บทที่221 ประธานลู่หึง
สรุปแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะคิดยังไงแต่ก็ยังยิ้มและกลมเกลียว
จิ่งเสี่ยวหย่าถอนสายตาและลดสายตาลงเพียงเพื่อที่จะรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงและความสุขอันยิ่งใหญ่ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นจากส่วนลึกของหัวใจซึ่งทำให้เธออ่อนเปลี้ยด้วยความสุข
และมู่ยั่นเจ๋อก็หายจากอาการช็อกในช่วงสั้น ๆ แต่ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจเจตนาของพ่อของเขา
เขาทำหน้าเครียด ไม่ว่าเขาจะรู้สึกไม่เต็มใจแค่ไหน ในใจเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ในตอนนี้
มู่โหงและหวังเสว่เหมยสรุปเรื่องนี้อย่างละเอียดจากนั้นพวกเขาก็ไปกับมู่ยั่นเจ๋อ
เมื่อออกมาจากบ้านตระกูลจิ่ง มู่ยั่นเจ๋ออดไม่ได้ที่จะถาม: “พ่อ ทำไมต้องไปรับปากพวกเขาด้วย? ก่อนหน้านี้พ่อก็ไม่อยากให้ผมแต่งกับเสี่ยวหย่าไม่ใช่เหรอ? แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
มู่โหงมองเขาด้วยใบหน้าเย็นชาและกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “แกคิดว่าพ่อเห็นด้วย? แต่ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้ มันไม่ใช่แค่ฉันหรือแกจะยอมหรือไม่ยอม! บอกแกตรง ๆ อย่างไม่กลัว ตอนนี้มู่ซื่อกรุ๊ปกำลังเผชิญกับวิกฤตครั้งใหญ่มีกลุ่มต่างชาติที่ลึกลับและได้รับการสนับสนุนอย่างดีที่ต้องการซื้อกิจการเรา โชคดีที่มีลุงป้าน้าอาของแกช่วยสนับสนุน ทำให้พ่อผ่านมันมาได้
แต่เมื่อไม่นานมานี้อีกฝ่ายเริ่มซื้อหุ้นที่กระจัดกระจายของตระกูลมู่ของเรา ลูกก็รู้ว่ากลุ่มคนในคณะกรรมการยกเว้นลุง ๆ ที่ไว้ใจได้ นอกนั้นจะใครคนไหนที่ไม่สนใจเรื่องเงิน?
ตราบใดที่พวกเขาเต็มใจจ่ายเงินก้อนโตไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะทำลายกลุ่มคนในคณะกรรมการ เมื่อเป็นเช่นนั้นแม้แต่พ่อก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเฝ้ามู่ซื่อกรุ๊ปถูกดูพวกเขาตักตวงเอาเข้ากระเป๋าตัวเอง
พ่อมีเพียงแค่แกเป็นลูกชายคนเดียว มู่ซื่อกรุ๊ปในตอนนี้เป็นของพ่อ อนาคตก็ต้องเป็นแก คนแก่พวกนั้นยังคงรอและเฝ้าดูตราบใดที่พ่อทำงานหนักพ่อก็คงจะยังพอทำให้พวกเขาสงบลงได้
แต่ในตอนนี้ถ้าแกมีเรื่องอื้อฉาวรัก ๆ เลิก ๆ ขึ้นมา พวกเขาจะคิดยังไง?
สำหรับอดีตคู่หมั้นที่อยู่กับตัวเองมาหกปี ทุ่มเททั้งหมดให้กับเฟิงหัวมาสองปีแกยังทิ้งไปได้อย่างง่ายดาย แล้วคนที่เป็นผู้ช่วยฝีมือดีอย่างพวกเขาที่สนับสนุนเธอยังคงเชื่อแกอย่างหมดใจได้อยู่เหรอ?
