บทที่ 490 ตึกพังทลาย
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เอ่ยชื่อจูเก่อหลิวเฟิงให้รับช่วงต่อ เพราะเธอเองก็เข้าใจจูเก่อหลิวเฟิงเพียงแค่ด้านเดียว
บางอย่าง ให้มันพัฒนาไปตามธรรมชาติจะดีที่สุด สอดแทรกมือเข้าไปมากเกินไป กลับได้ผลลัพธ์ไม่ตรงกับความต้องการ
พอวิดีโอนี้เผยแพร่ออกไป ภายในตระกูล ก็เดือดพล่านเหมือนน้ำเดือดในทันที บรรยากาศยุ่งเหยิง
จูเก่อหลิวเฟิงต่อสายหาเธอในทันที น้ำเสียงในสายทั้งร้อนใจและโมโห
“หนิงหนิง ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? เธอรู้ไหมว่าเธอทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?”
ในตอนนั้นจิ่งหนิงเพิ่งทานข้าวเสร็จ กำลังนั่งย่อยอาหารอยู่ในลานบ้าน
ลูกก็นั่งโยกอยู่ข้างๆในเปลเด็ก ดูดจุกนม เสียงดังจุ๊บจิ๊บๆ
ลู่จิ่งเซินทำงานอยู่ในห้องหนังสือ เหล่าคนรับใช้รู้ว่าเธอชอบความเงียบ ก็ต่างคนต่างไปทำงานของตัวเอง ไม่มีใครมารบกวน
เธอพิงอยู่บนพนักพิงเก้าอี้ไม้ไผ่ เธอยิ้มเย็นๆและอบอุ่น รอยยิ้มแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า
“มันทำไมหล่ะลุงรอง? ฉันส่งพัสดุนี้ไป เพื่อปูบันไดขั้นสุดท้ายไว้ให้ลุงรอง ทำไมคุณถึงมีท่าทีไม่ดีใจหล่ะ?
จูเก่อหลิวเฟิงเงียบงันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
สักพัก ถึงพูดด้วยเสียงโมโห “ฉันต้องการให้เธอปูบันไดให้ฉันตอนไหนกัน? เธอทำแบบนี้เธอรู้ไหมว่ามันหมายความว่าเธอละทิ้งอะไรไป?”
จิ่งหนิงพูดเบาๆว่า “ฉันรู้”
“เธอรู้ถึงแปลก? เธอเข้าใจไหม มีคนตั้งกี่คนที่เบียดแทรกจนหัวร้างข้างแตกเพื่อตำแหน่งนี้? นึกไม่ถึงเลยว่าเธอแค่พูดว่าไม่เอาก็คือไม่เอาแล้ว?”
จิ่งหนิงเลิกคิ้วเล็กน้อย
สายตามองไป ลูกมองมาที่เธอด้วยตาดำแป๋ว ใบหน้าเล็กๆและอมชมพู เห็นเธอมองมา ยังยิ้มให้เธออีกด้วย
หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นมาในทันที พูดเบาๆว่า “ลุงรอง สำหรับคุณแล้วมีบางอย่างที่เป็นของล้ำค่าอันประเสริฐ แต่สำหรับฉันแล้วเป็นเพียงแค่ของที่ฟุ่มเฟือย ฉันหาสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้เจอแล้ว สิ่งที่เหลือก็ไม่ต้องการแล้ว”
“คุณบอกมาตลอดว่าให้ฉันคิดให้ดี ฉันสามารถบอกคุณได้อย่างมีความรับผิดชอบ ฉันคิดอย่างดีมากแล้ว และวิดีโอนั้น เป็นการตัดสินใจที่รอบคอบแล้ว ดังนั้นสำหรับเรื่องนี้ คุณไม่จำเป็นต้องมาพูดกับฉันอีก ฉันตัดสินใจไปแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกเด็ดขาด”
จูเก่อหลิวเฟิงโมโหมาก ถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรง “เด็กคนนี้นี่……”
เด็กคนนี้ ทำไมเหมือนพ่อของเธออย่างนี้?
ความรัก ครอบครัว จะสามารถสำคัญกว่าทุกอย่างได้จริงหรอ?
บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่คนที่เอาแต่แสวงหาจุดสูงสุดของอำนาจมาตลอด
ก็ไม่สามารถเข้าได้ตลอดกาล
จิ่งหนิงไม่ต้องการจะพูดอะไรกับเขามาก พูดว่า “ลุงรองถ้าไม่มีเรื่องอะไรอื่นแล้ว ฉันจะวางแล้วนะ?”
“หนิงหนิง……”
“ช่วงเวลานี้คุณน่าจะยุ่งมากแน่นอน ดังนั้นแทนที่จะเสียเวลามาโทรหาฉัน ไม่สู้ไปคิดดีๆว่าจะทำยังไงให้สถานการณ์มั่นคง โอกาสมีแค่ครั้งเดียว อย่าละทิ้งโอกาส มันจะไม่กลับมาอีก เชื่อว่าจุดนี้คุณน่าจะเข้าใจดีมากกว่าฉัน รอวันที่ลุงรองได้รับชัยชนะกลับมา ฉันจะเตรียมเหล้าไว้ที่บ้าน และจะเรียกคุณมาทานข้าวที่บ้านอีกครั้ง”
พูดจบ เธอก็ไม่ให้โอกาสเขาได้พูดอะไรอีก เธอก็วางสายไปในทันที
ฝ่ายตรงข้าม จูเก่อหลิวเฟิงที่โดนตัดสายไปโดยฉับพลัน ก็ทั้งโมโหทั้งจนปัญญาในทันที
แต่จิ่งหนิง หลังจากวางสายก็ไม่ได้คิดอะไรถึงเรื่องนี้อีก
ลุกขึ้น อุ้มลูกที่ส่งเสียงอ้อแอ้ๆอยู่ในเปลเด็ก ยิ้มเบาๆและพูดว่า
“เด็กน้อย หิวรึยัง? แม่พาหนูกลับบ้านไปป้อนนมดีไหม?”
เธออุ้มลูกขึ้นมาและเดินไปในบ้าน
แต่กลับมองไม่เห็นที่บนระเบียงนอกบ้านชั้นสอง ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่นั้นมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง แฝงไว้ด้วยความรู้สึก
กลางคืน คุณยายพาอานอานมาหาจิ้งจื๋อน้อย
เนื่องจากมาแล้ว ก็ต้องอยู่ทานข้าวเย็นอยู่แล้ว
คนในครอบครัวมีความสุข ตอนกลางคืนลู่จิ่งเซินยังต้องมีการวิดีโอประชุม ดังนั้นพอทานข้าวเสร็จ ก็ไปโทรศัพท์ที่ห้องหนังสือแล้ว
คุณยายและจิ่งหนิงและยังมีอานอานนั่งอยู่ที่ลานบ้านคุยกันเรื่อยเปื่อย
ไม่รู้ยังไง ถึงคุยมาถึงเรื่องของตระกูลจูเก่อ
คุณยายมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง “หนิงหนิง เรื่องนี้เธอทำดีมาก ตระกูลลู่ของพวกเราแม้ว่าจะไม่ได้มีรากฐานที่มั่นคงเท่าตระกูลจูเก่อ แต่ว่ากิ่งก้านใบไม้ของตระกูลจูเก่อมีอยู่ทั่วทุกสารทิศ ไม่สามารถควบคุมได้ง่ายขนาดนั้น ยิ่งกว่านั้น……”
เธอหยุดไปพักหนึ่ง ถอนหายใจออกมา “ตึกที่ไม้ผุค้ำเอาไว้ยาก นี่สมัยใหม่แล้ว ตระกูลจูเก่อยังอยากจะรักษาประเพณีแบบเดิมไว้ แต่กลับไม่ยอมละทิ้งการแสวงหาอำนาจและความร่ำรวย เป็นเรื่องที่ขัดแย้งในตัวมันเอง หากให้ตัวเองเข้าไปในระลอกคลื่นน้ำนั้น คงเป็นเพียงความพยายามที่สูญเปล่า”
จิ่งหนิงยิ้ม “คุณยายพูดถูก ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน”
ในตอนนั้นเอง ลู่จิ่งเซินก็เดินออกมา
“คุณยาย ทำไมพวกคุณยังไม่ไปอีก? เมื่อกี้คุณตาโทรมา เร่งให้พวกคุณกลับไปแล้ว!”
คุณยายมองค้อนไปที่เขา “เร่งอะไรกัน? ฉันยังดูเหลนฉันไม่พอเลย!”
