บทที่ 333 ในใจมีเขาอยู่
จี้หลินยวนนิ่งเงียบชั่วขณะ
หัวเหยาอยากพูดตั้งนานแล้ว เพียงแต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าพูดออกมา
เมื่อพูดออกมาตอนนี้ เธอก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น และดึงมือของเขาออก แล้วเดินไปอีกด้าน
เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกแสบตาเล็กน้อย แต่ก็พยายามอดกลั้นไว้
เธอหัวเราะประชดอย่างเย็นชาเล็กน้อย “อีกอย่าง หยุดเอาเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมาข่มขู่ได้แล้ว เวลาห้าปีสามารถเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง หากตอนนี้คุณบอกอยากอยู่ด้วยกัน ฉันต้องยอมรับหรอ?”
“ฉันไม่ได้รักคุณตั้งนานแล้ว จริงสิ คุณคงยังไม่รู้? ฉันมีแฟนแล้ว เขาดีกับฉันมาก ดังนั้นเรื่องอนาคตของฉัน คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”
จี้หลินยวนเบิกตากว้างขึ้น
“คุณพูดอะไร?”
หัวเหยาหันหลังจ้องมองเขา แล้วเงยหน้า พร้อมยืดหน้าอกขึ้น : “ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว เขาชื่อว่าเฟิงยี่ เป็นคุณชายของเฟิงซื่อกรุ๊ปแห่งเมืองหลวง ฉันคิดว่าคุณคงเคยได้ยินมาแล้วใช่ไหม? ดูสิ ฉันเป็นคนประจบเอาใจผู้ใหญ่เก่ง ในเมื่อตระกูลจิ้นของพวกคุณไม่ยอมรับฉัน ฉันก็ต้องหาที่พึ่งพิงอื่น คงไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองแขวนคอตายกับต้นไม้อย่างคุณหรอก”
จี้หลินยวนหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้น
เขาพยักหน้าต่อเนื่อง
“ดี ดีแล้ว”
ดวงตาของเขาแดงจางๆ แถมในดวงตาเปล่งประกายด้วย
หัวเหยากำหมัดอย่างแน่นข้างตัว และพูดขึ้นว่า : “แล้วตอนนี้คุณไปได้หรือยัง?”
คิดไม่ถึงว่า ไม่เพียงผู้ชายไม่ยอมไปแล้ว ยังเดินเข้ามาด้วย
และจับตัวเธอยันบนผนังกำแพง
หัวเหยาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย พร้อมจ้องมองเธออย่างเคียดแค้น “จี้หลินยวน คุณคิดจะทำอะไร? ฉันขอเตือนคุณเลย ที่นี่คือบ้านของฉัน! หากคุณกล้าทำอะไรฉัน พ่อของฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
“ผมจะทำอะไรหรอ?” จี้หลินยวนกัดฟันแน่น “คุณคิดว่าพูดแค่นี้จะสามารถหลอกผมได้หรอ? คุณคิดว่าผมโง่เขลาอย่างที่คุณคาดคิดหรอ ที่จะสามารถปั่นหัวผมเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า?”
หัวเหยาเปลี่ยนสีหน้าทันที
“คุณ คุณปล่อยฉันก่อน”
“ไม่ปล่อย!”
