บทที่446 เป็นเกียรติอย่างยิ่ง
หัวเหยาก้มลงมองมือที่เขายื่นออกมาและโค้งงอมุมริมฝีปากอย่างถือตัว
“ฉันรู้จักคุณชายโม่มานานแล้วค่ะ เมื่อครู่พูดได้จับใจมากค่ะ”
เธอไม่ได้ยื่นมือออกไป
หลังของ โม่ห้าวหรัน แข็งเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็ถอนมือออกอย่างลวก ๆ และยิ้ม “ขายหน้าคุณหัวจังครับ พูดแล้วคงต้องขอบคุณคุณมากที่สนับสนุนการกุศลครั้งนี้ ด้วยเงินทุนนี้ พวกเราก็จะสามารถทำให้เด็กที่มีภาวะออทิสติกมีสภาพที่ดีขึ้น ยังเป็นการทำบุญอีกด้วยครับ”
หัวเหยาเลิกคิ้ว “พูดแบบนี้ การมีส่วนร่วมของ คุณชายโม่ ไม่ยิ่งใหญ่กว่าเหรอคะ?”
“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้นะครับ ท้ายที่สุดเราอยู่ในตำแหน่งแบบนี้ ทำเพื่อประเทศชาติและประชาชนเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว”
โม่ห้าวหรันหันไปถามกู้ซีเยว่: “คุณจะอยู่ร่วมงานเลี้ยงตอนค่ำไหม?”
กู้ซีเยว่ส่ายหน้า “ช่วงค่ำฉันมีธุระค่ะ คงจะไม่อยู่ คุณจะอยู่ไหม?”
แสงสีดำสว่างวาบในดวงตาของ โม่ห้าวหรัน แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่ง แต่ก็ถูกหัวเหยาจับสังเกตได้อย่างแม่นยำ
เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่ล่ะ หัวค่ำผมยังมีงานบางอย่างต้องจัดการ”
“งั้นไปกินข้าวกันไหม?”
“ได้สิ!”
หัวเหยาเห็นพวกเขาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม และไม่คิดอยากจะเป็นก้างขวางคอ จึงได้หันไปและเตรียมจะออกไป
เมื่อก้าวขาจะก้าวออกไปกลับถูกกู้ซีเยว่เรียกเอาไว้
“คุณหัวคะ ถ้าไม่รังเกียจไปกินข้าวกับพวกเราไหมคะ?”
หัวเหยาตะลึงเล็กน้อย
แม้แต่คนโง่ก็ยังดูออกว่าโม่ห้าวหรัน ต้องการจะไปกินข้าวกับกู้ซีเยว่ เพียงลำพัง ไม่แน่ว่าอาจจะมีแผนการอย่างอื่นไว้ในใจ
คนฉลาดไม่ควรจะเข้าไปรบกวน
แต่เธอมองตาของกู้ซีเยว่ กลับพูดปฏิเสธไม่ออก
ครู่หนึ่งเธอยิ้มและพยักหน้า “เป็นเกียรติอย่างมากค่ะ”
ทั้งสามคนไปที่ชั้นสี่ของโรงแรมตงฟาง
ชั้นสี่เป็นร้านอาหารแบบเปิดที่มีห้องวีไอพีอยู่บริเวณด้านในสุด เนื่องจากมีผู้ร่วมงานประมูลเป็นจำนวนมากในวันนี้ ดังนั้นห้องวีไอพีจึงถูกจองเต็มหมดแล้ว
กู้ซีเยว่ดูเสียใจและพูดขึ้น: “ถ้าไม่รังเกียจเรานั่งที่ห้องโถงดีไหมคะ?”
