บทที่ 335 จดทะเบียนสมรสทันที
หัวเหยาเริ่มร้องไห้ออกมา
น้ำตาเหมือนกับไข่มุกที่ร้อยด้วยเส้น ไหลลงมาเม็ดใหญ่อย่างไม่ขาดส่าย
หัวใจเหมือนกับถูกสิ่งของบางอย่างบีบอย่างแรง ทั้งเจ็บทั้งชอกช้ำที่ยากจะอธิบายออกมา ทำให้เธอตัวสั่นเทาเล็กน้อย
จี้หลินยวนถอนหายใจ แล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด
หัวเหยายิ่งร้องไห้หนักมากขึ้น เธอกำเสื้อของเขาอย่างแน่น พร้อมกับเอาหน้าซบในอ้อมอกของเขา และร้องไห้เหมือนเด็กน้อย
ห้าปีแล้ว ห่างกันสี่ปี เพียงแค่คืนบ้าคลั่งในปีที่แล้ว ทำให้เธอคลอดเล่อเล่อออกมา
ความรู้สึกลังเล บุญคุณ ความถูกผิดระหว่างพวกเขาสองคนทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง
เธอคิดอยากยอมแพ้ แต่ในตอนนี้เธออยากพาลูกหนีไปให้ไกล ไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย และชั่วชีวิตอย่าได้สัมผัสความรักที่ทำร้ายผู้คนอีก
เพื่อสิ่งนี้ เธอยอมละทิ้งฐานะคุณหนูของตระกูลหัว ละทิ้งความรักและเอ็นดูของพ่อ
แต่ในเวลานี้เขากลับมาพูดกับเธอแบบนี้ แถมยังเสนอเงื่อนไขแบบนี้ด้วย
นี่คือความตั้งใจของเขาหรอ?
ตั้งใจไม่อยากให้เธอมีชีวิตเรียบง่าย ตบหัวแล้วลูบหลังหรอ? และทำให้เธอไม่สามารถล้มเลิกความตั้งใจ เหมือนกับกำลังตกปลาจ้องจับแต่เธอคนเดียว
เขาเอาอะไรมาคิด?
เอาความรักที่เธอยังหลงเหลือเพียงนิดเดียวมาทำแบบนี้หรอ?
หัวเหยายิ่งร้องไห้รุนแรงและน่าเวทนา เธอร้องไห้อย่างโหยหวน พร้อมกับกำหมัดออกแรงทุบเขา
จี้หลินยวนไม่ขัดขืน ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน และปล่อยให้เธอทำร้ายร่างกายเพื่อระบายอารมณ์
ผ่านไปไม่นาน หัวเหยาเริ่มร้องไห้จนเหนื่อย สุดท้ายก็หยุดร้องไห้ลง
ขณะที่คิดอยากลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขา คิดไม่ถึงจู่ๆเธอก็ถูกผู้ชายจับหลังคอไว้ จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาจูบอย่างเร่าร้อน
หัวเหยาหวั่นไหวเล็กน้อย เธอกำเสื้อของเขาอย่างแน่น แต่ในตอนนี้เธอหมดเรี่ยวแรงขัดขืนแล้ว
ผ่านไปสักพัก จี้หลินยวนก็ปล่อยเธอ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครสักคน
“เสี่ยวหลี่ เตรียมรถยนต์ และเอกสารที่จำเป็นในการจดทะเบียนสมรสด้วย และรอผมอยู่ข้างล่าง……”
หัวเหยาเบิกตากว้าง ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ผู้ชายก็สั่งกำชับเรียบร้อยแล้ว และวางสายลง
เธอรีบร้อนทันที “คุณทำอะไร?”
จี้หลินยวนเก็บโทรศัพท์ และจ้องมองเธอด้วยสายตาจริงจัง
“เหยาเหยา แต่งงานกับผมได้ไหม?”
หัวเหยา：“……”
“พวกเราไม่ต้องไปสนใจอะไรแล้ว ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณ ครอบครัวของผม และอดีตที่วุ่นวายเหล่านั้น แต่งงานกันเลย โอเคไหม? ก่อนหน้านี้พวกเราต่างสับสน ดังนั้นเลยไม่กล้าทำสิ่งที่ต้องการ มีแต่ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างเหนื่อย ตอนนี้พวกเราไม่ใช่เด็กแล้ว เล่อเล่อต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์ ดังนั้นพวกเราไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว แต่งงานกัน ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีเอง โอเคไหม?”
หัวเหยานิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?”
เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที พร้อมกับรู้สึกเศร้าใจขึ้น
“จี้หลินยวน ที่คุณมาขอฉันแต่งงานตอนนี้ ตกลงเพราะอะไรกันแน่หรอ? อย่าบอกว่าเพราะคุณรักฉันนะ เพราะฉันไม่เชื่อหรอก”
จี้หลินยวนสีหน้าก็เปลี่ยนเหมือนกัน
เขาจ้องมองเธอ โดยที่สายตาเย็นชาเมื่อก่อนเหมือนกับค่อยๆจืดจางหายไป แต่เขาก็พยายามกลั้นความรู้สึกไว้ และพูดว่า : “แล้วคุณคิดว่าเพราะอะไรหรอ?”
หัวเหยาเม้มปากอย่างแน่น ไม่พูดอะไรออกมา
จู่ๆจี้หลินยวนก็แค่นเสียงหัวเราะประชดขึ้น
เขายื่นมือลูบใบหน้าของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น : “เหยาเหยา ห้าปีก่อน คุณทำร้ายจิตใจผมครั้งหนึ่งแล้ว ผมเลยตามรังควานคุณสี่ปี่ นับว่าเป็นการแก้แค้น แต่คืนนั้นเมื่อปีก่อนที่คุณมาหาผม คืนนั้นคุณเป็นคนเริ่มก่อน ตอนนี้คุณคิดอยากทำร้ายผมอีกครั้ง และทอดทิ้งผมอีกครั้งหรอ?”
