บทที่ 421 หน้าที่พิเศษ
คนเหล่านั้นเข้าใจจึงเข้ามาถามด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นอะไรรึเปล่า? ดื่มเยอะไปใช่มั้ย?”
หญิงสาวดูเหมือนจะไม่รู้ถึงเจตนาไม่ดีของพวกเขาจึงพยักหน้าด้วยความงุนงง
มีคนหนึ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเราช่วยประคองพาไปพักผ่อนดีมั้ย?”
หญิงสาวพยักหน้าอีกครั้ง
คนเหล่านั้นดีใจมากจึงรีบพยุงเธอออกไปข้างนอก
พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปห้องพักที่ชั้น 28 ทันทีที่มาถึงประตูห้องผู้หญิงคนนั้นก็บ่นด้วยความไม่พอใจ “พวกแกหลายคนตามฉันมาทำไม? ไปให้พ้น!”
คนเหล่านั้นยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าพวกเราช่วยคุณกลับไปพักผ่อนไง ดูสิ เราเปิดห้องให้คุณไว้แล้ว”
หญิงสาวมองเขา ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ นิ้วขาวแตะจมูกเขา
เธอพูดด้วยใบหน้าที่เมา “ไอ้บ้ากาม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านะว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันจะบอกให้ว่า พวกแกหยุดคิดซะ ถ้าฉันชอบใครจะนอนกับใครนั่นมันเรื่องของฉัน ถ้าฉันไม่ชอบก็ไสหัวออกไป!”
พูดแล้วก็กลอกตา สุดท้ายก็ล้มลงไปใส่ผู้ชายหนึ่งในนั้นแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “เธอสวยดีนี่ งั้นคืนนี้ก็เธอแล้วกัน!”
พูดจบเขาก็คว้าเนกไทของชายคนนั้นแล้วเข้าไปในห้องจากนั้นก็ปิดประตูดัง “ปัง”
สีหน้าของคนอื่นเปลี่ยนไป ขณะกำลังจะทุบประตู ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน
ก็เห็นผู้ชายที่ถูกเธอดึงเข้ามาในตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ขยิบตาให้พวกเขา
“เหล่าพี่น้องที่แสนดี ในเมื่อผู้หญิงคนนี้พอใจฉัน จึงขอร้องให้โอกาสฉันสักครั้ง อย่ารบกวนกันเลย ข้างนอกมีผู้หญิงสวยเยอะแยะ แค่ไปหาคนอื่นก็จบแล้ว ครั้งหน้าฉันเลี้ยงเหล้าเอง”
พอคนเหล่านั้นได้ยินก็มีท่าทีลำบอกใจ ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะเจอสาวที่สวยเลิศล้ำขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะโดนเด็กนี่คาบไปซะได้
แต่พวกเขาไม่กล้าโวยวายอะไร ยังไงซะที่นี่ก็แตกต่างจากที่อื่น เจ้าของที่อยู่เบื้องหลังเป็นชาวจีนที่มีอำนาจมากในท้องถิ่น
ถ้าคุณต้องการฉันเต็มใจย่อมไม่มีใครว่าอะไร แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงก็ยากที่จะแก้ไข
คนที่เหลือก็หันหน้าออกไปโดยไม่พูดอะไร
ในขณะนั้นเองภายในห้อง ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่หน้าดูเมาเล็กน้อย ยิ้มจนดวงตาแทบลืมไม่ขึ้นที่นั่งอยู่บนโซฟา
เขาไม่รู้ว่าวันนี้ได้โชคดีแบบไหน ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ฐานะแย่ที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เพื่อนๆดึงดันจะพาเขามาเที่ยว เขาไม่มีทางเข้าที่นี่ได้เลยด้วยซ้ำ
กลับไม่คาดคิดว่าคืนนี้จะถูกสาวสวยเลือก ถูกรางวัลได้รับโชคที่จู่ๆก็ได้สาวงามน่าทึ่งเช่นนี้
สายตาที่น่าสมเพชกวาดมองเรือนร่างที่ได้สัดส่วนของหญิงสาว แรงปรารถนาในดวงตารุนแรงขึ้น เขาลูบฝ่ามือแล้วโผเข้าไปพลางพูดว่า “ที่รักจ๊ะ ฉันมาแล้ว”
แต่ทว่ายังไม่ทันเข้าใกล้สีหน้าหญิงสาวบนโซฟาก็เปลี่ยนเป็นดูถูก สายตาที่แจ่มใสดูอุกอาจ ไม่เหมือนผู้หญิงที่ดื่มจนเมาเลยสักนิด?
