บทที่396 เขารวยมาก
จิ่งหนิงมองไปที่เขาแวบหนึ่ง บ่นว่า “ฉันชอบฉันซื้อเองได้”
แม้ว่าตอนนี้เธอเองไม่ได้ดีไปกว่าเมื่อก่อน แต่ซิงฮุยรวมไปถึงงานที่เธอถ่ายทำนั้นทำเงินได้ไม่น้อยเลย
แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นอย่างลู่จิ่งเซิน แต่ว่าการซื้อสิ่งของที่ตัวเองชอบนั้น เธอก็ยังสามารถซื้อเองได้อยู่ดี
ลู่จิ่งเซินค่อยๆเม้มริมฝีปาก “อืม ชอบอะไรก็ซื้อเองละกัน”
จิ่งหนิงสะดุ้งเล็กน้อย หันหน้ากลับไปมองเขา คิ้วของเขาคู่นั้นดูเหมือนกำลังยิ้ม พอมานึกดู เหมือนว่าบัตรและชื่อของอสังหาริมทรัพย์รวมไปถึงหุ้นทั้งหมดอยู่ในมือของเธอเอง
นั่นก็เท่ากับว่า ในมือของเธอนั้นได้ครอบครองทรัพย์สินทั้งหมดในครอบครัว แค่กลัวว่าหากเขาต้องการซื้ออะไรให้เธอนั้น เขาจะต้องมาขอเงินจากเธอเสียก่อน
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาที่ใบหน้า ในใจของเธอเหมือนอัดแน่นไปด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เต็มไปด้วยความสุข
เฟิงยี่ที่ไม่รู้สถานการณ์ของทั้งสองคนนี้ เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“พี่รอง พี่คงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นหรอกใช่ไหม! แค่ของขวัญสักชิ้นหนึ่งก็ให้พี่สะใภ้ไม่ได้”
เขากลอกตามองไปที่จิ่งหนิง ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ เอาแบบนี้ละกัน! พี่หาแฟนมาแนะนำให้ผมสักคน พี่ชอบอะไรเดี๋ยวผมซื้อให้เอง?”
จิ่งหนิงกลอกตามองบนอย่างนิ่งๆไปที่เขาแวบหนึ่ง “ฉันก็ไม่ได้ไร้ยางอายถึงขั้นที่ว่าจะไปทำร้ายเด็กผู้หญิง ผลักให้เขาเข้าไปอยู่ในกองไฟ”
เฟิงยี่โกรธมาก “ผมจะเป็นกองไฟไปได้ยังไง? พี่จะไปรู้อะไรทั่วสารทิศของทั้งประเทศ มีผู้หญิงอยากแต่งงานกับผมมากแค่ไหน?”
จิ่งหนิงหัวเราะ “เรื่องนี้ก็ต้องรอนายไปถอดยศหนุ่มเจ้าสำราญออกก่อนนะ ค่อยมาคุยกับฉัน ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ฉันจะขอแสดงความนับถือนายเลย”เฟิงยี่ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ในขณะนั้นเอง สินค้าประมูลชิ้นหนึ่งได้ดึงดูดความสนใจของเธอไป
สิ่งนั้นคือปิ่นปักผมหยกสีขาว ทั้งอันของปิ่นนั้นขาวใสแวววาว คำแนะนำของสินค้าประมูลกล่าวไว้ว่าปิ่นหยกอันนี้เป็นสินสอดของคุณหญิงเมื่อพันกว่าปีก่อน และเป็นสัญลักษณ์ของความมงคลสมดังปรารถนา
และปิ่นปักผมอันนี้เอง ก็เรียกอีกอย่างว่าปิ่นมงคล
จิ่งหนิงไม่ใช่คนที่ชอบของเก่าโบราณ แต่ไม่รู้ทำไม ทันทีที่ได้เห็นปิ่นอันนี้ก็หลงใหลเข้าให้แล้ว
ราคาประมูลของปิ่นอันนี้เริ่มที่ สามแสน
ถึงอย่างไรก็ตามนี่เป็นแค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่งก็เท่านั้น นอกจากการออกแบบที่ประณีตงดงามแล้ว คุณหญิงผู้นั้นก็ไม่ใช่คนสำคัญหรือมีชื่อเสียงแต่อย่างใด เพราะฉะนั้นราคาประมูลเริ่มต้นจึงไม่ได้สูงมากนัก
ลู่จิ่งเซินแอบสังเกตเห็นสีหน้าของเธออย่างเงียบๆตลอดเวลา เธอกำลังมองจ้องไปที่บนเวทีโดยไม่กระพริบตา จึงถามขึ้นว่า “ชอบเหรอ?”
