บทที่ 377 สัมผัสไม่เลว
เมื่อคิดไปเช่นนี้ เธอจึงได้เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะฉันมาออดิชั่น ชื่อว่าถังลั่วเหยา”
ชื่อเสียงในแวดวงปัจจุบันของถังลั่วเหยาอาจจะไม่ได้เป็นที่รู้จักกันไปทั่วแต่ก็ไม่ธรรมดา เธอนับได้ว่าเป็นนักแสดงระดับ2-3
เพียงแต่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างถ่อมตน อีกทั้งตามปกติแล้วเธอมักได้รับงานจากอานหนิงกั๋วจี้ ดังนั้นผู้คนภายนอกจึงไม่ค่อยรู้จักเธอมากนัก
ชายอ้วนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นเงยหน้ามองเธอ เอียงศีรษะ แล้วพยักหน้าอย่างคลุมเครือ
“อืมนั่งลงก่อนจะถึงคิวของคุณแล้วล่ะ”
“ค่ะ”
ถังลั่วเหยาหยิบเก้าอี้ข้างๆมานั่ง และเห็นผู้หญิงสองคนนั้นเดินตามผู้กำกับเข้าไปด้านในห้องนอน ทำให้ห้องนั่งเล่นเหลือเพียงแค่เธอและช่างภาพแค่สองคน
บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตั้งแต่ที่ถังลั่วเหยาเดินเข้ามาในห้องนี้ก็รู้สึกแปลกๆ
เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เธอมองไปยังช่างภาพที่กำลังสูบบุหรี่ เขาพ่นควันออกมาแล้วยิ้มให้เธอ
“กลัวหรือครับ？”
ถังลั่วเหยาตกตะลึง “คะ？”
ช่างภาพหัวเราะแล้วพูดว่า “ผมรู้จักคุณ คุณแสดงหนังได้ดีมากเลย”
“เอ่อ แหะๆ ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ”
ถังลั่วเหยาไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอจึงได้แต่ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ผ่านไปซักพักก่อนที่เธอจะเอ่ยถามขึ้น ด้วยความประหลาดใจว่า “พวกเขาออดิชั่นกันอยู่ข้างในเหรอคะ?”
“ครับ”
“ทำไมคุณถึงไม่เข้าไปล่ะไม่ต้องถ่ายภาพเหรอ?”
“ไม่ต้อง”
คำพูดของอีกฝ่ายหนึ่งดูกระชับเหมือนกับเขาไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
ทำให้ถังลั่วเหยารู้สึกแปลกใจและกระสับกระส่ายไปมากกว่าเดิม เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแปลกไปแต่ก็ไม่รู้จะถามยังไง
ผ่านไปประมาณ 10 กว่านาทีผู้หญิงสองคนนั้นก็เดินออกมา
เนื่องจากเป็นหน้าร้อนพวกเธอสองคนสวมเสื้อผ้าเชิ้ตธรรมดา ตอนเดินออกมาเสื้อผ้ากลับยับเยิน
หนึ่งในสองคนนั้นหน้าแดงขณะที่เดินออกไป เธอพยายามจัดแจงเสื้อผ้าอย่างเขินอายและเดินออกไปอย่างรีบร้อน
ถังลั่วเหยามองดูพวกเธอด้วยอาการงุนงง ทันใดนั้นเสียงของผู้กำกับก็ดังขึ้นมาจากในห้องนอน
“ คุณเชิญเข้ามาได้”
ถังลั่วเหยามองไปยังช่างถ่ายภาพ หลังจากยืนยันว่าตนถูกเขาเรียกจึงได้ตอบรับแล้วเดินเข้าไป
ด้านในห้องนอนนั้นแสงค่อนข้างมืด ม่านถูกปิดมิดชิด มีเพียงโคมไฟสลัวๆเท่านั้นที่ยังเปิดอยู่ ผู้กำกับเอนกายลงบนโซฟาตรงมุมห้อง เขานั่งไขว่ห้างและสูบบุหรี่อยู่ในมือก่อนจะพ่นควันออกมา
เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้ามาแล้วเขาจึงโบกมือ หรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ถอดสิ！”
“คะ？”
ถังลั่วเหยาตกตะลึง
เมื่อผู้กำกับเห็นท่าดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ
“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ？ถอดสิ！ คุณไม่ถอดผมจะรู้ไหมว่ารูปร่างคุณผ่านหรือไม่？ การออดิชั่นนางเอกในครั้งนี้ มีฉากใส่ชุดว่ายน้ำหลายฉากมาก รูปร่างเป็นเรื่องสำคัญ”
เมื่อถังลั่วเหยาได้สติกลับคืนมาเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงสองคนเมื่อครู่ตอนเดินออกไปจึงได้อายจนหน้าแดง
ตัวเธอเองก็หน้าแดงเช่นกันและพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “ฉัน ฉันไม่……”
คิ้วของผู้กำกับเลิกขึ้น
ถังลั่วเหยารู้สึกอับอาย ไม่ใช่เพราะนางเอกมีบทสวมชุดว่ายน้ำ แต่เรื่องนี้ซูหงไม่ได้บอกเธอเอาไว้ก่อน
อีกทั้งตามปกติแล้ว การออดิชั่นประเภทนี้ จะมีกรรมการออดิชั่นหลายคนเพื่อป้องกันการติฉินนินทา ประการแรกจะไม่ทำให้ทั้งสองฝ่ายอึดอัด ประการที่สองเพื่อความปลอดภัยของนักแสดงหญิง
แต่ว่าตอนนี้นอกจากช่างภาพที่อยู่ด้านนอกแล้วในห้องมีเพียงแค่ผู้กำกับคนเดียวเท่านั้น