ใจคนนั้นได้มายากแต่เสียไปง่าย ยั่นเจ๋อ พวกเราไม่สามารถจะทำพลาดได้ในการก้าวครั้งนี้! ดังนั้นต่อให้แกต้องแต่งกับผู้หญิงคนนั้น เราก็ต้องยอมรับ”
มู่ยั่นเจ๋อคิดไม่ถึงเลยว่ามู่ซื่อกรุ๊ปที่ดูเงียบสงบมั่นคงจะเดินมาถึงจุดนี้ในปัจจุบัน
นอกจากความตกใจอย่างมากแล้วก็ยังไม่เต็มใจเลยสักนิด
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่! ไม่ว่ายังไงก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าแกไม่อยากจะเจอเธอจริง ๆ แต่งแล้วให้เธออยู่บ้านเป็นไม้ประดับก็ได้ไม่ใช่รึ?
ยังมี ฉันก็ไม่เข้าใจตอนแรกแกดูจะชอบผู้หญิงคนนั้นเสียมากมายไม่ใช่รึไง? แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ทำอิดออดล่ะ? ไม่มีความรับผิดชอบในฐานะลูกผู้ชายเอาเสียเลย เห็นแล้วโมโหจริง ๆ!”
มู่โหงพูดแล้วเดินขึ้นรถไป
เสียงปิดประตูรถดัง “ปัง” ทำให้สิ่งที่มู่ยั่นเจ๋อต้องการจะพูดนั้นถูกประตูรถปิดลงไปด้วย
เขาอ้าปากค้างมองดูรถสีดำที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่สามารถจะพูดอะไรเพื่อปฏิเสธสิ่งนี้ได้เลย
สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจแผ่วเบาและเดินไปที่รถของเขา
ลู่ซื่อกรุ๊ป
ลู่จิ่งเซินอยู่ในห้องทำงานประธานบริษัทด้วยบรรยากาศกดดัน
ตรงข้ามมีซูมู่ที่ยืนด้วยสีหน้าระแวดระวังมองไปที่ท่านประธานของเขาอย่างเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกได้เพียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะถึงลำคอ
เขากระซิบเบา ๆ: “ท่านประธานครับ นี่อยู่ในแผนการที่คุณนายวางไว้ คุณไม่ต้องใส่ใจมากมาย ครั้งก่อนคุณนายยังโทรกลับมาบอกให้คุณเตรียมตัวไม่ใช่เหรอครับ?”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา
“อยู่ในแผนการ? แผนการรวมถึงให้พวกปัญญาอ่อนด่าเธอยังไงน่ะเหรอ?”
ซูมู่: “…”
นี่มันคำถามส่งไปตายชัด ๆ จะตอบใช่หรือไม่ใช่ ยังไงก็ผิด!
“ท่านประธาน คุณนายอยากจะใช้วิธีของตัวเองทำให้มู่ยั่นเจ๋อกับจิ่งเสี่ยวหย่าหญิงชายชั่วคู่นั้นได้รับผลกรรมตามที่สมควรได้ คุณควรจะสนับสนุนเธอถึงจะถูก อย่าไปเพิ่มความยุ่งยากให้เธออีก”
ลู่จิ่งเซินไม่พูดอะไรอีก
ถือว่ายอมรับแล้ว
ซูมู่ปาดเหงื่อเย็น ๆ ของเขาออกและรู้สึกโล่งใจ
เพียงแต่ในนาทีถัดมาก็ได้ยินของชายหนุ่มพูดขึ้น: “นายบอกว่าเธอมีเล็งเป้าคนแซ่มู่ หรือว่าเธอยังมีใจให้มัน? เลยคิดจะวางแผนแยกพวกมันออกจากกันแล้วกลับสู่อ้อมกอดของมู่ยั่นเจ๋อนั่น?”
ซูมู่เบิกตาโพลง
เมื่อเห็นเจ้านายของเขาเริ่มเย็นชาลงทุกที แม้จะมองด้วยสายตาที่โหดร้ายเขาก็กระตือรือร้นที่จะเอาชีวิตรอดและส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่ใช่แบบนั้นแน่ครับ ประธาน ทำไมคุณถึงคิดแบบนี้ได้?คุณดูสิครับว่าคุณคือใคร เป็นถึงประธานบริษัทลู่ซื่อกรุ๊ป ทั้งหล่อทั้งรวย ที่สำคัญคือคุณดีกับคุณนาย แล้วเธอจะไปชอบมู่ยั่นเจ๋อได้ยังไง?”
