บทที่ 23 ไร้ยางอายเกินไป
คุณนายยู่ส่ายหน้า ปวดใจมากๆ
“ยัยหนิงน้อย ตอนแรกที่แม่ฝากเธอไว้ให้ฉัน ให้ฉันดูแลเธอดีๆ แต่ว่าตั้งแต่ที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น หนูไม่พูดอะไรสักคำก็ไปต่างประเทศ ไม่ว่ายายจะทำยังไงก็ติดต่อหนูไม่ได้ เรื่องนี้ยายผิดเอง แต่ว่ายายคิดไม่ถึงว่า หนูจะเดินไปในทางที่ผิดแบบนี้! ถ้าหนูอยากจะอยู่กับผู้ชายแบบเฉินหย่งต๋า ไม่เป็นไร หนูบอกกับยายมาตรงๆ! ต่อให้ยายนั้นไม่เห็นด้วย แต่หนูนั้นก็ยืนยันว่าจะอยู่กับเขา ยายก็ยอม! ถ้าไอ่สวะนี้อยากจะรังแกหนู อำนาจของยายคนตระกูลยู่กับตระกูลกวนวางอยู่ตรงนี้ เขายังจะทำอะไรหนูได้! แต่หนูกลับปิดบังยาย ถามไปยังไงก็ไม่ยอมรับสักที หนูเห็นยายเป็นตัวอะไร? ยายยังเป็นยายที่เคารพรักที่ผูกพันกับหนูอยู่ไหม? ห้าปีที่ผ่านมานี้ไม่มีข่าวคราวของหนู ยายนั้นเป็นห่วงอยู่ตลอด กลัวว่าจะผิดสัญญาที่มีต่อคุณแม่ของหนู แต่หนูล่ะ? หนูตอบแทนยายแบบนี้เหรอ?”
จิ่งหนิงหน้าซีด
เปิดปากหมายจะอธิบาย
หวังเสว่เหมยกลับขัดจังหวะขึ้นมาก่อน ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหญิง คุณอย่าโมโหไป เด็กคนนี้คงจะกลัวว่าถ้าพูดความจริงไปแล้วจะโดนต่อว่า เธอนั้นก็เป็นแบบนี้ ดื้อรั้น ที่ผ่านมานี้ดิฉันนั้นชินไปแล้ว”
คุณนายยู่โบกมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ
“พอได้แล้ว เรื่องนี้ให้มันหยุดอยู่แค่นี้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ วันนี้ฉันนั้นได้โวยวายใส่งานเลี้ยงวันเกิดของพวกคุณ ฉันเสียมารยาทไป เดี๋ยวจะส่งคนมาขอโทษชดเชยให้ทีหลัง ส่วนเรื่องอื่นนั้น ฉันยุ่งไม่ไหวแล้วก็ไม่อยากจะยุ่งแล้ว ซือไป๋ พวกเรากลับ!”
ยู่ซือไป๋ได้ขมวดคิ้ว สายตานั้นยังมองไปยังรูปถ่ายบนโทรศัพท์ของเฉินหย่งต๋าสักพัก สุดท้ายก็ยังประคองคุณนายยู่เดินออกไป
จิ่งหนิงกำหมัดแน่น เล็บนั้นแทบจะฝั่งอยู่บนฝ่ามือ
หน้าไม่อาย!
มันหน้าด้านหน้าไม่อายเกินไปแล้ว!
นึกได้ว่าเธอนั้นเป็นครอบครัวเดียวกันกับคนแบบนี้ ในตัวนั้นยังมีเลือดแบบเดียวกันไหลอยู่ เธอก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ!
คนทำไมถึงได้หน้าไม่อายได้ขนาดนี้?!
คนรอบข้างได้ยินคำพูดที่พวกเขานั้นพูด แล้วก็เห็นคุณนายยู่ที่เดินออกไปด้วยความโมโห ก็ได้เริ่มจับกลุ่มนินทากันขึ้นมา
“เห้อ นี่มันเรื่องอะไรน่ะ? คนคนนั้นคือจิ่งหนิง? เธอกับเฉินหย่งต๋าอยู่ด้วยกัน?”
“หม้อแบบไหนก็มีฝาหม้อแบบนั้นไง!”
“คนหนึ่งเป็นเพราะอิจฉาแล้วขโมยผลงานของน้องสาว อีกคนได้ตีจนภรรยาของตนนั้นพิการ พวกเขาอยู่ด้วยกันเหมาะสมกันดี ชายโฉดหญิงชั่ว เป็นคู่ที่เหมาะสมมากๆ!”
