วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 506 ถูกเล่นงาน

บทที่ 506 ถูกเล่นงาน

ถ้าเธอจำไม่ผิด คนเหล่านี้คือทีมงานในกองถ่ายที่ต้องเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงเปิดกองในวันนี้ใช่ไหม?

หมายความว่าเธอเป็นคนมาถึงคนสุดท้ายอย่างนั้นเหรอ?

ถังลั่วเหยามองดูเวลาและสถานที่ที่ซูหงบอกกับเธอ และก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

ถังลั่วเหยามั่นใจว่า จากข้อมูลที่ซูหงบอกเธอ เธอไม่ได้มาช้า อีกทั้งมาถึงก่อนตั้งครึ่งชั่วโมง！

ถ้าอย่างนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แต่จู่ๆความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ

หัวใจของถังลั่วเหยาห่อเหี่ยวลงเล็กน้อย ปากของเธอเผยรอยยิ้มขอโทษอันสุภาพ จากนั้นเอามือปิดหน้าอกโค้งคำนับแล้วพูดว่า “วันนี้รถติดนิดหน่อย ต้องขออภัยทุกท่านด้วยนะคะที่มาสายนะคะ”

นับตั้งแต่วินาทีที่ถังลั่วเหยาเดินเข้ามาในห้อง VIP นี้ หลิวหมิงที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน ก็หยุดยิ้มและหยุดการสนทนากับคนอื่นๆ เขาทำหน้าเคร่งขรึมมองไปทางถังลั่วเหยา

มองจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ความประทับใจครั้งแรกก็คือเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เฉลียวฉลาด คิ้วและดวงตาของเธอนั้นบ่งบอกถึงความชอบธรรม ดูไปแล้วไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องอย่างนั้นได้ ไม่ว่าหลิวหมิงจะมองเธออย่างไรก็ไม่รู้สึกว่าถังลั่วเหยาเป็นเหมือนที่ส้งเจียเจียพูดสักนิดเดียว

แต่ในวงการบันเทิงนั้น จะตัดสินใจคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวได้อย่างไร?

ความคิดนี้ทำให้ ความแค้นของหลิวหมิงผุดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

ผู้หญิงสมัยนี้ทำไมถึงไม่เคารพและรักตัวเองกันเลยนะ เป็นนักแสดงเก่งดีๆอยู่ไม่ชอบ ทำไมต้องให้พวกสนับสนุนฝากเข้ามาในวงการ ถ้านี่ไม่ได้เรียกว่าเป็นการทุจริต แล้วจะเรียกว่าอะไร？

เมื่อคิดได้ดังนั้น สีหน้าของหลิวหมิงก็ไม่น่ามองยิ่งกว่าเดิม อีกทั้งคนที่นั่งร่วมโต๊ะก็เริ่มพบว่าเขาอารมณ์ไม่ดี

แต่ละคนสะกิดกันไปมา และสุดท้ายก็หยุดการเจรจาสนทนาลง บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที

ถังลั่วเหยาเองก็สัมผัสได้ถึงแววตาที่หลิวหมิงมองมาอย่างผิดปกติ

เธอไปทำให้ผู้กำกับหลิวขุ่นเคืองใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

ถังลั่วเหยาครุ่นคิดด้วยความสงสัย

เวลาเพียงไม่กี่วินาที สมองของถังลั่วเหยาคิดเชื่อมโยงกันไปถึงเรื่องต่างๆมากมาย

หรือจะเป็นงานเลี้ยงเมื่อครั้งก่อนกันนะ เป็นไปไม่ได้น่า เธอไม่ได้เจอผู้กำกับหลิวในงานนั้น

แต่นอกจากนี้แล้วเธอก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคนในระดับผู้กำกับเลย

เมื่อคิดได้ดังนั้น จิตใจของถังลั่วเหยาก็เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสื่อผ่านออกมาทางใบหน้าของเธอ

เมื่อเขามองเห็นท่าทางอันงุนงงจากแววตาของถังลั่วเหยาแล้ว ไฟโมโหที่สุมทรวงก็ทวีคูณเพิ่มขึ้น

