บทที่ 378 ปิดความลับให้เธอ
“คุณไม่ได้พูดก็ดีแล้วค่ะ เรื่องนี้ฉันขอร้องให้คุณช่วยเก็บไว้เป็นความลับที่ฉันไม่อยากให้มีคนรู้มากไปกว่านี้”
“ได้ ฉันเข้าใจดี วางใจเถอะ ถ้ามีงานดีๆแล้วจะบอกใหม่นะ”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
ถังลั่วเหยาวางสายไปก่อนจะนั่งเหม่อลอยนั่งลงที่โซฟา จากนั้นเปิดดูเงินในบัญชีของเธอผ่านโทรศัพท์มือถือ
ตัวเลขในบัญชีนั้นมีเพียงแค่ 4 หลัก เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
บนโลกนี้คงไม่มีใครคิดถึงว่านักแสดงหญิงอย่างเธอ อีกทั้งยังได้รับรางวัลมากมายและมีชื่อเสียงในตอนนี้ เป็นที่โด่งดังและดาวรุ่งมือใหม่ในบริษัท เงินในมือของเธอจะมีเพียงแค่ 3,000 หยวนเท่านั้น
จากสายตาของคนภายนอกเธออาจจะเป็นดาราก็จริง แต่ทำไมเธอถึงได้แย่แบบนี้นะ
ถังลั่วเหยาถอนหายใจออกมา ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
เธอมองไปยังหมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอและสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
นิ้วของเธอหยุดอยู่ที่ปุ่มวางสายเธอลังเลอยู่สักพักแต่สุดท้ายก็กดรับสาย
เสียงของฝ่ายตรงข้ามเป็นเสียงผู้ชายที่ค่อนข้างแหบแห้ง
“คิดว่าจะไม่รับสายเสียอีก มองดูแล้วคงไม่ได้โหดเหี้ยมขนาดนั้นสินะ”
ถังลั่วเหยาเดินไปในที่ๆเป็นมุมอับ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาว่า “โทรมามีอะไร？”
“พ่อเหรอ？ ก็แค่คิดถึงลูกสาว เลยโทรศัพท์มาหาไง！”
ถังลั่วเหยาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน！อย่าเรียกฉันว่าลูกสาวลูกสาวอีกได้ไหม ฉันแซ่ถัง ส่วนคุณแซ่ช่าย พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันทางสายเลือด！”
ฝ่ายตรงข้ามยิ้มออกมา
“อย่างนั้นเหรอ？ ยังไงซะฉันก็เลี้ยงแกมาตั้ง 10 ปี มีคนมากมายก็รับรู้ว่าแกเป็นลูกของฉัน ตอนนี้ลูกสาวเจริญรุ่งเรืองไม่คิดจะกลับมาช่วยพ่อแก่ๆคนนี้เลยหรือไง？”
ถังลั่วเหยาโมโหจนตาแดง
“เมื่อ 3 เดือนก่อนฉันเพิ่งโอนเงินไปให้ไม่ใช่หรือไง เอาไปเล่นพนันอีกแล้วเหรอ？”
ฝ่ายตรงข้ามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“ก็ไม่ใช่ ก็แค่……ลองเสี่ยงโชคดูใครจะรู้กันล่ะว่าโชคไม่ดี？”
“ฉันไม่มีเงิน！”
ถังลั่วเหยาไม่อยากคิดอีกต่อไป เธอตะโกนกลับไปว่า “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอาไปเล่นพนัน แต่คุณไม่ฟังเองทุกครั้งที่แพ้พนันมาก็จะมาเอาเงินที่ฉัน เห็นฉันเป็นกระเป๋าเงินที่ใช้ไม่หมดหรือไง？ ตอนนี้ฉันไม่มีเงินแล้วต่อให้มีฉันก็ไม่ให้แค่นี้นะ！”
เมื่อพูดจบเธอก็วางสายลง
ฝ่ายตรงข้ามโทรศัพท์กลับมาหาเธออีกหลายสายแต่เธอไม่ได้รับสายมัน
เนื่องจากเขาทำให้เธอโมโหเป็นอย่างยิ่งดังนั้นเธอจึงตัดสินใจลบรายชื่อเขาออกไป
ขณะนั้นเสี่ยวเฉินก็เดินตรงเข้ามา
“พี่ลั่วเหยา เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ？ทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลย？”
