บทที่ 240 หนีหัวซุกหัวซุน
ถงซูพยักหน้า“งั้นก็ตามนี้ เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้ก่อน เธอก็ระวังตัวด้วย อย่าทำอะไรแบบนี้อีก ช่วงนี้ก็ลำบากหน่อย ทางที่ดีที่สุดเธอควรอยู่กับบ้าน และไม่ต้องออกไปไหน จะได้ไม่สร้างปัญหาอีก เรื่องนี้รอข่าวจากฉันก็พอแล้ว”
เมื่อจิ่งเสี่ยวหย่าได้ยินถงซูออกตัวดังนั้น ในที่สุดเธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
และรีบพยักหน้าอย่างว่าง่าย“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่ถง”
ไม่นานหลังจากถงซูจากไป สายของมู่ยั่นเจ๋อก็ติดต่อเข้ามา
จิ่งเสี่ยวหย่ามองไปที่หมายเลขผู้โทรบนโทรศัพท์ ดวงตาของเธอก็ค่อยๆ แข็งกร้าวขึ้น
ถึงแม้จะรู้มานานแล้วว่า ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่เหมือนเดิม แต่ก็ถือว่ายังดีที่ทั้งสองคนไม่ได้กลายเป็นศัตรูกันหลังจากที่ต้องเลิกรากันไป แล้วความรักของพวกเขาจะหลงเหลืออยู่สักแค่ไหน?
เมื่อเธอเห็นชื่อผู้ติดต่อที่สั่นบนจอโทรศัพท์ของเธอ ใจของเธอก็กระตุกวูบ ราวกับว่ามีบางอย่างถูกคว้านออกมา รู้สึกเจ็บปวดเกินบรรยาย
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก และรับโทรศัพท์
เสียงของมู่ยั่นเจ๋อที่อยู่อีกด้านดูไม่สบอารมณ์
“คุณทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอ?”
จิ่งเสี่ยวหย่าพยายามยกยิ้ม และหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“คุณไม่ได้รู้มานานมาแล้วหรือ？จะเสแสร้งไปทำไม？ในเมื่อก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันส่งคนไปเอายา ก็ได้ผู้ช่วยของคุณนี่แหละที่หามาให้ อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้ขออนุญาตคุณ?”
มู่ยั่นเจ๋อกล่าวอย่างเย็นชา：“คุณแอบซื้อผู้ช่วยของผมลับหลังไปแล้วกี่คน ไม่ได้นับเลยหรือ？ผมเพียงแค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็เท่านั้น เพราะไม่อยากทะเลาะกับคุณ แต่ตอนนี้การโทษคนอื่นกลายเป็นข้ออ้างของคุณแล้วหรือ?”
จิ่งเสี่ยวหย่าชะงักไป
เธอหัวเราะเบา ๆ
“ตอนนี้คุณกำลังถามฉันอยู่เหรอ?”
“ผมจะถามคุณสักคำไม่ได้เลยเหรอ？เฟิงหัวลงทุนกับคุณมากแค่ไหน คุณรู้ไหม! ละครเรื่องนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย ตอนนี้กำลังจะได้เซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์ของแบรนด์คาร์รันจิอยู่แล้วเชียว แต่คุณกลับสร้างปัญหาให้ผม คุณจะอธิบายให้คนอื่นฟังอย่างไร？ ”
จิ่งเสี่ยวหย่านิ่งไปสักพัก
เธอลดสายตาลง ชั่วครู่ เธอก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา
“นี่ฉันก็กำลังหาทางออกอยู่ไม่ใช่หรือไง？คุณรีบร้อนอะไร？หรือว่า ที่คุณรีบขนาดนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องพรีเซ็นเตอร์ แต่เป็นเพราะเสียใจแทนผู้หญิงที่ตัวเองทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ตอนนี้เห็นหรือยังว่าแฟนเก่าคนนี้มีดีอย่างไร?”