ไม่เพียงเขาไม่ยอมปล่อย แต่ยังยื่นมือข้างหนึ่งมาจับคางของเธอ
หัวเหยารู้สึกเจ็บคางมาก เลยร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้น
วินาทีต่อมา ผู้ชายก็ก้มหน้าเข้ามา
หัวเหยาเบิกตากว้าง
บนริมฝีปากสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มและเย็นขึ้น เขามีท่าทางดุเดือดมาก ราวกับอยากกินเธอทั้งเป็น
หัวเหยาคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเกิดถึงขั้นนี้ เมื่อกี้เธอพูดแทงใจดำมากแล้ว แต่เขากลับทำเรื่องแบบนี้กับเธอ
หัวเหยารู้สึกเจ็บคางมาก
เธอพยายามร้องพึมพำออกมา และพยายามผลักเขาออก
แต่เขากลับจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ พร้อมจับคางเธออย่างแน่นไม่ยอมปล่อย
หัวเหยาขัดขืนไม่สำเร็จ ในใจรู้สึกเสียใจ วินาทีต่อมาดวงตาก็แดงก่ำ และร้องไห้ออกมา
ในตอนนี้จี้หลินยวนโมโหเดือดดาลมาก
เธอนึกว่าเขาโง่เขลา นึกว่าเขาจัดการง่าย
หาข้ออ้างก็ไม่หาข้ออ้างที่น่าเชื่อถือหน่อย
หรือว่าเธอไม่รู้ นับตั้งแต่เธอปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คนที่เธอรู้จักทุกคน สถานที่ที่เคยไปทุกแห่งในห้าปีมานี้ เขาสืบมาหมดแล้ว
เธอรู้จักกับคนแบบไหน คนข้างกายเธอเป็นคนยังไง เขารู้จักหมด
จะพูดโกหกก็พูดไม่แนบเนียน คิดว่าเขาหลอกง่ายขนาดนี้เลยหรอ?
เห่อ!
ถึงแม้ทั้งที่รู้ว่าเธอกับเฟิงยี่ไม่ได้เป็นคนรักกัน แต่ในห้าปีมานี้ เธอไม่มีแฟนคนอื่นเลย
แต่เมื่อกี้เมื่อได้ฟังจากปากของเธอว่า เฟิงยี่เป็นแฟนของเขา เขาก็อดใจรู้สึกหึงไม่ได้
ด้วยเหตุนี้จึงต้องลงโทษเธอให้หนัก
เดิมทีหัวเหยาถูกเขายันบนผนังกำแพง แต่ต่อมาไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆก็ถูกผู้ชายจับหลังคอ แล้วดึงเข้ามาโอบกอดในอ้อมกอด
ตอนแรกเริ่ม เธอจำได้ว่าต้องขัดขืน
แต่ผู้ชายมีเทคนิคเยี่ยมยอดมาก ห้าปีก่อน ทั้งสองคนไม่ค่อยได้ฝึกฝนกันเลย
จูบกันไป จูบกันมา คิดไม่ถึงว่าเธอจะรู้สึกเคลิ้ม จนลืมขัดขืนไปเลย
เมื่อจี้หลินยวนรู้สึกว่าผู้หญิงในอ้อมกอดมีปฏิกิริยาเปลี่ยนแปลง ก็เผยสายตาอ่อนโยนขึ้น
ในใจของเธอมีเขาอยู่ เขารู้ดีมาตลอด
เพียงแต่มากแค่ไหน ถึงขั้นไหนนั้น เขาไม่กล้ารับประกัน
ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนเลยเหมือนกับตัวเม่น อยากให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ แต่ก็กลัวบาดเจ็บ เลยพาห่างกัน
จนกระทั่งตอนนี้ จึงจะดึงฝ่ายตรงข้ามมาไว้ในอ้อมกอด และจ้องมองเธอในอ้อมกอดของตัวเองอย่างเอ็นดู
สัมผัสที่อ่อนโยนเป็นจริงแบบนี้ จึงทำให้เขาค่อยๆทำให้เขาสงบสติอารมณ์ลง
เพียงแต่ ถึงแม้เขาจะเป็นแบบนี้ แต่หัวเหยาไม่ใช่?
ห้าปีที่ผ่านมาเหมือนกับพายุ เธอต้องคอยดูแลตัวเอง ทุ่มเท ผ่านประสบการณ์ขืนข่มมามาก
บางครั้งเคยบ่นพึมพำ เสียใจภายหลัง ร้องไห้ และเคยคิดในใจว่า ถ้าหากตอนนั้นไม่รักเขา ตัวเองคงไม่ย่ำแย่ถึงขนาดนี้ไหม?
