บทที่ 244 ออกเดินทางไปเกาะขนาดเล็ก
จิ่งเสี่ยวหย่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เธอหมายความว่า…..”
ถงซูหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้น
“สิ่งที่เราทุกคนเกลียดที่สุดคือใช้อำนาจเงินทำความชั่ว ต่อให้เธอมีลู่จิ่งเซินคอยสนับสนุนแล้วยังไง? ยิ่งลู่จิ่งเซินรักเธอมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ทุกคนคิดว่า คนที่มีอำนาจเงินยอมทำถึงขั้นนี้เลยหรอ
ด้วยเหตุนี้ทุกคนก็จะเริ่มเกลียดเธอ อีกอย่างคุณคิดว่าในเมืองหลวงตระกูลลู่เป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่ง ไม่มีศัตรูหรอ? เห่อ! ไม่รู้หรอว่าตำแหน่งนั้นมีคนอยากครอบครองนานแค่ไหน
ถึงตอนนั้นลู่ซื่อกรุ๊ปจะได้รับแรงกดดันจากสื่อมวลชนเพราะเรื่องนี้ ครอบครัวตระกูลลู่ไม่มีทางไม่สนใจ ถูกทั้งคนนอกและคนในโจมตี คุณคิดว่าระหว่างผู้หญิงคนหนึ่งกับผลประโยชน์ของครัว ลู่จิ่งเซินจะเลือกใคร?”
จิ่งเสี่ยวหย่าตกใจค้าง
ไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมา และเผยสีหน้าดีใจขึ้น
“ฉันเข้าใจแล้ว! พี่สาวถง ดังนั้นตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเราต้องตามหาจิ่งหนิง?”
“อืม ต้องยืนยันให้ได้ว่า เธอไม่ได้หายตัวไปเลย แบบนี้จึงจะสามารถทำให้ทุกคนเชื่อว่า ทั้งหมดก่อนหน้านี้เธอพูดโกหก!”
จิ่งเสี่ยวหย่าพยักหน้าเล็กน้อย
“โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะรีบหาวิธีการตามหาตัวเธอ”
……
ทางด้านนี้ จิ่งเสี่ยวหย่ากำลังเตรียมคิดหาวิธีการล่อจิ่งหนิงออกมา
ส่วนจิ่งหนิงได้รับข่าวแล้ว
นับตั้งแต่คนขับรถแซ่หลิวเปิดโปง เธอก็คาดเดาแล้วว่า จิ่งเสี่ยวหย่าคงกำลังตามหาเธออยู่แน่
คฤหาสน์บ้านลู่คงอยู่ไม่ได้แล้ว ถึงแม้จิ่งเสี่ยวหย่าไม่มีความกล้าบุกเข้ามา แต่ที่นี่มีความเสี่ยงที่จะถูกเจอตัวได้
จิ่งหนิงครุ่นคิดสักพัก ขณะที่กำลังครุ่นคิดว่ามีสถานที่ไหนสามารถซ่อนตัวได้ดีนั้น นายหญิงหชินก็โทรศัพท์มา
“หนิงหนิง ทำอะไรอยู่? ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”
คุณนายหชินโทรมาหาโทรศัพท์ของลู่จิ่งเซิน
สงสัยลู่จิ่งเซินกลัวว่าผู้ใหญ่และเด็กเป็นห่วง จึงบอกเรื่องนี้ให้กับพวกเขาแล้ว
จิ่งหนิงรีบตอบว่า : “หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่บ้าน คุณล่ะค่ะ? ช่วงนี้สบายดีไหมค่ะ?”
“สบายดี อานอานคิดถึงเธอมาก เอะอะโวยวายอยากเจอเธอ หากเธอสะดวกเมื่อไหร่ เดียวฉันจะพาเธอไปเล่นกับหนูสักสองวันได้ไหม?”
“คือว่า….”
จิ่งหนิงรู้สึกลำบากใจ
ตอนนี้มีเรื่องกลุ้มใจมากมาย เธอต้องการบีบเค้นครอบครัวของจิ่งเสี่ยวหย่ายอมรับว่าเคยทำไม่ดีต่อแม่ของเธอ ดังนั้นเธอยังไม่สามารถปรากฏตัวออกมาอีก
แต่อานอาน…..
