บทที่ 195 ความโกลาหลครั้งใหญ่
“55555 ……พวกเธอไม่ต้องพูดมั่วซั่ว คนที่หน้าตาดีขนาดนี้ แถมยังมีฝีมือการแสดงที่ดี ทำไมจะต้องใช้ทางลัดแบบนั้นด้วย? จะต้องเป็นพวกนักข่าวบันเทิงที่กุเรื่องแน่! ”
“ใช่! ก็แค่รูปการณ์เข้าห้องรูปเดียวเท่านั้น ไม่ได้อธิบายอะไรได้ชัด หรือว่ากองถ่ายจะไปมาหาสู่กันไม่ได้เลยหรือไง?”
อย่างไรก็ตาม เสียงดังกล่าวยังมีน้อยเกินไป
ไม่นานนัก เสียงแห่งความสงสัยก็กลบไปจนมิด
แฟนคลับที่แท้จริงออกจะเสียใจอยู่บ้าง นั่นเพราะไม่ง่ายเลยกว่าที่จะเจอพี่สาวตัวน้อยที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้
แต่เดิมคิดว่าจะติดตามต่อได้ คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องอื้อฉาวแบบนี้
ต่อให้พวกเขาไม่เชื่อ แต่ถ้าเรื่องอื้อฉาวยังคงดำเนินต่อไป ไม่ช้าก็เร็ววันเรื่องโกหกก็จะกลายเป็นจริง!
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ มีวิดีโอถูกปล่อยออกมาอีกครั้งบนอินเทอร์เน็ต
เป็นวิดีโอสัมภาษณ์ของจิ่งหนิงและจิ่งเสี่ยวหย่าหลังจากตัดต่อเสร็จแล้ว
ในวิดีโอ จิ่งหนิงอธิบายสถานการณ์ของคืนที่ผ่านมาอย่างชัดเจน และแสดงหลักฐานการถูกวางยาจากอาหารที่หลงเหลือเมื่อคืนที่ผ่านมา
ชั่วพริบตา แฟนคลับที่เมื่อกี้ยังสลดใจก็เลือดลบสูบฉีดฟื้นคืนขึ้นมาอีกครั้งทันที
ที่แท้คือเรื่องโกหกจริง ๆ?
เป็นใครกันแน่ น่ารังเกียจจริง ๆ! ถึงกับกล้าใช้วิธีนี้มาเล่นงานพี่สาวตัวน้อย!
555555 ……พี่สาวตัวน้อยช่างน่าสงสารเสียจริง พวกเราจะต้องสนับสนุนเธอไม่ว่าในกรณีใดๆ อย่าปล่อยให้เธอต่อสู้เพียงลำพัง!
ด้านหนึ่งที่แฟนๆ กำลังร้อนใจ แต่ในอีกด้านหนึ่ง จิ่งหนิงกลับไม่ทราบถึงความโกลาหลบนอินเทอร์เน็ต
ตอนบ่ายยังมีฉากที่ต้องถ่าย และมีเวลาพักผ่อนไม่มากในตอนเที่ยง ดังนั้นหลังทานอาหารเสร็จ เธอจึงนอนอยู่ในห้องพักผ่อนเล็กๆ ที่อยู่ติดกับห้องแต่งตัว และหลับตาเตรียมพร้อมที่จะงีบหลับ
คาดไม่ถึงว่า เพิ่งจะนอนลง ประตูก็ถูกคนผลักเข้ามาอย่างแรง เป็นจิ่งเสี่ยวหย่าที่บุกเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด
โม่หนานเคลื่อนตัวขึ้นมาขวางเอาไว้โดยอัตโนมัติ จิ่งหนิงลืมตาขึ้น เมื่อเห็นเป็นเธอคิ้วก็ขมวดเล็กน้อย
“โม่หนาน ไม่เป็นไรให้เธอเข้ามา”
โม่หนานถึงค่อยเคลื่อนตัวออก
จิ่งเสี่ยวหย่าเดินมาตรงหน้าเธอและเอ่ยอย่างโมโห “จิ่งหนิง เธอหมายถึงอะไรกันแน่?”
