บทที่ 294 รีบไปจัดการ
เธอไม่มีความหมายที่จะดูถูกเหยียดยามฝั่งตรงข้ามเลย เพียงแค่เกมนี้ทำจนชัดเจนขนาดนี้ ชัดเจนจนเธอเป็นคนนอกเกมคนหนึ่งล้วนยังดูออกถึงความผิดปกติได้ ลู่หลันจือถึงขนาดยังเชื่อว่าเผิงเสี้ยวหลินคนนั้นจะช่วยเธอจริงๆ
วันนี้ถึงขนาดยังเอาเงินมาให้ฝั่งตรงข้ามช่วยดูหินดิบหลายก้อนให้กับตนเองสักหน่อย
สมองนี้…….ไม่มีใครมีอีกแล้วด้วย!
เธอแอบตำหนิในใจ คำพูดเหล่านี้ไม่ได้พูดออกมา แต่ก็รู้ว่าในใจลู่จิ่งเซินคงจะคิดอย่างนี้เช่นกัน
สีหน้าของลู่จิ่งเซินในเวลานี้ก็ดูไม่ค่อยดีเช่นกัน แต่ว่าฟังต้นสายปลายเหตุของเรื่องจบแล้ว อย่างน้อยในใจก็มีคร่าวๆเล็กน้อย
จากนั้นก็ถามเสียงเข้มว่า “ท่านเอาเงินให้เขามากเท่าไหร่แล้วหรือ?”
ลู่หลันจือหวาดผวาจ้องมองเขาหนึ่งที ลังๆเลๆ “ประมาณ………เจ็ด เจ็ดแปดพันล้านมั้ง!”
จิ่งหนิง “……..”
อืม คนโง่เงินเยอะ สิ่งที่พูดก็เป็นแบบนี้ล่ะ!
ลู่จิ่งเซินก็พูดไม่ออกอย่างมากด้วย
เขาคิดแล้วคิดอีก ถามอีกว่า “ดังนั้น สาเหตุที่วันนั้นท่านตั้งใจมาหาเรื่องกับหนิงหนิงที่วิลล่าเฟิงเฉียว แท้ที่จริงแล้วอยากจะเอาวัตถุโบราณเหล่านั้นกลับไปขายหรือ? ค่อยเอาเงินไปลงทุนกับไอ้แซ่เผิงคนนั้นอีกหรือ?”
สีหน้าของลู่หลันจือมีความอึดอัดเล็กน้อย
“ฉัน ฉันก็แค่ยืมมาชั่วคราว รอฉันหาเงินได้แล้ว นี่ก็ไม่ใช่จะคืนให้พวกแกแล้วหรือ?”
“เหอะๆ……..”
ลู่จิ่งเซินกับจิ่งหนิงทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่าล้วนไม่เชื่อประโยคนี้ของเธอ
ลู่หลันจืออ้อนวอนอีกพูดว่า “อาเซิน แกดูสิ ตอนนี้ฉันล้วนบอกกับแกแล้ว แกสามารถช่วยฉันปกปิดก่อนหรือไม่ อย่าไปบอกกับคุณปู่คุณย่าของแกเลย? ฉันไม่อยากให้พวกเขารู้จริงๆ”
ลู่จิ่งเซินเสียงเข้มพูดว่า “งั้นท่านเคยคิดมาก่อนไหมว่าตอนนี้จะจัดการยังไงล่ะ?”
ลู่หลันจือมีความมึนงงเล็กน้อย
ยังไม่เข้าใจ การจัดการที่เขาพูดคือหมายความว่าอะไร
จิ่งหนิงใจดีเตือนสติว่า “นี่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหลอกท่านอยู่ ถือว่าท่านเป็นคนโง่ อยากจะหลอกลวงเงินของท่านเท่านั้น ท่านคงไม่ใช่ถึงตอนนี้แล้วยังดูไม่ออกมั้ง?”
ลู่หลันจือยิ่งมึนงงอย่างฉับพลันแล้ว
“นี่…….เป็นไปไม่ได้มั้ง! พนันหินเป็นฉันยินยอมเอง อีกทั้งฉันก็กลัวว่าเขาจะหลอกลวงฉัน ดังนั้นทุกครั้งเป็นฉันเลือกหินดิบเอาเอง ไม่ให้เขาเข้าแทรกเข้าร่วมมาก่อน ในตลาดการพนันหินนั้นมีหินดิบมากมายขนาดนั้น เขาจะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเลือกก้อนไหนล่ะ?”
จิ่งหนิงยิ้มแล้วยิ้มอีก
ลู่จิ่งเซินเสียงเข้มพูดว่า “นี่ง่ายมาก เพียงแค่เอาก้อนหินทั้งหมดข้างใน ล้วนเปลี่ยนเป็นหินที่มีคุณภาพต่ำหรือธรรมดาก็ได้แล้ว คนอื่นตัดออกมาไม่ได้ ท่านก็ตัดออกมาไม่ได้เช่นกัน อย่างนี้ก็ไม่ใช่ได้แล้วหรือ?”