ฝ่ายชายกดลงไปที่เครื่องเสนอราคาประมูล
“ปิ่นมงคล หมายเลข32 หนึ่งล้านบาท!”
จิ่งหนิงประหลาดใจ ปิ่นปักผมราคาสามแสน ยังไม่มีใครเสนอราคาต่อแต่เขากลับเสนอราคาไปหลักล้านเสียแล้ว
เธอกระตุกแขนเสื้อของฝ่ายชาย เป็นนัยบอกกับเขาว่าอย่าให้มันบ้าคลั่งนัก
ลู่จิ่งเซินก้มลงมองไปที่เธอแล้วยิ้มบาง พูดเสียงต่ำว่า “เดี๋ยวก็มีคนเสนอราคาตามมาเอง”
เป็นไปตามที่คาดไว้ ที่นั่งด้านหน้าแถวแรกเสนอราคาตามมา “หมายเลข16 หนึ่งล้านหนึ่งแสน!”
“หมายเลข32 สองล้าน!”
“หมายเลข16 สองล้านหนึ่งแสน!”
“หมายเลข32 สามล้าน!”
“หมายเลข16 สามล้านหนึ่งแสน!”
“หมายเลข32 สี่ล้าน!”
“หมายเลข16 สี่ล้านหนึ่งแสน!”
“หมายเลข32 ห้าล้าน!”
“หมายเลข16 ห้าล้านหนึ่งแสน!”
เมื่อเห็นฝ่ายชายยังคงจะเพิ่มราคาประมูล จิ่งหนิงจึงรีบหยุดเขาไว้
เมื่อสักครู่เธอสังเกตเห็นว่า คนแถวหน้าที่กำลังเสนอราคาแข่งกับพวกเขานั้นก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
ในเมื่อคนอื่นชอบ งั้นก็ช่างมันเถอะ! ไม่มีความจำเป็นที่ต้องจ่ายห้าล้านเพื่อปิ่นปักผมอันหนึ่ง เธอรู้ว่าลู่จิ่งเซินนั้นมีเงิน แต่ก็ไม่ควรใช้เงินแบบนี้
เธอรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำ “ช่างเถอะ พวกเรายอมให้หล่อนไปเถอะ!”
ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธอ “ก็ชอบไม่ใช่เหรอ? สำหรับฉันห้าล้านมันก็ไม่เท่าไหร่”
จิ่งหนิงยิ้มให้เขา “ก็แค่ชอบนิดหน่อยเอง ไม่แน่ว่าอาจมีของที่ชอบกว่านี้ตามมาทีหลังก็ได้ พวกเราค่อยๆดูไปดีไหม?”
เมื่อเธอพูดดังนั้น ฝ่ายชายก็หัวเราะออกมาเบาๆ “แค่ชอบนิดหน่อยเองเหรอ?”
“อื้ม แค่นิดหน่อยจริงๆ ”
จิ่งหนิงกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ เธอจึงรีบยกนิ้วขึ้นให้ดูเพื่อเปรียบเทียบและพิสูจน์ว่านั่นคือนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
พิธีกรเริ่มตะโกนนับราคาประมูล “หมายเลข16 ห้าล้านหนึ่งแสนครั้งที่หนึ่ง！หมายเลข16 ห้าล้านหนึ่งแสนครั้งที่สอง！หมายเลข16”
“หมายเลข32 แปดล้าน！”
ทันทีที่การต่อราคาประมูลดังขึ้น ทุกคนก็ต่างหันไปมองที่แถวสอง
จิ่งหนิงใจสั่นเล็กน้อย เธออยากจะแย่งเครื่องประมูลราคาที่อยู่ภายในมือของฝ่ายชาย แต่นั่นมันก็สายเกินไปแล้ว
ฝ่ายชายยื่นแขนไปทางด้านหลังของเธอ จากนั้นก็กระชับแขนให้ตัวเธอเข้ามาหาตัวเขาเอง ทุกคนต่างก็ดูออกว่านั่นเป็นแค่คู่รักหนุ่มสาว แต่เป็นเพราะว่าศีรษะของทั้งสองนั้นชนกัน ทางฝั่งของผู้หญิงนั้น ผมของเธอได้ตกลงมาปกปิดใบหน้า ดังนั้นจึงเห็นไม่ชัดเจนว่าอีกฝ่ายนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไร
ลู่จิ่งเซินกุมมือเธอแน่น หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “หนิงหนิง สามีเธอมีเงิน ดังนั้นขอแค่เธอชอบ สนใจแค่การประมูลก็พอ ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ โอเคไหม?”