หัวเหยาร่างกายแข็งทื่อขึ้น
เธอกำหมัดไว้อย่างแน่น และรับรู้ถึงความเจ็บที่เล็บที่ทิ่มแทงเข้าบนฝ่ามือ
จู่ๆสายตาของจี้หลินยวนก็เย็นชาลง และจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่จี้หลินยวนเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ดังนั้นผมไม่อนุญาตให้คุณจากผมไปอีก แต่งงานครั้งนี้ คุณต้องแต่ง ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง เข้าใจไหม?”
หัวเหยาอ้าปากอยากพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ล้มเลิก
จี้หลินยวนตบบนแก้มของเธอเบาๆด้วยสีหน้าพอใจ และพูดขึ้นว่า : “ผมจะรักคุณ เหมือนกับตอนที่คุณรักผมในตอนนั้น เหยาเหยา”
หัวเหยา：“……”
ผ่านไปไม่กี่นาที โทรศัพท์ของจี้หลินยวนก็ดังขึ้น เขากดเปิดลำโพง เป็นเสี่ยวหลี่ผู้ช่วยของเขาที่โทรเข้ามา
“คุณชายครับ ทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ”
“โอเค ผมจะรีบลงไปเดียวนี้เลย”
พูดจบก็ลากหัวเหยาออกไป
เหล่าคนรับใช้ไม่รู้จักจี้หลินยวน แต่เมื่อเห็นเขาลากหัวเหยาออกมาก็รู้สึกผิดปกติ
หัวเหยารู้ว่า เรื่องของวันนี้ไม่สามารถกลับคำพูดได้ ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดี แต่หัวใจกลับไม่อยากปฏิเสธอย่างน่าแปลกประหลาด สติกำลังบอกเธอว่า หากเดียวพ่อกลับมารู้เรื่องนี้คงเกิดเรื่องแย่แน่ เพราะยังไงในบ้านมีคนรับใช้จำนวนมาก ดังนั้นเรื่องที่จี้หลินยวนมา ไม่สามารถปกปิดได้แน่นอน
แต่อีกเสียงหนึ่ง กลับตื่นเต้นดีใจอย่างไม่หยุด ทั้งที่รู้ว่าเป็นกองไฟ แต่ก็ยังอยากบินเข้าไปเสพสุขรนหาที่ตาย
ไม่นานจี้หลินยวนก็พาหัวเหยามาถึงหน้าประตูสำนักกิจการพลเรือน
เพราะได้ติดต่อล่วงหน้า ตอนที่ทั้งสองคนมาถึง พนักงานทางนั้นก็ทำการเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย
เซ็นชื่อ ถ่ายรูป สำเร็จ
ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ดำเนินการเสร็จสิ้น
เมื่อเดินออกมาจากสำนักกิจการพลเรือนก็เดินขึ้นบนรถยนต์ทันที เธอจ้องมองทะเบียนสมรสในมือ และรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเป็นจริง รู้สึกเหมือนกับตัวเองอยู่ในความฝัน
แทบไม่อยากเชื่อเลย
วินาทีต่อมา ในมือก็ว่างเปล่า ทะเบียนสมรสถูกคนเอาไปแล้ว
เธอนิ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วหันหน้ามองผู้ชายด้านข้างด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ
“คุณทำอะไร?”
“ผมจะช่วยเก็บแทนคุณเอง”
“ทำไม?”
“ทำไมต้องถามทำไมหลายครั้งด้วย?”
ผู้ชายเอาทะเบียนสมรสสองใบเก็บไว้
หัวเหยา：“……”
ทำไมเธอรู้สึกเหมือนกับถูกหลงกลอย่างนั้นไม่รู้?
เมื่อนึกถึงฐานะตอนนี้ของจี้หลินยวน จู่ๆเธอก็เข้าใจบางอย่างขึ้น
เธอซักถามอย่างระมัดระวังว่า : “คือว่า…..ทะเบียนสมรสมีผลกับกฎหมายในประเทศไหม?”
จี้หลินยวนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
หัวเหยา：“……”
โอเค! ถูกหลงกลจริงๆ
เมื่อกี้ตอนอยู่ที่บ้าน เธอถูกเขาทำของอะไรหรือเปล่า? อยู่ดีๆก็ยอมมาจดทะเบียนสมรสกับเขา
หัวเหยารู้สึกไม่เข้าใจตัวเอง
อาจเป็นเพราะสับสน ทางกลับเหมือนกับเร็วกว่าตอนมามาก ไม่นานก็กลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหัว
หัวเหยาจับประตูคิดจะเดินลงจากรถยนต์ แต่กลับถูกจี้หลินยวนห้ามปรามไว้
ไม่นานเสี่ยวหลี่ผู้ช่วยคนนั้นก็ถือกระเป๋าเดินออกมา
“คุณชาย ผมเก็บของแล้วครับ”
จี้หลินยวนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วสั่งให้เขาเอาของไปเก็บที่กระโปรงหลังรถ จากนั้นก็สตาร์ทรถยนต์จากไป
หัวเหยาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“จี้หลินยวน คุณคิดจะทำอะไรหรอ? คุณเอากระเป๋าของฉันมาทำไม?”
จี้หลินยวนขับรถพลาง ยิ้มมุมปากพลาง
“แต่งงานกันแล้ว คุณควรเรียกผมใหม่ได้แล้วจริงไหม?”
หัวเหยาสะอึกเล็กน้อย