ถังลั่วเหยารีบส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างไม่เต็มใจว่า “ไม่มีอะไร”
“ค่ะ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว อ้อ จริงสิ ฉันอยากจะขอลาสัก 1 วัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของแม่ ฉันอยากจะกลับไปอยู่กับท่านสักวันหนึ่งได้ไหมคะ？”
ถังลั่วเหยาชะงักลงแล้วรีบพยักหน้าบอกว่า “ได้สิ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรพรุ่งนี้กลับไปได้เลย”
เสี่ยวเฉินรู้สึกซาบซึ้งใจมาก “ขอบคุณมากนะคะพี่ลั่วเหยา”
ตอนกลางคืนหลังจากเสร็จงานแล้วถังลั่วเหยาก็หอบร่างกายเหนื่อยล้ากลับไปที่โรงแรม
เมื่อลงจากรถเธอก็ถูกมือของใครคนหนึ่ง เข้ามาปิดปากเอาไว้แล้วลากเข้าไปด้านใน
เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้แต่ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นมีเรี่ยวแรงมากมายเหลือเกินเธอจึงถูกเขาลากเข้าไปในมุม
หลังจากที่เขาปล่อยมือออกเธอก็กำลังจะตะโกนเรียกแต่กลับได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น “พ่อเอง”
ถังลั่วเหยาตกตะลึงมาก
ในที่จอดรถนั้นแสงไฟค่อนข้างสลัว อีกทั้งอยู่ในมุมมืด แต่ถึงแม้เป็นเช่นนั้นเมื่อคืนหันกลับไปก็พบกับร่างที่คุ้นเคย
“พ่อ！มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”
เธอพูดออกมาด้วยท่าทางตกตะลึงจากนั้นราวกับคิดอะไรได้สีหน้าจึงเปลี่ยนไปทันที
“ฉันบอกไปแล้วไงว่าพวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่ามาหาฉันอีกได้ไหม！”
เธอพูดจบก็ทำท่าจะจากไปแต่ถูกชายคนนั้นรั้งเอาไว้
ชายผู้นั้นหัวเราะด้วยความเยือกเย็น “เมื่อกี้ยังเรียกว่าพ่ออยู่เลย ตอนนี้ทำเป็นไม่รู้จักกันแล้วเหรอ？ เปลี่ยนหน้าไวยิ่งกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสืออีกนะ”
เขาพูดจบก็มองเธอแล้วพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “ที่นี่พูดไม่ถนัด ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ”
เมื่อพูดจบก็ลากเธอเข้าไปในลิฟต์
เมื่อกลับมาถึงในห้องถังลั่วเหยาก็ปิดม่านหน้าต่างทุกบานจนมิดชิด ให้แน่ใจว่าไม่มีปาปารัสซีสามารถแอบถ่ายได้จากนั้นเธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เธอหันหลังไปแล้วพูดกับชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าเลือดเย็นว่า “คุณมาหาฉันเรื่องอะไร？”
ชายวัยกลางคนนี้แซ่ช่ายเนื่องจากเขาเป็นลูกคนที่ 4 คนอื่นๆจึงเรียกเขาว่าช่ายสี่
เขาเป็นพ่อบุญธรรมและเป็นพ่อเลี้ยงของถังลั่วเหยา
ช่ายสี่ นั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “จะมีอะไรได้อีกล่ะ？ ข้างนอกมีพวกตามทวงหนี้เต็มไปหมด มาเอาเงินน่ะสิ
ฉันไม่มีเงินแล้ว”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้สีหน้าของถังลั่วเหยาก็เปลี่ยนไปทันทีเธอพูดขึ้นอย่างดุเดือดว่า “คุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้นะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก！”
