บทที่ 321 ไข่มุกในทะเล
เรื่องงานแต่งของทั้งสองคนหยุดคุยสักพัก ไม่นานก็จะตรุษจีนแล้ว จิ่งหนิงกลับได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
ลูกสาวที่หายไปของตระกูลกวน ได้หาเจอแล้ว
ข่าวนี้เริ่มกระจายออกมาสองวันที่ผ่านมา และเพราะเหตุนี้ ทางบ้านใหญ่ถึงไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องงานแต่งของกวนเยว่หวั่น
ตามหลักแล้ว ตระกูลกวนหาคนมานานขนาดนี้ ตอนนี้หาเจอแล้วก็ไม่แปลก
ที่แปลกคือ คนที่พวกเขาหากลับมา จิ่งหนิงรู้จัก
ดูจอภาพในคอมพิวเตอร์ โม่หนานหาข้อมูลมาให้เธอเป็นกอง จิ่งหนิงอยากหัวเราะ
คำที่ว่า กิ้งกือร้อยขา ตายแต่ไม่แข็ง คงพูดถึงจิ่งเสี่ยวหย่า
คุณหนูของตระกูลกวน?
เหอะ เป็นไปได้ยังไง?
สำหรับจิ่งเสี่ยวหย่า คนอื่นไม่รู้ แต่เธอรู้ดีกว่าใคร
เธอหรือจะเป็นไข่มุกที่ถูกลืม เธอคือลูกที่หยูซิ่วเหลียนแอบมีกับจิ่งเซี่ยวเต๋อ
ครั้งนั้นที่มาถึงตระกูลจิ่ง หยูซิ่วเหลียนต้องการพิสูจน์ว่าจิ่งเสี่ยวหย่าเป็นลูกของจิ่งเซี่ยวเต๋อ แต่ไปตรวจดีเอ็นเอต่อหน้าทุกคน ต้องไม่ผิดแน่นอน
ถ้าเป็นแบบนี้ คนของตระกูลกวนทำไมถึงคิดว่าเขาเป็นเด็กคนนั้นของตระกูลกวน?
จิ่งหนิงคิดยังไงก็คิดไม่ตก
ว่าไปแล้วคนของตระกูลกวนแต่ละคนล้วนฉลาดเฉลียว ไม่ทำอะไรไปเลื่อยแน่ และเธอก็ไม่คิดว่าลำพังจิ่งเสี่ยวหย่าคนเดียว จะหลอกพวกเขาได้
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
จิ่งหนิงรู้สึกสงสัย แต่ไม่ว่าเธอจะสงสัยยังไง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะได้คำตอบจากการนั่งอยู่บ้านเฉยๆ
เพราะฉะนั้น อาศัยเวลาว่างตอนเที่ยง เธอจึงไปหาลู่จิ่งเซินที่บริษัท
เวลานี้ ลู่จิ่งเซินเพิ่งเสร็จจากการประชุม เห็นเธอมา จากเดิมสายตาที่เย็นชาก็อ่อนโยนขึ้นมา
“คุณมาได้ยังไง?”
จิ่งหนิงไม่มีอารมณ์คุยเรื่องอื่นกับเขา จึงพูดเรื่องจิ่งเสี่ยวหย่าโดยตรง
ลู่จิ่งเซินรู้ข่าวนี้แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้มีความสนใจเรื่องของตระกูลกวน เพราะฉะนั้น จึงไม่ได้ไปสืบถาม จนถึงตอนนี้ถึงได้รู้ ว่าคนนั้นคือจิ่งเสี่ยวหย่า
เขาต้องขมวดคิ้ว
จิ่งหนิงพูดเสียงเรียบ “เป็นไปไม่ได้ที่จิ่งเสี่ยวหย่าจะเป็นลูกคุณกวง เธอออกมาจากท้องของหวูซิ่วเหลียน เรื่องนี้ฉันรู้ดี สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ตระกูลกวนสามารถสืบเรื่องนี้อย่างง่ายดาย ทำไมถึงทำเป็นไม่รู้เรื่อง จงใจรับเธอ?”
ลู่จิ่งเซินก็คิดไปสักพัก
ครู่หนึ่ง เงยหน้ามองเธอ “คุณอยากรู้จริงหรือ?”
