็นสามีภรรยากันนะ”
จิ่งหนิง：“… ”
เธอกัดริมฝีปากของเธอ สักพัก แล้วพึมพำเสียงเบา “ไม่ใช่สามีภรรยาจริง ๆ สักหน่อย ในไม่ช้าก็เร็วพวกเราก็จะต้องหย่ากัน! “
แม้ว่าเสียงของเธอจะเบามาก แต่ชายคนนั้นก็ยังคงได้ยินมันอย่างชัดเจน
เขาหยุดไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเย็นยะเยือก
วินาทีต่อมา เขารีบใส่เสื้อ และสาวเท้าเข้ามา
“คุณพูดอะไร？”
“คะ？ไม่มีอะไรนี่คะ？”
จิ่งหนิงจ้องไปยังดวงตาไร้เดียงสาคู่นั้นที่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“เอ๊ะ！”
ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเรียบ เขาเอนตัวไป จับคางของเธอ และพูดเน้นทีละคำ：“ต้องการหย่าหรือ？ไม่มีทางหรอก เลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลย ฐานะภรรยาของฉันไม่ใช่ของเล่น คิดจะมาก็มาจะไปก็ไป คุณเห็นผมเป็นอะไร？”