ช่ายสี่ เป็นพวกหน้าด้าน หลายปีมานี้เขาถูกดุด่าต่อว่าจนเคยชินแล้วจึงไม่สนใจเธอ เขายิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า “ได้ ฉันไปก็ได้ เพียงแต่ว่าถ้าฉันไปจากที่นี่แล้ววันพรุ่งนี้ ข้อมูลด้านมืดของถังลั่วเหยาอาจจะเป็นประเด็นร้อนแรงในอินเทอร์เน็ตไม่เชื่อก็ลองดูสิ！”
“คุณ！”
ถังลั่วเหยาโมโหมาก หน้าของเธอซีดเผือดลงทันทีและไม่กล้าพูดอะไรออกมา
ช่ายสี่ เห็นดังนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจแล้วพูดว่า “จะว่าไปถ้าตอนนั้นฉันไม่เมตตาสงสารสองแม่ลูก แล้วเก็บพวกแกมาเลี้ยง แกจะมีวันนี้ได้เหรอ？ ทำไมล่ะ？ ตอนนี้ได้ดิบได้ดีโด่งดังแล้ว ปีกกล้าขาแข็งแล้ว อยากจะไปเสวยสุขอยู่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ？ ไม่ใจจืดใจดำไปหน่อยหรือไง！”
ฉันใจดำเหรอ？”
มือของถังลั่วเหยาสั่นเทา “หลายปีมานี้เงินที่คุณเอาไปเล่นพนัน ใครเป็นคนตามใช้หนี้ให้กัน？ คุณดูดยา ชกต่อย เข้าออกโรงพักเป็นประจำ ใครกันที่ไปประกันตัวคุณออกมา？ ถ้าไม่มีฉัน คุณคงถูกนักเลงพวกนั้นฆ่าตายไปนานแล้ว！”
“ใช่ๆๆ！ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแก เป็นผลงานความดีของแก”
ช่ายสี่ ราวกับถูกทุบหัว เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ตอนนี้ฉันทำได้แต่มาอยู่ที่นี่ไง พวกมันถือปืนมารู้หรือเปล่า？ ปืนเชียวนะ บอกว่าถ้าไม่คืนเงินให้มันจะระเบิดสมองฉันซะ แกว่าฉันจะทำยังไงล่ะ？”
ถังลั่วเหยาไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี เธอนั่งลงที่โซฟาแล้วตะคอกถามว่า “ไปติดหนี้มาอีกเท่าไหร่อีกล่ะ？”
“ไม่มากหรอก 3 ล้าน”
“อะไรนะ？”
เธอกรีดร้องขึ้นมา “3 ล้าน？ คุณคิดว่าฉันเปิดธนาคารหรือไง”
ช่ายสี่ เหล่มองดูเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “เสแสร้งแกล้งทำเข้าไปสิ มีใครไม่รู้บ้างว่าตอนนี้แกเป็นดารายอดนิยมในวงการบันเทิง แค่ถ่ายหนังเรื่องนึงก็ได้เงินไม่รู้กี่สิบล้านแล้ว เอาเงินมาให้ฉันใช้ไม่กี่ล้านจะเป็นไรไป”
“เงินพวกนั้นไม่ใช่ของฉันคนเดียว”
ถังลั่วเหยาพูดด้วยสีหน้าซีด และแฝงไปด้วยความโมโหว่า “หักเงินส่วนแบ่งให้บริษัทแล้ว ยังต้องแบ่งให้พวกผู้จัดการอีก คิดว่าจะเหลือถึงฉันกี่บาทกัน？ คิดว่าฉันถ่ายหนังอย่างลำบากลำบนแต่ละเรื่องได้เงินเท่าไหร่กัน? จะเอามาให้คุณใช้จ่ายเหมือนเทน้ำได้หรือไง！”
ช่ายสี่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มรู้สึกหมดความอดทน แววตาของเขาเยือกเย็นลง
“ไม่มีจริงๆเหรอ？”
ถังลั่วเหยาส่ายหัวอย่างเด็ดขาด “ไม่มี！”
“ดี！”
ช่ายสี่ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างไร้ยางอายว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คงทำได้แค่ไปหาคนอื่นแล้วล่ะ ได้ยินมาว่าตอนนี้แกมีความสัมพันธ์แนบแน่นกับคุณชายร่ำรวยแซ่อี้ใช่ไหม？ เขาตามจีบแกอยู่สินะ？ ในเมื่อลูกสาวพึ่งพาไม่ได้ ก็คงต้องไปพึ่งลูกเขยแล้วละ”
