วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 307 เกิดเรื่องกับเขาแล้ว

บทที่307 เกิดเรื่องกับเขาแล้ว

เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไปและหยิบเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ

ในตอนนี้เองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เขานิ่งไปก่อนจะถามขึ้น: “ใครน่ะ?”

ด้านนอกไม่มีเสียงตอบ เขาเลิกคิ้วและเดินไปเปิดประตู อย่างไรก็ตามทันทีที่ประตูเปิดออกเศษผงสีขาวก็กระแทกเข้ามาโดยไม่เห็นว่าใครยืนอยู่ข้างนอก

เขารู้สึกเพียงว่ามีบางอย่างทะลุปลายจมูกของเขาจากนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงโดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย

อีกด้านหนึ่ง กวนเยว่หวั่นเพิ่งกลับถึงบ้านก็เห็นแม่ของเธอเห้อหลันซิน เดินออกมาจากด้านใน

แม้ว่าตระกูลกวนจะหยั่งรากลึก แต่ครอบครัวของกวนเยว่หวั่นในฐานะญาติที่ไม่สามารถเป็นหลักประกันได้อีกต่อไป จึงไม่ได้รับความสะดวกสบายจากตระกูลกวนอีก

เพราะพ่อของกวนเยว่หวั่นไม่สนใจความก้าวหน้าดังนั้นจึงไม่มีความสำคัญกับตระกูลกวนมาตลอด

ในตอนนี้เขามีเพียงธุรกิจเล็ก ๆ และชอบสังสรรค์และเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อนฝูงเท่านั้น

ส่วนเห้อหลันซิน แม่ของกวนเยว่หวั่นนั้นเป็นครูสอนเด็กชั้นมัธยมต้น ฐานะทางบ้านไม่ได้ถือว่าดีนัก แต่ดีที่มีความอ่อนโยนและมีคุณธรรม ชีวิตครอบครัวไม่ถือว่าร่ำรวยและมีเกียรติ แต่ก็ถือว่ามีความเป็นอยู่ที่ดี

เมื่อเห็นแม่ของเธอแต่งตัวดึกมากกวนเยว่หวั่นก็สงสัย: “แม่ แม่จะออกไปข้างนอกเหรอคะ?”

เห้อหลันซิน ถอนหายใจ “พ่อของลูกกับเพื่อนที่คบค้าสมาคมกันกำลังเล่นไพ่กันในโรงแรมแล้วบอกว่าเงินสดไม่พอ จะให้แม่เอาไปให้”

กวนเยว่หวั่นขมวดคิ้ว

“ดึกขนาดนี้แล้ว พ่อยังเล่นไพ่อยู่อีกเหรอ?”

“แล้วมีทางเลือกไหมล่ะ? ช่วงนี้พ่อแกอยากจะพัฒนาด้านอสังหาฯ ชอบที่ที่ทางใต้เมืองผืนหนึ่ง เขาต้องการร่วมมือกับลุง ๆ ของแกเพื่อให้ได้ที่ดินผืนนั้นมา เชิญคนไปกินข้าว แล้วพวกเขาอยากเล่นไพ่จนดึกขนาดนี้ แล้วจะไม่ไปเป็นเพื่อนได้เหรอ?”

กวนเยว่หวั่นได้ยินอย่างนั้นแล้วหันหน้าไปมองคืนที่มืดมิดผ่านหน้าต่างด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อย

เธอคิดดูแล้วและพูดอย่างเคร่งขรึม: “ให้หนูเถอะค่ะ! หนูเอาไปให้เอง”

เห้อหลันซิน มองไปที่เธอและกังวลเล็กน้อย “ลูกไหวเหรอ? ดึกขนาดนี้แล้ว”

“แม่ตาไม่ดี ถ้าหนูไม่ไหว แม่ยิ่งแย่กว่าหนูอีก เอาล่ะ เดี๋ยวหนูขับรถไปไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ เอาไปให้เสร็จหนูก็กลับบ้าน แม่รอหนูอยู่ที่นี่แหละ”

