วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 277 หมดรักแล้ว

บทที่ 277 หมดรักแล้ว

จิ่งหนิงเห็นฟู่หย่วนหางมองตามหญิงสาวที่เดินไปยังประตูอย่างไม่วางตา เธอเดินออกไปได้สักพักแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถละสายตากลับมาได้ เธอสั่นศีรษะอย่างหมดหนทาง

“มันดึกแล้ว พวกเราต้องไปแล้ว คุณจะดื่มต่อไหม？”

จิ่หนิงเอ่ยถาม

สายตาของฟู่หย่วนหางดูเหม่อลอยเล็กน้อย เขามองไปที่เธอ และส่ายหัว

“งั้นพวกเราจะพาคุณกลับบ้าน”

“ดีเลย”

จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินไปส่งเขาที่บ้าน พวกเขามาถึงที่พักของฟู่หยวนหางก็เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มแล้ว

คุณนายฟู่และนายท่านฟู่ได้เข้านอนไปนานแล้ว คนรับใช้ออกมาเปิดประตู จิ่งหนิงและหลู่จิ่งเซินไม่ได้เข้าไป หลังจากส่งฟู่หย่วนหางให้กับคนรับใช้เสร็จแล้วก็พากันออกมา

ทั้งสองออกมาจากพื้นที่วิลล่า และขับรถมุ่งหน้าไปยัง วิลล่าเฟิงเฉียว

จิ่งหนิงที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ ถามอย่างสงสัย：“ทำไมเมื่อสักครู่คุณถึงไม่ให้ฉันพูด?”

ลู่จิ่งเซินอธิบายขณะที่เขาขับรถ：“พวกเขาเคยคบกันมาก่อน แต่พักหลังมานี้ได้ข่าวว่าแยกกันแล้ว”

“อะไรนะ?”

จิ่งหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ลู่จิ่งเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ：“ภายในใจของฟู่หย่วนหางยังคงรู้สึกละอายต่อเธอ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติมากที่เขาจะรู้สึกเศร้าอย่างวันนี้”

จิ่งหนิงเลิกคิ้วขึ้น

“งั้นถือว่าพวกเขาหมดรักกันแล้วเหรอคะ？ถ้าถูกใจกันขนาดนี้ ทำไมถึงเลิกกันตั้งแต่แรก？”

“ว่ากันว่าเพราะเรื่องมือที่สาม รายละเอียดผมไม่ค่อยแน่ใจ ดูเหมือนว่าตอนนี้กวนเยว่หวั่นได้ไปอยู่กับคนนามสกุลจี้คนหนึ่งแล้ว ผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรนะ”

ลู่จิ่งเซินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็นึกออก

“เขาชื่อจี้หลินยวน”

จิ่งหนิงตกตะลึง

จี้หลินยวน?

นั่นไม่ใช่……

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็พลันนึกถึงหัวเหยาและเด็กในท้องของหัวเหยาขึ้นมาทันที

แต่ในไม่ช้า เธอก็สั่นศีรษะ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไป

เป็นไปไม่ได้

เด็กคนนั้นไม่มีทางเป็นของจี้หลินยวนได้

อย่างไรก็ตาม หัวเหยาก็เคยพูดไว้ว่า จี้หลินยวนเปรียบเสมือนเทพบุตรของเธอ แม้ว่าเทพบุตรคนนี้จะน่าสนใจมากเพียงใด แต่ก็ทำได้แค่เพียงมองอยู่ห่างๆ ไม่ใช่หรือ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายกันจริงๆ

และถ้าเหยาเหยาเคยอยู่กับเขาจริงๆ หัวเหยาจะต้องบอกเธออย่างแน่นอน ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะปิดไว้ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น จิ่งหนิงจึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น

ลู่จิ่งเซินเห็นสีหน้าท่าทางของเธอ ก็คิดว่าเธอเป็นกังวลแทนฟู่หย่วนหาง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น

“ไม่ต้องห่วงหรอก เขาไม่ใช่คนที่เกิดมาเพื่อจมปลักกับเรื่องประเภทนี้ อีกไม่นานเดี๋ยวเขาก็จะดีขึ้นเอง”

จิ่งหนิงพยักหน้า เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในรถตึงเครียดเล็กน้อย จึงพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง

“พรุ่งนี้คุณจะต้องไปสัมมนาใช่ไหมคะ？”

“อือ”

ชายคนนั้นหันหน้ามาทางเธอ“ คิดถึงผมเหรอ?”

จิ่งหนิงชะงัก เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ และเบนหน้าหนี พร้อมกับยกยิ้มขึ้น

“ไม่เลยซักนิด”

ลู่จิ่งเซินยิ้ม และนำรถไปจอดที่ริมทาง มือหนาประคองใบหน้าของเธอให้หันมา จากนั้นจึงโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างแผ่วเบา

ดวงหน้าน้อยของจิ่งหนิงซับสีเล็กน้อย ดวงตาสีดำของเธอกลอกไปมา มือเล็กคว้าเสื้อของเขา และกระซิบว่า“คุณกำลังทำอะไร？นี่มันบนถนนนะ！”

“ไม่ต้องกลัว ที่นี่ไม่มีใคร”

เขาพูดอย่างอ่อนโยน พูดเสร็จ ก็ก้มลงจูบเธออีกครั้ง

อุณหภูมิค่อย ๆสูงขึ้นในกลางดึก จิ่งหนิงแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่นาน ร่างของเธอก็อ่อนระทวยไปกับเบาะรถ

“อย่า……”

ดวงตาของเขาวูบไหว ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยอารมณ์ แต่เมื่อเทียบกับจิ่งหนิงที่กำลังหายใจหอบกระเส่าอย่างไร้ทางสู้ เขายังสามารถรั้งอารมณ์ไว้ได้อยู่บ้าง