เมื่อคนสวยเอ่ยปาก โม่ห้าวหรันย่อมเห็นด้วยเป็นธรรมดา
หัวเหยาเองก็ยังไงก็ได้
ทั้งสามเดินไปที่โต๊ที่ติดหน้าต่างและนั่งลง
ในฐานะเจ้าภาพเป็นเรื่องธรรมดาที่กู้ซีเยว่จะสั่งอาหาร เธอสั่งอาหารจานเด่นหลายรายการของที่นี่และสั่งชากวนอิมและทั้งสามคนก็เริ่มพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ
โม่ห้าวหรันยิ้มแล้วพูด: “ผมไม่รู้เลยว่าคุณหัวมาจากตระกูลหัวเมืองจิ้น ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าเหตุใดถึงใจกว้างขนาดนี้”
หัวเหยาพูดอย่างเรียบเฉย: “เป็นเพียงชื่อเสียงของอาจารย์เจนนิเฟอร์ฉันอยากจะทิ้งบ้านหลังเก่าไว้เป็นที่ระลึก อย่างไรก็ตามคุณกู้เท่าที่ฉันรู้คุณและอาจารย์เจนนิเฟอร์ ไม่มีมิตรภาพแต่คุณยินดีที่จะเสนอราคาในราคาที่สูงซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจเล็กน้อย”
กู้ซีเยว่เลิกคิ้วและยิ้ม: “คุณพูดแบบนี้ถือว่ามีแค่ขุนนางที่วางเพลิงได้ แต่ประชาชนทำไม่ได้งั้นสิคะ!”
หัวเหยาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และไม่พูดอะไร
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ
กู้ซีเยว่ให้คนเปิดไวน์ ในขณะที่พนักงานเสิร์ฟรินไวน์เธอเอนร่างของเธอไปที่หูของ โม่ห้าวหรัน และพูดอะไรบางอย่าง
โม่ห้าวหรันเลิกคิ้วและมีรอยยิ้มล้นออกมาจากมุมริมฝีปาก
“ที่แท้คุณหัวก็เป็นศิษย์ของปู่สาม? เสียมารยาทจริง ๆ”
ในงานประมูล เพื่อจะให้ประมูลได้บ้านหลังนั้นมา หัวเหยาเขียนโน้ตให้กับกู้ซีเยว่ เนื้อหาในนั้นเขียนว่า: เพื่อตอบแทนคุณอาจารย์ ประมูลบ้านหลังนี้เพียงเพื่อเป็นที่ระลึก ขอได้โปรดเข้าใจและสนับสนุน
เธอรู้ดีว่าจากทรัพย์สินที่กู้ซีเยว่ มี หากต้องการจะได้บ้านหลังนั้นไปจริง ๆ เธอย่อมมีความสามารถในการแข่งขัน!
ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้ไม้นี้!
โชคดีที่เธอคาดการณ์แม่นยำ คนอย่างกู้ซีเยว่ ถึงแม้จะเป็นผู้มั่งมี แต่กลับเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับความภักดี ที่ร่วมประมูลก็เพียงเพื่อธุรกิจเท่านั้นแต่ไม่นัยสำคัญอะไร
เธอยิ้มเล็กน้อย: “ไม่ถึงกับเป็นอาจารย์หรอกค่ะ เพียงแต่ว่าเคยเรียนติดตามท่านอยู่ช่วงนี้สมัยเด็ก ต่อมาฉันมาเมืองหลวงแล้วก็ยังรู้สึกขอบคุณท่านอยู่แต่กลับคิดไม่ถึงว่าท่านจะเสียไปแล้ว เมื่อมีโอกาสเช่นวันนี้ ดังนั้นจึงอยากจะประมูลซื้อบ้านหลังนี้เก็บไว้เป็นที่ระลึกค่ะ!”
การแสดงออกของโม่ห้าวหรันขยับเล็กน้อย
แววตาของเขาสงบลงอย่างเห็นได้ชัด แต่สัมผัสแห่งความเศร้าฉายผ่านใบหน้าของเขา
“หากวิญญาณของปู่สาม บนฟ้ามีจริง เขาคงจะยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รู้ว่าวันนี้มิสหัวเหยาทำอะไร”
กู้ซีเยว่ตบเขาที่ไหล่เหมือนปลอบประโลม
โม่ห้าวหรันยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
หัวเหยารู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เธอปิดปากแล้วไม่อยากจะพูดอะไรอีก
อาหารมื้อนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามกินเสร็จและเตรียมตัวจะออกไป
ทันทีที่เดินไปที่ประตูหัวเหยาก็หยุดฝีเท้า
ในทันใดนั้นเธอจงใจเดินช้าลงหนึ่งก้าวและแอบตัวไว้ด้านหลัง กู้ซีเยว่อย่างเงียบ ๆ
ในวินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงของ กู้ซีเยว่ “คุณจี้ บังเอิญจังค่ะ!”
