วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 210 ยังเป็นห่วงเธออีก

บทที่ 210 ยังเป็นห่วงเธออีก

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วจ้องมองไปที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าซีดเผือด

เลขาฯของเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอกและรายงานเขาด้วยความเคารพว่า “ประธานมู่ ประชุมคณะกรรมการจะเริ่มขึ้นในอีกสิบนาที”

มู่ยั่นเจ๋อนั่งนิ่งไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปหลายวินาทีจนกระทั่งในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า “โอเค ผมรู้แล้วคุณออกไปก่อน”

เลขาฯจึงพยักหน้าแล้วจากไป

มู่ยั่นเจ๋อหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับความขุ่นเคืองในใจเขา จากนั้นกดโทรศัพท์โทรออก

หลังจากเสียงในสายดังได้ไม่กี่ที ฝ่ายตรงข้ามก็รับสายขึ้น จิ่งเสี่ยวหย่าพูดด้วยความประหลาดใจว่า “พี่เจ๋อคะ”

“ทำอะไรอยู่？”

“ฉัน……” จิ่งเสี่ยวหย่านั่งอยู่ในโรงพยาบาลมองมาทางอานเฉียวแล้วพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรอยู่ค่ะ อยู่ที่กองถ่ายไง”

“อยู่ที่กองถ่ายอย่างนั้นเหรอ？ เหอะๆ！ มองดูแล้วคงไม่รู้สินะว่าในโลกออนไลน์เกิดอะไรขึ้น？”

จิ่งเสี่ยวหย่าผงะเล็กน้อย เธอรู้สึกกังวลขึ้นมา

“โลกออนไลน์เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ？”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เข้าไปดูผลงานตัวเองแล้วกัน！”

มู่ยั่นเจ๋อพูดจบก็วางสายไปอย่างดุเดือด

จิ่งเสี่ยวหย่าถูกเขาตะคอกใส่จนหน้าซีดเธอตกตะลึงอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะได้สติกลับคืนมา แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูweibo

เธอพบว่ามีการวิพากษ์วิจารณ์มากมายบนอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับวิดีโอที่ถ่ายติดเธอ

ผลการค้นหาอันดับหนึ่ง อีกทั้งในพื้นที่แสดงความคิดเห็นเต็มไปด้วยถ้อยคำด่าทอเธอ

สีหน้าของจิ่งเสี่ยวหย่าเปลี่ยนไปทันที เธอรีบกดดูวิดีโอจากนั้นก็โมโหอย่างสุดขีด

“สาระเลว！”

“เป็นนางนั่นแน่ๆ！”

เป็นแผนของจิ่งหนิงแน่นอน เธอยังว่าอยู่ทำไมถึงดูแปลกๆ ตามปกติแล้วจิ่งหนิงจะมองมู่ยั่นเจ๋อด้วยสายตาเยือกเย็น ทำไมวันนี้ถึงได้กระตือรือร้นแบบนี้？

จิ่งหนิงตั้งใจพูดคำเหล่านั้นออกมาเพื่อให้เธอโมโห จากนั้นก็บอกให้คนแอบถ่ายคลิปนี้มาประจาน

หนังผู้หญิงร้ายกาจคนนี้！

จิ่งเสี่ยวหย่าตื่นตระหนกขึ้นมา เธอทำตัวไม่ถูก เมื่อนึกได้ถึงน้ำเสียงอันโกรธของมู่ยั่นเจ๋อเมื่อสักครู่เธอก็ยิ่งกระวนกระวาย

จากนั้นรีบโทรกลับไปยังเบอร์เดิม

ทันทีที่รับสายเธอก็รีบอธิบายว่า “พี่เจ๋อคะ เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พี่เห็นนะ จิ่งหนิง！ นี่เป็นแผนของเธอ ที่จริงไม่ได้เป็นอย่างที่ในอินเทอร์เน็ตพูดกันนะคะ”

น้ำเสียงของมู่ยั่นเจ๋อถามขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “แล้วฝ่ามือที่ตบลงไปนั้น คุณหมายถึงว่าเธอเดินมาให้คุณตบอย่างนั้นเหรอ？”