สีหน้าลู่หลันจือเปลี่ยนทันที
แต่ว่าไม่นาน เธอก็รีบแก้ตัวว่า “งั้นเป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นคนอื่นตัดได้หยกจักรพรรดิชั้นหนึ่งออกมากับตา ก็อยู่ข้างหินดิบก้อนนั้นที่ฉันซื้อ!”
หยกจักรพรรดิชั้นหนึ่งหรือ?
เป็นหยกดีจริงๆ!
จิ่งหนิงยิ้มพูดว่า “นี่ก็ไม่ยากเช่นกัน ก่อนหน้านั้นวางหินก้อนหนึ่งที่แน่ใจมาก่อนว่ามีสิ่งของดีๆอยู่ข้างในก้อนหนึ่งวางไว้ที่นั่น จากนั้นหาคนของตนเองแกล้งทำเป็นลูกค้าเข้าไปซื้อ ตัดออกมาในนั้นก็พอแล้ว หลังจากนั้นไม่ว่าเป็นหยกหรือว่าเงินล้วนห่อกลับไปในกระเป๋าของตนเอง ไม่ใช่เป็นเรื่องยากอะไรเลย”
ลู่หลันจือไม่กล้าเชื่อเต็มใบหน้า
“นี่ นี่เป็นไปไม่ได้! เป็นอย่างนี้ได้ยังไงหรือ?”
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้”
ลู่จิ่งเซินแทงความโชคดีที่มีเล็กน้อยสุดท้ายของเธอจนแตกโดยสิ้นเชิงเลย “นี่เพียงแค่เทคนิควางกับดักที่ง่ายที่สุดในตลาด ห่วยแตกจนแม้แต่อานอานล้วนไม่ถูกหลอกแบบนั้น นึกไม่ถึงท่านถึงขนาดจะเชื่อ อีกทั้งแค่แป๊บเดียวก็ถูกหลอกลวงจนลึกขนาดนี้ ดูแล้วไม่สามารถโทษคนอื่นว่าโหดร้ายเกินไปจริงๆ ได้แต่แค่โทษตัวท่านเองโง่เกินไป”
ลู่หลันจือร้องกรี๊ดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“อาเซิน แกทำไมพูดว่าฉันเป็นแบบนี้ล่ะ? ฉันเป็นป้าของแกนะ!”
“ก็เพราะว่าท่านเป็นป้าของผม ดังนั้นผมจึงหวังดีเตือนสติท่านสักคำ เรื่องท่านจำเป็นต้องรีบไปจัดการ มิฉะนั้นข้างหลังไม่แน่ว่าก็อาจจะยังก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก แน่นอน หากว่าจะจัดการ จะต้องทำให้คุณปู่คุณย่ารู้สึกตัวอย่างแน่นอน อยู่อาณาบริเวณพื้นดินนี้ ในเมืองหลวง แม้เพียงผมมีการเคลื่อนไหวรุนแรงอะไร ก็หลบไม่พ้นตาของพวกเขาเช่นกัน”
ลู่หลันจือได้ยินคำพูด ลักษณะพลังก็ซึมเซาลงไปในทันที
เธอเงียบไปสักพัก จากนั้นถามอย่างไม่สมัครใจเป็นอย่างยิ่งว่า “จะต้องบอกกับพวกเขาให้ได้ใช่ไหม?”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า
“จะต้อง”
“แต่……..” เธอลังเลสักพัก จากนั้นหงุดหงิดจนจับผมจับแล้วจับอีก
“ถ้าหากว่าฉันกลับไปแบบนี้ ล้วนขายหน้าหมดเลย คุณปู่คุณย่าของแกย่อมจะด่าฉันจนตายอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นฉันจะยังมีหน้าอะไรออกไปได้อีกล่ะ?”
จิ่งหนิงยิ้มแล้วยิ้มอีก
“คุณป้า แม้ว่าฉันไม่รู้ เพราะเรื่องอะไรท่านจึงทะเลาะกันกับคุณย่า แต่ถึงยังไงพวกท่านก็เป็นคนในบ้านเดียวกัน เลือดเนื้อเชื้อไข ที่ไหนจะมีความแค้นข้ามคืนล่ะ? อีกทั้งครั้งก่อนอยู่ในบ้าน ท่าทีที่คุณย่ามีต่อท่านก็ดีอยู่นะ ก็ไม่เห็นจะโมโหให้ท่านด้วย เป็นตัวท่านเองคิดมากเกินไปแล้วหรือไม่?”