หึๆ！ ตัวเองทำอะไรเอาไว้ไม่รู้หรือไง? หรือมีการซื้อขายกันแบบนี้มากจนจำไม่ได้？

หรือผู้หญิงสมัยนี้ช่างไม่ให้ความสำคัญในเรื่องของการเคารพตัวเองเอาเสียเลย？

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลิวหมิงก็รู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจอะไรโง่ๆลงไปแล้ว

บางทีเขาไม่ควรที่จะตกลงเห็นด้วยกับผู้สนับสนุน ที่เห็นกับผลงานค่อนข้างดีที่ผ่านมาของถังลั่วเหยาและเลือกเธอมาเป็นนางเอก

ในใจของหลิวหมิงไม่มีความสุขแล้วตอนนี้ และแน่นอนว่าเขาจะไม่ให้ถังลั่วเหยามีความสุขด้วย

“คุณถัง ถ้าคิดว่าตัวเองมีความสำคัญมากและต้องให้คนในกองถ่าย สละเวลาอันมีค่าของตัวเองมารอคุณที่งานเลี้ยงเปิดกองแบบนี้ คุณจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยก็ได้”

การโจมตีกะทันหันจากหลิวหมิง ทำให้ถังลั่วเหยายืนตกตะลึงอยู่กับที่ เธอทำตัวไม่ถูก

เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอเคยไปทำอะไรให้ผู้กำกับหลิวขุ่นเคืองใจเมื่อไหร่

เธอไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไร ดังนั้นถังลั่วเหยาจึงเลือกที่จะขอโทษและยอมรับผิด

เธอเอามือปิดหน้าอกและโค้งตัว 90 องศา จากมุมมองของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ สามารถมองเห็นหน้าอันรู้สึกผิดและความรู้สึกสลดใจเสียจนต้องหลับตาลง “ขอประทานอภัยผู้กำกับหลิวจริงๆค่ะ ฉันไม่คิดว่าเส้นทางที่จะมายังที่นี่ค่อนข้างซับซ้อนแบบนี้ อีกทั้งระหว่างทางมารถค่อนข้างติด จึงทำให้ทุกคนต้องเสียเวลาแบบนี้ ฉันหวังว่าผู้กำกับหลิวและเพื่อนร่วมงานทุกคนจะให้อภัยในความผิดฉันในครั้งนี้นะคะ”

หลิวหมิงชายตาไปมองดูถังลั่วเหยา น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นเสียจนน่าตกใจ “พวกเราจะไปกล้าให้อภัยคุณหนูถังได้ยังไงกัน?”

สายตาของถังลั่วเหยาแฝงไปด้วยความอึดอัดใจเล็กน้อย วินาทีนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี

กระทั่งมีบางคนกำลังครุ่นคิดว่าจะปฏิบัติต่อถังลั่วเหยาอย่างไรหลังจากนี้

เนื่องจากถังลั่วเหยาทำตัวไม่เข้าตาผู้กำกับหลิว เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี

อยู่ในวงการบันเทิงแบบนี้ การเชิดหน้าและเหยียบผู้อื่นมีให้เห็นกันไปทั่ว พวกเขาไม่รู้สึกว่ามันแปลกอะไร

ถังลั่วเหยายืดตัวตรงขึ้นด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย เธอมองไปยังผู้กำกับหลิวด้วยความลำบากใจ “ผู้กำกับหลิวคะ ในวันนี้ฉันต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งที่เดินทางมาสายและหวังว่าคุณจะให้อภัยฉัน”

หลิวหมิงมองไปยังถังลั่วเหยาแล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น “คุณรู้อยู่แก่ใจดีว่าควรทำอย่างไร”

ถังลั่วเหยาขยับตัว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เนื่องจากตอนนี้ถ้าเธอมัวแต่พูดไปเรื่อยเปื่อย ก็จะมีแต่ทำให้แย่ลง