จิ่งหนิงพยักหน้า
“ได้ คืนนี้คุณต้องรู้แน่”
จิ่งหนิง “……”
เธอรู้สึกงง แต่ลู่จิ่งเซินก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก
เวลานี้ซูมู่เข้ามา เพื่อเตือนลู่จิ่งเซินว่าแขกที่นัดคุยงานตอนเที่ยงถึงแล้ว จิ่งหนิงรู้ว่าเขางานยุ่ง จึงไม่รบกวนเขาต่อ กลับไปก่อน
จนถึงตอนเย็น จิ่งหนิงถึงรู้ เขาบอกว่าตอนเย็นก็รู้นั้นหมายความว่ายังไง
ตอนนี้จิ่งหนิงนั่งอยู่ในรถ มองดูทางข้างหน้าที่รถกำลังขับไป รู้สึกกังวลใจ
“พวกเราไปแบบนี้โดยไม่ได้บอกกล่าวก่อน จะดีเหรอ?”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ “ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสี่ตระกูลจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ไม่ถึงขั้นชักดาบฟันกันหรอก ยิ่งลุงกวนสองกับตระกูลเราความสัมพันธ์ดีมาโดยตลอด ตระกูลกวนหาลูกสาวที่หายไปจนเจอ พวกเราก็ต้องไปแสดงความยินดีอยู่แล้ว ยิ่งความสัมพันธ์ของคุณกับจิ่งเสี่ยวหย่า คุณไปตอนนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าคุณอยากทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไม่ใส่ใจ นั่นซิแปลก”
จิ่งหนิงหัวเราะ
“ฟังคุณพูดแล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกเราไม่ได้ไปเพื่อแก้ข้อสงสัย แต่กลับเหมือนไปแก้แค้น”
ลู่จิ่งเซินยักคิ้ว
“จะอธิบายแบบนี้ก็ได้”
จิ่งหนิงอึ้งไปนิดหนึ่ง
ลู่จิ่งเซินอธิบาย “ น้องสาวคุณคนนี้ ไม่ใช่คนดีอะไร คุณทำให้พ่อแม่เขาต้องตาย ยังทำให้ย่าที่คอยห่วงใยเธอต้องติดคุก ทำให้คุณหนูลูกคนรวยอย่างเธอต้องกลายเป็นหนูเร่ร่อนข้างถนนภายในข้ามคืน เธอต้องเกลียดคุณเป็นธรรมดา แต่คุณดู เรื่องราวก็ผ่านไปนานแล้ว เธอก็ไม่มีข่าวคราวเลย ผมไม่เชื่อว่าเธอจะยอมปล่อยความโกรธแค้นนี้ได้แน่ กลัวแต่จะเงียบเพื่อวางแผนเรื่องใหญ่ รอวันหนึ่งหาโอกาสเพื่อเอาคืน คนแบบนี้ต้องป้องกันไว้หน่อย ตอนนี้เธอมาหาเอง พวกเราก็ต้องไปดูสถานการณ์หน่อย รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
จิ่งหนิงฟังเขาพูดจบ รู้สึกพูดอะไรไม่ออก
เธอต้องยอมรับว่า ถ้าไม่ใช้คำอธิบายของผู้ชายคนนี้ เธอคงคิดไม่ถึงเรื่องพวกนี้
อีกอย่างสำหรับจิ่งเสี่ยวหย่า ถึงจะเกลียดเธอแค่ไหน แต่ก็ไม่ถึงขั้นจะทำให้ใครตายกันไปข้างหนึ่ง
เพราะคิดไปคิดมาแล้ว จิ่งเสี่ยวหย่ามีใจจะทำร้ายเธอ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ
สิ่งที่ทำร้ายเธอที่สุด ก็คือเรื่องที่เธอแย่งมู่ยั่นเจ๋อไปจากเธอ
แต่หากมองตามความเป็นจริงแล้ว เธอแย่งมู่ยั่นเจ๋อไป สำหรับจิ่งหนิงแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะถูกคนเลวนั่นหลอกไปถึงเมื่อไหร่
ถึงจิ่งหนิงจะไม่ใช่แม่พระอะไร แต่ก็ไม่ได้โหดถึงขั้นต้องฆ่าให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
เรื่องในตระกูลจิ่งใหญ่โตขนาดนี้ จิ่งเสี่ยวหย่าจากนางฟ้าที่ใจดีอ่อนโยนคนหนึ่งในสายตาทุกคน กลายเป็นคนชอบโกหกที่จิตใจโหดเหี้ยม
ทั้งงานและอนาคตก็ต้องจบสิ้นลง ได้ยินว่าหลังเกิดเรื่องไม่นาน มู่ยั่นเจ๋อก็หย่ากับเธอ
ชีวิตหลังจากนั้น ถึงจิ่งหนิงไม่ทำอะไร เธอก็ไม่มีวันดีๆอีกแล้ว
เพราะฉะนั้น จิ่งหนิงก็ไม่ได้อยากทำอะไรเธออีก ขอแค่เธอไม่สร้างปัญหา ทั้งสองต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง เหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ไม่มีวันเจอกัน
แต่ตอนนี้กลับได้ยินข่าวนี้ ได้ยินลู่จิ่งเซินพูดแล้ว เหมือนเคาะสัญญาณเตือนให้เธอ ทำให้เธอต้องใส่ใจในเรื่องนี้
จิ่งหนิงคิดไปครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้ว
“โดนคุณพูดแบบนี้แล้ว ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่สบายใจเลย? คุณว่าจิ่งเสี่ยวหย่าจะเป็นลูกของกวนจี้หวั่นจริงไหม? ผลตรวจดีเอ็นเอที่หยูซิ่วเหลียนเอามาในครั้งนั้น เป็นของปลอมไหม?”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ
ยื่นมือไปจับจมูกของเธอ พูดว่า “ไม่ จิ่งเซี่ยวเต๋ออาจจะหลอกได้ง่าย แต่คนแก่อันฉลาดในตระกูลพวกคุณคนนั้น คนธรรมดาหลอกเขาไม่ได้หรอก”
จิ่งหนิงถึงพยักหน้าอย่างวางใจ
ไม่นานรถก็ขับมาถึงบ้านตระกูลกวน
ทั้งสองเพิ่งลงจากรถ ก็เห็นรถสีเขียวจอดอยู่ จิ่งหนิงรู้จักรถคันนี้ รู้สึกจะเป็นของเจ้าของตระกูลกู้ กู้ฉางไห่
กู้ฉางไห่ปีนี้อายุ45 มีทหารคอยหนุนหลัง
ก็เพราะเขา ไม่พอใจในสถานการณ์การแบ่งของสี่ตระกูล อยากได้เยอะหน่อยจากเค้กชิ้นนี้ กดดันทั้งสามตระกูลลงไป
จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินสบตากัน เข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดแล้วเดินเข้าไป
“ยินดีกับคุณปู่ที่หาหลายสาวเจอ นี่ก็ยี่สิบปีแล้ว หาหลานกลับมาได้ ไม่ได้เป็นเพียงแค่บุญของหลานอย่างเดียว ก็เป็นบุญของท่านด้วย”
