บทที่ 43ตำนานรักข้ามพิภพ
ไม่นานทั้งสองได้ก็เดินถึงข้างใน พอเดินผ่านป่าเทียม ตรงหน้าก็เป็นแม่น้ำที่กว้างใหญ่
ยามค่ำคืน ไฟข้างทางแล้วก็ดวงจันทร์ได้ส่องกระทบไปบนผิวน้ำ เป็นประกายระยิบระยับ ทำให้ดูมีชีวิตชีวา มองไปแล้วไม่เห็นก้น
คนเฝ้าประตูได้พาทั้งสองขึ้นไปข้างบน เข้าไปในล็อบบี้ แล้วก็นั่งบันไดเลื่อนไปอีก ถึงได้ไปถึงห้องอาหารที่พวกเขาได้จองไว้ก่อนหน้า
ห้องอาหารมีชื่อว่าสายน้ำดวงจันทร์ ได้เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้ดี
ข้างในได้ตกแต่งอย่างสวยงาม เป็นการออกแบบสไตล์ย้อนยุค บางรายละเอียดได้ผสมผสานการออกแบบเทคโนโลยีสมัยใหม่ ทำให้แขกได้สัมผัสความสะดวกสบายยิ่งขึ้น
ทางทิศใต้ได้มีหน้าต่างบานใหญ่ หน้าต่างนั้นได้มองเห็นแม่น้ำพอดี ยืนอยู่ตรงนี้ มองได้กว้างกว่าตอนที่อยู่ข้างล่างอีก ถึงขั้นมองเห็นไฟบนสะพานหินที่อยู่ในที่ที่ห่างไกล แสงไฟที่สว่าง บรรยากาศที่สงบ ทำให้รู้สึกดี
จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูด “บรรยากาศของที่นี่สวยจัง ฉันชอบมากเลย”
ลู่จิ่งเซินยิ้มที่มุมปาก
เขานั้นได้รู้ความชอบของเธอมาตั้งนานแล้ว ถึงได้เลือกพาเธอมาที่นี่
ทั้งสองคนนั่งลง แล้วสั่งอาหาร
แล้วก็สั่งของที่จิ่งหนิงชอบกิน
เธอนั้นถูกความใส่ใจที่ผู้ชายคนนี้แสดงออกมาจนทำเอารู้สึกเก้อเขิน รู้สึกว่าตนนั้นได้เอาเปรียบเกินไป แต่ก็ตอบแทนอะไรเขาไม่ได้
คิดถึงคดีของเซ่เซียว ตอนบ่ายตอนที่นั่งรอนักแสดงกลับมาในห้องทำงาน ก็ได้เข้าไปดูบนโซเชียล
เซ่เซียวได้โพสต์ลงเวยป๋อตามที่เธอสั่งไป มีผลกระทบมาก
ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่เห็นผลเท่าไหร่ แต่เธอมั่นใจ ถ้าได้เดินตามแผนที่เธอได้วางไว้ ไม่นานแผนงานนี้ก็ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน
ก็เลยได้พูดกับลู่จิ่งเซินว่า “เรื่องคดีของเซ่เซียวคุณไม่ต้องห่วง ฉันนั้นได้เริ่มจัดการแล้ว ไม่นานเรื่องนี้นั้นก็ต้องจัดการเรียบร้อยแน่นอน”
ลู่จิ่งเซินมองเธอไปสักพัก นัยน์ตอนนั้นได้มีรอยยิ้ม พูดเรียบๆ ว่า “ทำไม่รู้สึกว่าผมนั้นไม่ได้แค่หาภรรยาที่ดีได้ แต่ยังหาผู้ช่วยที่ดีได้ล่ะ?”