นายหญิงหชินเหมือนสัมผัสได้ว่าเธอกำลังลำบากใจ เลยรีบพูดว่า : “กำลังดีเลย ช่วงที่ผ่านมาฉันซื้อเกาะขนาดเล็กแห่งหนึ่ง ทิวทัศน์สวยงามมาก ฉันให้คนเปิดโรงแรมที่นั้นด้วย พ่อครัวเป็นถึงพ่อครัวทำอาหารงานเลี้ยงระดับประเทศ ฝีมือไม่เป็นรองใครเลย ถ้าหากเธอมีเวลาว่าง พวกเราไปพักร้อนที่เกาะแห่งนั้นด้วยกันนะ?”
พูดถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าหากจิ่งหนิงยังไม่เข้าใจก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
เธอรีบพูดว่า : “ค่ะ เมื่อไหร่ก็ได้ พวกคุณจัดการได้เลยค่ะ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเป็นพรุ่งนี้เลย เดียวฉันให้อาเซินไปส่งเธอ”
“ค่ะ”
หลังจากตกลงกันเรียบร้อย นายหญิงก็วางสายทันที
ลู่จิ่งเซินจ้องมองเธออยู่ด้านข้างด้วยสายตารอคอย เมื่อเห็นเธอวางสายก็รีบซักถามว่า : “คุณตอบตกลงแล้วใช่ไหม?”
จิ่งหนิงพยักหน้าเล็กน้อย “ค่ะ คุณหญิงบอกให้ไปพรุ่งนี้เลย”
“อ๋อ”
ผู้ชายเผยสายตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่
จิ่งหนิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เลยถามขึ้นว่า : “นายหญิงบอกว่าเธอซื้อเกาะทางภาคใต้แห่งหนึ่ง? ซื้อเกาะคงต้องจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยเลยใช่ไหม? นายหญิงอยากทำธุรกิจหรอ?”
ลู่จิ่งเซินโบกมืออย่างไม่สนใจขึ้น
“ไม่ใช่หรอก นายหญิงอายุมากแล้ว ที่ซื้อเพราะเก็บไว้อยู่ในอนาคต”
จิ่งหนิง : “……”
เอาล่ะ! ความคิดของคนรวย เธอไม่ค่อยเข้าใจ
ซื้อเกาะเอาไว้อยู่ตอนชรา อืม ช่างเยี่ยมยอดจริงๆ!
นายหญิงจัดการรวดเร็วมาก หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ให้ลู่จิ่งเซินพาจิ่งหนิงไป
เช้าวันต่อมา จิ่งหนิงก็นั่งเครื่องบินไปที่เกาะ
บนเกาะไม่เพียงมีทิวทัศน์ที่สวยงาม ยังมีชื่อที่ไพเราะด้วย ชื่อว่าเกาะซีหนิง
คุณหญิงบอกว่า เกาะแห่งนี้มีนกที่เป็นสัตว์สงวนจำนวนมากหลายประเภท มีบางสายพันธุ์เพราะมีชาวประมงบริเวณใกล้เคียงจับ รวมถึงสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่ในตอนนี้ เลยทำให้บางสายพันธุ์สูญพันธุ์ไปแล้ว
นายหญิงซื้อเกาะแห่งนี้ เพราะต้องการมอบสถานที่พักผ่อนที่สงบและงดงามให้กับพวกมัน
อานอานได้ข่าวเธอจะมาด้วย ก็ดีอกดีใจตั้งแต่เช้าเลย
เมื่อจิ่งหนิงมาถึงตอนเที่ยงก็รีบวิ่งเข้าไปต้อนรับอย่างรีบร้อน
จิ่งหนิงไม่ได้เห็นเธอมาสักพักใหญ่ แน่นอนว่าคิดถึงมาก แม่ลูกเจอกันก็โอบกอดกันใหญ่เลย และยังหอมแก้มกันสักพักด้วย
นายหญิงมองประเมินเธอเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดูว่า : “อืม ผอมหมดแล้ว หนิงหนิง ฉันได้ยินมาว่าเธอถูกลักพาตัวหรอ เป็นยังไงบ้าง? ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
จิ่งหนิงยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย “หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจเล็กน้อยค่ะ”
บาดแผลบนมือเธอไม่ได้ลึกมาก รักษาไม่กี่วันก็คงหายดีแล้ว