เห้อหลันซิน เห็นดังนั้นจึงได้รับปาก

กวนเยว่หวั่นรับเงินแล้วออกจากประตูมาทันที

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็ไปโรงแรมตามที่แม่เธอบอก

เมื่อเห็นชื่อที่งดงามอยู่ตรงหน้าเธอก็ถึงกับผงะ

ทำไมถึงเป็นที่นี่ได้? ที่นี่เป็นสถานที่จัดการวันเกิดของจี้หยุนซูไม่ใช่เหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับมาอีกแล้ว

อย่างไรก็ตามเธอไม่คิดให้มาก ก้มหน้าและรีบเดินไปที่แผนกแม่บ้าน

เมื่อออกจากลิฟต์เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาพ่อของเธอ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดโทรศัพท์กลับไม่มีสัญญาณ

เธอขมวดคิ้วและมองดูโทรศัพท์ที่ไม่สามารถให้บริการได้ ไม่มีทางนอกจากก้าวต่อไปโดยอาศัยความทรงจำของสิ่งที่แม่พูดก่อนออกมา

จากนั้นในตอนนั้นเอง ประตูห้องข้าง ๆ ก็ถูกเปิดออกจากด้านใน จากนั้นเธอก็เห็นชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากที่นั่นอย่างโซซัดโซเซ

เธอตกใจกลัวจึงถอยไปหนึ่งก้าวจนกระทั่งคนคนนั้นวิ่งเข้ามาใกล้และมองดูให้ชัด สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

เห็นเพียงชายคนนั้นหากไม่ใช่จี้หยุนซูแล้วจะเป็นใครไปได้อีก?

เธอรีบวิ่งเข้าไปและจับมือของจี้หยุนซูไว้แล้วถามขึ้น: “รุ่นพี่ รุ่นพี่เป็นอะไรไปคะ?”

จี้หยุนซูเงยหน้าขึ้นอย่างดุเดือดและจ้องมองไปที่เธอดวงตาของเขาเป็นสีแดง

มีเสียงรองเท้าส้นสูงไล่ออกมาจากด้านหลัง จี้หยุนซูตกใจและทันใดนั้นก็คว้าตัวเธอและหลบเข้าไปยังห้องถัดไปและทั้งสองก็กลิ้งเข้าไปในเวลาเดียวกัน

ประตูถูกปิดและทั้งสองตัวติดกับประตูและไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ

ห้องเงียบ ๆ คืนที่เงียบสงบไม่มีไฟในห้อง มีเพียงเสียงหายใจของคนสองคนและเสียงหัวใจที่เต้นแรงของชายคนนั้น

กวนเยว่หวั่นตึงเครียด ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงผ่านแสงจาง ๆ ผ่านช่องประตู ชายหนุ่มตัวร้อนไปหมดและเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร

เสียงฝีเท้าจากด้านนอกหยุดลงครู่หนึ่งที่หน้าประตู หลังจากนั้นก็ออกห่างไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังออกไป ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เหมือนจะถอนหายใจ ตัวของเขาล้มลงในทันใดและลงน้ำหนักทั้งหมดบนเขาไปที่เธอ

กวนเยว่หวั่นตกใจกลัวและรีบพยุงเขาพร้อมพูดอย่างกระวนกระวาย: “รุ่นพี่ เป็นอะไรคะ? ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ อย่าทำฉันกลัวสิ”

จี้หยุนซูที่ดูอ่อนแอเล็กน้อยลืมตาและมองเธอสักพักจากนั้นก็พูด: “ฉันไม่เป็นไร”

ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนั้น แต่เหงื่อก็ไหลอาบหน้าผากและร่างกายก็เริ่มสั่นด้วยความทรมาน

ปฏิกิริยาแบบนี้ของเขาทำให้กวนเยว่หวั่นหน้าเปลี่ยนสี เธอเข้าไปกอดเขาเพื่อที่จะพยุงเขาไปด้านนอก

“คุณเป็นแบบนี้จะบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไงคะ? แต่คุณไม่ต้องรีบนะ นอนพักตรงนี้ก่อน ฉันจะรีบไปตามคนมา”