“แต่ก็ไม่เหมาะกันนะ! ไม่พูดอย่างอื่น จิ่งหนิงสวยขนาดนั้น เฉินหย่งต๋าแค่ดูก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว กับคนแบบนี้จะรักลงได้ยังไง!”
“พวกเธอยังชมเรื่องหน้าตาของเธอ!”
ผู้หญิงที่อยู่กับจิ่งเสี่ยวหย่าเมื่อกี้ได้เดินเข้ามา ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “คนหนึ่งสวยเพราะศัลยกรรม สวยแล้วจะยังไง? ผ่านไปกี่ปีพออายุมากขึ้น ส่วนที่ทำก็คงจะเละ! ถึงตอนนั้นเกรงว่าเธอนั้นไม่เหมาะกับเฉินหย่งต๋า”
“อะไรนะ? เธอบอกว่าหน้าของจิ่งหนิงสวยเพราะศัลยกรรม?”
“แน่นอน น้องสาวเธอนั้นเป็นคนบอกเอง ไม่ผิดแน่ๆ”
“คุณพระ! นี่มันหน้าด้านเกิดไปแล้ว……”
สถานการณ์ได้วุ่นวายมากๆ สายตาของจิ่งหนิงได้มองไปยังหวังเสว่เหมยด้วยความแค้น กัดฟันเม้มปาก
“หวังเสว่เหมย คุณทำแบบนี้ไม่กลัวกรรมจะตามสนองหรือไง?”
หวังเสว่เหมยมองเธอ สายตาไม่ได้ปิดบังความได้ใจ
บนหน้านั้นได้ถอนหายใจออกเบาๆ ส่ายหน้า
“หลานสาวที่แสนดีของฉัน ถ้าเธอเชื่อฟังคำพูดของย่าตั้งแต่แรก ฉันยังจะทำแบบนี้ออกมาเหรอ?”
จิ่งหนิงโมโหจนตัวสั่น ความโกรธนั้นแทบจะทะลุอกออกมา
“หาคนมาตัดต่อรูป หาคนสวะมาเป็นพยานให้ คุณคิดว่าเห็นนี้จะให้มันเป็นจริงได้? เรื่องที่ไม่เคยทำมาก่อนก็คือไม่เคยทำมาก่อน! เรื่องมาห้าปีก่อนคุณสามารถที่จะมาใส่ร้ายฉัน เพราะว่าตอนนั้นฉันนั้นยังเด็ก ไม่สามารถต่อกรอะไรได้ ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว! หวังเสว่เหมย คุณรอก่อนเถอะ! คำโกหกที่แต่งออกมานั้นสามารถที่จะแตกได้ง่ายๆ! เรื่องวันนี้พวกคุณนั้นจะได้รับการตอบแทนจากฉันอย่างสาสม!”
เธอพูดจบ หันหลังเตรียมตัวเดินออกไป
แต่ว่าเวลานี้ ขานั้นก็ได้อ่อนแรงลง
เสียงที่เย็นชาของหวังเสว่เหมยได้ดังจากข้างหลัง
“ที่เธอพูดก็ถูก คำโกหกที่แต่งออกมานั้นความจะแตกได้ง่าย แต่ว่าถ้าคำโกหกพวกนี้ได้เป็นความจริงภายในคืนนี้ล่ะ?”
จิ่งหนิงหันไปมองหน้าของเธออย่างไม่น่าเชื่อ
“หมายความว่าอะไร?”
เฉินหย่งต๋ายิ้มแล้วพูดออกมาว่า “คุณจิ่ง เหล้าแก้วเมื่อกี้รสชาติดีไหม? แก้วนั้นผมเป็นคนชงเองเลยนะ”
สีหน้าของจิ่งหนิงได้เปลี่ยนไป
ความพะอืดพะอมนั้นได้มาถึงที่ลำคอ เธอนั้นอยากจะวิ่งออกไป แต่กลับถูกหวังเสว่เหมยจับแขนเธอไว้แน่น
“คุณเฉิน หลานสาวของฉันได้เมาแล้ว รบกวนคุณพาเธอไปพักผ่อนที่ห้องนอนหน่อย ได้ไหม?”