ก่อนมาเธอกังวลว่านายหญิงกับลูกเป็นห่วง เลยเอาผ้าพันแผลออก ถึงแม้ตอนนี้ยังเห็นรอยแผลบางๆเส้นหนึ่งเล็กน้อย แต่ไม่ได้สาหัสเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เลยไม่กลัว
เมื่อนายหญิงได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้าเล็กน้อยอย่างโล่งใจ
แล้วพาทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน
บนเกาะมีเพียงโรงแรมแห่งเดียว ก่อนมา คุณหญิงได้จัดเตรียมห้องให้กับพวกเขาเรียบร้อยแล้ว
จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินเข้าห้องไปพักผ่อน จนถึงตอนเที่ยงจึงจะออกมา
สุขภาพของคุณท่านไม่ดีมาตลอด ด้วยเหตุนี้เลยไม่มาด้วยกัน
แต่คุณหญิงหชินเป็นคนคุยสนุกมาตลอด อายุหกสิบเจ็ดสิบปีแล้ว ยังคงมีท่าทางสนุกสนานเหมือนกับคนอายุน้อยอยู่
เมื่อรู้ว่าจิ่งหนิงถูกทำร้าย เธอก็เอาแต่เอะอะโวยวายและโกรธเคืองแทนจิ่งหนิง
จิ่งหนิงรู้สึกอยากหัวเราะ และรู้สึกว่าคุณหญิงน่ารักมาก เธอรู้อยู่แก่ใจว่า คุณหญิงเห็นเธอเป็นคนในครอบครัว เป็นห่วงเธอมาก ด้วยเหตุนี้เธอยิ่งรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก
“คุณย่าครับ เรื่องนี้คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวหรอกค่ะ หนิงหนิง เธอจัดการได้ครับ”
จากนั้นลู่จิ่งเซินก็ทนไม่ไหว เลยเอ่ยปากพูดขึ้น
เมื่อคุณหญิงได้ยินแบบนี้ก็มองบนใส่เขาหนึ่งที
“นายยังกล้าพูดอีกหรอ? ภรรยาของตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย เป็นสามีภาษาอะไรกัน? อายุปูนนี้แล้ว ต้องให้ภรรยาของตัวเองเป็นคนลงมือ นายกินข้าวมาหลายปีไม่มีประโยชน์เลยหรอ?”
คุณหญิงตำหนิหลานชายอย่างไม่เกรงใจ
ลู่จิ่งเซินเผยสีหน้ามืดครึ้มขึ้น เมื่อจิ่งหนิ่งเห็นแบบนี้ก็รีบพูดอธิบายขึ้น
“คุณย่าค่ะ ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากช่วยหนูหรอก แต่หนูไม่ให้เขาช่วยเองค่ะ”
ขณะที่พูด เธอก็เล่าเรื่องความไม่ลงรอยกันระหว่างเธอกับจิ่งเสี่ยวหย่า และสาเหตุการตายของโม่ไฉ่เวยแม่ของเธอด้วย
รวมถึงเธอถูกไล่ออกจากล้านตระกูลจิ่งเมื่อห้าปีก่อนยังไง และถูกสองแม่ลูกคู่นั้นยึดทรัพย์สินทั้งหมดในบ้านยังไง สุดท้ายแม้แต่ของขวัญที่แม่ของเธอทิ้งไว้ยังถูกกำจัดทิ้งเลย
เมื่อคุณหญิงฟังจบก็โมโหเดือดดาลขึ้น
“มีแบบนี้ด้วยหรอ? บนโลกนี้ยังมีกฎหมายอยู่อีกไหม? สองแม่ลูกคู่นี้หน้าไม่อยากจริงๆ ทำไมไม่ถูกฟ้าผ่าตายนะ?”
จิ่งหนิงยิ้มแย้มอย่างประชดเล็กน้อย
“เรื่องภายในบ้านกฎหมายยากที่จะจัดการได้ ว่าไปแล้วเรื่องนี้ก็กล่าวโทษคนอื่นไม่ได้ แต่อยากตำหนิตัวเองที่ห้าปีก่อนไร้เดียงสา คิดไม่รอบคอบ ถ้าหากตอนนั้นหนูฉลาดสักหน่อย และรู้ว่าสาเหตุการตายของแม่มีเงื่อนงำ ก็คงไม่ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่แบบนี้”
คุณหญิงฟังแล้วรู้สึกเอ็นดู เลยตบบนมือขอเธอเพื่อปลอบใจเล็กน้อย
จู่ๆก็นึกบางอย่างออก เลยซักถามด้วยความสงสัยว่า : “เธอบอกว่า ก่อนแม้เธอจะเสียชีวิต ทิ้งสร้อยเส้นหนึ่งไว้หรอ?”