เขายื่นมือไปจัดเสื้อผ้าให้เธอ แล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า“รอผมในรถสักครู่”

จิ่งหนิงผงะ ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรไป ชายคนนั้นก็เปิดประตูลงจากรถ และสาวเท้าไปยังร้านสะดวกซื้อข้างทางอย่างรีบเร่ง

สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากที่พักของพวกเขา อีกเพียงประมาณห้าหรือหกร้อยเมตรก็ถึงที่หมาย

เธอนั่งรออยู่บนรถสักพัก กลางดึกไร้ผู้คนบนถนน และเงียบสงัด ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นแสงสลัวสีเหลือง ชวนให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยว

ประมาณห้านาทีถัดมา ก็ปรากฏร่างของลู่จิ่งเซิน

เขาถือกล่องสีดำไว้ในมือ เพราะความมืดในตอนกลางคืน จิ่งหนิงจึงมองไม่ชัดว่ามันคืออะไร

จนกระทั่งเขาเปิดประตูขึ้นรถ และวางกล่องใบนั้นลงในช่องใส่ของข้างตัว เมื่อนั้นเธอจึงเห็นว่ามันคืออะไร ทันใดนั้นดวงหน้าน้อยก็ขึ้นสีแดงจัด

ไม่เพียงแต่กล่องที่ทำให้เธอตกใจแล้ว แต่ด้วยขนาดของมันทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก

จิ่งหนิงรู้สึกได้ทันทีว่าบรรยากาศในรถเริ่มไม่น่าไว้วางใจ อุณหภูมิด้านในก็สูงขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ ร้อนจนเธอเริ่มหายใจไม่สะดวก

เนื่องจากตอนนี้จิ่งหนิงยังไม่ต้องการที่จะมีลูก แม้ว่าลู่จิ่งเซินจะอยากมี ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเธอในเรื่องนี้

ดังนั้น ทุกครั้งที่ทั้งสองมีสัมพันธ์กัน จึงจำเป็นต้องมีการป้องกันด้วยทุกครั้ง

จิ่งหนิงมองไปที่กล่องสีดำ และรีบขยับสายตาออก แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าเธอไม่เห็นมัน เพื่อปกปิดความรู้สึกที่เอ่อล้นขึ้นมา

ลู่จิ่งเซินเห็นดวงหน้าน้อยซับสี เขายิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร สตาร์ทรถมุ่งหน้ากลับสู่วิลล่า

ประตูถูกผลักให้เปิดออก

ทันทีที่เดินเข้ามาในอาคาร ชายคนนั้นก็อุ้มเธอขึ้น เปิดประตูอย่างเร่งรีบ เสียงปิดประตูดังขึ้นตามหลัง เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แนบชิดเข้ากับแผ่นหลังของเธอ ร่างเล็กถูกฝังเข้ากับบานประตู

คืนวันนี้ ชายคนนี้ดูรีบร้อนและรุนแรงเป็นพิเศษ ร่างกายของจิ่งหนิงจึงอ่อนระทวยลงอย่างหมดท่า

กลางคืนที่มืดสนิท ก็ไม่สามารถขัดขวางความรักของทั้งสองลงได้ จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินดื่มด่ำกับค่ำคืนอันแสนโรแมนติกนี้ไปด้วยกัน

ฉันไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน ในที่สุดทุกอย่างก็จบลง

เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอยังคงเคลิบเคลิ้มกับบทรักที่ร้อนแรงนั้น

ลู่จิ่งเซินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ และออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันรอบเอว ผมของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ เขาโน้มตัวลงมาหาเธอ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ“ให้ผมอุ้มคุณไปอาบน้ำ ดีไหม?”

จิ่งหนิงยกเปลือกตาขึ้นมองเขา แล้วส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเอง”

ชายคนนั้นทำเหมือนจะไม่ได้ยินที่เธอพูด

เขาใช้ผ้าขนหนูห่อเธอไว้ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า“เด็กดี คุณเหนื่อยแล้ว ผมจะอาบน้ำให้คุณเอง”

จิ่งหนิงถูกอุ้มในอ้อมแขนของเขา รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่แผดเผาจากอกของชายคนนั้น พาให้รู้สึกสงบและสบาย

บรรยากาศรอบตัวชวนให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย เธอหมดแรง ไม่อยากที่จะขัดขืนอีกแล้ว จึงปล่อยให้เขาอุ้มเธอไป

น้ำร้อนถูกเตรียมไว้ในอ่างอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลู่จิ่งเซินวางเธอลงไปในอ่างอาบน้ำ จากนั้นทดสอบอุณหภูมิของน้ำอีกครั้ง และพูดขึ้นว่า“ให้ผมช่วยคุณล้างตัวไหม？”

จิ่งหนิงสั่นสะท้านทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตื่นกลัว และสั่นศีรษะอย่างร้อนรน

“ไม่ต้องค่ะ ฉันล้างตัวเองได้ คุณออกไปได้แล้ว”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้า เขายิ้มขึ้นอีกครั้ง และหมุนตัวออกไป

ในขณะที่เธอกำลังจะได้อยู่ตัวคนเดียวอย่างสบายใจ ผู้ชายที่เพิ่งเดินออกไปก็กลับเข้ามาอุ้มเธอขึ้นจากน้ำ

“ลู่จิ่งเซิน! คุณทำเกินไปแล้ว…เดี๋ยว…”

ท้ายประโยคถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดของแผ่นหลังที่กระแทกเข้ากับผนัง จิ่งหนิงก็จับไหล่ของเขาแน่น เธอแทบร้องไห้

“ลู่จิ่งเซิน พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน…”

“ว้าย ไอ้คนบ้า…”