จิ่งหนิงอึ้ง
เวลานั้น ก็ได้มีความคิดบางอย่างผุดมาในหัวของเธอ
เธอมองลู่จิ่งเซิน ไม่พูดอะไร แต่ในใจนั้นได้ตัดสินใจไปแล้ว
ทานข้าวเสร็จ จิ่งหนิงได้ไปเข้าห้องน้ำ
ในห้องอาหารนั้นจริงๆ ก็มีห้องน้ำในตัว แต่เก็บเสียงไม่ค่อยดี เธอไม่กล้าที่จะใช้
ห้องน้ำรวมนั้นอยู่ตรงสุดทางเดิน ได้อยู่ใกล้กับลิฟต์ จิ่งหนิงออกประตู แล้วก็ได้เดินไปตามที่พนักงานนั้นได้บอกทางไปห้องน้ำหญิงมา
พึ่งจะเข้าห้องน้ำเสร็จ จู่ๆ ก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคย กำลังเดินมาทางเธอ
จิ่งหนิงอึ้ง ก็ไม่รู้ทำไม ถึงได้เดินถอยหลังไปก้าว
แล้วก็ได้หลบอยู่หลังเสามังกรใหญ่ที่อยู่หน้าห้องน้ำพอดี
คนที่เดินมานั้นเป็นมู่ยั่นเจ๋อกับจิ่งเสี่ยวหย่า คนที่อยู่กับพวกเขานั้นเป็นชายวัยกลางคนที่สวมแว่นกันแดดอยู่
จิ่งหนิงรู้จัก นั่นเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงในประเทศ——ลู่หยั่นจือ
ฟังทั้งสามคนนั้นได้คุยไปหัวเราะไป
ลู่หยั่นจือหัวเราะแล้วพูดว่า “เมื่อก่อนก็ได้ยินมาตลอดว่าคุณชายมู่นั้นได้มีตัวช่วยที่สวยมากๆ อยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร พึ่งมารู้ตอนนี้ว่าที่จริงแล้วเป็นเสี่ยวหย่า”
มู่ยั่นเจ๋อหัวเราะแล้วตอบ “ที่ผ่านมานี้ต้องขอบคุณผู้กำกับที่ดูแลเสี่ยวหย่า หวังว่าการรวมงานครั้งนี้จะเป็นไปได้ดีนะครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ผมนั้นเป็นคนดูเสี่ยวหย่าเติบโต เธอนั้นมีความสามารถ จะต้องได้เป็นนักแสดงนำหญิงที่อายุน้อยที่สุดแน่ๆ”
จิ่งเสี่ยวหย่าก็ได้ยิ้ม “ขอบคุณคำอวยพรของผู้กำกับลู่นะคะ”
“《ตำนานรักข้ามพิภพ》เป็นบทที่ฉันนั้นได้พยายามมาหลายปีนะ ในนี้ได้มีเลือดเนื้อมากมายของฉันรวมด้วย เสี่ยวหย่า เธออย่าทำให้ฉันผิดหวังไปล่ะ!”
จิ่งเสี่ยวหย่าพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ผู้กำกับลู่วางใจเถอะค่ะ ฉันนั้นจะแสดงบทนี้ออกมาอย่างสุดความสามารถ ไม่มีทางให้คุณผิดหวังแน่นอน”
“แบบนั้นก็ดี แบบนี้ฉันก็สบายใจล่ะ”
คนกลุ่มนี้ได้เดินผ่านหน้าเธอไป
เป็นเพราะจิ่งหนิงเป็นคนร่างบาง วันนี้ยังสวมเสื้อสีดำมาอีก พอหลบหลังเสาที่ค่อนข้างมืด ก็ไม่มีคนมองเห็น
จนกระทั่งทั้งสามได้เข้าไปในลิฟต์ เธอถึงได้เดินออกมาจากหลังเสา
มองทางที่ทั้งสามเดินออกไป คิ้วก็ได้ขมวดเล็กน้อย
《ตำนานรักข้ามพิภพ》บทละครนี้เธอได้มีโอกาสอ่านไปครั้งหนึ่ง
ตอนนั้นเธอได้ชอบบทละครนี้มาก
เพราะว่าตอนนี้ผู้ชายนั้นได้เป็นผู้นำ ต่อให้เป็นละครแนวย้อนยุคที่มีนางเอกเป็นตัวหลัก แต่ส่วนมากก็เป็นบทพระราชวังหลัง
แสดงไปแสดงมา ก็เป็นแค่การแสดงที่ผู้หญิงได้พากันแย่งผู้ชาย
แต่บทเรื่องนี้ไม่เหมือนกัน นี่เป็นมหากาพย์หญิงแท้ ได้ยืนในมุมมองของผู้หญิงแล้วก็มาเขียนเกี่ยวกับสงครามกับความสงบยังรวมไปถึงการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยด้วย
ตอนที่จิ่งหนิงดูจบนั้น ก็ได้รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา
จากบทละครนี้ เธอได้เห็นความแปลกใหม่
นั่นก็คือผู้หญิงนั้นก็ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่ในความรักใคร่อย่างเดียว ถ้าเกิดให้สภาพแวดล้อมที่เหมือนกันให้ทั้งสองฝ่าย ผู้หญิงก็ไม่ได้แย่ไปกว่าผู้ชายนัก
แต่ว่าน่าเสียดาย เพราะว่าขอบเขตของบทนั้นกว้างเกินไป ตรงกลางได้มีประเทศถึงหกประเทศ ถ้าเกิดจะแสดงออกมาทั้งหมด ต้องมีงบประมาณจำนวนมาก ถ่ายออกมาก็ไม่ใช่ง่ายๆ
และก็เพราะเหตุนี้ ต่อให้ตอนนั้นมีคนได้พูดคุยเกี่ยวกับบทนั้นมากมายขนาดไหน แต่ก็เพราะหาคนมาลงทุนงบประมาณไม่ได้ ก็เลยได้หยุดเอาไว้ตรงนั้น
ที่ผ่านมา เธอไม่ได้ยินข่าวที่จะเริ่มถ่ายมาโดยตลอด
คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้ได้มีแววว่าจะเริ่มถ่ายแล้ว?