“จิ่งเสี่ยวหย่า！”
“อย่าตวาดใส่ฉันแบบนี้นะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ที่ฉันพูดไปมันเป็นเรื่องจริง”
ใบหน้าของเธอเรียบเฉย ดวงตาของเธอนิ่งสงบราวกับบ่อน้ำโบราณ ซึ่งมีไอเย็นอันแสนบางจากป่าปลิดปลิวมา
บางสิ่งยังคงแตกสลายอย่างช้าๆ ภายในใจของเธอ
ราวกับเศษกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ จนไม่สามารถนำกลับมาต่อใหม่ได้อีก แตกละเอียดจนตัวเธอเองก็มองไม่ชัด
หลังจากที่ จิ่งเสี่ยวหย่าพูดจบเธอก็วางสายโทรศัพท์ไปเสียดื้อๆ จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด และออกไปทานข้าว
ในอีกด้านหนึ่ง จิ่งหนิงก็ได้ข่าวว่าถงซูต้องการพบเธอ
แน่นอนว่าถงซูไม่กล้าเข้ามาที่คฤหาสน์บ้านลู่โดยตรง แม้ว่าเธอจะรู้ว่า ถ้าจิ่งหนิงกลับมาจริงๆ เธอจะต้องกลับไปที่คฤหาสน์บ้านลู่ก่อน
แต่สถานที่ดังกล่าว ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้าออกได้ตามต้องการ
มันคงไม่เป็นการดี ถ้าหากเธอถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าไป ดังนั้นเธอจึงไปที่ซิงฮุย และโทรหาจิ่งหนิงโดยผ่านเสี่ยวเหอ เพื่อขอให้เธอออกไปพบ
เสี่ยวเหอค่อนข้างไหวพริบดี แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะว่าเธอไม่ทราบแน่ชัดว่าจิ่งหนิงได้กลับมาแล้ว
ดังนั้นเมื่อได้ยินถงซูบอกว่าเธอกำลังตามหาจิ่งหนิง เสี่ยวเหอก็รู้สึกไม่พอใจทันที ในบรรดาข่าวลือต่างๆ ที่กระจายบนอินเทอร์เน็ต ก็มีการคาดเดาว่า จิ่งเสี่ยวหย่าส่งคนไปลักพาตัวจิ่งหนิง
แม้ว่าเธอจะคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้น้อยมาก แต่เธอก็รู้สึกไม่ชอบถงซูในทันที
“ทุกคนรู้ดีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้านายของเรา แต่ตอนนี้คุณมาหาเธอ มันน่าตลกไหม？คุณต้องการเจอเธอ ฉันก็ต้องการเจอเธอเช่นกัน! ถ้ารู้ว่าเจ้านายอยู่ที่ไหน พวกเราคงไม่ยุ่งขนาดนี้หรอก”
เมื่อถงซูโดนเธอสวนมาแบบนี้ ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก
แต่เธอมาที่นี่ในวันนี้เพื่อขอร้อง แม้ว่าเธอจะไม่พอใจแค่ไหน ก็ต้องเก็บมันไว้
ดังนั้น เธอจึงกลั้นใจพูดขึ้นว่า：“ฉันแค่อยากขอให้คุณโทรหาเธอ หรือไม่ก็ให้เบอร์โทรกับฉัน แล้วฉันจะโทรไปเอง”
เสี่ยวเหอหัวเราะอย่างเย็นชา
“ทำไมฉันต้องให้คุณด้วย？”
ถงซูมองเธออย่างจริงจัง
“คุณไม่อยากรู้เบาะแสของเจ้านายของคุณเหรอ?”
เสี่ยวเหอชะงักงัน
เธอมองไปที่ถงซูอย่างสงสัย เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก
ตำรวจได้รายงานข่าวการหายตัวไปของจิ่งหนิงแล้ว แต่ยังไม่มีใครหาตัวเธอพบ เหตุใดถงซูจึงมั่นใจมากว่าเธอสามารถโทรติดต่อจิ่งหนิงได้？
แต่เพราะความกังวลเรื่องความปลอดภัยของจิ่งหนิง ในที่สุดเธอจึงต่อสายไปหาจิ่งหนิง
ไม่คาดคิดเลยว่า เธอจะติดต่อได้จริงๆ
เสี่ยวเหอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แต่แล้ว เธอก็ได้ยินเสียงที่แผ่วเบาดังมาจากโทรศัพท์
“มีอะไร?”