จิ่งเสี่ยวหย่า “……”

“พี่เจ๋อคะ พี่ต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบเธอแต่เธอมายั่วโมโหฉันก่อน ฉัน มันแค่เป็นอารมณ์ชั่ววูบ……”

จิ่งเสี่ยวหย่าทนไม่ได้อีกต่อไป เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดว่า “ทำไมพี่ถึงทำเกินไปขนาดนี้นะ！ จะวางแผนจัดการฉันก็ช่างเถอะทำไมต้องทำให้เรื่องราวใหญ่โตแบบนี้ด้วย เธอรู้อยู่แก่ใจว่าการที่ฉันพยายามในครั้งนี้มีมันสำคัญขนาดไหน”

ขณะเดียวกันคุณหมอก็เดินเข้ามาแล้วพูดกับเธอว่า “จิ่งเสี่ยวหย่า เชิญใส่ยา”

มู่ยั่นเจ๋อได้ยินเสียงนั้นก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “อยู่ที่ไหน？”

“ฉัน” จิ่งเสี่ยวหย่าลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

อานเฉียวที่นั่งอยู่ข้างๆทนไม่ได้อีกต่อไป รีบเข้ามาคว้าโทรศัพท์มือถือไปแล้วพูดด้วยความโมโหว่า “คุณชายมู่ คุณได้แต่โทษพี่จิ่งเสี่ยวหย่าไม่เคยรู้เลยว่าเธอถูกผู้หญิงใจร้ายคนนั้นตบจนเป็นสภาพแบบนี้ก็เพราะคุณ！

“ฉันจะบอกกับคุณให้ก็ได้ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล พี่เสี่ยวหย่าถูกตบไปสองทียังไม่เท่าไหร่ แต่ยังถูกเตะอีกด้วย คุณหมอบอกว่าพี่จิ่งเสี่ยวหย่ามีอาการของกระดูกซี่โครงร้าว ถ้าไม่รีบมารักษาให้ทันเวลาอาจจะมีผลในระยะยาวก็ได้！”

“อานเฉียว พูดอะไรกัน”

จิ่งเสี่ยวหย่ารีบคว้าโทรศัพท์มือถือกลับคืนมา เธอพูดด้วยท่าทางกังวลว่า “พี่เจ๋อคะ ฉันไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จิ่งหนิงเธอ……เธอค่อนข้างจะเป็นคนแข็งแกร่งแบบนี้ตลอดมาอยู่แล้ว เธอไม่ได้ตั้งทำฉันหรอก”

จิ่งเสี่ยวหย่าและอานเฉียวกลั้นหายใจรอคำตอบจากเขา

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาหายใจเข้าลึกๆจากนั้นน้ำเสียงก็ค่อนข้างอ่อนลง

“คุณบาดเจ็บเหรอ？”

จิ่งเสี่ยวหย่าส่ายหัว “ก็แค่บาดเจ็บเล็กๆน้อยๆค่ะ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร”

“ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหนผมจะไปหาคุณ？”

จิ่งเสี่ยวหย่ากัดฟันแล้วพูดออกมาว่า “พี่เจ๋อคะ ทำอย่างนี้จะรบกวนเวลางานคุณหรือเปล่า？”

“ไม่หรอก บอกที่อยู่ผมมา”

“ถ้าอย่างนั้น……ก็ได้ค่ะ”

หลังจากวางสายลง จิ่งเสี่ยวหย่าก็รีบส่งตำแหน่งให้แก่เขา

อานเฉียวมองไปที่ใบหน้าของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อคุณชายมู่รู้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บก็รีบมาเลย แสดงว่าเขาแคร์มากจริงๆ”

จิ่งเสี่ยวหย่าพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว”

บัดนี้เธอจึงได้รู้สึกวางใจขึ้นมาบ้าง

ไม่ว่าจิ่งหนิงจะใช้แผนการอะไรในการจัดการกับเธอ แต่พี่เจ๋อก็ยังรักเธออยู่ดี

ไม่อย่างนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าเธอบาดเจ็บจะรีบทิ้งงานมาโรงพยาบาลได้ยังไง？