เมื่อผู้กำกับเห็นท่าทางของเธอที่ไม่ขยับเขยื้อน เขาก็พูดออกมาด้วยความไม่พอใจว่า “จะถอดหรือไม่ถอด ไม่ถอดก็ไม่ต้องออดิชั่น ยังมีคนรออยู่อีกตั้งหลายคน”
ถังลั่วเหยาไม่อยากทำให้บริษัทต้องขายหน้า เธอจึงจัดฟันแล้วพูดว่า “ให้ฉันเปลี่ยนเป็นชุดรัดรูปได้ไหมคะ？ สามารถมองเห็นเรือนร่างได้เหมือนกัน”
ผู้กำกับหัวเราะออกมา
“ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อขนแกะไปถ่ายละครเลยล่ะ？ คุณเข้ามาในวงการนี้วันแรกหรือไงเรื่องแค่นี้ยังถือไปได้ ต่อไปคุณจะแสดงหนังอะไรได้อีก？ ถ้าไม่อยากออดิชั่นก็อย่ามาทำให้ผมเสียเวลาเลย ไปซะเถอะ！”
เมื่อพูดจบเขาก็หันไปเปิดรายชื่อแล้วเรียกว่า “คนต่อไป”
ไม่นานต่อมาก็มีหญิงสาวหน้าตาสวยงามคนหนึ่งเดินเข้ามา
ถังลั่วเหยาถูกเบียดไปข้างๆ ส่วนหญิงสาวคนนั้นถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอสวมเพียงแค่เสื้อกับกางเกงชั้นในเท่านั้นและเดินหมุนตัวไปรอบๆผู้กำกับ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าผู้กำกับและเธอไม่มีตัวตนอยู่
ถังลั่วเหยาที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นดังนั้นเธอยังหน้าแดง ส่วนผู้กำกับหรี่ตาคู่นั้นลง เขาจ้องไปยังเรือนร่างของหญิงสาวแล้วพยักหน้า
“อืมไม่เลวเลย คุณอยู่ต่อละกัน อีก 3 วันเข้ากลุ่มได้”
“จริงเหรอคะ？ ขอบคุณค่ะผู้กำกับ！”
หญิงสาวคนนั้นดีใจและรีบตอบตกลง ผู้กำกับโบกมือให้เธอเข้าไปแล้วพูดว่า “มานี่ซิ”
เธอรีบเดินตรงเข้าไป ผู้กำกับเอื้อมมือออกมาบีบที่หน้าอกเธอแล้วพูดอย่างพอใจว่า “อืม จริงสิ เอาล่ะไปได้แล้ว！”
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร เธอสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินจากไปอย่างมีความสุข
ถังลั่วเหยาเห็นกับตาว่าเมื่อผู้หญิงสาวคนนั้นเดินจากไปแล้ว ผู้กำกับก็เอามือลูบไปที่นิ้วแล้วพูดพึมพำว่า “อื้มสัมผัสดีจริงๆ”
เธอแทบจะช็อก！
มุมมองทั้งสามของเธอกำลังถูกท้าทาย！
ทั้งแววตาและน้ำเสียงนั้น ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย
ถังลั่วเหยาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอรู้สึกขยะแขยง
“เอ่อขอโทษนะคะ ฉันไม่เอาแล้ว ฉันแล้วฉันขอตัวก่อน”
เธอเอ่ยสวัสดีและรีบเดินจากไป ทางผู้กำกับเองก็ไม่ได้รั้งเธอเอาไว้ เพียงแต่ทำท่าทางฟึดฟัดและดูถูก
“สมัยนี้ยังมีคนที่คิดว่าตัวเองจะมีชื่อเสียงได้โดยบริสุทธิ์อย่างนั้นเหรอ？
ตอนนี้เธอเพียงแค่โชคดี เมื่อเธอถึงทางตันแล้วจะรู้ว่าอะไรคือความจริง”
ในวงการบันเทิงมีสาวสวยมากมายที่อยากจะเข้ามา ขาดเธอไปคนหนึ่งก็ไม่เป็นไร ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบบีบบังคับใคร
เขาไม่ต้องใช้กลวิธีใดๆก็มีผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยากจะปีนขึ้นมาบนเตียงของตน เพื่อเป็นการสร้างโอกาส และแสดงถึงความจริงใจว่าพวกเธอต้องการเขาจริงๆ
เมื่อคิดได้ดังนี้สายตาของเขาก็มองไปยังรายชื่อของหญิงสาวคนเมื่อครู่ จากนั้นโทรศัพท์หาผู้จัดการของเขา
“ฮัลโหล ผู้หญิงคนที่ชื่อลูลู ที่ออดิชั่นวันนี้ คืนนี้ให้เธอมาที่ห้องผมหน่อย๐
……
เมื่อถังลั่วเหยาเดินทางออกมาจากโรงแรมก็กลับไปยังกองถ่ายทันที
ตอนบ่ายซูหงโทรหาเธอและถามว่าเป็นยังไงบ้าง เธอก็ได้เล่าออกไปตามความจริง
ด้านของซูหงเอง ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้
เธอได้แต่เอ่ยออกมาว่า “ขอโทษจริงๆ งานนี้เพื่อนของฉันแนะนำมาอีกที ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้
ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าคุณต้องการใช้เงินก็เลยอยากให้ลองไปดู เนื่องจากพวกเขาให้ค่าตอบแทนค่อนข้างสูง แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็อย่าไปเลย”
ถังลั่วเหยาพยักหน้าแล้วเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามว่า “เรื่องที่ฉันต้องการเงินคุณไม่ได้บอกคนอื่นใช่ไหม?”
ซูหงกำลังวุ่นอยู่ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายว่า “ฉันไม่ได้ปากมากขนาดนั้นจะไปบอกคนอื่นทำไม?”
ถังลั่วเหยาจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
