บทที่ 24 ผู้หญิงของเขา
“ลู่ซื่อกรุ๊ป ลู่จิ่งเซินมาแล้ว!”
คนที่กำลังพูดคุยกันนั้นก็ได้เปิดทางออกมา ผู้คนได้หันไปดูด้วยความตกใจ เมื่อคนคนที่อยู่ปลายกลุ่มนั้น เป็นคนตัวสูงได้เดินเข้ามา
จิ่งหนิงอึ้งไป นัยน์ตาเต็มด้วยความตกใจ
มองผู้ชายที่เดินมาพร้อมกับลม ฝีเท้าได้เร็วแต่ก็ไม่เหมือนเร่งรีบ นัยน์ตานั้น ได้ดำสนิทราวกับหมึกดำ ได้ส่องแสงเย็นๆ ออกมา ร่างกายนั้นได้มีไอที่เหมือนกับว่าถ้าเข้าใกล้แล้วก็จะหนาว
ข้างหลังของเขามีซูมู่เดินตาม และยังมีบอดี้การ์ดอีกกี่คน ได้ยืนอยู่ที่ประตูทั้งหมดไม่ได้เข้ามา
มีแค่ซูมู่ ได้เอาของขวัญบนมือส่งให้ผู้ดูแล จากนั้นถึงได้เดินตามเข้ามา
“ลู่จิ่งเซิน! เป็นเขาจริงๆ ด้วย เขามาได้ไง?”
คนในงานบางคนได้เริ่มพูดคุยกันขึ้นมา แล้วคนอื่นๆ ก็เหมือนว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาตามส่วนมากนั้นได้อึ้ง
คนที่มาในงานวันนี้ส่วนมากนั้นเป็นคนที่มีหน้าตาทางสังคม ต่อให้ไม่เคยที่จะเจอลู่จิ่งเซิน แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะไม่เคยเห็นผ่านนิตยสารหรือข่าวทางทีวีจริงไหม?
เพราะงั้น ผู้ชายตรงหน้านั้นเหมือนว่าจะเป็นที่รู้จักของทุกคน
คนที่จะมาเป็นทายาทตระกูลลู่! คนที่มีอำนาจในลู่ซื่อกรุ๊ปตัวจริง!
และก็เป็นผู้ก่อตั้งอานหนิงกั๋วจี้ดังมากในช่วงนี้!
เขามาได้ยังไง?
หวังเสว่เหมยเริ่มจับสังเกตได้คนแรก เธอนั้นดีใจมาก ก็ได้รีบเข้าไปต้อนรับ
“ยินดีต้อนรับกับการมาของประธานลู่! เร็วค่ะ เชิญทางนี้!”
จิ่งเซี่ยวเต๋อกับหยูซิ่วเหลียนเห็นเข้า ก็ได้รีบตามเข้าไป ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“คิดไม่ถึงว่าประธานลู่จะมา เลยมาต้อนรับช้าไป ต้องขอโทษมากๆ จริงๆ!”
ตระกูลจิ่งได้ส่งบัตรเชิญให้ลู่จิ่งเซิน เดิมก็เป็นไปตามมารยาทเท่านั้น
ใครจะรู้ ประธานลู่คนนี้ช่วงนี้ได้มาที่เมืองจิ้น แต่ว่าไม่ว่างานพบปะสังคมอะไรเขาก็ไม่เข้าร่วม ใครเชิญก็ไม่ไป
ก่อนหน้านี้มีคนเคยลองไปเชิญแล้ว คนของตระกูลจิ่งก็ต้องคิดว่าตัวเองนั้นคงไม่ต่างจากคนอื่นอยู่แล้ว
คิดไม่ถึงว่า วันนี้เขาจะมา!
พวกหวังเสว่เหมยนั้นก็ได้ดีใจจนออกนอกหน้า และจิ่งหนิงก็ได้ดีใจเช่นกัน
ลู่จิ่งเซิน ช่วยฉันด้วย!
เธอได้เปิดปาก ตะโกนออกมาแบบไม่มีเสียง
เฉินหย่งต๋าจับสังเกตได้จากการกระทำของเธอ สีหน้าไปเปลี่ยน
“เธออยากขอให้เขาช่วย? เลิกฝันเถอะ! ก็ไม่ดูว่าตัวเองนั้นอยู่ในฐานะอะไร คนอย่างลู่จิ่งเซินอย่าว่าแต่ตระกูลจิ่งของพวกเธอเลย ต่อให้เป็นตระกูลมู่ก็หวังสูงเกินไป อีกอย่างเธอรู้ไหมว่าข้างนอกได้พูดถึงเขายังไงไหม?”