พี่เจ๋อเป็นห่วงเธอนี่เป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัย

เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงจิ่งเสี่ยวหย่าก็ไม่ได้ตื่นตระหนกเหมือนเมื่อสักครู่ เธอเดินไปให้พยาบาลใส่ยา

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง มู่ยั่นเจ๋อก็มาถึงโรงพยาบาล

ยังมีถงซูที่มากับเขาด้วย

คลิปที่ถูกเผยแพร่ทางอินเทอร์เน็ตนั้นเธอได้ดูมันแล้ว

และได้กำชับคนให้ไปจัดการโดยไม่นึกถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมด ที่สำคัญคือต้องลบผลการค้นหายอดนิยมออกไป

แม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่านี่ก็ผ่านไปกว่าครึ่งวันแล้ว ในจุดนี้เกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป การลบผลการค้นหายอดนิยมออกไปนั้นเกรงว่าจะไม่ได้ผลเท่าไหร่

แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

ถงซูพยายามปลอบใจตัวเอง จากนั้นมองไปทางจิ่งเสี่ยวหย่า แล้วรีบเดินหน้าเข้ามามองดูเธอ ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นยังไงบ้างไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม？”

จิ่งเสี่ยวหย่ากัดริมฝีปากแล้วส่ายหัว

เธอมองมายังมู่ยั่นเจ๋อที่อยู่ด้านหลังถงซูด้วยดวงตาที่อ่อนแอใกล้จะร้องไห้

“พี่เจ๋อคะฉันขอโทษ ฉันไม่ควรจะทำให้คุณเดือดร้อน”

สีหน้าของมู่ยั่นเจ๋อไม่ดีนัก

เรื่องในวันนี้เกินกว่าที่เขาจะคาดคิดเอาไว้

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าจิ่งเสี่ยวหย่าจะหุนหันพลันแล่นถึงขนาดลงไม้ลงมือในกองถ่าย

ลงมือก็ลงมือไป แต่กลับถูกคนถ่ายไว้ได้ ท้ายที่สุดแล้วไม่มีผลดีอะไรกับเธอเลย

ช่างโง่เง่าเสียจริงๆ！

ลึกๆในใจแล้วเขาโมโหมาก แต่เมื่อมองเห็นท่าทางที่อ่อนแอของจิ่งเสี่ยวหย่า เขาจึงไม่อาจระบายมันออกไปได้ ทำได้เพียงระงับความโกรธเอาไว้ในใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “เล่าให้ผมฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พูดให้ละเอียด！”

ดังนั้นจึงจิ่งเสี่ยวหย่าและอานเฉียวก็ผลัดกันอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกองถ่ายให้เขาฟัง

แน่นอนว่าเรื่องราวโดยมากเป็นความจริง แต่เธอก็ใส่รายละเอียดเล็กๆเข้าไปเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้น

เมื่อพูดจบแล้วจิ่งเสี่ยวหย่าก็หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดน้ำตาด้วยสีหน้าหดหู่

“ฉันยอมรับว่าฉันอารมณ์ร้อนเกินไปนะคะ แต่พี่สาวก็ทำเกินเหตุจริงๆ ฉันก็เพียงแค่ไปถามเธอสองสามประโยค เธอกลับให้บอดี้การ์ดของเธอมาทำท่าทางป่าเถื่อนแบบนี้กับฉัน！”

มู่ยั่นเจ๋อเห็นเธอที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายก็รู้สึกรำคาญ

เขาโบกไม้โบกมือแล้วพูดว่า “เอาเถอะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง สองวันนี้คุณไม่ต้องไปที่กองถ่าย ผมจะบอกกับหลินซูฝานให้ รอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนแล้วคุณค่อยกลับไป”

จิ่งเสี่ยวหย่ากัดริมฝีปากของตัวเอง ผ่านไปชั่วครู่เธอจึงได้พยักหน้าอย่างอ่อนแรง