แต่….ถ้าหากไม่รักเขาก็คงไม่มีเล่อเล่อ
ถ้าหากไม่รักเขา ก็คงไม่มีภาพความทรงจำอันงดงามที่ทำให้เธอจดจำตลอดชีวิต
แต่คำว่ารัก ใครจะสามารถบังคับได้ล่ะ?
ถ้าหากตัวเองสามารถไม่รักเขา เช่นนั้นห้าปีต่อมา ทำไมคนที่เข้าจีบเธอ แทบไม่มีใครสามารถดึงดูดความสนใจเธอเลยล่ะ?
ห้าปีมานี้ ทุกค่ำคืนมักตื่นขึ้นมาฝัน ทำไมในหัวใจมองถึงปรากฏแต่คนๆนั้น?
เธอรู้สึกเศร้าใจมาก เธอเริ่มตัวสั่นในอ้อมกอดของเขา ขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลพรากออกมา
ถึงแม้ตอนนี้เขากำลังจูบอยู่ แต่ก็สังเกตปฏิกิริยาตอบสนองของเธอตลอด
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ และเห็นความเจ็บปวดและยังเหลือเยื่อใยในดวงตาของเธอ เขาจึงมั่นใจว่าเธอยังคงรู้สึกต่อเขาเหมือนห้าปีก่อน
เพราะเป็นแบบนี้ไม่เคยหลั่งน้ำตาออกมาสักหยด
ผู้ชายสูบลมหายใจเข้า และปล่อยเธอออก จากนั้นก็ยื่นมือเช็ดน้ำตาของเธอเบาๆ
การกระทำนี้ช่างอ่อนโยนมาก เหมือนกับกำลังปฏิบัติต่อสิ่งที่มีค่าไม่อาจสูญหายได้
หัวเหยายิ่งร้องไห้หนักขึ้น ความรู้สึกน้อยใจที่เก็บสะสมมาหลายปี ในเวลานี้จู่ๆก็พรั่งพรูออกมา
นับตั้งแต่เล็กจนโต เธอถูกคนประคองเหมือนของมีค่าในมือ คนรอบข้าง ถ้าไม่เอ็นดูก็เอาใจเธอ!
มีเพียงเขา นับตั้งแต่ปรากฏตัวก็มอบความลำบากกับเธอ แต่ก็ทำตามความต้องการของเธอ แม้แต่งานแต่งงานก็จัดขึ้น
ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังปฏิบัติต่อเธอแบบนี้
ไอ้คนโง่เขลา!
หัวเหยาร้องไห้หนักมาก เธอถูกผู้ชายโอบกอดไว้อย่างแน่น โดยไม่มีท่าทีจะปล่อยเลย
บนแผ่นหลังมีสัมผัสแปลกขึ้น เหมือนกับขนนกที่ลูบไปมาที่ทั้งคันและชา
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง
จากนั้นจี้หลินยวนก็เงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นผู้หญิงที่รัก ใบหน้าหล่อเหลาก็เผยสีหน้าอ่อนโยนขึ้น
หัวเหยาลืมตาขึ้น แล้วจ้องมองเขาอย่างเลือนราง
เพราะยังมีอารมณ์ค้างคาอยู่ ในดวงตามีน้ำจางๆอยู่ ซึ่งดูแล้วเหมือนกับแมวน้อยที่บริสุทธิ์
ผู้ชายยิ่งเงียบ
ขณะที่จะก้มหน้านั้น จู่ๆเธอก็ดึงสติกลับมา แล้วผลักเขาออก
“อืม อย่าค่ะ…..”
“ห่ะ?”
เขายักคิ้วขึ้น
หัวเหยาหน้าแดงก่ำ ตัวเองคิดไม่ถึงว่า เดิมทีที่ทั้งสองทะเลาะกัน แต่ทำไมทะเลาะกันกลับกลายเป็นแบบนี้?
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