เฉินหย่งต๋าหัวเราะเรียบๆ “ทุกคนต่างพูดว่าเขาเป็นGay ไม่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงทั้งหมายจะขึ้นเตียงของเขานั้นได้ถูกโยนลงแม่น้ำแล้ว เพราะงั้นเธอเลิกหวังไปได้เลย!”
เขาพูดจบ ก็ได้ประคองเธอเดินตรงทางบันได
จิ่งหนิงเห็นแบบนั้น ก็ได้ร้อนรนขึ้น
ก้มหน้าแล้วก็กัดไปที่มือของเขา
เธอถึงแม้จะโดนวางยา ทั้งตัวได้อ่อนแรง แต่ก็ได้มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เล็กน้อย
บวกกันตอนนั้นได้มีความหวังอยู่ตรงหน้า ทำไมถึงจะไม่ออกแรงดิ้นรน?
เฉินหย่งต๋าคิดไม่ถึงว่าเวลานี้แล้ว เธอยังกล้าที่จะขัดขืน
ก็เลยไม่ได้ระวัง แล้วก็โดนเธอกัด เจ็บจนร้องออกมา ได้ปล่อยมือ หญิงสาวในอ้อมอกก็ได้วิ่งออกไปเลยทันที
“ซี๊ด——นังนี่! กล้ากัดฉัน? หยุดเดียวนี้!”
ตามด้วยเสียงที่น่ากลัว ผู้คนนั้นยังไม่ทันระวังตัว เงาดำๆ ก็ได้ผ่านหน้าพวกเขาไป ตรงไปหาชายที่อยู่ทางเข้าของห้องโถงแล้วก็ล้มไป
ลู่จิ่งเซินได้รีบก้าวเข้าไป ตอนที่จิ่งหนิงขาอ่อนแล้วจะล้มลงนั้นได้ไปกอดเธอไว้
แขนที่ยาวได้เกี่ยว ร่างที่บางและอ่อนแรงก็ได้ล้มไปพิงที่อ้อมกอดของเขา
สีหน้าของผู้คนได้เปลี่ยนไป
คุณพระ! นั้นใคร?
ยี้? นั้นเป็นจิ่งหนิงไม่ใช่เหรอ? เธอ เธอ เธอ……เธอทำไมกล้าที่จะแตะลู่จิ่งเซิน?
ใครไม่รู้บ้างว่า ลู่จิ่งเซินเกลียดผู้หญิงที่สุด!
อยู่บนการตลาดมาหลายปี ก็ไม่เคยที่จะได้ยินว่าเขานั้นดีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ถึงขนาดที่ว่าคนที่จะเอาใจเขานั้น ได้ส่งคุณหนูสวยๆ ขึ้นเตียงของเขา สุดท้ายไม่ใช่แค่คืนไปแบบไม่แตะต้องอะไร ขนาดสัญญาซื้อขายก็ถูกยกเลิกไป!
คนแบบนี้……ชอบผู้หญิงสิแปลก!
ในงานนั้นได้มีคนแอบมองลู่จิ่งเซิน แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไป เห็นแบบนั้นก็ได้เบิกตาโต
ตามด้วยความโมโห
แม่งเอ๋ย! ไร้ยางอายเกินไปแล้วหรือเปล่า!
แฟนของตัวเองยังอยู่ในงานอยู่นะ คิดไม่ถึงว่ายังจะไปอ่อยผู้ชายคนอื่น เธออยากตายแล้วหรือไง!
และจิ่งหนิงที่ถูกลู่จิ่งเซินกอดไว้ ได้กลิ่นที่หอมและคุ้นเคยนั้น ก็ได้ดีใจจนแทบร้องไห้
รู้สิ้นเหมือนได้เจอแสงสว่างในความมืด ทำให้เธอนั้นกำเสื้อของลู่จิ่งเซินแน่น ราวกับว่าเป็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย ขนาดร่างกายนั้นก็ได้สั่นออกมาอย่างไม่ได้ควบคุม
ลู่จิ่งเซินนัยน์ตาให้เย็น
คิดถึงเรื่องที่ผู้คนนั้นได้พูดกันข้างนอก ก็ได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขานั้นได้ยื่นมือไปตบหลังหญิงสาวร่างบางเบาๆ เงยหน้าเล็กน้อย สายตาที่น่ากลัวนั้นได้มองไปตรงข้าม
สีหน้าของหวังเสว่เหมยก็ได้เปลี่ยน กลัวว่าจะทำให้ลู่จิ่งเซินโมโหเพราะเรื่องนี้ ก็ได้รีบอธิบายว่า
“ประธานลู่ ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ นี่เป็นหลานสาวของฉัน เธอได้ดื่มเยอะไปหน่อย ก็เลยเสียมารยาท ฉันจะรีบให้คนพาเธอออกไป”
พูดจบ ก็ได้พูดเสียงน่ากลัวว่า “คุณชายเฉิน แฟนของตัวเองทำไมไม่ดูดีๆ? ต่อหน้าผู้คนที่เยอะแบบนี้แล้วไปกอดผู้ชายคนอื่น มันดูดีหรือไง?”