ลู่หลันจือจ้องมองเธอหนึ่งที ทนความรำคาญไม่ได้เล็กน้อย
“แกไม่เข้าใจ”
สีหน้าลู่จิ่งเซินขึงลับแล้วขึงลับอีก
“พูดหรือไม่พูดแล้วแต่ตัวท่านเองตัดสินใจ ผมไม่ขัดขวางท่าน ก็ไม่ฝืนใจท่านด้วย แต่ว่าผมให้เพียงเวลาแค่สองวันกับท่าน หลังจากสองวันแล้ว หากท่านคิดดีแล้วว่าจะพูด ผมก็จะพาท่านไปพบกับคุณย่า หากว่าไม่พูด งั้นผลลัพธ์ตัวท่านรับผิดชอบเอง ตระกูลลู่กับผม ล้วนจะไม่ช่วยท่านแม้แต่ครึ่งส่วน”
เขาพูดจบ ก็ดึงจิ่งหนิงลุกขึ้นมาเลย
จิ่งหนิงมีความอดสงสารไม่ได้เล็กน้อย แต่คำพูดพูดถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดก็ไม่เหมาะที่จะพูดอะไรอีก ตามลู่จิ่งเซินออกไปด้วยกัน
ระหว่างทางกลับบ้าน เธอมีความกังวลเล็กน้อยถามลู่จิ่งเซิน อย่างกังวลใจ
“คุณบอกว่าถ้าหากเธอตัดสินใจไม่พูดจริงๆ คุณจะไม่ช่วยเธอจริงๆหรือ?”
ลู่จิ่งเซินไร้สีหน้าตอบว่า “ไม่ช่วย”
“ทำไมล่ะ?”
“แม้ว่าเธอเป็นป้าของผม แต่ว่าก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว เป็นผู้ใหญ่ต้องได้รับภาระหน้าที่และความสามารถที่รับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง ผมไม่ใช่ไม่ยินยอมจะช่วยเธอ เพียงแต่เธอไม่ยินยอมให้คนในตระกูลลู่เข้าแทรกเข้าร่วม งั้นก็จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อการเลือกของตัวเธอเอง”
จิ่งหนิงถอนหายใจหนึ่งที
“ฉันมักจะรู้สึกว่า เธอยืนหยัดขนาดนี้ น่าจะยังมีสาเหตุอื่นด้วย ไม่เหมือนอย่างที่เธอพูดเท่านั้น เป็นสาเหตุที่โกรธกระฟัดกระเฟียดกับคุณย่าอย่างนี้”
ลู่จิ่งเซินจ้องมองเธอหนึ่งที
จากนั้น ยื่นมือนวดระหว่างคิ้วของเธอนวดแล้วนวดอีก
จิ่งหนิงอึ้งชะงัก
หันหน้าไปก็มองเห็นนัยน์ตาที่อ่อนโยนของผู้ชาย นัยน์ตาลึกๆยังแฝงไว้ด้วยความแวววาวที่สีหน้าแสดงถึงการได้รับความประทับใจ
“ก่อนหน้านั้นคุณป้าปฏิบัติไม่ดีต่อเธอมาโดยตลอด คุณทำไมต้องคิดแทนเธออย่างนี้อีกล่ะ? เห็นคิ้วนี้ใกล้จะขมวดจนติดกันแล้ว”
จิ่งหนิงอดไม่ได้เผลอหัวเราะออกมา
เธอจับมือของลู่จิ่งเซินไว้ หัวเราะพูดว่า “พูดอะไรล่ะ? เธอดีหรือไม่ดีกับฉัน นั่นคือเรื่องของเธอ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะบีบบังคับทุกคนล้วนต้องชอบฉัน สาเหตุที่เอาใจใส่เธอ เป็นเพราะว่าเธอคือญาติของคุณ ดังนั้นทั้งหมด ก็เป็นเพียงขอให้ไม่รู้สึกละอายใจในการตรวจสอบตนเองเท่านั้น”
ลู่จิ่งเซินอึ้งชะงักอย่างรุนแรง
ไม่รู้สึกละอายใจในการตรวจสอบตนเองอย่างดีนะ!
สี่คำที่ง่ายๆ พูดง่าย ทำแล้วกลับไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ลู่จิ่งเซินไม่ได้พูดอะไรอีก จับมือของเธอแน่นแล้วแน่นอีก รถขับไปยังวิลล่าเฟิงเฉียวต่อ
หลังจากสองวัน ลู่หลันจือโทรหาลู่จิ่งเซิน บอกว่าเธอยินยอมพูดคุยกับนายหญิง
ลู่จิ่งเซินรู้ว่า สาเหตุที่เธอยินยอมก้มหัว อาจจะเข้าตาจนด้วยแล้ว
แม้ว่าลู่หลันจือเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของตระกูลลู่ แต่เพราะว่าเป็นลูกสาวคนหนึ่ง ไม่ชอบทำธุรกิจ ทำงานเกี่ยวกับศิลปะโดยตลอด ไม่ได้เข้าสู่วงกลมสิทธิที่เป็นส่วนสำคัญที่สุดภายในลู่ซื่อกรุ๊ป
นิสัยก็ไว้ใจไม่ค่อยได้ด้วย ยามปกติชื่อเสียงอยู่ข้างนอกก็ไม่ค่อยดี ด้วยเหตุนี้ถึงแม้ว่าเธอฐานะสูงส่ง เรื่องเล็กๆที่ธรรมดาทุกคนอาจจะเห็นแก่หน้าเธอสักหน่อย แต่ทันทีที่พัวพันถึงเรื่องใหญ่ที่สะเทือนเอ็นกับกระดูก โดยทั่วไปล้วนจะไม่เชื่อถือเธอ