อีกอย่างเหมือนว่าจะให้จิ่งเสี่ยวหย่าเป็นตัวเอก
จิ่งหนิงมองลงเล็กน้อย ได้คิดอะไรในใจ
เธอได้กลับไปที่ห้องอาหาร ลู่จิ่งเซินได้จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว
จิ่งหนิงรู้สึกผิดเล็กน้อย
ตกลงกันแล้วแท้ๆ ว่าเธอเป็นคนเลี้ยง สุดท้ายคนอื่นเขาก็จ่ายไปก่อนแล้ว
ลู่จิ่งเซินจับมือของเธอแล้วก็เดินออกไป เดินไปก็ได้พูดไปว่า “คุณนายลู่ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเรานั้นได้แต่งงานกันแล้ว? ของผมก็เป็นของคุณ ใครเลี้ยงก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
จิ่งหนิงถูกเขาพูดซะเขิน
แล้วก็ได้บ่นอุบอิบว่า “คุณเสียเปรียบแย่เลยไม่ใช่เหรอ?”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ “อืม รู้ว่าผมเสียเปรียบ คืนนี้คุณก็ชดเชยให้ผมดีๆ สิ”
จิ่งหนิงเสียวสันหลังเลยทันที
หันไปมองเขา กัดฟันแล้วพูดว่า “คุณห้ามคิดเลยนะ!”
พูดจบ ก็ได้สะบัดมือของเขาออกอย่างเร็ว แล้วก็เข้าไปในรถก่อน
ลู่จิ่งเซินเดินตามหลัง มุมปากนั้นก็ได้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อ่อนๆ ขึ้นรถก็ได้พูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ผมก็แค่อยากให้คุณนั้นเปิดน้ำอาบน้ำให้ผมหน่อย คุณตื่นเต้นขนาดนั้นทำไม? หรือว่าคุณอยากจะทำอย่างอื่น?”
จิ่งหนิงไม่รู้ว่าจะเถียงอะไรเลยทันที
เธอรู้ ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดี!
ชอบแกล้งเธอตลอด!
กลับไปถึงบ้าน จิ่งหนิงก็รีบขึ้นไปหาข้อมูลของ《ตำนานรักข้ามพิภพ》บนเน็ต
บทละครนั้นเธอเคยเห็นเมื่อสองปีก่อน บทคร่าวๆ เธอรู้ แต่รายละเอียดนั้นได้ลืมไปแล้ว
ดีที่สองปีก่อนนั้น บทละครนี้ดังมาก บนเน็ตนั้นมีข่าวคราวเกี่ยวกับมันไม่น้อย
แล้วเอามารวบรวมกัน ก็ได้รวมเหตุการณ์คร่าวๆ ออกมา
จิ่งหนิงได้จัดการกับข้อมูลเรียบร้อยแล้วทำมันเป็นไฟล์ จากนั้นก็ได้ส่งไปให้ถังลั่วเหยา
ไม่นาน ถังลั่วเหยาก็ได้ตอบมาทันที
“พี่หนิงหนิง พี่อยากจะให้หนูรับบทนี้เหรอ?”
จิ่งหนิงขี้เกียจพูดอ้อมค้อม ก็ได้ตอบไปว่า “อืม เธอดูก่อนว่าชอบไหม ดูจบแล้วก็บอกความรู้สึกกับฉัน”
วิต่อมา ถังลั่วเหยาก็ได้ส่งข้อความเสียงมาอย่างตื้นเต้น
“พี่หนิงหนิง ไม่ต้องดูแล้ว เมื่อสองปีก่อนหนูได้ดูมาแล้ว ชอบบทนี้มากๆ! พี่หนิงหนิง พี่อยากให้หนูแสดงเป็นนางเอกเซ่ฟางหัวเหรอ?”
จิ่งหนิง：……
วิต่อมาก็ได้ตอบไปสามคำ
“คิดมากล่ะ!”
ถังลั่วเหยา：……
แทงใจนะ! แต่ก็ยังต้องยิ้มต่อ