เฉินหย่งต๋าถึงได้เข้าไป พูดเสียงดุๆ ว่า “จิ่งหนิง มานี่! อย่าทำให้เสื้อของคุณชายลู่ยับ!”
จิ่งหนิงขดตัวให้อ้อมกอดของลู่จิ่งเซินไม่ขยับ หวังเสว่เหมยเห็นแบบนั้น ก็ได้ขมวดคิ้ว
เธอได้ถอดหายใจ เหมือนว่าจนปัญญา
“หลานสาวคนนี้……เห้อ! โทษฉันที่ไม่สอนเธอดีๆ ถ้าปกติดื่มเหล้าเมาข้างนอกก็ช่างมันแล้ว วันนี้ในงานแบบนี้……เห้อ! ให้คนอื่นเห็นอะไรไม่ดีไม่งานแล้ว! คุณชายเฉิน คุณเข้าไปเอาตัวเธอออกมา!”
เฉินหย่งต๋ากำลังจะลงมือ อยู่ๆ ลู่จิ่งเซินก็ได้พูดออกมาเสียงเข้มว่า
“นายกล้าที่จะแตะตัวเธอดูอีกที!”
ทุกคนได้อึ้ง
ได้มองเขาด้วยสายตายากที่จะเชื่อ เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนั้นเขาเป็นคนพูดออกมา
ลู่จิ่งเซินได้กระตุกมุมปากอย่างเย็นชา แล้วก็ได้มองไปทางหวังเสว่เหมย “คุณหญิงจิ่ง เมื่อกี้คุณพูดว่าเธอเป็นแฟนของใครนะ?”
หวังเสว่เหมยอึ้ง ในใจได้เริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่ก็ยังตั้งตัวขึ้นมาไม่ได้
ก็เลยทำได้แค่ตอบออกไปว่า “เธอ เธอเป็นแฟนของคุณชายเฉิน คนนี้ค่ะ คุณชายรองของเซิ่งต๋ากรุ๊ป……”
“หึ!”
เสียงหัวเราะที่เย็นชา ได้ขัดจังหวะการแนะนำของเธอ
น้ำเสียงขอลู่จิ่งเซินได้เย็นจนแทบจะมีน้ำแข็งตกออกมา สายตาได้เข้มขึ้นดวงตานั้นได้เย็นชาจนถึงขีดสุด ได้พูดออกไปทีละคำว่า “ผมไม่รู้เลยว่า ภรรยาผม ไปเป็นแฟนของสวะพันธุ์นั้นตั้งแต่ตอนไหน?”
ทุกคนในงาน “……”
หวังเสว่เหมย “……”
เฉินหย่งต๋า “……”
เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ?
หูนั้นเหมือนได้มีอะไรอุดอยู่ ได้ยินไม่ชัด!
จิ่งหนิงเป็นภรรยาของลู่จิ่งเซิน?
เป็นไปได้ยัง?!!!
คนมากมายนั้นได้แสดงสีหน้าที่ตกใจออกมา ขนาดที่ว่าหวังเสว่เหมยพูดอะไรออกมานั้น คนรอบข้างก็ยังตามความรู้สึกไม่ทัน
“คุณชายลู่ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า? เธอ เธอเป็นแค่หญิงสาวธรรมดา จะไปคว้าของสูงอย่างคุณมาได้ยังไง?”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะอย่างเย็นชา
“ธรรมดาเหรอ? ทำไมผมไม่รู้สึกแบบนั้น? ภรรยาของผมเป็นเพชรเม็ดงาน แสงสว่างมาโดยตลอด ก็แค่มีคนตาบอดมองไม่เห็นก็แค่นั้น!”
หวังเสว่เหมย “……”
เฉินหย่งต๋าเห็นเรื่องเริ่มที่จะไม่ดี สายตาได้มองไปรอบๆ อาศัยจังหวะที่ผู้คนนั้นไม่ทันสังเกตแล้วแอบเดินออกไป
แต่ว่าตอนที่เดินไปถึงทางเข้านั้น ก็ได้ถูกซูมู่ดักตัวไว้
เงยหน้าขึ้น ก็ได้เห็นเลขาที่หน้าตาหล่อเหลาได้ยิ้มออกมา “คุณชายเฉิน จะไปไหนเหรอครับ? ไม่เอาแฟนแล้วเหรอ?”