จิ่งหนิงเงยหน้าขึ้นและมองเธอกึ่งยิ้ม
“มีอะไร? นี่ฉันไปทำอะไรให้น้องสาวไม่พอใจขึ้นมาอีก? กลางวันแสกๆ ถึงได้วิ่งเข้ามากล่าวโทษแบบนี้”
จิ่งเสี่ยวหย่าโกรธจัดจนกำหมัดแน่น โกรธเกลียดจนแทบจะอยากเข้าไปฉีกรอยยิ้มของจิ่งหนิงออกเป็นชิ้นๆ
แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็กลั้นเอาไว้ หลังจากหายใจเข้าลึก เธอก็พูดด้วยท่าทีเคร่งเครียด “เสี่ยวขุยล่ะ? เธอเอาเสี่ยวขุยไปไหนแล้ว?”
จิ่งหนิงเลิกคิ้ว
เธอเงยหน้ามองโม่หนาน จากนั้นจึงถามอย่างงุนงง “เสี่ยวขุยคือใคร?”
โม่หนานอธิบาย “ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ช่วยของคุณจิ่ง ปกติมักจะติดตามเธอ”
จิ่งหนิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เมื่อมองไปที่จิ่งเสี่ยวหย่าอีกครั้ง ดวงตาของเธอก็งงงวยมากขึ้น “ผู้ช่วยของเธอหายไปหรือ?”
จิ่งเสี่ยวหย่าแทบอยากจะกระอักเลือดด้วยความโกรธ
“จิ่งหนิง เธออย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้กับฉัน! มีคนเห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างเธอกับเสี่ยวขุยปรากฏตัวด้วยกัน ตอนนี้เธอกลับมาแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไรเลย?”
จิ่งหนิงขมวดคิ้วและมองไปที่โม่หนานอีกครั้ง
โม่หนานเอ่ยอธิบายอย่างอ่อนใจ “ฉันไม่ได้สนิทกับเธอ อีกทั้งยังเพิ่งมารู้จักตอนที่เข้ามาในกอง วันนี้เห็นเธอนั่งยองๆ ร้องไห้อยู่ที่นั่นคนเดียว ราวกับกำลังเศร้าใจอะไร ก็เลยเอ่ยปลอบใจไปสองประโยค เพราะเรื่องแค่นี้คุณจิ่งถึงกับมากล่าวหากันแบบนี้เลย?”
พูดไป ก็เหลือบมองจิ่งเสี่ยวหย่าด้วยความไม่พอใจอยู่บ้าง
จิ่งหนิงพยักหน้าเล็กน้อยและพูดกับจิ่งเสี่ยวหย่า “ฉันเชื่อ โม่หนานเธอไม่โกหกฉัน เรื่องที่ผู้ช่วยของเธอหายไปไม่น่าจะเกี่ยวกับโม่หนาน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราจะจับผู้ช่วยของเธอไปทำไม?”
ถ้าเธอจะหาคน ก็สมควรไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจ วิ่งมาโมโหใส่เราที่นี่แล้วจะได้อะไร?
จิ่งเสี่ยวหย่าหยุดชะงักลงชั่วขณะ
แน่นอนว่าเธอย่อมไม่พูดออกมาว่า เป็นเพราะเมื่อเช้าเสี่ยวขุยเพิ่งจะมารายงานเรื่องอาหารเมื่อคืนที่หายไปจากนั้นก็หายตัวไป
อีกทั้งจิ่งหนิงก็หยิบรายงานผลพิสูจน์อาหารเหล่านั้นออกมา เธอจึงกังวลว่าเสี่ยวขุยอาจจะถูกจิ่งหนิงจับได้ ดังนั้นจึงวิ่งมาหาคนถึงที่
ถ้าคุณพูดแบบนั้น ก็เหมือนกับการยอมรับว่าเมื่อคืนตนเองเป็นคนทำเรื่องพวกนั้นทั้งหมด
แต่ว่า หากเด็กคนนั้นตกอยู่ในมือของจิ่งหนิงจริงและเอ่ยพูดอะไรออกมา เธอก็จบเห่แน่!
ในใจของจิ่งเสี่ยวหย่าราวกับหม้อน้ำมัน เดือดพล่านจนเธอไม่สามารถทนได้
แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าเฉยเมยของจิ่งหนิง เธอก็เดาไม่ออกว่าจิ่งหนิงจับเสี่ยวขุยไปจริงหรือไม่
ในที่สุด เธอก็ทำได้แค่แค่นเสียงเย็นใส่
“ได้ ฉันจะยอมเชื่อเธอ ทางที่ดีเธอควรอธิษฐานให้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!”