จิ่งหนิงมองเวลาแล้ว พูดอย่างยิ้มๆว่า “คุณย่า ดึกแล้วจริงๆ แม่เคยชินกับการนอนเร็ว หากยังไม่กลับแค่กลัวว่าจะดึกแล้วจริงๆ”
คุณย่าเห็นเธอพูดแบบนี้ ถึงไม่ได้ปฏิเสธอีก
คนขับรถของตัวเองขับรถมา ทั้งสองคนขึ้นรถและก็จากไป
ลู่จิ่งเซินไปส่งพวกเขาด้วยตัวเอง ถึงค่อยหันกลับมา ยึดเอวของจิ่งหนิงไว้
“เมื่อกี้คุยอะไรกับพวกคุณย่า?”
จิ่งหนิงยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีอะไร ก็เรื่องของตระกูลจูเก่อ”
“อือ”
ชายหนุ่มส่งเสียงอือออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
ฝ่ามือใหญ่ลูบไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
หลังของจิ่งหนิงนิ่งไม่ไหวติง ใบหน้าเล็กฉาบไปด้วยสีแดง
“อย่า นี่อยู่ข้างนอกนะ!”
“งั้นพวกเรากลับไปห้องนอน”
“อย่า……อ๊ะ!”
พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกอุ้มขึ้นมา เดินไปทางห้องนอน
“ลูก……”
“ลูกมีคนรับใช้ดูอยู่ ไม่เป็นปัญหา”
“ลู่จิงเซิน อ๊ะ! อย่ากัด……”
ทั้งห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข
และในเวลานั้น อีกทางด้านหนึ่ง
ถังลั่วเหยานั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์แต่งหน้า นั่งมองตัวเองในกระจกอย่างเงียบๆ จากงดงามและสุภาพเปลี่ยนเล็กน้อยเป็นงดงามจับใจผู้คน
คืนนี้เธอต้องเข้าร่วมกิจกรรมหนึ่ง
แต่กิจกรรมนี้ เป็นงานปาร์ตี้เล็กๆที่ทันสมัยของอุตสาหกรรมบันเทิงที่แฝงด้วยเงินทองมากมาย
กลุ่มดารามากมายมารวมตัวกันอย่างไม่ต้องนัดหมาย ผู้อาวุโสของแต่ละสายอาชีพพากันมาเข้าร่วม
ทั้งนักออกแบบชื่อดัง ผู้กำกับ ไปจนกระทั่งนักลงทุนที่โด่งดัง เพียงเดินไปรอบๆก็สามารถเจอได้ไม่น้อย
เรียกว่าการประชุมวงการธุรกิจครั้งใหญ่
ในทำนองเดียวกัน การยินยอมในการเข้าก็สูงมากเช่นกัน
อย่างแรก ฐานะทางสังคมต้องมีเกียรติสูงแน่นอน
เช่นเดียวกับดารา มีผลงานที่น่ายอมรับไม่เท่าไหร่ หรือว่าได้กระแสตอบรับไม่มากพอ ก็ไม่ได้รับการยินยอมให้เข้าไปได้
ในสายตาของโลกภายนอกเปล่งประกายละลานตาเหมือนกับถังลั่วเหยา หรือว่าผู้อาวุโสโด่งดังหลังจากภาพยนตร์ ในที่นี้คุณสมบัติยังคงเพียงพอที่จะเข้าไปได้
เงื่อนไขสูงมากแค่คิดก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ดังนั้น งานปาร์ตี้เล็กๆคืนนี้ จึงถูกคนที่รู้รายละเอียดเรียกว่าการประชุมวงการธุรกิจครั้งใหญ่
แต่โดยทั้งหมดก็รู้งานปาร์ตี้เล็กๆนี้ ใครก็ไม่อยากพลาดที่จะเข้ามา
ท้ายที่สุดในกรณีที่เข้าร่วมสำเร็จแล้ว คนที่สามารถสะสมสิ่งที่เชื่อมกับแหล่งทรัพยากรแค่คิดก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ถังลั่วเหยาก็เหมือนกัน
เธอพยายามมานานขนาดนี้ ไม่ง่ายที่จะมีคุณสมบัติเข้ามาในนี้ เพื่อให้งานปาร์ตี้เล็กๆครั้งนี้สามารถนำแหล่งทรัพยากรและเงินทองมาให้เธอได้