อย่างไรเสียจี้หยุนซูเป็นผู้ชายตัวสูงหนึ่งร้อยแปดสิบหกเซนติเมตร เธอที่ตัวเล็กนิดเดียวจะขยับตัวเขายังไง

ยิ่งกว่านั้นยิ่งเธอพบเขาในสภาพแบบนี้ ชายตรงหน้าตอนนี้ดูเหมือนจะกำลังทุกทรมาน

ผ่านไปครู่หนึ่งเธอจึงพยุงเขาไปที่ห้องนอน เปิดไฟและมองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้งด้วยความตกใจ

ก็เห็นชายคนนั้นหน้าแดงราวกับว่าเขากำลังมีเลือดไหลออกมา เส้นเลือดของเขาปูดออกมาและดวงตาของเขาก็แดงระเรื่อราวกับว่าเขาต้องการจะกินคน

กวนเยว่หน้าซีดเผือดและถามเสียงสั่น: “รุ่นพี่ คุณ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบชายคนนั้นก็ส่งเสียงคำรามต่ำและผลักเธอออกไป “อย่าโดนฉัน”

คำพูดของเขาทำกวนเยว่หวั่นอึ้งไป จากนั้นปลายหัวใจของฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย

เบ้าตามีอาการเจ็บและบวมราวกับว่ามีอะไรร้อน ๆ ไหลออกมา

เธอสูดจมูกแล้วหายใจเข้าลึก ๆ พยายามอดกลั้นอาการคัดจมูกแล้วพูด: “รุ่นพี่ ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ ฉันไม่มีความคิดจะทำร้ายรุ่นพี่ ฉันแค่เป็นห่วง รุ่นพี่ทรมานมากใช่ไหม รุ่นพี่ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาไปโรงพยาบาลดีไหม?”

พูดจบก็ทำท่าจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก

แต่ยังไม่ทันที่จะโทรออก ก็ถูกจี้หยุนซูคว้าไป วินาทีถัดมาโทรศัพท์ก็ถูกปาเข้ากับกำแพงดัง “ปัง” ตกแตกเป็นเสี่ยง ๆ

กวนเยว่หวั่นนิ่งไปและเป็นครั้งแรกที่เห็นจี้หยุนซูเป็นเช่นนี้ อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะตอบสนองชายคนนั้นก็รังแกเธอและเชิดคางของเธอ

หน้าของเขาแดงจัดมาก ดวงตาเลือนราง และมีแววแสงประหลาดและน่ากลัวส่องออกมา

กวนเยว่หวั่นเกิดความหวาดกลัวในทันที ความเจ็บปวดที่คางบอกเธอว่า ตอนนี้ชายคนนี้ได้สูญเสียการควบคุม เขาไม่ใช่จี้หยุนซูที่เธอคุ้นเคยอีกต่อไป

เธอก้าวถอยหลังอย่างสั่นเทา “ระ…รุ่นพี่ คุณไม่เป็นไรนะ คุณอย่าทำให้ฉันกลัวสิคะ”

อันที่จริงเธอคาดการณ์อะไรบางอย่างไว้ในใจ

แต่เธอไม่มีประสบการณ์จึงไม่กล้าฟันธง

จี้หยุนซูในตอนนี้ดูเหมือนจะสูญเสียสติสัมปชัญญะไปจนหมดและฟังไม่รู้เรื่องอีกแล้วว่าเธอกำลังพูดอะไร มีเพียงดวงตาแดงก่ำที่จ้องมองไปที่เธอ สายตานั้นเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังมองดูเหยื่อของตนไม่มีผิด

ทันใดนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าจนฟังไม่ได้ศัพท์ “ยายตัวเล็ก มานี่”

กวนเยว่หวั่นตัวสั่นเทา กล้าเข้าไปที่ไหนกันมีแต่จะก้าวถอยหลังอยากตะกุกตะกัก

“รุ่นพี่ คุณ ถ้าหากว่าคุณทรมานมาก ฉันจะไปเรียกคนมาช่วยดีไหม? ฉะ…ฉันจะไปเรียกคนมาช่วยตอนนี้เลย!”

พูดจบก็ลุกขึ้นและพยายามที่จะหลบหนี