พูดจบ เธอก็จากไปด้วยความเกรี้ยวกราด
หลังจากรอให้เธอออกไป โม่หนานก็ปิดประตูลง และแค่นเสียงเย็นชา “ไม่รู้ว่าไปกินรังแตนมาจากไหน กล้าบอกว่าจะไม่ปล่อยคุณ! คิดว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้จริงหรือไง”
จิ่งหนิงเอนหลังพิงเก้าอี้และหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ตอบรับปฏิเสธอะไร
เธอจิบชาที่วางอยู่ด้านข้าง จากนั้นจึงถามขึ้น “เธอยังไม่ยอมพูด?”
พูดถึงเรื่องนี้ โม่หนานก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “อืม”
“พาฉันไปหาเธอ”
สิบนาทีต่อมา ทั้งสองก็มาถึงห้องพักของโรงแรม
ในห้อง มีเด็กสาวอายุ 17 ปี ผมสั้น ใบหน้าขาวหมดจด รูปร่างผอมบางกำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเงียบๆ
จิ่งหนิงเดินเข้าไปตรงหน้าเธอ จากนั้นจึงก้มมองดูเธอ ผ่านไปชั่วครู่ จึงเอ่ยปาก
“ตอนที่เธอไปหาบริกรพวกเราได้ถ่ายวิดีโอเอาไว้หมดแล้ว ต่อให้เธอไม่ยอมรับ ขอแค่ฉันส่งต่อมันให้ตำรวจ เรื่องนี้จะช้าจะเร็วยังไงก็ถูกตรวจสอบได้อยู่ดี”
ตัวของเสี่ยวขุย สั่นเทาเล็กน้อย
แต่เธอยังคงเม้มริมฝีปากแน่นและไม่ยอมพูดอะไร
โม่หนานขมวดคิ้วและเอ่ยเตือนอยู่ข้าง “เธอไม่คิดบ้างหรือไงว่าถ้าเธอเข้าคุกขึ้นมา ครอบครัวของเธอจะทำยังไง?” อย่างไรก็ตาม เสี่ยวขุยกลับไม่ยอมพูดจา และเอาแต่ก้มหน้าลงต่ำ
จิ่งหนิงมองเธอ จากมุมมองของเธอ เห็นได้ถึงริมฝีปากที่เม้มแน่นและใบหน้าด้านข้างที่ดื้อรั้นของหญิงสาว
เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ปล่อยเธอไป!”
“หนิงหนิง! ”
“ไม่เป็นไร” จิ่งหนิงหยุดสิ่งที่โม่หนานต้องการจะพูดต่อ เธอมองไปที่ เสี่ยวขุยอย่างเฉยเมยและเอ่ยพูดเสียงเรียบ “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องช่วยจิ่งเสี่ยวหย่ามากขนาดนี้ ถึงกับไม่ลังเลที่จะช่วยเธอปิดบังเรื่องแบบนี้ บางทีเธอเองก็อาจจะมีเรื่องลำบากใจของเธอเหมือนกัน ฉันไม่บังคับเธอ คิดจะพูดเมื่อไหร่ ก็ค่อยมาหาฉันเองแล้วกัน!”
พูดจบ เธอก็ให้ โม่หนานไปส่งเธอจากไปจริงๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา โม่หนานที่ส่งคนเสร็จก็กลับมาด้วยใบหน้างงงวย
“หนิงหนิง ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณถึงปล่อยเธอไป? เห็นชัดๆ ว่าเป็นเธอที่ติดต่อกับบริกรเพื่อวางยาคุณ! จิ่งเสี่ยวหย่าจะต้องชี้นำอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่! ขอแค่เธอเต็มใจที่จะพูด เราก็จะมีหลักฐานเพื่อระบุตัวของจิ่งเสี่ยวหย่าแล้ว”
จิ่งหนิงยิ้มน้อยๆ
เธอมองดูเวลา และพบว่าสายอยู่บ้างแล้ว สมควรไปที่กองถ่าย ระหว่างที่เดินไปเธอก็เอ่ยขึ้น “ให้เธออยู่ต่อไป เธอก็ไม่ยอมเป็นพยานให้พวกเราอยู่ดี แล้วจะมีประโยชน์อะไร?”
โม่หนานโมโหจนเบิ่งตากว้างที่