ลู่จิ่งเซินคิดแล้วพยักหน้า “นายพูดก็ถูก”
ซูมู่รีบปาดเหงื่อ
“นายว่าฉันกับมู่ยั่นเจ๋อ ใครหล่อกว่ากัน?”
ซูมู่รู้สึกประหลาดใจ
เอาแล้ว ๆ ๆ
ประธานคงจะกินยาหึงไปแน่ ๆ!
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดจะเปรียบเทียบเรื่องนี้กับใคร ตั้งแต่เกิดมาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นประธานที่หล่อที่สุดในโลก ตอนนี้เกิดจะมาไม่มั่นใจในตัวเองจนต้องถามผู้ช่วยตัวเล็ก ๆ อย่างเขาว่ากับผู้ชายอีกคนใครหล่อกว่ากัน!
ฮือ ๆ ๆ ๆ…ท่านประธานช่างน่าสงสาร
ซูมู่รีบพูดขึ้น: “ก็ต้องเป็นคุณที่หล่อกว่าอยู่แล้ว มู่ยั่นเจ๋อออกจะซีดไปนิดเทียบคุณไม่ติดหรอกครับ”
“อ้อ? งั้นเหรอ?”
“แน่นอนครับ! ผู้ชายคนนี้น่ะ ผิวพรรณนั้นเป็นอย่างหนึ่งแต่ที่สำคัญคืออุปนิสัยใจคอ มู่ยั่นเจ๋อจะมีดีอะไรได้? ต้องดูอย่างคุณถึงจะถูก ท่าทางสง่าอย่างราชาอย่างแท้จริง ผู้หญิงคนไหนที่จะไม่หลงรัก? ขนาดคุณนายยังต้องยอมศิโรราบอยู่ชายกางเกงคุณเลยนะ?”
“อือ ฉันว่านายพูดเข้าท่า”
ซูมู่แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
เป็นการเดินเข้าสู่ความเป็นความตายอีกครั้งและเขาก็ใช้สติปัญญาที่มีช่วยเหลือชีวิตน้อย ๆ กลับมาได้
หลังจากนั้นก็ได้ยินลู่จิ่งเซินพูด: “แต่หนิงหนิงไม่ยอมให้ฉันไปหาเธอที่กองถ่าย ฉันคิดว่า พออารมณ์ดีขึ้น ก็คงแยกกันไม่นาน นายว่างั้นไหม?”
ซูมู่ยิ้มแห้ง ๆ
“ประธาน คุณคิดจะทำอะไร?”
ลู่จิ่งเซินคิด: “เอางี้! นายช่วยไปดูทีว่ามีของขวัญอะไรดี ๆ บ้าง อืม ไม่ต้องมีมูลค่าสูงมาก เอาที่สร้างสรรค์ หนิงหนิงไม่ชอบพวกเพชรพลอย เธอชอบอะไรที่ดูใหม่แปลกตา ดูแล้วมาบอกฉัน ฉันจะทำเอง”
ซูมู่ได้ยินแล้วเขาไม่ได้จะบินไปที่กองถ่ายเพื่อหาจิ่งหนิง จึงได้วางใจจึงรีบรับปากว่าจึงออกไป
อีกด้านที่กองถ่าย
เมื่อเห็นว่าตอนจบใกล้เข้ามาแล้วความเข้มข้นของการถ่ายทำในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาจึงค่อนข้างสูงและทีมงานของทีมงานแทบจะพูดได้ว่าอดหลับอดนอน
จิ่งหนิงในฐานะนักแสดงหลักจึงไม่สามารถจะผ่อนคลายได้ถึงขนาดอดนอนมาแล้วสามคืนจนตาแทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว หลินซูฝานจึงได้ยอมปล่อยให้เธอไปพักครึ่งวัน เมื่อเธอกลับมาที่ฉากก็เห็นออดี้สีดำจอดอยู่ตรงนั้น มู่ยั่นเจ๋อถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสดก้าวลงมาจากรถพร้อมรอยยิ้มและเดินไปที่จิ่งเสี่ยวหย่า