เฉินหย่งต๋าถูมือด้วยความตื่นเต้น “ได้อยู่แล้วครับ”
จิ่งหนิงได้จ้องมองเขา แววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
ในร่างกายนั้นได้มีความอุ่นที่ไม่คุ้นเคยพุ่งขึ้น ความชาที่แปลกประหลาดนั้นได้โจมตีไปทั้งร่างกาย
จากนั้นมือของเฉินหย่งต๋าได้วางบนไหล่ของเธอ เธอนั้นตกใจจนได้เบิกตากว้าง อยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ว่าเสียงนั้นร้องไม่ออกมา
หวังเสว่เหมยได้วางยาที่ออกเสียงไม่ได้ให้เธอ
นางปีศาจ!
เฉินหย่งต๋าได้โอบเธอไว้ในอ้อมกอด ได้ไปกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ “จิ่งหนิง ฉันขอเตือนเธอนะว่าอย่าออกแรงให้เปล่าประโยชน์ ยานี้ไม่แค่ทำให้คนไม่มีแรง แล้วยังทำให้คนนั้นส่งเสียงไม่ได้ชั่วคราว ตอนนี้เธอนั้นทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ฉันว่าเธอไปกับฉันดีๆ จะดีกว่า พี่ชายคืนนี้จะทำให้เธอมีความสุขเอง”
เวลานี้ ถึงแม้ว่าคนรอบข้างนั้นมีบางคนได้เห็นสถานการณ์ตรงนี้ แต่เพราะคำพูดเมื่อกี้ ก็คิดว่าจิ่งหนิงกับเฉินหย่งต๋าเป็นคู่รักกันจริงๆ
ผู้ชายประคองแฟนสาวที่เมากลับไปพักผ่อนที่ห้อง เป็นเรื่องที่ปกติมากไม่ใช่เหรอ?
เพราะแบบนี้ ต่อให้ทุกคนนั้นเห็น ก็ไม่มีคนที่จะยืนออกมา
จิ่งหนิงตัวอ่อนไปหมด ถึงขั้นที่ว่าอยากจะผลักเฉินหย่งต๋าออกก็ทำไม่ได้
ที่จริง ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินหย่งต๋าประคองเธอไว้นั้น เกรงว่าเธอนั้นขาอ่อนจนล้มไปกับพื้นแล้ว
ความเย็นนั้นได้ส่งผ่านมาทางหลัง เธอรู้ ถ้าคืนนี้เธอไปกับเฉินหย่งต๋าจริงๆ ชีวิตนี้ของเธอนั้นจบแน่ๆ
เมื่อหมดหนทาง เธอก็ทำได้แค่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหาคนอื่น
ก้าวไปไม่กี่ก้าว มู่ยั่นเจ๋อได้เห็นแววตาของเธอ สายตาได้มีความลังเลเล็กน้อย อยู่ๆก็ได้ก้าวเข้ามา
แต่สักพัก ก็ถูกจิ่งเสี่ยวหย่าลากกลับไป
เธอจับท้อง ไม่รู้ว่าพูดอะไรกับเขาไป สีหน้าของมู่ยั่นเจ๋อก็ได้เปลี่ยนไป รีบอุ้มเธอขึ้นมา แล้วก็รีบเดินออกไปข้างนอก
สีหน้าของจิ่งหนิงได้ “ซ่า” ซีดลงไปทันที
ในใจก็ได้รู้สึกหดหู่เลยทันที!
เธอโง่มากจริงๆ!
ทำไมถึงได้เอาความหวังไปฝากไว้กับเขานะ?
ทำไมถึงได้โง่จนคิดว่า ต่อให้เขานั้นไม่รักเธอแล้ว ต่อให้ทั้งสองนั้นเกิดเรื่องจนได้เดินมาถึงจุดนี้ แต่ยังไงก็เคยรักกันมาก่อน
ยังไงซะ ตอนนั้น ทั้งสองนั้นได้รักกันมากจริงๆ
ต่อให้เป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชาย แต่ก็ไม่น่าที่จะทำใจเห็นเธอถูกผู้ชายคนอื่นพาตัวไปทั้งแบบนี้หรือเปล่า!
แต่ความเป็นจริงนั้นได้ตบหน้าของเธออย่างแรง
ทำให้เธอรู้ว่า ว่าบางคนนั้นได้ไม่มีใจแล้ว บางคนนั้นพอจะเย็นชาขึ้นมา ก็ได้น่ากลัวกว่าปีศาจ!
เธอได้หัวเราะอย่างไม่มีเสียง น้ำตานั้นได้หยดออกมาจากตา
ตอนที่เธอนั้นได้หมดหวังอยู่นั้น ข้างนอกก็ได้มีเสียงส่งมา