เมื่อเห็นว่าถังลั่วเหยาไม่ปฏิเสธออกมา แววตาของหลิวหมิงก็ปรากฏความมืดมน

เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้นอกจากไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเองแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีอะไร

ท่าทางที่หลิวหมิงมองมาทางถังลั่วเหยานั้นบ่งบอกให้เห็นว่าเขาไม่พอใจ อีกทั้งยังดูถูก แม้แต่คำพูดก็ค่อนข้างจะ เหยียดหยาม

ระหว่างการรับประทานอาหาร หลิวหมิงได้เอ่ยคำพูดทิ่มแทงเสียดสี ต่อถังลั่วเหยาไปไม่น้อย เดิมทีตอนแรก สีหน้าของถังลั่วเหยาก็ยังพอดูได้ แต่ในตอนท้ายๆสีหน้าของเธอแข็งทื่อลง

จนกระทั่งในตอนจบ ถังลั่วเหยาไม่เหลือแม้แต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับผู้กำกับหลิว

เธอไม่อยากจะเสี่ยง

เมืองไร้ตะวันเป็นIPที่ใหญ่มากจริงๆ ใหญ่จนถึงขนาดที่ว่า……หากเธอระเบิดอารมณ์ออกมาและถูกเตะออกจากกองถ่ายนี้ ในอนาคตเธออาจจะไม่สามารถรับงานในระดับเดียวกันได้อีก หรือแม้แต่งานที่ต่ำไปอีกระดับหนึ่งก็อาจจะไม่มีมา

สิ่งนี้สำหรับถังลั่วเหยาแล้วนับว่าเป็นการถูกโจมตีที่หนักหน่วงทีเดียว

ดังนั้นถังลั่วเหยาจึงพยายามบังคับฝืนตัวเองให้อดทนและยอมรับมัน

แม้ว่าเธอจะดูถูกเหยียดหยามและเธอก็โมโหมาก

แต่ดูเหมือนหลิวหมิงจะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่ถังลั่วเหยาเก็บเอาไว้

จากที่เขามองดูแล้ว ถังลั่วเหยาเหมือนกับนักเต้นระบำ และเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์สร้างความอยากแล้วจากไป

หากไม่ใช่เพราะหลิวหมิงไม่มีความชื่นชอบแบบนี้ เขาคงจะสงสัยว่าถังลั่วเหยาตั้งใจเข้าหาเขาหรือเปล่า?

ความคิดอันชั่วร้ายเหล่านี้ของหลิวหมิง ถังลั่วเหยาไม่ชัดเจนนัก

ถ้าหากเธอรู้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเธอคงไม่อยู่ในกองถ่ายนี้อีก

เธอคงจะจากไปโดยไม่ต้องลังเล และกลับไปบอกซูหงว่าเธอไม่ถ่ายทำมันแล้ว

หลังจากที่งานเลี้ยงเปิดกองสิ้นสุดลง ถังลั่วเหยาก็หอบสีหน้าอันขมขื่นกลับมายังที่พักตน

เธอพยายามคิดและนึกย้ำอยู่ในใจ หากว่าชื่อเสียงของหลิวหมิงไม่ได้โด่งดัง และเธอไม่ต้องการจะแสดงหนังเรื่องนี้แล้ว เธอก็คงจะไม่อดทนอีกต่อไป

หลังจากล้างเครื่องสำอางเรียบร้อย ถังลั่วเหยาก็มองดูตัวเองในกระจกที่ท่าทางห่อเหี่ยว เธอรู้สึก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

เธอไม่รู้ว่าทำไมเรื่องวันนี้ถึงกลายเป็นอย่างนี้ได้

เป็นเพราะแม่อย่างนั้นเหรอ? ไม่น่าจะใช่

เป็นเพราะพ่อเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ? ก็ดูเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง

แล้วเป็นเพราะเหตุผลอะไรกัน?

ถังลั่วเหยาก็ไม่รู้

ท้ายที่สุดแล้วเธอง่วงจนกระทั่งไม่ทันได้ครุ่นคิด เธอเดินโอนเอนไปที่เตียงและล้มลงหลับตานอน