ไม่ใช่จิ่งหนิง แต่เป็นผู้ชาย
เสี่ยวเหอตกใจ เธอรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
เธออ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อตระหนักว่าถงซูยังคงยืนอยู่ด้านนอก เธอรีบกลืนคำอุทานที่กำลังจะโพล่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากถามว่า พี่หนิงหนิง … เธอโอเคไหม？”
ลู่จิ่งเซินนั่งลงบนโซฟา มองไปยังจิ่งหนิงที่กำลังทามาสก์หน้าอยู่ข้างๆ เขา
จิ่งหนิงโบกไม้โบกมือให้กับเขา เขาจึงพูดขึ้นว่า “เธอไม่เป็นไร รู้แล้วก็เงียบไว้”
เสี่ยวเหอพยักหน้า“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากพูดจบ อีกฝ่ายก็ตัดสายไป
เธอจ้องไปที่โทรศัพท์ อึ้งไปหลายวินาที ก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นอีกที
หัวของเธอยังสับสนอยู่เล็กน้อย แต่ภายในใจของเธอกลับพรั่งพรูไปด้วยความรู้สึกยินดีอย่างท่วมท้น ราวกับภูเขาไฟขนาดเล็กที่กำลังจะปะทุออกมา
เธอหายใจเข้าลึก ๆ ยืนอยู่สักพัก เธอระงับสติอารมณ์ของตัวเอง กลับไปทำสีหน้าเฉยเมยเหมือนเดิม และจึงเดินออกไปด้านนอก
ถงซูที่ยืนอยู่ตรงนั้น เห็นเธอเดินออกมา จึงแสดงท่าทีเชิญชวนให้เธอเข้าไปหา
“เป็นอย่างไรบ้าง？คุณเหอ เธอได้บอกว่าอยากเจอฉันไหม？”
เสี่ยวเหอนิ่วหน้า เธอมองถงซูอย่างไม่พอใจและสงสัยใครคราวเดียวกัน“คุณรู้ได้อย่างไร ว่าเจ้านายของเรากลับมาแล้ว?”
ถงซูหยุดนิ่ง
เธอฝืนยิ้มออกมา“ฉันเพิ่งได้ยินข่าวว่าเธอกลับแล้ว จึงเข้ามาถาม”
เสี่ยวเหอหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“เอะ？จริงหรือ？ไม่รู้ว่าใครกำลังปล่อยข่าวไร้สาระอะไรอยู่ เมื่อสักครู่ฉันโทรไป ก็ไม่มีใครรับสายเลย โทรไปที่โทรศัพท์บ้านของเจ้านายแล้ว คนที่บ้านก็บอกว่าเธอยังไม่กลับมา ตอนนี้กำลังตามหาเธอให้ทั่ว
ไม่ทราบว่าคุณถงได้ยินมาจากไหนว่าเจ้านายของเรากลับมาแล้ว? ฉันอยากรู้จักคนที่ให้ข้อมูลนี้กับคุณ เธอต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน คุณช่วยบอกชื่อของเธอหน่อยได้ไหมคะ ฉันจะเข้าไปถามเธอด้วยตัวเอง！”
ใบหน้าของถงซูซีดลง เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย
เธอแสยะยิ้ม “ฉัน ฉันก็แค่ฟังๆ มา งั้น ถ้ายังหาไม่เจอ ก็ช่างมันเถอะ ไว้ฉันจะเข้ามาอีกวันหน้า”
หลังจากพูดจบ เธอก็รีบเดินหนีไป
เมื่อเห็นถงซูรีบเดินออกไป เสี่ยวเหอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อีกด้านหนึ่ง จิ่งหนิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ กดอยู่สองสามที และลากนิ้วเพื่อปิดเครื่อง
เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นพบเธอ โทรศัพท์มือถือของเธอจำเป็นจะต้องถูกปิดไว้ในช่วงเวลาสองสามวันนี้
ตอนนี้เธอเพิ่งนึกได้ว่าข้อมูลสำคัญบางอย่างยังอยู่ในโทรศัพท์ของเธอ จึงขอให้ลู่จิ่งเซินช่วยเปิดเครื่องและส่งข้อมูลออกมา