จิ่งหนิงรู้สึกซาบซึ้งมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ความซาบซึ้งนั้นไม่ใช่เพราะว่าเขาใช้เงินไปมากเท่าไหร่ แต่กลับเป็นเพราะจิตใจของเขาที่ยอมจ่ายเพื่อให้เธอมีความสุข
เธออดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากยิ้ม พูดแกมบ่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เธอพูดเหมือนกับว่าฉันเป็นภรรยาล้างผลาญคนหนึ่ง!”
“ภรรยาล้างผลาญก็คือภรรยาฉัน”
คำพูดของเขาทำให้ใจของเธอเต้น เมื่อสักครู่ตัวเธอเองได้พูดอะไรออกไปนะ
อยู่ๆใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมาตั้งแต่แก้มจนไปถึงใบหู เธออยากจะพยายามอธิบายบางอย่าง แต่กลับไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
ฝ่ายชายค่อยๆคลายตัวเธอออก ในตอนนั้นทุกคนก็ได้หันหน้ากลับไปกันหมดแล้ว อย่างไรก็ตามในเวลาเช่นนี้ การมองจ้องไปที่ใครสักคนเป็นเวลานานนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่มีมารยาทสักเท่าไหร่
“หมายเลข32 แปดล้านครั้งที่หนึ่ง！หมายเลข32 แปดล้านครั้งที่สอง！หมายเลข32 แปดล้าน…”
“เดี๋ยวก่อน!”
อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะพิธีกร และนั่นก็คือคุณผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวแรกนั่นเอง
หล่อนลุกขึ้นยืน พูดว่า “ขอเวลาฉันสักครู่ ให้ฉันได้ต่อรองกับคุณผู้ชายท่านนั้นสักหน่อยได้ไหมคะ?”
พิธีกรมองไปที่หล่อนแวบหนึ่ง และหันมามองที่ลู่จิ่งเซินที่อยู่แถวสอง ในท้ายที่สุดเขาก็พยักหน้า
“โอเค หยุดชั่วคราวห้านาที”
หญิงสาวคนนั้นหันตัวกลับและเดินมาที่ตำแหน่งของลู่จิ่งเซิน
จนกระทั่งหล่อนหันตัวมา จิ่งหนิงก็สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของหล่อนได้อย่างชัดเจน
และได้พบว่าเป็นหญิงงามที่ดูเพียบพร้อมท่านหนึ่ง
ในชุดสีแดงเข้ม หล่อนไม่ได้ทำตัวให้เป็นจุดสนใจ สมมาตรของใบหน้าหล่อนนั้นงดงาม รูปร่างของหล่อนก็เรียกได้ว่าเซ็กซี่เชียวล่ะ มุมริมฝีปากที่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม เดินมาอย่างจริงใจและหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อน่าหลันยาง เป็นลูกสาวของประเทศTจอมพลน่าหลัน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ”
ลู่จิ่งเซินเงยหน้ามองไปที่หล่อน
“มีธุระอะไร?”
น่าหลันยางตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายนั้นจะเย็นชาได้ถึงขนาดนี้
อย่างไรก็ตามเธอมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของเธอมาก แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าเขาก็หล่อเหลาเอาการเช่นกัน และก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนต่ำต้อยเมื่อดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของเขาแล้ว และใช่เธอเองก็คิดว่าเธอนั้นมีมารยาทพอที่จะไม่โดนเมินเฉย
แต่เธอก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย ยิ้มบางๆก่อนจะพูดว่า “คุณคะ ฉันชอบปิ่นปักผมอันนี้มาก คุณช่วยวางมือของคุณและยอมยกให้ฉันได้ไหมคะ?”
ลู่จิ่งเซินพูดเสียงเรียบ “ขอโทษด้วยนะครับ แต่ในงานประมูลนั้น ผู้ที่ให้ราคาสูงสุดก็สมควรได้รับและที่สำคัญที่สุดก็คือ…ภรรยาผมก็ชอบมันมากเช่นกัน”
พูดจบก็กุมมือของจิ่งหนิง
ดูเหมือนว่าตอนนี้น่าหลันยางเพิ่งจะสังเกตเห็นจิ่งหนิง หล่อนมองสำรวจไปที่เธอแวบหนึ่ง
แวบแรกที่เห็นคือความสง่างาม
ต้องบอกว่า เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้นมีใบหน้าที่งดงามมาก
ในชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน ใบหน้าที่บอบบาง และในความใสซื่อบริสุทธิ์นั้นแฝงไปด้วยความเซ็กซี่ เธองดงามมากจริงๆ
หล่อนหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณผู้หญิงท่านนี้ดูไปแล้วยังเด็กอยู่เลยนะคะ ถ้าหากปักปิ่นนี้ไปแล้วจะดูไม่ค่อยเหมาะสมรึเปล่า?”