เธอกัดฟันและรู้สึกว่าดวงตกจริง ๆ
จี้หลินยวนมองไปที่เธออย่างแผ่วเบาและดวงตาของเขาก็สบเข้ากับเธอ
“เห็นหมดแล้ว! จะหลบทำไม?”
น้ำเสียงเย็นชาและไม่อดทน
หัวเหยาเดินออกมาจากด้านหลัง กู้ซีเยว่ ช้าๆ
กู้ซีเยว่มองไปที่พวกเขาดวงตาของเธอกลอกไปเล็กน้อย
“เอ่อ ฉันลืมไป คุณหัวกับคุณจี้เคยรู้จักกัน”
เธอพูดแล้วยิ้มไปพลางพร้อมกับเขยิบตัวให้ทางเพื่อให้ทางให้หัวเหยาปรากฏตัว
โม่ห้าวหรันซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา เหมือนปกติที่ดูอ่อนโยนและสง่างาม แต่ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงมืดที่มองไม่ออก
หัวเหยาเดินไปตรงหน้าจี้หลินยวนแล้วพูดเสียงเบา “คุณมาทำอะไร!”
จี้หลินยวนลากเธอเพื่อจะไป
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นโดยไม่ได้สนใจกู้ซีเยว่ กับโม่ห้าวหรัน เลยแม้แต่น้อย
กู้ซีเยว่เป็นฝ่ายทักทายเขาก่อน ตอนนี้เธอมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย
โม่ห้าวหรันหรี่ตาลง ดวงตาของเขากวาดมองไปยังจี้หลินยวนและพวกเขาและพูด: “คนตระกูลจิ้นก็แปลก กินข้าวกันตั้งหลายคน เล่นใหญ่จริง ๆ!”
ประโยคนี้ถ้ามีคนอื่นพูดออกมาคุณจะรู้สึกว่ามันกำลังอิจฉาและประชดประชัน
แต่เมื่อมันออกมาจากปากของโม่ห้าวหรัน ที่อบอุ่นและมีรอยยิ้มที่จริงใจ กลับดูเหมือนเป็นเพียงคำพูดล้อเล่นเท่านั้น!
จี้หลินยวนมองเขาอย่างเย็นชา
และพูดขึ้น: “คุณเป็นใคร?”
ทุกคนอึ้งไป
หัวเหยานิ่งไปชั่วครู่และเกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมา!
ถึงแม้ว่าตระกูลโม่ จะไม่ได้มีชื่อเสียงเทียบเท่าสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง และไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าตระกูลจิ้นในต่างประเทศ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นตระกูลระดับกลาง
ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนรู้ดีว่า คุณชายโม่ คนนี้มีวิธีและแผนมากมาย ตอนนี้เขากำลังจะใช้ กู้ซีเยว่ เพื่อปีนขึ้นไป กลัวว่าเขาอาจจะขึ้นสู่จุดสูงสุดในไม่ช้า
ทุกตระกูลต่างทำเพื่อความก้าวหน้า จะประจบสอพลอคงไม่ทันแล้ว ใครตั้งใจจะทำให้เขาเสียหน้า?
ถึงหัวเหยาจะไม่ค่อยชอบหน้าคุณชายโม่ คนนี้เท่าไหร่ เพราะเคยได้ยินข่าวลือเสียหายของเขามานานแล้ว แต่ด้วยหน้าตาตอนนี้มันยากที่จะพูดอะไรมาก
แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่จี้หลินยวนพูดในตอนนี้ ก็อดที่จะแอบชอบใจไม่ได้
จี้หลินยวน! นายมันร้าย!
เมื่อเห็นการแสดงออกของ โม่ห้าวหรัน ราวกับว่าเขากินแมลงวันใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนใจกว้างและสงบ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหน!