ชายหนุ่มผงะ ยังไม่ทันได้สติ หมัดก็พุ่งเข้าที่จมูก
เขาเปล่งเสียงอุทานด้วยความเจ็บออกมาอย่างตกใจแล้วถอยหลัง วินาทีต่อมาหญิงสาวก็ขึ้นคร่อมกดเขาลงกับพื้น
หลังจากนั้นหมัดก็ตกลงมาราวกับห่าฝน
เขาถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กจึงไม่เคยเห็นการต่อสู้ เขาจึงถูกหญิงสาวกดถูกต่อยจนไม่มีแรงต่อกลับ
หลังจากถูกทุบยับ ชายใต้ร่างก็หายใจเข้าไม่ทัน ถ้าต่อยต่อคงจะถึงแก่ชีวิต
เซี่ยฉวนถึงลุกขึ้นจากร่างชายหนุ่มแล้วลูบหมัด ส่งเสียงดูถูกอย่างเย็นชา เธอยังรู้สึกว่ามันไม่หนำใจจึงเตะอีกครั้งทำเอาสภาพชายด้านล่างเหมือนหมูที่ตาย
“เฮอะ! กล้าคิดจะมากินฉันหรอ แกมันยังอ่อนหัดนัก”
ชายที่อยู่บนพื้นส่งเสียงฮึดฮัดใส่ เขาพูดอะไรไม่ออกแล้วจึงได้แต่กลอกตาแล้วหมดสติไป
เซี่ยฉวนไม่ชอบที่เขาอ่อนหัด เธอไม่คิดจะเรียกหมอให้จึงเดินเข้าไปข้างใน
ในขณะที่กำลังจะล้างหน้าให้ตื่นก็มีเสียงดังขึ้นในหูฟัง จากนั้นเสียงผู้ชายก็ดังขึ้น
“เซี่ยฉวน พอแล้ว เลิกเล่น ถึงเวลาทำธุระแล้ว”
เธอขมวดคิ้วอย่างรำคาญ “ฉันเข้าใจแล้ว”
สักพักจึงพูดว่า “นายแน่ใจนะว่าหลังจากจบเรื่องนี้ เราจะขีดทิ้งในครั้งเดียว”
อีกฝ่ายดูเหมือนจะยิ้มเงียบๆ ไม่ตอบแต่ถามขึ้นแทน “ตอนนี้เธอกำลังจะคุยเงื่อนไขกับฉันหรือ?”
“แล้วไง?”
คนที่เผชิญหน้าพูดว่า “ฉันจำได้ว่าฉันเคยสอนเธอว่า ฉันเกลียดคนที่ชอบสร้างเงื่อนไขกับฉัน”
“ยกตัวอย่างเปรียบเทียบเดิมทีฉันเคยชื่นชมคนๆนี้ อยากจะทำดีกับเธอ ฉันสามารถให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่ถ้าเธอตั้งเงื่อนไขกับฉัน ฉันจะรู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่ไม่รู้จักพอ ฉันก็ไม่อยากจะดีกับเธอแล้ว เซี่ยฉวน เธอว่ามั้ย?”
เซี่ยฉวนพูดอย่างเย็นชา “ทิ้งทฤษฎีนายไปซะ ฉันขอเตือนว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าหลังจากนี้นายมาทำให้ฉันเดือดร้อนอีก แม้ว่าฉันจะตายฉันก็จะไม่ช่วยนายอีก!”
อีกฝ่ายหัวเราะอย่างเงียบๆ “ฉันรู้ ตระกูลจูเก่อของเราก็ไม่ได้จำเป็นเอาแต่เธอคนเดียวนี่ ครั้งนี้เป็นเพราะงานนี้ต้องเป็นเธอคนเดียวก็เท่านั้น มิฉะนั้นฉันก็ไม่ไปหาเธอหรอก”
เซี่ยฉวนเลิกคิ้วเงียบ “มันคือภารกิจอะไรกันแน่?”
อีกฝ่ายกล่าว”ฉันส่งข้อมูลงานไปที่อีเมลเธอแล้ว เธอคลิกดูก็รู้แล้ว”
เซี่ยฉวนได้ยินเช่นนั้นก็หยิบโทรศัพท์ลงมาโดยไม่วางสายแล้วคลิกเปิดดูอีเมลโดยตรง
แต่ทว่าพอเธอเห็นข้อมูลภารกิจข้างในสีหน้าก็เปลี่ยนอย่างอดไม่ได้ เธอรีบคว้าโทรศัพท์แล้วพูดอย่างเคร่งเครียดว่า “ภารกิจนี้ฉันไม่รับ”
คนตรงข้ามเยาะเย้ย “ทำไม”
เซี่ยฉวนคำราม “นายก็รู้ว่าทำไม!”
อีกฝ่ายหัวเราะอีกครั้ง แต่เสียงหัวเราะนั้นเยือกเย็นมาก “เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”
เซี่ยฉวนไม่ตอบ
อีกฝ่ายเยาะเย้ย “ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกเธอไปตั้งนานแล้วว่านักฆ่าไม่สามารถมีความรู้สึกได้! ความรู้สึกเป็นสิ่งที่ทำให้เสียเรื่องได้ง่ายที่สุด หรือว่าแค่สิ่งเหล่านี้เธอลืมไปหมดแล้ว?”
เซี่ยฉวนเม้มปากแน่นพูดด้วยเสียงแผ่วเบาเย็นชา “ฉันไม่ได้ลืม”
“แล้วเธอจะลังเลอะไรอีกล่ะ?”
เซี่ยฉวนหยุดสักพักแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “เธอแตกต่างจากคนอื่น”
“เฮอะ! มีอะไรแตกต่าง? เซี่ยฉวนอย่าลืมนะว่าใครเอาชีวิตคืนมาให้เธอ! และใครกันที่ทำให้ครอบครัวของเธอต้องย่อยยับตั้งแต่แรก ตอนนี้ศัตรูตัวฉกาจอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่เธอกลับลงมือไม่ได้เนี่ยนะ? หึ! นี่ไม่ใช่เธอที่ฉันรู้จัก”
เซี่ยฉวนกำโทรศัพท์แน่น สักพักเสียงกระแอมของเขาก็ดังขึ้นมา
“เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น…ฉันตรวจสอบแล้ว จะไปโทษตระกูลลู่ไม่ได้”
“มีแต่คนขี้ขลาดเท่านั้นที่สามารถพูดได้ว่าคุณไม่สามารถโทษศัตรูได้ หรือเธอลืมไปแล้วหรือว่าตอนนั้นพ่อเธอถูกบังคับให้กระโดดลงจากตึกยังไง?”
สีหน้าเซี่ยฉวนดูตกใจ
เธอกัดฟันนิ่งเงียบอยู่นาน
หลังจากนั้นไม่นานถึงหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “แล้วนายแน่ใจเหรอว่าองค์กรจะปล่อยฉันไป ถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จ”
